Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…

[Τσίου]

(Τσιλ. Όλους κάποιος μας πληροφόρησε)
Δεν μου αρέσει όταν περιμένω στην ουρά και αυτός-η που είναι πίσω, δεν κρατάει απόσταση ασφαλείας. Γίνε λίγο πιο διακριτική, μάνα μου, μου την σπάει να ακουμπάει η τσάντα σου ή το καλάθι πάνω μου. Δεν είμαστε στο Β2. Στην τράπεζα ειμαστε. Χειρότεροι βέβαια είναι αυτοί που δεν τηρούν απόσταση ασφαλείας στο περπάτημα (ενώ υπάρχει ελεύθερος χώρος ). Είχα μια τις προάλλες στο σουπερμάρκετ, που για κακή μου τύχη επισκεπτομασταν τους ίδιους διαδρόμους. Ένιωθα σαν το πακμαν.

Δεν μου αρέσει όταν στο σουπερμάρκετ, πιάνουν τα προϊόντα (μου) που έχω αφήσει στο ταμείο, ώστε να υπάρξει χώρος για τα δικά τους (αναφέρομαι σε πελάτες με καλάθι, που μπορούν να το ακουμπήσουν κατω, όχι σε αυτούς που έχουν 4 πράγματα στα χέρια). Εκεί ψιλομανουριαζω βουβα. Συνήθως όμως, κάποιοι από αυτούς τους βιαστικούς είναι που θα ρωτήσουν "δεν υπάρχει άλλο ταμείο;" κι αν δεν υπάρχει άλλο ταμείο θα αρχίσουν μια ασταμάτητη γκρίνια (σαν και την δική μου τώρα) διανθισμένη με "Τσκ Τσκ", που μου ξύνει τα άντερα, οπότε εκεί γυρίζω κεφαλι σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και μανουριαζω κανονικά.

 

[Φαροφύλακας]

@Αντίβαρο, εκ μέρους όλων αυτών που σέβονται ευλαβικά τις "λωρίδες" στις κυλιόμενες, σε συγχωρούμε.

@Τσίου :

Δεν μου αρέσει όταν στο σουπερμάρκετ, πιάνουν τα προϊόντα (μου) που έχω αφήσει στο ταμείο

Έχεις κάθε δίκιο.

Δεν μου αρέσει καθόλου όταν διαπιστώνω σε κάποιο ταχυφαγάδικο πως πιάνουν το φαγητό με γυμνά χέρια... Σε μια κρεπερί, τις προάλλες, ο κρεπεριστής ακουμπούσε άσκοπα με γυμνά χέρια την κρέπα καθώς ψηνόταν. Σε ένα άλλο μπεργκεράδικιο της γειτονιάς, ο μπεργκεριστής συνταίριαζε κάποια υλικά μέσα στο ψωμάκι με γυμνά χέρια.

Επίσης με στεναχωρεί όταν κάποιος που (καλώς) φοράει γάντια για να πιάνει το φαγητό, δεν έχει καταλάβει ποια ακριβώς είναι η ιδέα και φοράει γάντια. Βλέπω π.χ. αρτοπώλη (καλώς) να φοράει γάντι για να πιάσει το ψωμί, κι έπειτα με το ίδιο γάντι πιάνει τα χρήματα.


Μου αρέσουν πολύ τα κάστανα, τα μανταρίνια κι οι φράπες, τέτοιον καιρό...

 

[Τσίου]

Αυτό που με τα γάντια πιάνουν (και) τα χρήματα είναι εξωφρενικό.
Παρεμπιπτόντως, στην Ελλάδα (σε όσους προκόπηδες έχω δουλέψει) τσιγκουνευονται τρελά τα γάντια, σε σημείο που υποχρεώνεσαι να δουλέψεις με σκισμένο--επειδή δεν έχουν προμηθευτεί άλλα--και με κίνδυνο κάποιο κομμάτι να πέσει μέσα στο φαΐ (μου έχει τύχει ως πελάτισσα).

 

[Ιαβερης]

Παρεμπιπτόντως, στην Ελλάδα (σε όσους προκόπηδες έχω δουλέψει) τσιγκουνευονται τρελά τα γάντια, σε σημείο που υποχρεώνεσαι να δουλέψεις με σκισμένο--επειδή δεν έχουν προμηθευτεί άλλα--και με κίνδυνο κάποιο κομμάτι να πέσει μέσα στο φαΐ (μου έχει τύχει ως πελάτισσα).

