Έχεις δίκιο Νικόλα, έριξα μια ματιά στο ''Cujo'' που το έχω πρόχειρο και είναι 351 σελίδες...
Στίβεν Κινγκ (Stephen King)
- Thread starter Πεταλούδα
- Start date
Και όχι μόνο επειδή γράφει πολλές σελίδες - και άλλοι γράφουν - αλλά αυτός σε πεθαίνει στην λεπτομέρια βρε παιδί μου...
Στο τρέχον διάστημα διαβάζω Stephen King Νεκρωταφίο Ζώων και πιθανόν δεν θα αγοράσω κάποιο άλλο μυθιστόρημα του συγγραφέα.
Οχι πως είναι άσχημο,αλλά έχει πολύ μαυρίλα σχετικά με τον θάνατο,το πένθος κλπ και δεν είναι και ότι καλύτερο να διαβαστεί από κάποιον που θέλει να περάσει ευχάριστα.
Επιπλέον δεν μου φαίνεται τρομακτικό με την έννοια του φόβου αλλά "τρομάζει" στην σκέψη να χάσεις κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο.
Αρκετά συγκινητικό μου φαίνεται με κάποιες ανατριχιαστικές περιγραφές Νεκρών-Ζόμπι.
Οχι πως είναι άσχημο,αλλά έχει πολύ μαυρίλα σχετικά με τον θάνατο,το πένθος κλπ και δεν είναι και ότι καλύτερο να διαβαστεί από κάποιον που θέλει να περάσει ευχάριστα.
Επιπλέον δεν μου φαίνεται τρομακτικό με την έννοια του φόβου αλλά "τρομάζει" στην σκέψη να χάσεις κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο.
Αρκετά συγκινητικό μου φαίνεται με κάποιες ανατριχιαστικές περιγραφές Νεκρών-Ζόμπι.
@Προφέσορας πράγματι, το Νεκροταφείο Ζώων είναι μια πολύ ''μαύρη'' ιστορία. Αν και πάνε χρόνια που το διάβασα και δε θυμάμαι λεπτομέρειες και εμένα με είχε ''τρομάξει'' με τις σκοτεινές και μακάβριες απόψεις του Κινγκ πάνω στον θάνατο.
Παρ'ολ'αυτά θα σε παρότρυνα να δώσεις στον Κινγκ άλλη μια ευκαιρία. Δεν είναι όλα τα έργα του τόσο ''μαύρα''. Βέβαια, είναι συγγραφέας τρόμου, αλλά υπάρχουν βιβλία του που μπορείς να απολαύσεις χωρίς να σε ψυχοπλακώσουν (π.χ. Η Λάμψη, Σάλεμς Λοτ, Κάρι, Ο κύριος Μερσέντες και υπέροχες βρήκα και τις συλλογές διηγημάτων του, όπως Νυχτερινή βάρδια και Skeleton Crew).
Παρ'όλο που θεωρείται εμπορικός συγγραφέας, πιστεύω πως ακόμα και πιο ''ψαγμένοι'' αναγνώστες μπορούν να απολαύσουν το έργο του.
Παρ'ολ'αυτά θα σε παρότρυνα να δώσεις στον Κινγκ άλλη μια ευκαιρία. Δεν είναι όλα τα έργα του τόσο ''μαύρα''. Βέβαια, είναι συγγραφέας τρόμου, αλλά υπάρχουν βιβλία του που μπορείς να απολαύσεις χωρίς να σε ψυχοπλακώσουν (π.χ. Η Λάμψη, Σάλεμς Λοτ, Κάρι, Ο κύριος Μερσέντες και υπέροχες βρήκα και τις συλλογές διηγημάτων του, όπως Νυχτερινή βάρδια και Skeleton Crew).
Παρ'όλο που θεωρείται εμπορικός συγγραφέας, πιστεύω πως ακόμα και πιο ''ψαγμένοι'' αναγνώστες μπορούν να απολαύσουν το έργο του.
