Εμενα με κερδισε εντελως στο τελευταιο επεισοδιο της πρωτης σαιζον. Και πλεον τη θεωρω μια απο τις πιο ωραιες δραματικες σειρες που εχω δει!
Προτάσεις για σειρές
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
@Χανκ Μουντυ εμένα οι δυο πρώτοι κύκλοι μου άρεσαν. Οι υπόλοιποι δεν.... την είχα σταματήσει κάποια στιγμή γιατί νόμιζα ότι θα συνέχιζε στους αιώνες. Αλλά τελικά είδα ότι ολοκληρώθηκε και δεν είχα κάτι καλύτερο να δω εκείνο το διάστημα, οπότε λύγησα 
. Και όντως είχα δίκαιο που την έκοψα εξαρχής. Το τέλος δε μου άρεσε καθόλου.
Είμαι λίγο γκρίνιας με τις σειρές... λιγουλάκι μόνο...
Για τους φαν του Dexter, βγαίνει νέος κύκλος
Και επιτέλους τελειώνει και το the Walking Dead, που το σταμάτησα και αυτό στον 6ο κύκλο (αν θυμάμαι καλά). Δε ξέρω αν λυγίσω... Πιθανόν όχι τώρα που το σκέφτομαι γιατί έχω ακόμα νεύρα για τον τρόπο που χειρίστηκαν χαρακτήρες και καταστάσεις
. Και όντως είχα δίκαιο που την έκοψα εξαρχής. Το τέλος δε μου άρεσε καθόλου.Είμαι λίγο γκρίνιας με τις σειρές
... λιγουλάκι μόνο...Για τους φαν του Dexter, βγαίνει νέος κύκλος
Και επιτέλους τελειώνει και το the Walking Dead, που το σταμάτησα και αυτό στον 6ο κύκλο (αν θυμάμαι καλά). Δε ξέρω αν λυγίσω... Πιθανόν όχι τώρα που το σκέφτομαι γιατί έχω ακόμα νεύρα για τον τρόπο που χειρίστηκαν χαρακτήρες και καταστάσεις
Προτείνω στους φίλους του φάντασυ τη σειρά Jonathan Strange and Mr Norrell. Βασίζεται σε βιβλίο, το οποίο είναι κι αυτό υπέροχο. Διαδραματίζεται σε μια Αγγλία των Ναπολειόντειων πολέμων όπου υπάρχει μαγεία. Η μαγεία όμως έχει παρακμάσει, μέχρι που εμφανίζονται δύο μάγοι, που γίνονται φίλοι κι ανταγωνιστές ταυτόχρονα, τελείως διαφορετικοί σε χαρακτήρα και στυλ. Ο Νόρελ, ο πρώτος, έχει μάθει τη μαγεία μέσα από τα βιβλία, είναι βιβλιοφάγος μέχρι τρέλας, φοβάται και μισεί τον κόσμο ενώ ο δεύτερος, ο Jonathan Strange, είναι αυθόρμητος, αλαζόνας και έχει ακατέργαστο ταλέντο σχετικά με τα μαγικά. Εξαιτίας του Νόρελ, μια μοχθηρή αρσενική νεράιδα έρχεται στον κόσμο των ανθρώπων και επηρεάζει αρκετούς ανθρώπους. Ταυτόχρονα, ρόλο παίζει μια προφητεία για την επιστροφή της νεραιδένιας μαγείας στην Αγγλία.
Συνδυάζει ίντριγκα και δράμα με αρκετό χιούμορ, το οποίο είναι αρκετά τονισμένο σε σχέση με το βιβλίο. Η απόδοση των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι πολύ επιτυχημένη, οι χαρακτήρες προβάλλουν ανάγλυφα, ενώ οι σκηνές είναι αποδοσμένες πολύ όμορφα, αν και υπάρχουν κάποιες διαφορές με το βιβλίο, κυρίως σε σχέση με το γεγονός του ότι οι νεραιδοπαρμένοι αδυνατούν να αποκαλύψουν τι τους συμβαίνει και αντί για αυτό λένε κάτι μυστήριες ιστορίες. Κατανοητό βέβαια, καθώς δύσκολο να αποδοθεί ένα, κατά βάση, νοητικό γεγονός. Μ' αρέσει επισης που είναι σύντομη, γιατί με κουράζουν οι μεγάλες σειρές.