Τσίου, πόσο δίκιο έχεις σ'αυτο που λες! Είχα την ατυχία να δουλέψω σχεδόν 12 χρόνια σ' αυτόν τον τομέα, και λέω ατυχία γιατί η δουλειά σε φαγάδικο είναι άχαρη από κάθε άποψη, κι όπως λες οι περισσότεροι εργοδότες είχαν καβούρια στις τσέπες όσον αφορά τον εξοπλισμό που έπρεπε να παράσχουν στους εργαζόμενους είτε μιλάμε για απλά γάντια, είτε για εργατική στολή. Κάποτε είχα έναν μαλάκα που εκτός του ότι μας χρέωνε τις στολές, σε κάποιες περιπτώσεις μας έβαζε να πληρώνουμε ακόμη και το χαρτί κουζίνας όταν, κατά την άποψή του, " εφευγε πολύ". Κι ένα άλλο χαζό που τύχαινε ηταν να σπάει η τσιμπίδα με την οποία πιάνω κρέας, πατάτες ή οτιδήποτε άλλο, με αποτέλεσμα να μην ανοιγοκλεινει κανονικά. Κι επειδή ο εργοδότης ήταν τσιγκούνης έπρεπε να δουλεύω μ'αυτην, κάτι εξαιρετικά άβολο. Να προσπαθείς να ανοιγοκλεισεις τη τσιμπίδα με τα δάκτυλα, σαν να τρως με ξυλάκια περίπου.

 

[Αντέρωτας]

Καλα αυτο που πιανουν τα λεφτα με το γαντι ειναι θεικο

Ειναι το ιδιο με καποιους που εχουν χαντς-φρι στο τηλεφωνο, και το κρατουν ολο μαζι κοντα στο αυτι τους για να μιλησουν

 

[Τσίου]

@Ιαβερης, αν βρεθούμε σε καμία συνάντηση, θα έχουμε πάρα πολλά να πούμε. Η ταύτιση με την ανάρτησή σου, άγγιξε ταβάνι.
Και αντε να καταλάβει ο/η μάνατζερ (συνήθως, συγγενής του γκρικ μπος, που δεν έχει πιάσει ούτε σπατουλα, απλώς κάνει εκεί την γλάστρα) πως η παραγωγικότητα πάει αγκαζέ με την λειτουργικότητα.

 

[Νυχτερίδα]

Δεν μου αρέσει που στον κινηματογράφο συνεχίζουν να βάζουν κόσμο στην αίθουσα αφού εχει αρχίσει η ταινία.

 

[Αντίβαρο]

Αχ αχ αχ ..Πολλά πράγματα δεν μου αρέσουν αλλά ετούτο με έχει φτάσει στα όρια να πάρω το 100.
Να παρκάρουν στις διαβάσεις. Ρε μόνο το κινέζικο ωροσκόπιο ξέρει τα βρισίδια που ξεστομίζω τη στιγμή που βλέπω όχημα να ακουμπάει έστω το ένα χιλιοστό της διάβασης. Δεν με νοιάζει άμα σταμάτησε ο ιδιοκτήτης για να πάρει καφέ ή για να πάει στο φαρμακείο να πάρει hexalen, ούτε άμα σπάσαν τα νερά της γυναίκας του ( στο τελευταίο υπερέβαλα για να κάνω τη σκηνή πιο δραματική). Εκείνη τη στιγμή θέλω να βγάλω τα κλειδιά να του/της το χαράξω. Ότι ο τυφλός και το αναπηρικό καρότσι θα γίνουν σμίκρυνση άμα φάνε τα μπισκοτάκια από τη χώρα των θαυμάτων.

Όχι ότι άμα έπαιρνα το 100 θα γινόταν κάτι. Πιο πιθανό θα ήταν να με συνδέσουν με το παράρτημα τους και να με πουν " καλέστε στο 54646 για να πάρετε 1+1 burger από τα καταστήματα brothers-in-law".

 

[Φυσαλίδα]

Μου αρέσει: ο ήχος της βροχής στο τζάμι, η φωτιά στο τζάκι, η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, οι χαμογελαστοί άνθρωποι, να γελάω μέχρι να με πιάσουν τα κλάματα, η θάλασσα, τα επιτραπέζια, να διαβάζω ένα βιβλίο πίνοντας καφέ.

Δεν μου αρέσει: η έλλειψη σεβασμού και παιδείας στην οδήγηση και στο δρόμο (κι εγώ τρελαίνομαι να παρκάρουν στις διαβάσεις ή σε θέσεις στάθμευσης για ανάπηρους), η ειρωνεία, η αχαριστία, τα μαυρομάτικα.

 

[Έλλη Μ]

Πόσο πολύ ΔΕ μου αρέσει (για την ακρίβεια, με αφήνει ενεή, εμβρόντητη, παγωτή και κάγκελο) όταν κάποιες γυναίκες θεωρούν φυσιολογικό να σε ενημερώνουν ότι διανύουν «αυτές» τις μέρες του μήνα. Ή, ακόμη χειρότερα, για κάποια άβολα αποτελέσματα της πρώτης μέρας «εκείνων» των ημερών του μήνα. Το τραγικότερο όλων, δε, είναι να σου ζητάν συγγνώμη για την αγένεια τους, αποδίδοντάς την –απεκδυόμενες κάθε ευθύνη- σε κείνες τις ρημαδομέρες του μήνα.