Last edited:
Σου προτείνω ίσως το καλύτερο του βιβλίο: η Λάμψη. Είναι αυτό που λέμε "all time classic" βιβλίο με πολύ ωραία ιστορία και καλούς χαρακτήρες. Επίσης, δεν είναι πολύ "βαρύ" βιβλίο, οπότε είναι ιδανικό για αρχή. Άμα σου κερδίσει το ενδιαφέρον σε μεγάλο βαθμό, μπορείς να διαβάσεις και το sequel που είναι το "Δόκτωρ Ύπνος", που είναι η συνέχεια της ιστορίας αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την ποιότητα του πρώτου βιβλίου.
@Αλληφορα συμφωνώ με τον @Βιβλιολάγνος για τη Λάμψη και θα πρόσθετα και τη συλλογή διηγημάτων Νυχτερινή Βάρδια. Μικρές , κάποιες φορές τρομακτικές ιστορίες και σχετικά ευκολοδιάβαστες. Αν τις αγαπήσεις τότε ο Stephen King είναι στο στύλ σου.
Αναφορικά με τον Κινγκ, έχει παρατηρήσει κανείς άλλος στα πιο πρόσφατα βιβλία του ότι τον πιάνει μια νοσταλγία και γράφει όπως ζωγραφίζει ο Νόρμαν Ρόκγουελ?
O Ρόκγουελ ζωγράφιζε κατά κύριο λόγο αρμονικές και ειδυλλιακές σκηνές της αμερικάνικης ζωής όπως αυτός ο πίνακας
αλλά καταπιανόταν και με πιο σοβαρά θέματα όπως ο ρατσισμός
Ο Κινγκ μου έχει δώσει την εντύπωση ότι κάνει κάτι αντίστοιχο. Στην Αναβίωση, το 5% της πλοκής είναι τρόμος, το 5% επιστημονική φαντασία (έχει πολλές επιρροές από Σέλλευ και Μάχεν) και το υπόλοιπο 90% νοσταλγική απεικόνιση της ειδυλλιακής παιδικής ηλικίας του πρωταγωνιστή. Και που και που θα στηλιτεύσει τις μικροκακίες της Αμερικάνικης επαρχίας αλλά πάντα υπερέχει η όμορφη ανάμνηση της κούνιας λάστιχο στην αυλή.
Στο 11/22/63 πάλι επικρατεί η νοσταλγία. Μπορεί να υπήρχε ρατσισμός και σεξισμός εκείνη την περίοδο, αλλά ο Κινγκ (και ο αφηγητής) φαίνεται να προτιμάει το παρελθόν όπου όλα φάνταζαν τόσο απλά και αγνά.
Στο Joyland (στο οποίο αναφέρεται με νοσταλγία ένας από τους πρωταγωνιστές της Αναβίωσης) για μια ακόμη φορά έχουμε γερή δόση νοσταλγίας με λίγο πασπάλισμα μεταφυσικού τρόμου και μυστηρίου.
Σε σύγκριση με τα παλαιότερα βιβλία του, πχ Σάλεμς Λοτ, Κάρι, Χρήσιμα Αντικείμενα, ο Κινγκ φαίνεται ασυνείδητα ίσως, να νοσταλγεί το παρελθόν και αντί να εστιάσει στην πλοκή περιγράφει πόσο όμορφα ήταν τα πράγματα παλιά. Ναι μεν στο Αυτό και στο Στάσου Πλαί μου ο Κινγκ νοσταλγεί, αλλά νοσταλγεί την παιδική ηλικία, στα νέα βιβλία του φαίνεται να νοσταλγεί όχι τις παιδικές αναμνήσεις αλλά μια ολόκληρη εποχή.
Δεν έχω διαβάσει όλα τα καινούργια του βιβλία, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι και τα τρία που διάλεξα αφορούν άντρες που αναπολούν το παρελθόν με διάφορους τρόπους. Για αυτό τον λόγο τώρα πια νιώθω σαν να βλέπω πίνακα του Ρόκγουελ όταν διαβάζω Κινγκ.
