Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

[Χάρντκορ μπιλ]

Στο ημερολόγιό του υπάρχουν τρεις σελίδες για την αυτοκτονία του. Για εκείνον δεν ήταν αυτοκτονία, θα τα έβαζε μαζί μου αν με άκουγε να προφέρω αυτή τη λέξη. Νομίζω πως δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω ακριβώς τι συνέβη μες το κεφάλι του. Το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλους τους αυτόχειρες . Μπροστά στο άψυχο σώμα τους , απομένουμε σαν βλάκες, να αναριωτιόμαστε για πράγματα που δεν έχουν απάντηση.

Μπουαλέμ Σανσάλ «Ο Γερμανός μουτζαχεντίν»

 

[Τσίου]

Haunted, Chuck Palahniuk​

Kids, she says. When they’re little, they believe everything you tell them about the world. As a mother, you’re the world almanac and the encyclopedia and the dictionary and the Bible, all rolled up together. But after they hit some magic age, it’s just the opposite. After that, you’re either a liar or a fool or a villain.

 

[Μεταλλαγμένη]

Μερικές φορές ανησυχώ για την παράξενη έλξη που υποψιάζομαι ότι ασκεί πάνω μου η σκληρότητα. Η βία είναι, φυσικά, αναπόσπαστο κομμάτι της αστυνομικής δράσης, αλλά λίγοι αναγνωρίζουν την εγγενή, αυτοεπιβαλόμενη βία του μπαλέτου. Οι μπαλαρίνες παρουσιάζονται σαν εύθραυστα, λεπτεπίλεπτα, παραμυθένια πλασματάκια που αναπαύονται σε μεταξωτά σεντόνια όταν δεν χορεύουν - κι αυτή είναι η ψευδαίσθηση. Οι ροζ σατέν πουέντ και τα αδιαφανή κολάν κρύβουν συνήθως πόδια που μοιάζουν με αλεσμένο κρέας και τις αποκρουστικές ουλές που σημαδεύουν χειρουργημένα γόνατα και αστραγάλους.

J.L. Comeau - Το Πουλί της Φωτιάς.

 

[Ναντίν]

-Όμως εσύ δεν ανήκεις σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο κόσμος ο δικός σου είναι ή πάνω απ’ αυτόν ή κάτω απ΄ αυτόν.
-Ποιο είναι καλύτερο, ρώτησα από απλή περιέργεια, το επάνω ή το κάτω;
-Το θέμα δεν είναι αν είναι καλύτερο ή χειρότερο. Το θέμα είναι να μην αντιστέκεσαι στη ροή. Ανεβαίνεις όταν πρέπει ν’ ανέβεις και κατεβαίνεις όταν πρέπει να κατέβεις. Όταν είναι ν’ ανέβεις, βρες το ψηλότερο σημείο και στρογγυλοκάθισε εκεί. Όταν είναι να πέσεις χαμηλά, βρες το βαθύτερο πηγάδι και κατέβα στον πάτο του. Όταν δεν υπάρχει ροή, μείνε ακίνητος. Εάν αντισταθείς στη ροή, τα πάντα στεγνώνουν.

Χαρούκι Μουρακάμι- Το Κουρδιστό Πουλί

 

[Φαροφύλακας]

Haunted, Chuck Palahniuk​

Καλό το βιβλίο;

 

[Τσίου]

Ξέρεις τι; Αντικειμενικά, αν έχεις διαβάσει ένα βιβλίο του Πόλανικ, είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα. Αυτό εγώ δεν το βρίσκω κακό, ίσα ίσα αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που συνεχίζω να τον διαβάζω. Μου υπενθυμίζει με διάφορους τρόπους πόσο άθλιοι είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε. Το συγκεκριμένο βιβλίο, στον κορμό του καυτηριάζει το κόλλημα του ανθρώπου, και μέχρι που μπορεί να φτάσει, για δημοσιότητα και μέσα στην κύρια ιστορία παρεμβάλλονται μικρές ιστορίες που κάποιες είναι πολύ δυνατές και κάποιες άλλες φαρμάκι σκέτο. Είναι τραβηγμένο απ'τα μαλλιά και υπερβολικό, αλλά έτσι δεν είναι η πραγματικότητα; Εμένα μου άρεσε πολύ, αλλά δυστυχώς είναι από τα βιβλία που δεν ξέρεις αν πρέπει να το προτείνεις ή όχι