Συνδυάζει ίντριγκα και δράμα με αρκετό χιούμορ, το οποίο είναι αρκετά τονισμένο σε σχέση με το βιβλίο. Η απόδοση των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι πολύ επιτυχημένη, οι χαρακτήρες προβάλλουν ανάγλυφα, ενώ οι σκηνές είναι αποδοσμένες πολύ όμορφα, αν και υπάρχουν κάποιες διαφορές με το βιβλίο, κυρίως σε σχέση με το γεγονός του ότι οι νεραιδοπαρμένοι αδυνατούν να αποκαλύψουν τι τους συμβαίνει και αντί για αυτό λένε κάτι μυστήριες ιστορίες. Κατανοητό βέβαια, καθώς δύσκολο να αποδοθεί ένα, κατά βάση, νοητικό γεγονός. Μ' αρέσει επισης που είναι σύντομη, γιατί με κουράζουν οι μεγάλες σειρές.
@Σελεφά Το dexter δεν είχε τελειώσει; Θυμάμαι το είχα παρατήσει κάπου στον 3ο κύκλο αν και δεν ξέρω για ποιο λόγο. Μου άρεσε γενικά απ'οσο θυμάμαι.
Το TWD το άφησες σε κομβικό σημείο βλέπω. Περιμένω τον τελευταίο κύκλο πάντως και θέλω να εξηγήσει κάποια πράγματα αν κι έχουν ανακοινωθεί 3 ταινίες οπότε δεν έχω μεγάλες ελπίδες.
Το TWD το άφησες σε κομβικό σημείο βλέπω. Περιμένω τον τελευταίο κύκλο πάντως και θέλω να εξηγήσει κάποια πράγματα αν κι έχουν ανακοινωθεί 3 ταινίες οπότε δεν έχω μεγάλες ελπίδες.
Προτείνω το brand new cherry flavor. Ομολογώ πως στο πρώτο επεισόδιο με κράτησε μονο το τραγούδι του Φιλ Κόλλινς (που ακόμη παίζει στο κεφάλι μου) και ένα πολύ καλό πλάνο. Ήμουν στο τσακ να σταματήσω, αλλά συνέχισα από περιέργεια, και το ολοκλήρωσα χθες μέσα σε μια νύχτα. Δεν ξέρω αν φταίει που δεν βλέπω σειρές συχνά ή που έχω θέμα με τα μάτια (οι ματιές της πρωταγωνίστριας μου έδωσαν καλό υλικό για εφιάλτες) αλλά ενθουσιάστηκα, έχει κάτι από το φόβος και παράνοια στο λας βέγκας. Δεν υπάρχει λογική στο σενάριο, και κατά την γνώμη μου στηρίζεται καθαρά στις καλές ερμηνείες. Απορροφήθηκα τόσο που δεν πρόσεχα για μεταφραστικά λάθη. Το τέλος δεν μου άρεσε, μου φάνηκε λίγο αδύναμο, αλλά μάλλον το πάνε για 2ο κύκλο.
(Τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο).
(Τώρα θέλω να διαβάσω το βιβλίο).
To Cobra Kai ειναι πολυ καλη σειρα.
Αλλο νομιζεις πως θα δει και αλλιως εξελίσσεται.
Αλλο νομιζεις πως θα δει και αλλιως εξελίσσεται.
Με περιμένουν νέες σεζόν σε μπρούκλυν και πόουζ αλλα προφανώς και θα ξελογιαζόμουν απο τα μάτια της Ρόζα Σάλαζαρ και θα ξεκινούσα παραυτα το brand new cherry flavor. Σε αισθητική φέρνει κάτι απο Λυντς και έχει μια ελαφριά noir και κομιξική νότα που πολυ πολύ μαρέσει. Ένα επεισόδιο έχω δεί, χωρίς να βγάζει απόλυτα νόημα αλλά υπάρχει ξεκάθαρο το μοτίβο της εκδίκησης. Για να δούμε !
