Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

[Φθινόπωρο]

Υπό τους ήχους του πιάνου του Petrucciani (όπως και στο βιβλίο):

"Χαμογέλασα. Πριν από λίγες μέρες, αυτό ήταν σπίτι εργένη και τώρα τρεις γυναίκες έπαιζαν χαρτιά κοντά μεσάνυχτα! Όλα ήταν τακτοποιημένα, στη θέση τους. Το δείπνο περίμενε, έτοιμο. Τα πιάτα ήταν καθαρά. Μερικά ρούχα στέγνωναν στην ταράτσα. Είχα εκεί, ζωντανό μπροστά μου, το όνειρο κάθε αρσενικού: μια μητέρα, μια αδελφή και μια πόρνη!
Τις άκουσα να χασκογελούν πίσω από την πλάτη μου. Φαινόταν να τις ενώνει μια πολύ τρυφερή αλληλοκατανόηση. Η όποια κακή μου διάθεση εξαφανίστηκε όσο γρήγορα είχε έρθει. Ήταν ευτυχία για μένα να τις βλέπω εκεί. Τις αγαπούσα, και τις τρεις. Κρίμα που δεν μπορούσαν, κι οι τρεις μαζί, να φτιάξουν τη μια γυναίκα που θα την ερωτευόμουν."

Ζαν-Κλωντ Ιζζό, "Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας"

 

[Έλλη Μ]

Έρχεται νύχτα όταν η πολιτεία ησυχάζει.
Αόρατη, ανεπαίσθητη, ολότελα απρόσκλητη.
Έρχεται από τον πανάρχαιο θρόνο της για να επισκεφτεί το στερνοπαίδι της, η πιο σεβαστή μητέρα, σαν να μην είχε ποτέ για κείνη αποξενωθεί.
Ξέρει τα πιο βαθιά τα φυλλοκάρδια.
Κι έτσι είναι καλόβολη, δε ζητάει τίποτα – λέγοντας – έχω μια κλίση προς την αλλαγή, είμαι μια ευφάνταστη επιρροή στις καρδιές των παιδιών μου.
Ποιος σε λυπάται σαν είσαι θλιμμένος ανάμεσα στους ξένους; χρόνια και χρόνια σ’ αγαπούσα που φώλιαζες στα σπλάχνα μου.

J.J (όχι Γιοχάνσον)-Φανερώσεις.

 

[Πωλίνα]

Δυστυχισμένος ίσως ο άνθρωπος, ευτυχισμένος όμως ο καλλιτέχνης που η επιθυμία τον συγκλονίζει!

Φλέγομαι από επιθυμία να περιγράφω εκείνη, που τόσο σπάνια εμφανίστηκε μπροστά μου και που τόσο γρήγορα χάθηκε, σαν ένα ωραίο ποθητό πράγμα πίσω απ' τον ταξιδιώτη που τον καταπίνει η νύχτα. Πόσος καιρός πέρασε κιόλας που εξαφανίστηκε!

Είναι ωραία, και περισσότερο από ωραία· είναι υπέροχη. Πάνω της αφθονεί το μαύρο: και ό,τι εμπνέει είναι νυχτερινό και σκοτεινό. Τα μάτια της είναι δυο σπήλαια όπου σπινθηροβολεί αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της λάμπει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στο έρεβος.

Θα την παρομοίαζα μ' έναν μαύρο ήλιο, αν ήταν δυνατό να διανοηθούμε ένα μαύρο αστέρι που σκορπά το φως και την ευτυχία. Άλλα μας φέρνει ευκολότερα στο νου το φεγγάρι, που δίχως άλλο την σημάδεψε με την φοβερή επίδραση του· όχι το λευκό φεγγάρι των ειδυλλίων, που μοιάζει με ψυχρή νύφη, αλλά το δυσοίωνο και μεθυστικό φεγγάρι, που είναι κρεμασμένο στο φόντο μιας θυελλώδους νύχτας και το σπρ'ωχνουν τα σύννεφα που τρέχουν· όχι το γαλήνιο και διακριτικό φεγγάρι που επισκέπτεται τον ύπνο των αγνών ανθρώπων, αλλά το ξεριζωμένο απ' τον ουρανό, το νικημένο και ανυπόταχτο φεγγάρι, που οι Θεσσαλές Μάγισσες εξαναγκάζουν αλύπητα να χορεύει πάνω στο τρομοκρατημένο χορτάρι!