 

[Φαροφύλακας]

Τί σου φάνηκε υπερβολικό;

 

[Τσίου]

Όσα έκαναν οι ήρωες/επίδοξοι συγγραφείς ώστε να γίνουν διάσημοι (και πλούσιοι), ήταν υπερβολικά. Κάποιοι είπαν ότι με αυτό το βιβλίο ο Πόλανικ ήθελε να σοκάρει με φτηνά κόλπα. Δεν συμφωνώ. Το σοκαριστικό για μένα είναι πως οι άνθρωποι είμαστε για όλα ικανοί.

 

[Τσίου]

~Αφορισμοί-Φραντς Κάφκα~​

Δυο παιδιά χάζευαν μπροστά στη βιτρίνα του Casinelli, ένα αγόρι γύρω στα έξι κι ένα κορίτσι γύρω στα εφτά, ντυμένα με ακριβά ρούχα· μιλούσαν για το Θεό και την αμαρτία. Σταμάτησα πίσω τους. Το κορίτσι, πιθανώς Καθολική, πίστευε ότι το να εξαπατάς το Θεό ήταν η μόνη πραγματική αμαρτία. Με παιδική ξεροκεφαλιά, το αγόρι, πιθανώς Διαμαρτυρόμενος, ρώτησε τι ήταν το να εξαπατάς ανθρώπους ή το να κλέβεις. "Κι αυτά είναι μεγάλες αμαρτίες επίσης", είπε το κορίτσι, "αλλά όχι οι μεγαλύτερες, μόνο οι αμαρτίες απέναντι στο Θεό είναι οι μεγαλύτερες, για τις αμαρτίες απέναντι στους ανθρώπους υπάρχει η εξομολόγηση. Όταν εξομολογούμαι, αμέσως έρχεται ένας άγγελος και στέκεται πίσω μου· όταν όμως κάνω αμαρτία, στέκεται πίσω μου ο διάβολος, μόνο που δεν τον βλέπεις". Και, έχοντας βαρεθεί να κάνει τη σοβαρή, γύρισε πίσω χαρωπά και είπε: "Κοίτα, δεν είναι κανείς πίσω μου." Το αγόρι γύρισε κι αυτό, και είδε εμένα. "Κοίτα", είπε, χωρίς να νοιαστεί που θα τον άκουγα ή ίσως χωρίς να το σκεφτεί καν, "ο διάβολος στέκεται πίσω μου."
"Τον βλέπω κι εγώ", είπε το κορίτσι, "αλλά δε μιλούσα γι'αυτόν".

 

[Φαροφύλακας]

Πόσο υπέροχος;

 

[Τσίου]

Μια κατηγορία μόνος του

 

[Μεταλλαγμένη]