@Στιλλ ιλλ Ναιαιαι! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό 
Παρακάτω νόημα βγαίνει, παρόλο που υπάρχουν κάποιες τρύπες πλοκής (plotholes
) αλλά είναι όλοι αλλοπρόσαλλοι, οπότε δεν κολλάς εκεί με τα χέρια στην μέση. Παρασύρεσαι.
Αντε να ακούσω κι αλλες εντυπώσεις σου!
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό Παρακάτω νόημα βγαίνει, παρόλο που υπάρχουν κάποιες τρύπες πλοκής (plotholes
) αλλά είναι όλοι αλλοπρόσαλλοι, οπότε δεν κολλάς εκεί με τα χέρια στην μέση. Παρασύρεσαι. Αντε να ακούσω κι αλλες εντυπώσεις σου!
Εγώ αγαπώ της ταινίες εκδίκησης, με γοητεύουν. Είναι μια συνθήκη που πυροδοτεί πολύ βασικά και βαθιά ενστικτώδη αισθήματα που προϋπάρχουν αλλά συνάμα μπλέκονται και με την ιδιοσυγκρασία του καθένα από εμάς ξεχωριστά. Φαντάζομαι στην συνέχεια θα παρασυρθώ και από την εξέλιξη των χαρακτήρων και φυσικά την εξέλιξη της ιστορίας. Εμένα έτσι κι αλλιώς με νοιάζει να μου πουλάνε μέσω αφήγησης την ιστορία. Δεν χρειάζεται να βγάζουν όλα νόημα στην τέχνη και αφού μιμείται την ζωή απαλλάσσεται κιόλας από το βάρος αυτό.
Αυτό τον καιρό βλέπω το only murders in the building. Είναι ελαφριά comedy-mystery σειρά με τους Steve Martin και Selena Gomez. Τα επεισόδια είναι ευχάριστα και μικρά. Τη συστήνω ως μια εναλλακτική για το φθινόπωρο.
η υπόθεση έχει ως εξής: ένας θάνατος σε μια πολυκατοικία θα ταράξει τις ζωές τριών ενοίκων, οι οποίοι συμβαίνει να είναι και λάτρεις ενός true crime podcast. Αφού ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αποδείξουν ότι δεν πρόκειται για μια απλή αυτοκτονία. Αλλά για δολοφονία.
η υπόθεση έχει ως εξής: ένας θάνατος σε μια πολυκατοικία θα ταράξει τις ζωές τριών ενοίκων, οι οποίοι συμβαίνει να είναι και λάτρεις ενός true crime podcast. Αφού ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αποδείξουν ότι δεν πρόκειται για μια απλή αυτοκτονία. Αλλά για δολοφονία.
@Αντίβαρο πού το βλέπεις αυτό;
Είδα πρόσφατα το The trial ( il processo) ιταλική σειρά αστυνομική/ δικαστική. Πολύ θετικές εντυπώσεις! Καλογυρισμενη, καλό καστ, και μια έκπληξη στο τέλος. Από μένα 9/10
Είδα πρόσφατα το The trial ( il processo) ιταλική σειρά αστυνομική/ δικαστική. Πολύ θετικές εντυπώσεις! Καλογυρισμενη, καλό καστ, και μια έκπληξη στο τέλος. Από μένα 9/10
Επιβάλλεται να ρίξεις βλέφαρο! Από τις αγαπημένες μου κωμικές σειρές, που δεν θα βαρεθώ ποτέ. (ρίξε βλέφαρο και στο on becoming a God in Central Florida, να δεις πως ήταν ο Τσίου στα νιάτα του. Δεν του το λέω, γιατί θα αρχίσει τα: Πως ήμουν και πως έγινα, αγνώριστο με έκανες. Τα καλύτερα μου χρόνια έφαγες κι ακόμη να με παντρευτείς, και τι θα πει 'αυτά είναι μικροαστικά' κτλ κτλ 
) 
Τις τελευταίες δυο εβδομάδες, μετά την προτροπή ενός φίλου, πήρα παραμάζωμα όλες τις σειρές του Μάικ Φλάναγκαν στο Νέτφλιξ και είδα τα Haunting of Hill House, Haunting of Bly Manor και το Midnight Mass που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα. Γενικά δεν έχω καλές σχέσεις με το horror είδος, είμαι από αυτούς που θα δουν horror το μεσημέρι με τα παράθυρα ανοιχτά ή το βράδυ μόνο με παρέα και ποτέ μόνος.