Μέσα στο μικρό μέτωπό της κατοικούν η άκαμπτη θέληση και η αγάπη για την λεία. Ωστόσο, στο κάτω μέρος αυτού του απειλητικού προσώπου, όπου δυο κινούμενα ρουθούνια αναπνέουν το άγνωστο και το αδύνατο, ξεπηδάει, με μια απερίγραπτη χάρη, το γέλιο ενός μεγάλου, κόκκινου και άσπρου, και γλυκύτατου στόματος, που μας φέρνει στο νου το θαύμα ενός θεσπέσιου λουλουδιού που άνθισε μέσα σ' ένα ηφαιστειογενές έδαφος.

Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις· αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ' το βλέμμα της.

Charles Baudelaire - Η επιθυμία για περιγραφή​

Spoiler

Μου το ''γνώρισε'' κάποιος πρόσφατα, εκείνος λέει πως είναι ποίηση, εγώ λέω πως όχι. Όποιος κι αν έχει δίκιο είναι υπέροχο!

 

[Διχασμένη]

Ο έρωτας έχει παιδικότητες, τ' άλλα πάθη έχουν μικρότητες. Ντροπιασμένα τα πάθη που κάνουν τον άνθρωπο μικρό! Τιμή σ' αυτά που τον κάνουν παιδί!

Απόσπασμα από τις σκέψεις για τον έρωτα που περιέχονται στους Άθλιους

 

[Φθινόπωρο]

..., αλλά ο Πατρίσιο Αραγονές συνέχισε να λέει σοβαρά, γιατί να σκάσω αφού το πιο πολύ που μπορείτε να μου κάνετε είναι να με σκοτώσετε και με έχετε ήδη σκοτώσει, καλύτερα επωφεληθείτε τώρα να αντικρύσετε την αλήθεια καταπρόσωπο, στρατηγέ μου, για να ξέρετε πως κανείς δεν σας λέει αυτό που σκέπτεται στ' αλήθεια, αλλά πως όλοι σας λένε αυτό που ξέρουν πως θέλετε ν' ακούσετε, ενώ σας κάνουν υποκλίσεις από μπροστά κι από πίσω σας μουτζώνουν, καλύτερα να ευγνωμονείτε την τύχη σας, γιατί εγώ είμαι ο άνθρωπος που σας λυπάται περισσότερο σ' αυτό τον κόσμο, γιατί είμαι ο μόνος που σας μοιάζω, ο μόνος που έχει την τιμιότητα να ομολογήσει αυτό που λέει όλος ο κόσμος, πως δεν είστε πρόεδρος κανενός, πως δεν χρωστάτε το θρόνο στα κανόνια σας, αλλά γιατί σας έβαλαν εδώ οι Εγγλέζοι και σας υποστήριξαν οι Αμερικάνοι με τα δυο αρχίδια του θωρηκτού τους, εγώ σας είδα να τρέχετε σαν κατσαρίδα από δω κι από κει χωρίς να ξέρετε από πού να αρχίσετε να διατάζετε απ' το φόβο σας, όταν οι Αμερικάνοι σας φώναζαν τώρα σ' αφήνουμε με τους νέγρους του μπουρδέλου σου να δούμε πώς θα τα καταφέρεις μοναχός σου, κι αν δεν σηκωθήκατε από την καρέκλα από τότε κι αν δεν σηκωθείτε ποτέ δεν είναι πως δεν θέλετε, αλλά που δεν μπορείτε, παραδεχτείτε το, γιατί ξέρετε πως η μέρα που θα σας αντικρύσουν στο δρόμο σαν κοινό θνητό θα πέσουν πάνω σας για να εισπράξουν, να για τους σκοτωμούς της Σάντα Μαρία δελ Αλτάρ, να για τους φυλακισμένους που πετάνε στους λάκκους του φρουρίου στο λιμάνι να τους φάνε ζωντανούς οι κροκόδειλοι και στέλνουν το τομάρι τους στην οικογένειά τους για παραδειγματισμό, έλεγε, τραβώντας από το άπατο πηγάδι του καταπιεσμένου του μίσους σειρά τις φρικαλεότητες στο καθεστώς της ατιμίας, ώσπου δεν μπόρεσε να πει άλλο, γιατί ένα καυτό σίδερο έσκισε τα σωθικά του , του μαλάκωσε την καρδιά ξανά και τέλειωσε χωρίς πρόθεση να προσβάλει παρά σχεδόν παρακαλώντας, στα σοβαρά, στρατηγέ μου, επωφεληθείτε τώρα που πεθαίνω να πεθάνετε μαζί μου,...