"Η πόλη...η ζέστη, τα ζωηρά χρώματα, οι μυρωδιές, οι σκλάβοι- είναι πολύ ζωντανή η Νέα Ορλεάνη, αλλά νομίζω ότι από μέσα είναι γεμάτη αρρώστια. Όλα είναι τόσο πλούσια και ωραία εδώ, η κουζίνα τους, οι συνήθειες, η αρχιτεκτονική, αλλά κάτω από την επιφάνεια..." Κούνησε το κεφάλι του. "Βλέπεις αυτές τις υπέροχες αυλές, η καθεμιά με ένα εκπληκτικό πηγάδι ή σιντριβάνι. Κι ύστερα βλέπεις πλανόδιους με βαρέλια να πουλάνε νερό του ποταμού και καταλαβαίνεις πως το νερό των πηγαδιών δεν είναι πόσιμο. Γεύεσαι τις πλούσιες σάλτσες και τα μπαχαρικά και μετά μαθαίνεις ότι τα μπαχαρικά μπαίνουν για να σκεπάσουν τη μυρωδιά του χαλασμένου κρέατος. Επισκέπτεσαι τον καθεδρικό του Σεντ Λούις, θαυμάζεις τα υπέροχα μάρμαρα, τον εκπληκτικό τρούλο με τους φεγγίτες και το εξαίσιο φως έτσι όπως πέφτει στην ροτόντα και μετά μαθαίνεις ότι είναι πασίγνωστο σκλαβοπάζαρο όπου οι άνθρωποι πουλιούνται σαν αιγοπρόβατα. Ακόμα και τα νεκροταφεία τους είναι αξιοθέατα. Ούτε ένας απλός τάφος ή ξύλινος σταυρός, όλο μεγαλοπρεπή μαρμάρινα μαυσωλεία, το ένα λαμπρότερο από το άλλο, με αγάλματα, με ευγενή ποιητικά συναισθήματα χαραγμένα πάνω στην πέτρα. Ωστόσο, ξέρεις πως μέσα στο καθένα απ' αυτά υπάρχουν μόνο πτώματα σε αποσύνθεση, σκουλήκια και σήψη. Εδώ οι νεκροί πρέπει να φυλακίζονται σε πέτρινα μνημεία γιατί το έδαφος δεν κάνει για ταφή, οι λάκκοι γεμίζουν νερό. Η απειλή ενός λοιμού κρέμεται μόνιμα πάνω από ετούτη την όμορφη πόλη, σαν σάβανο."

Τζορτζ Μάρτιν - Το Όνειρο του Μισισιπή

 

[Στιλλ ιλλ]

What did I want? And why couldn't I know what I wanted, even when I was perfectly ready to be brutal in my admissions? Perhaps the very least I wanted was for him to tell me that there was nothing wrong with me, that I was no less human than any other young man my age. I would have been satisfied and asked for nothing else than if he'd bent down and picked up the dignity I could so effortlessly have thrown at his feet. I was Glaucus and he was Diomedes. In the name of some obscure cult among men, I was giving him my golden armor for his bronze. Fair exchange. Neither haggled, just as neither spoke of thrift or extravagance. The word "friendship" came to mind. But friendship, as defined by everyone, was alien, fallow stuff I cared nothing for. What I may have wanted instead, from the moment he stepped out of the cab to our farewell in Rome, was what all humans ask of one another, what makes life livable. It would have to come from him first. Then possibly from me. There is a law somewhere that says that when one person is thoroughly smitten with the other, the other must unavoidably be smitten as well. Amor ch'a null'amato amar perdona. Love, which exempts no one who's loved from loving, Francesca's words in the Inferno. Just wait and be hopeful. I was hopeful, though perhaps this was what I had wanted all along. To wait forever. As I sat there working on transcriptions at my round table in the morning, what I would have settled for was not his friendship, not anything. Just to look up and find him there, suntan lotion, straw hat, red bathing suit, lemonade. To look up and find you there, Oliver. For the day will come soon enough when I'll look up and you'll no longer be there.

Call me by your name, Andre Aciman

Δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί τον Όλιβερ ή τον τρόπο με τον οποίο ο Έλιο τον ζωγραφίζει. Γοητευτικός, δεινός αφηγητής, που διεισδύει και ανατέμνει το χρονικό του έρωτα του, ένα καλοκαίρι σε ένα υπέροχο χωριό της Ιταλίας.

