Λοιπόν για εμένα:
Μεγάλες Προσδοκίες του Τσάρλς Ντίκενς: όοοολες οι ταινίες που βγήκαν είναι καλύτερες από το βιβλίο.
Ο Δράκουλας του Μπράμ Στόκερ: Δε θυμάμαι το λόγο, αλλά είχα απογοητευτεί λίγο.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του J.R.R. Tolkien: Όσο και αν μου αρέσουν τα βιβλία, οι ταινίες ήταν καθηλωτικές.
A Simple Favor της Darcey Bell: Αν και νομίζω το βιβλίο και η ταινία αλληλοσυμπληρώνονται.
World War Z του Max Brooks: Έχει ζόμπια οπότε για μένα η ταινία είναι καλύτερη.
The Body του Στίφεν Κίνγκ: Λατρεύω την ταίνia Stand by me και δεν την αλλάζω.
Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ του Στίφεν Κινγκ: Πραγματικά, ενώ το βιβλίο δεν είναι κακό, η ταινία μου έχει μείνει στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Το Αυτό του Στίφεν Κινγκ: Πιο πολύ το part 1 και λιγότερο τοpart 2, γιατί ενώ ο King οκ ωραία στήνει το Ντέρυ, αλλά κουράστηκα με όλες τις πληροφορίες που έδινε για την πόλη και νόμιζα ότι θα πάρω μέρος σε εξετάσεις για την Ιστορία και Λαογραφία του Ντέρυ.
The Mists of Avalon της Marion Zimmer Bradley (το 1ο βιβλίο της σειράς Avalon): Το βιβλίο ήταν τέρμα βαρετό σε σχέση με οι τηλεταινίες. Διάβασα το 1ο βιβλίο της σειράς και δε νομίζω να τη συνεχίσω, καθαρά και μόνο εξαιτίας των κατηγοριών κατά της συγγραφέως, και παρόλο που πλέον δε ζει δε θέλω να στηρίξω το έργο της.
Ender's Game του Orson Scott Card (Το 1ο βιβλίο της σειράς Ender's Saga): Από όσο θυμάμαι η ταινία μου είχε αρέσει περισσότερο γιατί εστίαζε στην απομόνωση τον Έντερ (διάβασα μόνο το πρώτο βιβλίο). Δε νομίζω να διαβάσω κάποιο από τα επόμενα βιβλία της σειράς καθαρά και αυτό από επιλογή γιατί είναι ρατσιστής και ομοφοβικός και όπως στην περίπτωση της Bradley δε θέλω να στηρίξω το έργο του.
Dead Util Dark της Charlaine Harris: (1ο βιβλίο της σειράς The Southern Vampire Mysteries) Είναι η σειρά True Blood. Έχω καταλήξει να πιστεύω ότι μου αρέσει να βλέπω σε ταινίες και σειρές τους βρικόλακες παρά να διαβάζω για αυτούς.
The 100 της Kass Morgan (Το 1ο βιβλίο της σειράς The 100): Είναι η σειρά The 100. Η σειρά παρόλο που είναι εφηβική είχε πολύ καλό και diverse cast ηθοποιών, με τρομερή ανάπτυξη χαρακτήρων και πλοκής. Οπότε λογικό είναι να μου αρέσει περισσότερο (εκτός του τελευταίο κύκλου -ίσως των 2 τελευταίων κύκλων- που απλά θέλω να πυρπολήσω την οθόνη), γιατί το βιβλίο ήταν ιστορία αγάπης με λίγα στοιχεία περιπέτειας και καμία μα καμία σχέση με τη σειρά (διάβασα μόνο το 1ο βιβλίο της τριλογίας).
και ο τηλεοπτικός Φράνσις είναι πολύ ωραίος, αλλά το'χε. Ο Ρέιφ Φάινς δεν είναι επιβλητικός όπως ο Νούναν ή ο Άρμιτατζ (εκεί κόλλησα)