Από τελεία σε τελεία απόσπασμα δεν γινόταν να γράψω, αφού στο "Φθινόπωρο του Πατριάρχη" ο Μαρκές "ξέχασε" να βάλει πολλές τελείες!
Το αγαπημένο μου βιβλίο θα είναι δώρο για τα γενέθλια, ελπίζω όποιος το πάρει, αν όχι να το αγαπήσει όπως εγώ, τουλάχιστον να το απολαύσει!

 

[Φθινόπωρο]

Εντύπωση μου έκανε αυτό το μικρό απόσπασμα (και όχι μόνο) από τον "Οίκο των Ωσερ" του Πόε, όπου ο αφηγητής μας εξηγεί τη περίεργη διανοητική και ψυχική κατάσταση του φίλου του:
"Η φωνή του είχε απότομες μεταπτώσεις, από μια τρεμουλιαστή αναποφασιστικότητα σ' εκείνο το είδος της σύντομης περιεχτικότητας, σ' εκείνη την απότομη, βαριά σε νόημα, δίχως βιασύνη, που σα να βγαίνει από τα βάθια ομιλία, σ' εκείνο το σαν μολύβι, τον ισορροπημένο λόγο, που τυχαίνει ν'ακούσουμε από τα χείλια κάποιου μεθύστακα, ή κάποιου χασισοπότη πάνω στη στιγμή της έντονης διέγερσής του."

Αναρωτήθηκα όχι μόνο αν κάποιος έχει ξαναπεριγράψει τόσο πετυχημένα τον μεστό, περιεκτικό, αλλά και λακωνικό λόγο, αλλά αναρωτήθηκα επίσης πόσο συχνά μας έχει τύχει να σταθούμε απέναντι σε έναν τέτοιο συνομιλητή, και, αν μας έτυχε, αν είχαμε τις ευαίσθητες κεραίες να ακούσουμε αληθινά, να ακούσουμε πραγματικά, να μείνουμε σιωπηλοί και να στοχαστούμε, ή αν, τις περισσότερες φορές ο λόγος του άλλου είναι απλά το έναυσμα να πούμε κι εμείς τα δικά μας, χωρίς να ακούσουμε πραγματικά τον άλλο, τον τρόπο σκέψης του, χωρίς να κατανοήσουμε...

Η γραφή του Πόε έχει να δώσει πολλά παραπάνω από μια πετυχημένη περιγραφή ενός μυστηριώδους ή τρομαχτικού πλαισίου.

 

[Παράδοξος]

- ''Θα ‘θελα να μου πείτε κύριε, πώς καταφέρατε να τριπλασιάσετε μέσα σε δέκα χρόνια τον πληθυσμό αυτής της περιοχής;
- Μα φυσικά ακολουθώντας τον κοινωνικό αυτό νόμο που λέει ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στις ανάγκες που δημιουργούμε και τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να τις ικανοποιήσουμε. Αυτό είν’ όλο το μυστικό. Οι λαοί χωρίς ανάγκες είναι φτωχοί''.
Balzac, ''Ο επαρχιακός γιατρός''.

 

[Φιλιπ]

- "Τα φαινόμενα είναι υπέρ εμού,ας επωφεληθούμε από τα φαινόμενα"
και - " Είχε σιχαθεί θανάσιμα όλα τα προτερήματά του, ό,τι είχε παράφορα αγαπήσει.Και σ'αυτή την κατάσταση ανεστραμμένης φαντασίας,επιχειρούσε να κρίνει τη ζωή με τη φαντασία του.Είναι το λάθος ενός ανώτερου ανθρώπου."
Σταντάλ, Το κόκκινο και το μαύρο.