 

[Στιλλ ιλλ]

Θεωρητικά θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε σελίδα, και ειδικά οσο προχωρούσαμε προς το τέλος και οι λίγες εβδομάδες που πέρασαν μαζί αποδείχτηκαν πιο σημαντικές απο τα χρόνια που πέρασαν χωριστά, ο κόμπος στο λαιμό εξελίχθηκε σε αναφιλητά. Και δεν υπερβάλλω. Άλλη αγαπημένη στιγμή η υπαινικτική και τοσο σημαντική συζήτηση του Έλιο με τον πατέρα του. Σχεδόν εξωπραγματική αλλα τοσο συναισθηματική και ειλικρινής. Να, το υπέροχο τέλος.

'I'm like you,' he said. 'I remember everything.'

I stopped for a second. If you remember everything, I wanted to say, and if you are really like me, then before you leave tomorrow, or when you’re just ready to shut the door of the taxi and have already said goodbye to everyone else and there’s not a thing left to say in this life, then, just this once, turn to me, even in jest, or as an afterthought, which would have meant everything to me when we were together, and, as you did back then, look me in the face, hold my gaze, and call me by your name.

 

[Στιλλ ιλλ]

“Look,' he interrupted. 'You had a beautiful friendship. Maybe more than a friendship. And I envy you. In my place, most parents would hope the whole thing goes away, or pray that their sons land on their feet soon enough. But I am not such a parent. In your place, if there is pain, nurse it, and if there is a flame, don't snuff it out, don't be brutal with it. Withdrawal can be a terrible thing when it keeps us awake at night, and watching others forget us sooner than we'd want to be forgotten is no better. We rip out so much of ourselves to be cured of things faster than we should that we go bankrupt by the age of thirty and have less to offer each time we start with someone new. But to feel nothing so as not to feel anything—what a waste! Most of us can't help but live as though we've got two lives to live, one is the mockup, the other the finished version, and then there are all those versions in between. But there's only one, and before you know it, your heart is worn out, and, as for your body, there comes a point when no one looks at it, much less wants to come near it. Right now there's sorrow. I don't envy the pain. But I envy you the pain.''

Call me by your name, Andre Aciman

 

[Ιπποπόταμος]

Τι θα γίνει Στίλλ θα μας γράψεις όλο το βιβλίο;

Πάντως το τελευταίο απόσπασμα ήταν μακράν η καλύτερη σκηνή της ταινίας.

 

[Στιλλ ιλλ]

Δεν υπάρχει και καμιά απαγόρευση όμως. Μονο αν μου το απαγορεύσετε θα ησυχάσετε

Μου άρεσε πολύ πολύ η ταινία αλλα σαν να έγιναν πολύ γρήγορα όλα σε σχέση με το βιβλίο που προχωράει σταδιακά η σχέση τους και βλέπουμε τις σκέψεις του Έλιο. Εδώ βασιζόμαστε στο βλέμμα και τις πράξεις του ηθοποιού για να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα του. Και νομίζω οτι έκανε πολύ καλή δουλειά.

 

[Βασίλισσα]

<<Ο έρωτας; Τι είν' ο έρωτας;>> σκεφτόταν. <<Ο έρωτας εμποδίζει τον θάνατο. Ο έρωτας είναι ζωή. Όλα, όλα όσα καταλαβαίνω, τα καταλαβαίνω μονάχα γιατί αγαπώ. Όλα υπάρχουν, όλα υφίστανται μονάχα γιατί αγαπώ. Όλα είναι δεμένα με την αγάπη. Η αγάπη είναι Θεός και το να πεθάνω, σημαίνει πως εγώ, το μόριο της αγάπης, θα ξαναγυρίσω στην κοινή κι αιώνια πηγή>>.

 

[Τσίου]

~Eleanor Oliphant Is Completely Fine, της Γκέιλ Χάνιμαν~​

I picked up a copy of the free newspaper that is always discarded on bus seats, and began to flick through it. An orange woman I'd never heard of had got married for the eighth time. A captive panda had apparently "reabsorbed" its own fetus, thereby ending its pregnancy—I looked out of the window for a moment as I tried and failed to understand the reproductive system of the panda—and, on page ten, evidence had been uncovered of the systematic and widespread abuse of underage boys and girls in a series of care homes. The news stories were reported in that order.