Αυτό που με εντυπωσίασε με τις σειρές του Φλάναγκαν είναι ότι πέρα από τους καλογραμμένους χαρακτήρες, την καλή πλοκή κλπ είναι ότι τελικά η κάθε σειρά έχει διαφορετική θεματολογία, ύφος και "χαρακτηρα" από την άλλη. Το Hill House είναι καθαρά horror με πολύ καλά εφέ, τρομακτικές σκηνές που συνδυάζονται με μυστήριο και με πολύ καλή εξέλιξη της ιστορίας. Το Bly Manor είναι και αυτό horror, αλλά με πολύ λιγότερες τρομακτικές σκηνές, πολύ περισσότερο μυστήριο, ενώ η μεγάλη έκπληξη είναι ότι αποτελεί μια ρομαντική ιστορία. Τέλος, το Midnight Mass δεν θα το χαρακτήριζα καν Horror, αλλά μια κοινωνική ιστορία με βαρύ θρησκευτικό περιεχόμενο.
Η κάθε σειρά έχει το δικό της ενδιαφέρον και μου αρέσει που ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει την δυνατότητα να φτιάχνει πάντα καινούργιες σειρές, με νέες ιδέες και εμπνεύσεις, οι οποίες αποτελούν ολοκληρωμένες εμπειρίες και δεν το "τραβάει" με δεύτερη και τρίτη σεζόν που θα έριχναν την ποιότητα της σειράς.
Αυτό που με εντυπωσίασε με τις σειρές του Φλάναγκαν είναι ότι πέρα από τους καλογραμμένους χαρακτήρες, την καλή πλοκή κλπ είναι ότι τελικά η κάθε σειρά έχει διαφορετική θεματολογία, ύφος και "χαρακτηρα" από την άλλη. Το Hill House είναι καθαρά horror με πολύ καλά εφέ, τρομακτικές σκηνές που συνδυάζονται με μυστήριο και με πολύ καλή εξέλιξη της ιστορίας. Το Bly Manor είναι και αυτό horror, αλλά με πολύ λιγότερες τρομακτικές σκηνές, πολύ περισσότερο μυστήριο, ενώ η μεγάλη έκπληξη είναι ότι αποτελεί μια ρομαντική ιστορία. Τέλος, το Midnight Mass δεν θα το χαρακτήριζα καν Horror, αλλά μια κοινωνική ιστορία με βαρύ θρησκευτικό περιεχόμενο.
Η κάθε σειρά έχει το δικό της ενδιαφέρον και μου αρέσει που ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει την δυνατότητα να φτιάχνει πάντα καινούργιες σειρές, με νέες ιδέες και εμπνεύσεις, οι οποίες αποτελούν ολοκληρωμένες εμπειρίες και δεν το "τραβάει" με δεύτερη και τρίτη σεζόν που θα έριχναν την ποιότητα της σειράς.
Παιδιά για να μαζευόμαστε για καφέ και φανγκερλινγκ για τον υπέροχο αυτό κύριο και τα διαμαντάκια που μας έδωσε. Πολύ σύντομα θα ξεκινήσω και το midnight mass και θα επιστρέψω με εντυπώσεις. Για την ώρα τελειώνω το Pose. Μπορώ να πω ότι ανήκουν στις πολύ αγαπημένες μου σειρές αυτές οι δύο, χτύπησαν κάπου πολυ βαθιά ως θεματικές με ένα τρόπο άκρως ανθρώπινο και βαθιά συναισθηματικό.