Μην είναι, τάχα, καμιά μορφή γυναικείας αλληλεγγύης όπου δικαιολογεί, ή ακόμη, κάνει θεμιτό τον διαμοιρασμό τέτοιων πληροφοριών; Αλληλεγγύη την οποία εγώ δεν αντιλαμβάνομαι ή δέχομαι ή καταλαβαίνω; Μήπως να πάω το θεματάκι στο γιατρό μου;

Δηλαδή, γιατι;!;!; πρέπει να μαθαίνω τον κύκλο κάθε μιας;;

Ουφ. Ξεσπάθωσα. Και; Τι άλλα;

 

[Αντέρωτας]

Εχεις επιχειρησει να κανεις το ιδιο;

 

[Έλλη Μ]

Εννοεις να συζητησω/αναφερω κατι για το οποιο δε βρισκω λογο αναφορας; Οχι, ποτε.

 

[Αντίβαρο]

Δεν μου αρέσουν οι ξηροί καρποί σε οτιδήποτε άλλο φαγώσιμο. Χτυπητό παράδειγμα, ο μπακλαβάς τον οποίο και δεν έχω φάει και η ψίχα αμυγδάλου που χρησιμοποιειται στο τσουρέκι (πάντα αφαιρώ εκείνο το κομμάτι).

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Δεν μου αρέσει ο Ελληνικός Κινηματογράφος (εκτός εξαιρέσεων).
Τα διαπίστωσα ακόμη μια φορά βλέποντας το "Ευτυχία", που εν τέλει αποδείχτηκε μια τραγική εμπειρία από κάθε άποψη... Διαλέξαμε κινηματογράφο με στενά καθίσματα, δίπλα μου είχα κάτι τυπίσσες που βαλάντωσαν στο κλάμα, τα ποπ κόρν ήταν χάλια (!!!) και η ταινία ήταν μια παρέλαση ξεπεσμένων τηλεαστέρων και θύμιζε κάτι από κακής ποιότητας μελόδραμα.

 

[Έλλη Μ]

Ομοιως, Νικόλα. Εχω κι εγώ ενδοιασμους με την Ευτυχία, παρολο που η παρασταση με τη Μεντη ηταν πολυ καλη. Και ενταξει να σου βγει μαπα η ταινια, να σου βγει μάπα και το ποπκορν; Ε, οχι!

 

[Φιλιπ]

βάλ'τε και ΄μένα σ'αυτούς που απεχθάνονται τον ελληνικό κινηματογράφο.πιστεύω οτι πρεπει να ειναι από τους χειρότερους στον κόσμο

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Για να ήμαστε αφοριστικοί βέβαια να πω ότι υπάρχουν ελληνικές ταινίες που μου άρεσαν πολύ όπως το "Κυνόδοντας", το "Μικρά Αγγλία", το "Γλυκιά Συμμορία", το "Miss Violence" κλπ.
Και εκτός αυτού εκτιμώ πολύ κάποιους Έλληνες σκηνοθέτες. Τον Αγγελόπουλο, τον Λάνθιμο, τον Νικολαίδη, τον Βούλγαρη, τον Τσιώλη.
Δυστυχώς η mainstream σκηνή όμως της χώρας δεν έχει αφήσει καθόλου χώρο στους παραπάνω δημιουργούς.

 

[Φιλιπ]

συμφωνώ οτι υπαρχουν εξαιρέσεις,αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 

[Βασίλισσα]

Όποια ταινία ή σειρά έχω δεί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μου αρέσει πολύ. Το είσαι το ταίρι μου π.χ το έχω δεί και 100 φορές...
Και στο θέατρο όλοι έχουν να το λένε οτι είναι εξαιρετικός. Πέραν αυτού η αύρα του μου βγάζει οτι είναι απο άλλη πάστα άνθρωπος.
Είμαι σίγουρη πως αν πηγαίναμε σπίτι του... θα βρίσκαμε μια τεράστια βιβλιοθήκη.

 

[Τσίου]

Μου αρέσει η εκδίκηση των νερντς ή η εκδίκηση των άσχημων. Καταχαιρομαι αυτές τις καταστάσεις, όχι απλά μου αρέσουν.
Προσφάτως, στη λίστα μου προστέθηκε και η εκδίκηση των παιδιών (μικρών και μεγάλων) με ΔΕΠΥ. Πλέον αντιμετωπιζονται ως χαρισματικά και χαίρομαι σε βαθμό συγκίνησης.
Αυτό μπορεί να μην διορθώνει το στραπάτσο των 30+, που για τους εξωοικογενειακούς ήμασταν γκουντ φορ νάθινγκ, αλλά η σκέψη ότι αυτά τα παιδιά με λίγη κατανόηση παραπάνω, και με την σωστή καθοδήγηση θα μεγαλώσουν, τουλαχιστον, χωρίς την δική μας οργή, με τυλίγει σαν κουβέρτα.