 

[Παράδοξος]

Από τον "επαρχιακό γιατρό"

"Για να εξασφαλίσεις μια παρόμοια επιτυχία, πρέπει κάθε πρωί που ξυπνάς να βρίσκεις μέσα σου λίγο κουράγιο, πολύ σπάνιο και που επιφανειακά φαίνεται πολύ εύκολο, το κουράγιο που έχει ο δάσκαλος επαναλαμβάνοντας συνέχεια τα ίδια πράγματα: ένα κουράγιο που ελάχιστα ανταμοίβεται".

"Το καλό που γίνεται μέσα στο σκοτάδι δε βάζει σε πειρασμό κανέναν. Σίγουρα μας λείπει αυτή η πολιτιστική αρετή που είχαν οι μεγάλοι άνθρωποι της παλιάς εποχής και που ήξεραν να θυσιάζονται για την πατρίδα, τοποθετώντας τον εαυτό τους στην τελευταία σειρά, όταν δεν ήταν αυτοί που πρόσταζαν".

"Ο άνθρωπος που καταστρέφει, που γκρεμίζει κι αυτός που δημιουργεί, που χτίζει είναι δυο φαινόμενα θέλησης. Ο ένας προετοιμάζει, ο άλλος ολοκληρώνει το έργο. Ο πρώτος εμφανίζεται σαν το πνεύμα του κακού κι ο δεύτερος είναι η προσωποποίηση του καλού, στον έναν η δόξα, στον άλλο η λησμονιά. Το κακό διαθέτει μια εκπληκτικά δυνατή φωνή που ξυπνά τις χυδαίες ψυχές και τις γεμίζει θαυμασμό, ενώ το καλό μένει για πολύ καιρό βουβό"

Διασκεδάζω πολύ με το Balzac, αναστατώνομαι, ενίσταμαι, ενδιαφέρομαι. Είμαι σαν εκείνα τα μαλλιαρά χρυσοκάστανα σκυλάκια του καναπέ που γαβγίζουν στα φαντάσματα και κυνηγούν την ουρά τους.

 

[Πεταλούδα]

ΑΓΑΛΜΑ*: ... Για ακούτε, βρε τωρινοί Έλληνες... άμα σας φέρνουνε για παράδειγμα εμάς τους πεθαμένους, μάθετε να ξεχωρίζετε με ποια πονηριά σάς το λένε... Κι άμα σας λένε για την ελευτερία που πολεμήσαμε, να τη βλέπετε πρώτα αν έχει τέσσερα μάτια. Δυο μπροστά για να βλέπει τον Τούρκο και δυο πίσω για να βλέπει εκείνον που θέλει να φύγει ο Τούρκος, για να γινεί αφέντης ατός του! Προσέχετε, Έλληνες, εμείς οι παλιοί όσο ζούσαμε πολλά επικραθήκαμε κι αδικηθήκαμε, μην αφήνετε τους σπεκουλαδόρους, να κάνουνε τους πεθαμένους πολεμιστές κάλπικη μονέδα για να σας πουλάν και να σας αγοράζουνε... Κι αν θέτε στ' αλήθεια να τιμήσετε εμάς τους παλιούς, μη μας τηράτε πλέον. Κάμετε το δικό σας δρόμο, πάτε μπροστά και λησμονήστε μας! Εμάς το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε και δεν μοιάζει με το δικό σας. ...