O Ρόκγουελ ζωγράφιζε κατά κύριο λόγο αρμονικές και ειδυλλιακές σκηνές της αμερικάνικης ζωής όπως αυτός ο πίνακας
Ο Κινγκ μου έχει δώσει την εντύπωση ότι κάνει κάτι αντίστοιχο. Στην Αναβίωση, το 5% της πλοκής είναι τρόμος, το 5% επιστημονική φαντασία (έχει πολλές επιρροές από Σέλλευ και Μάχεν) και το υπόλοιπο 90% νοσταλγική απεικόνιση της ειδυλλιακής παιδικής ηλικίας του πρωταγωνιστή. Και που και που θα στηλιτεύσει τις μικροκακίες της Αμερικάνικης επαρχίας αλλά πάντα υπερέχει η όμορφη ανάμνηση της κούνιας λάστιχο στην αυλή.
Στο 11/22/63 πάλι επικρατεί η νοσταλγία. Μπορεί να υπήρχε ρατσισμός και σεξισμός εκείνη την περίοδο, αλλά ο Κινγκ (και ο αφηγητής) φαίνεται να προτιμάει το παρελθόν όπου όλα φάνταζαν τόσο απλά και αγνά.
Στο Joyland (στο οποίο αναφέρεται με νοσταλγία ένας από τους πρωταγωνιστές της Αναβίωσης) για μια ακόμη φορά έχουμε γερή δόση νοσταλγίας με λίγο πασπάλισμα μεταφυσικού τρόμου και μυστηρίου.
Σε σύγκριση με τα παλαιότερα βιβλία του, πχ Σάλεμς Λοτ, Κάρι, Χρήσιμα Αντικείμενα, ο Κινγκ φαίνεται ασυνείδητα ίσως, να νοσταλγεί το παρελθόν και αντί να εστιάσει στην πλοκή περιγράφει πόσο όμορφα ήταν τα πράγματα παλιά. Ναι μεν στο Αυτό και στο Στάσου Πλαί μου ο Κινγκ νοσταλγεί, αλλά νοσταλγεί την παιδική ηλικία, στα νέα βιβλία του φαίνεται να νοσταλγεί όχι τις παιδικές αναμνήσεις αλλά μια ολόκληρη εποχή.
Δεν έχω διαβάσει όλα τα καινούργια του βιβλία, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι και τα τρία που διάλεξα αφορούν άντρες που αναπολούν το παρελθόν με διάφορους τρόπους. Για αυτό τον λόγο τώρα πια νιώθω σαν να βλέπω πίνακα του Ρόκγουελ όταν διαβάζω Κινγκ.
Έχω να διαβάσω Κινγκ καμιά δεκαριά χρόνια λόγω κορεσμού @Ασάρα και το τελευταίο του ήταν το "11/22/63". Παρόλο που δεν έχω διαβάσει άλλο από εκεί και πέρα, όπου πιθανόν να έβλεπα το μοτίβο που λες, την νοσταλγία την διέκρινα κι εγώ σε αυτό το βιβλίο και την απόδωσα στο θέμα του και στο ότι ήθελε να αποδώσει καλύτερα την εποχή (μου άρεσε που έβαζε και "έπαιζαν" πολλά τραγούδια της δεκαετίας μέσα στην ιστορία).
Ωραίος ο συνειρμός σου με τον ζωγράφο, έχω πάθει κάτι παρόμοιο με άλλο συγγραφέα. Κοίταξα πίνακες του Ρόκγουελ και δείχνουν τόσο vintage και νομίζω κάποιοι θα μπορούσαν άνετα να ήταν ντεκόρ στις ιστορίες του, όπως σε βενζινάδικα ή σε μίνι μάρκετ.
Με την ευκαιρία, είδα ότι δεν έχω διαβάσει κανένα από τα 13 βιβλία περίπου που έγραψε τα τελευταία δέκα χρόνια! Ίσως διαβάσω ένα από αυτά κάποια στιγμή, με έπιασε μια νοσταλγία με την νοσταλγία της συζήτησης.