* * *​

What, I wondered, was the point of me? I contributed nothing to the world, absolutely nothing, and I took nothing from it either. When I ceased to exist, it would make no material difference to anyone. (...)
I do not light up a room when I walk into it. No one longs to see me or to hear my voice. I do not feel sorry for myself, not in the least. These are simply statements of fact.

I have been waiting for death all my life. I do not mean that I actively wish to die, just that I do not really want to be alive.​

 

[Αμάντα]

Ο εξωγήινος από το βιβλίο οι Γήινοι, ύστερα από την παραμονή του στη Γη, αποφασίζει να καταγράψει κάποιες συμβουλές προς τους κατοίκους της. Ξεχώρισα κάποιες εξ αυτών:

Η ντροπή είναι βαρίδι. Απελευθερώσου.

Κατά καιρούς, για να είσαι ο εαυτός σου, θα χρειαστεί να τον ξεχνάς και να γίνεσαι κάτι άλλο. Ο χαρακτήρας σου δεν είναι κάτι σταθερό. Κάποιες φορές ίσως χρειαστεί να κινηθείς για να τον προφτάσεις.

Κανονικά δεν θα είχες γεννηθεί. Η ύπαρξή σου είναι ό, τι κοντινότερο υπάρχει στο αδύνατο. Η απόρριψη του αδύνατου ισοδυναμεί με την απόρριψη του εαυτού σου.

Η ζωή σου θα διαρκέσει 25.000 μέρες. Φρόντισε να θυμάσαι κάποιες απ' αυτές.

Νέα τεχνολογία, στη Γη, σημαίνει απλώς κάτι με το οποίο θα γελάς μετά από πέντε χρόνια. Να εκτιμάς όσα πράγματα δε θα σου φέρνουν γέλιο μετά από πέντε χρόνια. Όπως η αγάπη. Ή ένα καλό ποίημα. Ή ένα τραγούδι. Ή ο ουρανός.

Δεν είσαι το ευφυέστερο πλάσμα στο σύμπαν. Δεν είσαι καν το ευφυέστερο πλάσμα στον πλανήτη σου. Η τονική γλώσσα στο τραγούδι της μεγάπτερης φάλαινας εμφανίζει μεγαλύτερη περιπλοκότητα από όλα τα έργα του Σαίξπηρ. Δεν τίθεται θέμα ανταγωνισμού. Δηλαδή, τίθεται, αλλά μην ανησυχείς γι' αυτό.

Αν πετύχεις ένα ηλιοβασίλεμα, σταμάτα και κοίταξέ το. Η γνώση είναι πεπερασμένη. Το θαύμα άπειρο.

Μια μέρα οι γήινοι θα ζήσουν στον Άρη. Όμως τίποτα δεν θα μπορεί να συγκριθεί μ' ένα συννεφιασμένο πρωινό στη Γη.

Ένα παράδοξο: τα πράγματα που δεν χρειάζεσαι για να ζήσεις -βιβλία, τέχνη, σινεμά, κρασί και λοιπά- είναι τα πράγματα που χρειάζεσαι για να ζήσεις.

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν ήταν ένας από εσάς. Ήταν ένας από εμάς.

Ο Μεσαίωνας δεν τελείωσε ποτέ.

Δεν χρειάζεται να πας στο πανεπιστήμιο. Δεν χρειάζεται να γίνεις τίποτα. Μην το ζορίσεις. Νιώσε τον δρόμο σου, και μη σταματάς να το κάνεις μέχρι να βρεις κάτι που να σου ταιριάζει. Ίσως να μη βρεις τίποτα. Ίσως είσαι δρόμος και όχι προορισμός. Κανένα πρόβλημα. Ας είσαι δρόμος. Όμως φρόντισε αυτός ο δρόμος να έχει κάτι για να κοιτάει κανείς έξω απ' το παράθυρο.