"Το μεγάλο μας τσίρκο" - Ιάκωβος Καμπανέλλης


( * Άγαλμα Κολοκοτρώνη στην Παλαιά Βουλή )

 

[Στιλλ ιλλ]

Το μεγάλο εμπόδιο για να ξεφύγουμε από την κρίση δεν είναι τάχα το γεγονός ότι πρώτοι εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας; Πρέπει λοιπόν να επεκτείνουμε την καταδίκη σε όλους, αδιακρίτως, ώστε να την κάνουμε κάπως πιο ήπια. Καμιά δικαιολογία, ποτέ, και για κανέναν, αυτή είναι η αρχή μου, η αφετηρία μου. Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, το στραβοπάτημα, τα ελαφρυντικά. Εγώ δεν συγχωρώ, δεν δίνω άφεση αμαρτιών. Κάνω απλώς την πρόσθεση και ύστερα λέω: «Μας κάνουν τόσα. Είστε διεστραμμένος, σάτυρος, μυθομανής, παιδεραστής, καλλιτέχνης, κ.λπ.» Έτσι. Νέτα σκέτα. Στη φιλοσοφία, όπως και στην πολιτική, είμαι συνεπώς υπέρ της θεωρίας που αρνείται την αθωότητα για τον άνθρωπο και υπέρ της κάθε πρακτικής που τον αντιμετωπίζει ως ένοχο. Βλέπετε στο πρόσωπό μου, φίλτατε, έναν φωτισμένο υπέρμαχο της δουλείας. Δίχως αυτήν, για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει οριστική λύση. Αυτό το κατάλαβα πολύ γρήγορα. Άλλοτε, είχα μόνον την ελευθερία στο στόμα. Στο πρόγευμα την άπλωνα πάνω στο ψωμί μου, τη μασούλαγα όλη μέρα, έφερνα στον κόσμο μια ολόδροση ανάσα ελευθερίας. Βομβάρδιζα με τούτη την κυρίαρχη λέξη όποιον διαφωνούσε μαζί μου, την είχα βάλει στην υπηρεσία των πόθων και της δύναμής μου. Την ψιθύριζα στο κρεβάτι, στο αυτί των αποκοιμισμένων φιλενάδων μου, και τούτη η λέξη με βοηθούσε να τις αφήνω στα κρύα του λουτρού. Την τρύπωνα συχνά… Μα τι κάνω, εξάπτομαι και χάνω το μέτρο. Τέλος πάντων, μου έτυχε να κάνω και πιο αφιλοκερδή χρήση της ελευθερίας, και μάλιστα, δείτε κι εσείς ο ίδιος την αφέλειά μου, να την υπερασπιστώ κιόλας δυο τρεις φορές, δίχως να φτάσω ασφαλώς, ίσαμε το σημείο να πεθάνω γι’ αυτήν, διακινδυνεύοντας όμως για χάρη της. Πρέπει να μου συγχωρήσετε αυτές τις απερισκεψίες, δεν ήξερα τι έκανα. Δεν ήξερα πως η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο που το γιορτάζουν με σαμπάνια. Ούτε και δώρο, άλλωστε, κουτί με λιχουδιές που σε κάνουν να γλείφεσαι. Ω, όχι, κάθε άλλο, είναι αγγαρεία, ένας μαραθώνιος πολύ μοναχικός, πολύ εξαντλητικός. Χωρίς σαμπάνια, χωρίς φίλους να σηκώνουν το ποτήρι τους και να σε κοιτάζουν με τρυφερότητα. Μόνος σε μια θλιβερή αίθουσα, μόνος στο εδώλιο μπροστά στους δικαστές και μόνος για ν’ αποφασίσεις μπροστά στον εαυτό σου ή μπροστά στην κρίση των άλλων. Μετά από κάθε ελευθερία υπάρχει μια δικαστική απόφαση. Να γιατί η ελευθερία είναι πολύ βαριά να τη σηκώσεις, ιδιαίτερα όταν υποφέρεις από πυρετό ή όταν έχεις στεναχώριες ή όταν δεν αγαπάς κανέναν.

Η πτώση, Άλμπερ Καμύ

 

[Παράδοξος]

Μοναδικός και αξέχαστος ο χρόνος που στη διάρκειά του ξεχνάμε το χρόνο. Μοναδικός και γόνιμος ο χρόνος που δε κυριαρχήθηκε από τη συνείδηση.