Για την ώρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η συλλογή διηγημάτων "Το παζάρι των κακών ονείρων".
Ωραίος ο συνειρμός σου με τον ζωγράφο, έχω πάθει κάτι παρόμοιο με άλλο συγγραφέα. Κοίταξα πίνακες του Ρόκγουελ και δείχνουν τόσο vintage και νομίζω κάποιοι θα μπορούσαν άνετα να ήταν ντεκόρ στις ιστορίες του, όπως σε βενζινάδικα ή σε μίνι μάρκετ.
Με την ευκαιρία, είδα ότι δεν έχω διαβάσει κανένα από τα 13 βιβλία περίπου που έγραψε τα τελευταία δέκα χρόνια! Ίσως διαβάσω ένα από αυτά κάποια στιγμή, με έπιασε μια νοσταλγία με την νοσταλγία της συζήτησης.
Για την ώρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η συλλογή διηγημάτων "Το παζάρι των κακών ονείρων".@Πεταλούδα
Ίσως να σε ενδιαφέρει και ο Έντουαρντ Χόπερ, είναι και αυτός ζωγράφος που καταπιάνεται με αμερικάνικα τοπία αν και σε αντίθεση με τον Ρόκγουελ, οι κριτικοί τον αγάπησαν πιο πολύ (ο Ρόκγουελ τους φαινόταν πολύ εμπορικός).
Ο Κινγκ και άλλοι συγγραφείς έχουν συνεισφέρει σε συλλογή διηγημάτων επηρεασμένα από πίνακες του Χόπερ.
Το διήγημα του Κινγκ είχε τίτλό The Music Room και ήταν βασισμένο σε αυτόν τον πίνακα.
Στα ελληνικά δεν ξέρω εαν έχει εκδοθεί αλλά είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Playboy, όπου δημοσιεύτηκε αρχικά.
Είναι μια μικρή ανατριχιαστική ιστορία.
Ούτε εγώ έχω διαβάσει όλα τα πιο πρόσφατα βιβλία του, αυτό που πραγματικά απόλαυσα ήταν η συλλογή διηγημάτων Just After Sunset που από όσο ξέρω δεν έχει δημοσιευτεί στα ελληνικά.
Ίσως να σε ενδιαφέρει και ο Έντουαρντ Χόπερ, είναι και αυτός ζωγράφος που καταπιάνεται με αμερικάνικα τοπία αν και σε αντίθεση με τον Ρόκγουελ, οι κριτικοί τον αγάπησαν πιο πολύ (ο Ρόκγουελ τους φαινόταν πολύ εμπορικός).
Ο Κινγκ και άλλοι συγγραφείς έχουν συνεισφέρει σε συλλογή διηγημάτων επηρεασμένα από πίνακες του Χόπερ.
Το διήγημα του Κινγκ είχε τίτλό The Music Room και ήταν βασισμένο σε αυτόν τον πίνακα.
Είναι μια μικρή ανατριχιαστική ιστορία.
Ούτε εγώ έχω διαβάσει όλα τα πιο πρόσφατα βιβλία του, αυτό που πραγματικά απόλαυσα ήταν η συλλογή διηγημάτων Just After Sunset που από όσο ξέρω δεν έχει δημοσιευτεί στα ελληνικά.
Μου θύμησες ένα βιντεάκι που είχε φτιάξει ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς για μια έκθεση με πίνακές του και (όπως αναφέρετε και μέσα στο άρθρο), κάποιες ταινίες του έχουν επιρροές από τα χρώματα και την αισθητική των πινάκων του.
παιδιά, τι λέτε; (μετάφραση: γιατί τα μαθαίνω τώρα; 
που να μην μου άρεσε ο Χόπερ) 
Παιδιά τι λέτε τώρα ; υπάρχουν διηγήματα επηρεασμένα απο τον λατρεμένο Χόπερ ; Για παραπέμψτε μπάς και ξεστραβωθούμε.