Το βιβλίο του Νικόλα, ή αλλιώς Ισπανική Διαθήκη, Koestler

 

[Δημήτρης Ζ]

Όταν ο άνεμος της αυγής εφορμά πάνω από τη Λα Πέρλα,σπρώχνοντας την καταχνιά προς τη θάλασσα,ενώ ταυτόχρονα τη διαλύει,και ο χώρος της Μέσης Στρατιωτικής Σχολής Λεόνσιο Πράδο καθαρίζει σαν ένα ντουμανιασμένο δωμάτιο,μόλις ανοίξουν τα παράθυρα,ένας ανώνυμος φαντάρος εμφανίζεται στο κατώφλι του παραπήγματος και,τρίβοντας τα μάτια του,κατευθύνεται προς τους θαλάμους των ευέλπιδων,ενώ χασμουριέται.Η σάλπιγγα που κρατάει στο χέρι του λικνίζεται με την κίνηση του σώματός του και μέσα στο διάχυτο φως λαμπυρίζει.Σαν φτάνει στο τρίτο έτος,σταματάει στο κέντρο του προαυλίου,σε ίση απόσταση απόσταση από τις τέσσερις γωνίες του κτιρίου που τον περικυκλώνει.Κουκουλωμένος μέσα στην φαιοπράσινη στολή του,με το περίγραμμά του να φαντάζει θολό εξαιτίας των τελευταίων υπολειμμάτων της καταχνιάς,ο φαντάρος μοιάζει με φάντασμα.Σιγά σιγά χάνει την ακινησία του,ζωντανεύει,τρίβει τα χέρια του,φτύνει.Έπειτα σαλπίζει.Ακούει την ηχώ της ίδιας του της σάλπιγγας και,λίγα δευτρόλεπτα αργότερα,τις βλαστήμιες των σκύλων που βγάζουν πάνω του το άχτι τους για το τέλος της νύχτας.Με τη συνοδεία απόμακρων βωμολοχιών,ο σαλπιγκτής κατευθύνεται προς τους θαλάμους του τέταρτου έτους.Μερικοί θαλαμοφύλακες της τελευταίας υπηρεσίας έχουν βγει έξω,ειδοποιημένοι για την άφιξή του από το εγερτήριο των σκύλων,τον χλευάζουν,τον βρίζουν και κάποιες φορές τον πετροβολούν.Ο φαντάρος προχωράει προς το πέμπτο έτος.Έχει πια εντελώς ξυπνήσει και το βήμα του είναι πιο ζωντανό.Εκεί δεν υπάρχει αντίδραση·οι βετεράνοι γνωρίζουν ότι από την ώρα του εγερτηρίου μέχρι το σφύριγμα που τους καλεί να συγκεντρωθούν έχουν δεκαπέντε λεπτά,εκ των οποίων τα μισά μπορούν να τα διαθέσουν για να χουζουρέψουν.Ο φαντάρος επιστρέφει στα παραπήγματα,τρίβοντας τα χέρια του και φτύνοντας.Δεν τον τρομάζει ούτε η αγανάκτηση των σκύλων ούτε η μουρτζουφλιά των τεταρτοετών:ζήτημα είναι αν τα προσέχει όλα αυτά.Εκτός από τα Σάββατα.Αυτή την ημέρα,επειδή γίνονται γυμνάσια,το εγερτήριο σημαίνει μια ώρα νωρίτερα και οι φαντάροι τρέμουν μην είναι υπηρεσία.Στις πέντε είναι ακόμα νύχτα και οι ευέλπιδες,παραπατώντας από τη νύστα και από τη λύσσα,εκσφενδονίζουν από τα παράθυρα στον σαλπιγκτή κάθε είδους αντικείμενα.Γι΄αυτό,τα Σάββατα,οι σαλπιγκτές παραβιάζουν τον κανονισμό:σημαίνουν το εγερτήριο μακριά από τα προαύλια,στέκονται στο χώρο παρελάσεων και κάνουν όσο πιο γρήγορα μπορουνε.
Το Σάββατο,αυτοί του πέμπτου έτους μπορούν να μείνουν στο κρεβάτι τους μόνο δυο τρία λεπτά,αφού,αντί για δεκαπέντε,έχουν μόλις οκτώ λεπτά για να πλυθούν,να ντυθούν,να στρώσουν τα κρεβάτια τους και να παραταχθούν.