Έντιτ: H συλλογή λέγεται είναι In sunlight or In Shadow, και έχω να πώ μιας και μιλάμε για επιρροές ο τελευταίος κύκλος του twin peaks έχει αρκετά στοιχεία και μια ιδιότυπη αισθητική που παραπέμπει στον Hopper και τους πίνακες του.
Έντιτ: H συλλογή λέγεται είναι In sunlight or In Shadow, και έχω να πώ μιας και μιλάμε για επιρροές ο τελευταίος κύκλος του twin peaks έχει αρκετά στοιχεία και μια ιδιότυπη αισθητική που παραπέμπει στον Hopper και τους πίνακες του.
Last edited:
Πρόσφατα είδα τη σειρά "the stand".
Ενώ αρχικά μου άρεσαν τα γεγονότα με τον ιό μετά τίποτα... ούτε κλικ ούτε ξεκλίκ.
Το είδα για να το δω.
Δεν μου άρεσε καθόλου σαν πλοκή... ουσιαστικά δε κατάλαβα και ιδιαίτερα όλα αυτά με τις προφητείες κτλ και πώς θα έσωζαν τον κόσμο.
Πέρα από κάποια σκηνικά και ερμηνείες δεν...
Άκουσα ότι είναι καλή μεταφορά του βιβλίου και για αυτό το έχω αποφύγει μέχρι τώρα γιατί δε θέλω να χαραμίσω τόσο χρόνο διαβάζοντάς το. Την σειρά την είδες;
Γενικά έχω ένα θέμα με τον Κινγκ. Συνήθως οι μεταφορές των βιβλίων του στη μεγάλη οθόνη μου αρέσουν περισσότερο.
Εκτός από τη Λάμψη και Το καλοκαίρι της διαφθοράς. Τη τελευταία μάλιστα την είχα δει πάρα πολλές φορές, αλλά τελικά διάβασα το βιβλίο που ήταν πιο πολύπλοκο από ό,τι η ταινία και φυσικά μου άρεσε περισσότερο.
Το Μίζερι μου άρεσε και σαν βιβλίο και σαν ταινία (καλά η Κάθι Μπέιτς τα σπαγε στο ρόλο
)
Ενώ αρχικά μου άρεσαν τα γεγονότα με τον ιό μετά τίποτα... ούτε κλικ ούτε ξεκλίκ.
Το είδα για να το δω.
Δεν μου άρεσε καθόλου σαν πλοκή... ουσιαστικά δε κατάλαβα και ιδιαίτερα όλα αυτά με τις προφητείες κτλ και πώς θα έσωζαν τον κόσμο.
Πέρα από κάποια σκηνικά και ερμηνείες δεν...
Άκουσα ότι είναι καλή μεταφορά του βιβλίου και για αυτό το έχω αποφύγει μέχρι τώρα γιατί δε θέλω να χαραμίσω τόσο χρόνο διαβάζοντάς το. Την σειρά την είδες;
Γενικά έχω ένα θέμα με τον Κινγκ. Συνήθως οι μεταφορές των βιβλίων του στη μεγάλη οθόνη μου αρέσουν περισσότερο.
Εκτός από τη Λάμψη και Το καλοκαίρι της διαφθοράς. Τη τελευταία μάλιστα την είχα δει πάρα πολλές φορές, αλλά τελικά διάβασα το βιβλίο που ήταν πιο πολύπλοκο από ό,τι η ταινία και φυσικά μου άρεσε περισσότερο.
Το Μίζερι μου άρεσε και σαν βιβλίο και σαν ταινία (καλά η Κάθι Μπέιτς τα σπαγε στο ρόλο
)@Ασάρα και έλεγα τι είναι αυτό το κάτι διαφορετικό που παρατηρούσα στα τελευταία βιβλία του. Ενώ τα πρώτα δημοφιλή βιβλία του (Νυχτερινή Βάρδια, το Αυτό, Σάλεμς Λότ, Νεκροταφείο ζώων, Η Λάμψη) τα θεωρώ αμιγώς τρόμου τα τελευταία περίπου 20 χρόνια υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση νοσταλγίας και σκέψου ότι απ τα τελευταία έχω διαβάσει μόνο το κινητό, δόκτορ ύπνος, το παζάρι των κακών ονείρων και το joyland. ΄Εχω στα αδιάβαστα το Ντούμα Κή. ΄Αν το έχει διαβάσει κάποιος περιμένω απόψεις 
@Πεταλούδα
Σε ευχαριστώ πολύ για το βίντεο! Πολύ ενδιαφέρον!