Μαριο Βάργκας Γιόσα-Η πόλη και τα σκυλιά

 

[Τσίου]

"Αν είχε κάποια φιλοδοξία δεν θα δίσταζε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του αποτυχημένο, αλλά φιλοδοξίες δεν είχε. Τη ζωή τη θεωρούσε σαν μια αλλόκοτη λέσχη της οποίας είχε γίνει μέλος κατά τύχη και από την οποία θα μπορούσαν να τον αποβάλλουν χωρίς να τον ενημερώσουν για τους λόγους. Έτσι κι αλλιώς είχε ήδη αποφασίσει να παραιτηθεί από μόνος του αν οι συγκεντρώσεις παραγίνονταν βαρετές."

Cees Nooteboom, Ιεροτελεστίες​

 

[Έλλη Μ]

Γιατί, αν εγώ αποδιοργανώνομαι από σένα, τότε εσύ έχεις ήδη αποδιοργανωθεί από εμένα, και εγώ δεν είμαι πουθενά δίχως εσένα. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω το ‘εμείς’ αν δεν βρω τον τρόπο με τον οποίο είμαι δεμένος με 'σένα’, αν δεν προσπαθώ να μεταφράσω, ανακαλύπτοντας όμως πως η δική μου γλώσσα πρέπει να διαλυθεί και να υποκύψει αν θέλω πραγματικά να σε γνωρίσω. Είσαι εκείνο που κερδίζω μέσα από αυτόν τον αποπροσανατολισμό και την απώλεια.
Judith Butler

Αναζητειται ο τιτλος του βιβλίου απο οπου το παραπάνω σπόσπασμα δηλαδη ό,τι θυμάμαι, χαιρομαι.

 

[Τσίου]

"Περπατούσε χωρίς να σταματάει. Ήθελε πάρα πολύ να ξεχαστεί, μ' έναν οποιοδήποτε τρόπο, αλλά δεν ήξερε τί να κάνει, τί να επιχειρήσει. Μια καινούργια ακαθόριστη αίσθηση τον πλημμύριζε όλο και περισσότερο. Ήτανε κάτι σαν απέραντη αηδία, μια φυσική σχεδόν αποστροφή, για κάθε τι που τον περιτριγύριζε και που συναντούσε στο δρόμο του, μια αηδία επίμονη, άγρια, γεμάτη μίσος. Όλοι οι διαβάτες του φαίνονταν σιχαμεροί. Οι κινήσεις τους, τα πρόσωπα τους, το βάδισμα τους, τον αηδίαζαν. Αν τύχαινε να του μιλήσει κανένας, θα τον έφτυνε κατάμουτρα, θα τον δάγκωνε."

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και τιμωρία.​

 

[Τσίου]

@ Ελλη Μ: Μήπως είναι από το: "Precarious Life: The Powers of Mourning and Violence" ?

~David Sedaris, "Barrel Fever" (THE LAST YOU’LL HEAR FROM ME)~​

DEAR Friends and Family,​

By the time you receive this letter I will be dead. Those of you attending this service are sitting quietly, holding a beautiful paperweight, a gift from the collection, which, in life, had been my pride and joy. You turn the paperweight over in your hands, look deep inside, at the object imbedded in the glass, be it rose or a scorpion, whatever, and through your tears you ask, “What is death like?” By this time I certainly know the answer to that question but am unable to give details. Know only that I will one day meet you upon the grassy plains of Heaven, where, with the exception of Randy Sykes and Annette Kelper, I will be tickled to embrace you and catch up on all the news. When the time comes I probably won’t be too thrilled to see my mother either, but we’ll just have to cross that bridge when we come to it.
If my instructions were followed the way I wanted them to be (see attached instruction envelope #1), this letter is being read to you from the pulpit of The Simple Shepherd Church of Christ by my best friend, Eileen Mickey (Hi, Eileen), who is wearing the long-sleeved Lisa Montino designer dress I left behind that always looked so good on me. (Eileen, I hope you either lost some weight or took it out some on the sides or you’re not going to be able to breathe. Also, remember it needs to be dry-cleaned. I know how you and your family love to skimp, but please, don’t listen to what anyone says about Woolite. Dry-clean!)
Most of you are probably wondering why I did it. You’re asking yourselves over and over again, “What could have driven Trish Moody to do such a thing?”
You’re whispering, “Why, Lord? Why take Trish Moody? Trish was a ray of bright sunshine, always doing things for other people, always so up and perky and full of love. Pretty too. Just as smart and sweet and pretty as they come.”
You’re probably shaking your heads and thinking there’s plenty of people a lot worse than Trish Moody. There’s her former excuse for a boyfriend, Randy Sykes, for example. The boyfriend who, after Trish accidentally backed her car over his dog, practically beat her senseless. He beat her with words but still, it might as well have been with his fists. He struck her again and again with words and names such as “manipulative,” “jealous,” “childish,” and others I wouldn’t justify in print. The dog’s death was a tragic accident but perhaps also a blessing in disguise as Randy tended to spend entirely too much time with it. The dog was in danger of becoming, like Randy himself, spoiled and disobedient. Besides that, being a registered breed it was headed for unavoidable future hip problems.
What did Trish’s mother say when her daughter, heartbroken over her breakup with Randy, came to her in search of love and understanding?
“If you’re looking for sympathy you can find it between shit and syphilis in the dictionary.”