@Στιλλ ιλλ
Ναι αυτή είναι αλλά από όσο ξέρω δεν έχει κυκλοφορήσει Ελλάδα. Πάντως για όσους αγγλομαθείς, ο σύνδεσμός για την ιστορία του Κινγκ στο Playboy είναι εδώ. Όντως και ο Λιντς είναι επηρεασμένος από τα τοπία του Χόπερ, όπως εδώ π.χ.
@Σελεφά
Το νέο Stand δεν το έχω δει αλλά έχω την εντύπωση ότι έχουν αλλάξει πολλά από το βιβλίο. Έχω δει κάποια επεισόδια από το παλιό και ήταν σχετικά πιο πιστό στο βιβλίο.
Βέβαια έχω διαβάσει την έκδοση που περιέχει κεφάλαια που είχαν αφαιρεθεί από την αρχική. Ως βιβλίο γενικά πλατειάζει αλλά εγώ θα το πρότεινα.
@Λούνα
Ακριβώς αυτό! Αμιγώς τρόμου! Ακόμα και το Κοράκι/Stand που είναι σε ένα σκηνικό αποκάλυψης δεν φαίνεται να έχει σκηνές που κάποιος να νοσταλγεί το παρελθόν του. Στο Σάλεμς ο συγγραφέας επιστρέφει στην πόλη όπου έζησε ως παιδί αλλά δεν υπάρχει ιδιαίτερη νοσταλγία.
Εντωμεταξύ το διήγημα Άνοιξη σαν φράουλα από την Νυχτερινή Βάρδια θα μεταφερθεί σε podcast ενώ ο Κινγκ ετοιμάζει νέο βιβλίο με τίτλό Billy Summers .
Σε ευχαριστώ πολύ για το βίντεο! Πολύ ενδιαφέρον!
@Στιλλ ιλλ
Ναι αυτή είναι αλλά από όσο ξέρω δεν έχει κυκλοφορήσει Ελλάδα. Πάντως για όσους αγγλομαθείς, ο σύνδεσμός για την ιστορία του Κινγκ στο Playboy είναι εδώ. Όντως και ο Λιντς είναι επηρεασμένος από τα τοπία του Χόπερ, όπως εδώ π.χ.
@Σελεφά
Το νέο Stand δεν το έχω δει αλλά έχω την εντύπωση ότι έχουν αλλάξει πολλά από το βιβλίο. Έχω δει κάποια επεισόδια από το παλιό και ήταν σχετικά πιο πιστό στο βιβλίο.
Βέβαια έχω διαβάσει την έκδοση που περιέχει κεφάλαια που είχαν αφαιρεθεί από την αρχική. Ως βιβλίο γενικά πλατειάζει αλλά εγώ θα το πρότεινα.
@Λούνα
Ακριβώς αυτό! Αμιγώς τρόμου! Ακόμα και το Κοράκι/Stand που είναι σε ένα σκηνικό αποκάλυψης δεν φαίνεται να έχει σκηνές που κάποιος να νοσταλγεί το παρελθόν του. Στο Σάλεμς ο συγγραφέας επιστρέφει στην πόλη όπου έζησε ως παιδί αλλά δεν υπάρχει ιδιαίτερη νοσταλγία.
Εντωμεταξύ το διήγημα Άνοιξη σαν φράουλα από την Νυχτερινή Βάρδια θα μεταφερθεί σε podcast ενώ ο Κινγκ ετοιμάζει νέο βιβλίο με τίτλό Billy Summers .