 

[Έλλη Μ]

Αφενός, μ' αρεσει που βάζεις το Μ μετά το Έλλη. (Μουλάρα? )
Αφετέρου, πιθανολογώ οτι

...
Judith Butler
Αναζητειται ο τιτλος του βιβλίου απο οπου το παραπάνω σπόσπασμα δηλαδη ό,τι θυμάμαι, χαιρομαι.

ψαχνω βιβλίο της Judith Butler ), μόνο που δεν ξέρω ποιο. Το απόσπασμα απο το βιβλίο του Sedaris μου άρεσε παρα πολύ.

 

[Χανκ Μουντυ]

Ενα μικρο κομματι, απο το Κατι Κολασμενο Ερχεται Προς τα Δω, του Μπραντμπερι που διαβαζω τωρα και μου φανηκε ωραιο.

"Να τοι: ο Τζιμ τρεχει πιο αργα για να ειναι με τον Γουιλ, ο Γουιλ τρεχει πιο γρηγορα για να ειναι με τον Τζιμ, ο Τζιμ σπαει δυο τζαμια στο στοιχειωμενο σπιτι επειδη ειναι μαζι του ο Γουιλ, ο Γουιλ σπαει ενα αντι κανενα γιατι ο Τζιμ τον κοιτα. Θεε μου, πως χωνουμε τα δαχτυλα ο ενας στον πηλο του αλλου! Αυτο ειναι φιλια, να παριστανει ο καθενας μας τον αγγειοπλαστη, να δει τι σχημα μπορουμε να δωσουμε στον αλλο.
Ο Τζιμ, ο Γουιλ, ξενοι, ειπε μεσα του. Συνεχιστε. Θα σας προλαβω μια μερα..."

 

[Στιλλ ιλλ]

Όποιος ζει απομονωμένος και επιθυμεί ωστόσο κατά καιρούς να έχει κάποια επαφή, όποιος ανάλογα με τις αλλαγές στην ώρα της ημέρας, του καιρού, των συνθηκών εργασίας και άλλων παρόμοιων παραγόντων θέλει το δίχως άλλο να αντικρίσει ένα κάποιο τυχαίο μπράτσο, από το οποίο θα μπορούσε να κρατηθεί — αυτός δεν θα αντέξει για πολύ χωρίς παράθυρο στο σοκάκι. Και ακόμα και αν δεν ζητά τίποτα συγκεκριμένο και μονάχα πλησιάζει στο περβάζι του ως ένας άνδρας κουρασμένος, με τα μάτια να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στον ουρανό και τους θεατές, και δεν θέλει, και έχει το κεφάλι ριγμένο ελαφρά προς τα πίσω, παρ' όλα αυτά θα τον παρασύρουν τα άλογα εκεί κάτω, με τις άμαξες τους και τον θόρυβο τους, και θα τον οδηγήσουν επιτέλους προς την ανθρώπινη αρμονική συνύπαρξη.

Franz Kafka: Έρευνες ενος σκύλου κι άλλα διηγήματα