Κλιμακώνονται αρκετά γρήγορα οι σχέσεις των ανθρώπων με τα ρομπότ στα κεφάλαια αυτά, αρκετά "μέτωπα" ανοίγουν καθώς συναντάμε νέα μοντέλα πιο εξελιγμένα κάθε φορά. Οι Πάουελ και Ντόνοβαν αντιμετωπίζουν και λύνουν νέα προβλήματα, η Δρ Κάλβιν παρουσιάζεται πιο ανθρώπινη κι οι νόμοι αρχίζουν να παρακάμπτονται.
Πιο συγκεκριμένα, το τέταρτο κεφάλαιο στάθηκε αρκετά στη δυσλειτουργία του Ντέιβ, αλλά αυτό που μου έμεινε κάπως περισσότερο στο νου ήταν ένα από τα σχόλια ("Έχει εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σ' αυτά τα ρομπότ-παραρτήματα και το γεγονός αυτό πρέπει να έχει επηρεάσει την ψυχοσύνθεσή του.") που αιτιολογούσαν τη δυσλειτουργία αυτή, όπου γίνεται αναφορά στο μπλοκάρισμα που παθαίνει το ρομπότ όταν -παρά το γεγονός ότι σχεδιάστηκε με σκοπό να ορίζει άλλα έξι παραρτήματα- εκείνο "βουλιάζει" υπό το βάρος της ευθύνης αυτής σε συνδυασμό με την προσωπική πρωτοβουλία που οφείλει να αναπτύξει σε περιπτώσεις ανάγκης. Το ρομπότ βίωνε μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα κατάσταση και δυσκολευόταν να το διαχειριστεί, πόσες φορές -αλήθεια- δεν βρισκόμαστε κι εμείς σε αντίστοιχη θέση;;
Όσο για το έκτο κεφάλαιο, μου έδωσε έντονα την αίσθηση ότι τα ρομπότ δε θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμα υπό τον ανθρώπινο έλεγχο.
Αρχίζουν ήδη να αποφασίζουν συλλογικά για το πως θα δράσουν και δεν αντιδρούν όπως οι άνθρωποι προσδοκούν: "Το συζητούσαμε χτες το βράδυ και κάποιος από εμάς είχε την ιδέα αυτή και μας φάνηκε λογική." Ακόμη, η αλλαγή στον πρώτο νόμο τα μπερδεύει και δημιουργεί αντικρουόμενους συλλογισμούς, όπως για παράδειγμα όταν ο Νέστορας 10 έπρεπε απ'τη μια να υπακούσει στην εντολή να χαθεί βγάζοντας από τη μέση όποιον τον εμπόδιζε, κι απ'την άλλη "τα απομεινάρια του πρώτου νόμου" δεν του επέτρεπαν να βλάψει έναν άνθρωπο. Υποθέτω ότι πολλά μπερδέματα θα ακολουθήσουν. Ίδωμεν..!
Πιο συγκεκριμένα, το τέταρτο κεφάλαιο στάθηκε αρκετά στη δυσλειτουργία του Ντέιβ, αλλά αυτό που μου έμεινε κάπως περισσότερο στο νου ήταν ένα από τα σχόλια ("Έχει εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σ' αυτά τα ρομπότ-παραρτήματα και το γεγονός αυτό πρέπει να έχει επηρεάσει την ψυχοσύνθεσή του.") που αιτιολογούσαν τη δυσλειτουργία αυτή, όπου γίνεται αναφορά στο μπλοκάρισμα που παθαίνει το ρομπότ όταν -παρά το γεγονός ότι σχεδιάστηκε με σκοπό να ορίζει άλλα έξι παραρτήματα- εκείνο "βουλιάζει" υπό το βάρος της ευθύνης αυτής σε συνδυασμό με την προσωπική πρωτοβουλία που οφείλει να αναπτύξει σε περιπτώσεις ανάγκης. Το ρομπότ βίωνε μια ιδιαιτέρως στρεσογόνα κατάσταση και δυσκολευόταν να το διαχειριστεί, πόσες φορές -αλήθεια- δεν βρισκόμαστε κι εμείς σε αντίστοιχη θέση;;
Όντως τρομακτική η πιθανότητα αυτή!! Αλλά δεν θα σταθώ στην ανατριχιαστική πιθανότητα οι μηχανές να διαβάζουν το ανθρώπινο μυαλό κι όλα όσα αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης. Το πέμπτο κεφάλαιο ήταν αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ως αναγνώστρια, κυρίως γιατί ήταν τόσο "ξεγυμνωμένες" οι ανθρώπινες αδυναμίες και ανασφάλειες, ώστε να αναγκάσουν ένα ρομπότ σχεδιασμένο να προστατεύει τους ανθρώπους (βλ. 1ο νόμο) να πει ψέματα & να αρνηθεί να απαντήσει. Ιδιαίτερα η σκηνή όπου η Κάλβιν τρελαίνει τον Έρμπη κι εκείνος ουρλιάζει "...ώσπου (το ουρλιαχτό) έγινε διαπεραστικό με τον τρόμο μιας χαμένης ψυχής και γέμισε το δωμάτιο με τον διαπεραστικό τόνο της." με έκανε να ανατριχιάσω!
Όσο για το έκτο κεφάλαιο, μου έδωσε έντονα την αίσθηση ότι τα ρομπότ δε θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμα υπό τον ανθρώπινο έλεγχο.
Αρχίζουν ήδη να αποφασίζουν συλλογικά για το πως θα δράσουν και δεν αντιδρούν όπως οι άνθρωποι προσδοκούν: "Το συζητούσαμε χτες το βράδυ και κάποιος από εμάς είχε την ιδέα αυτή και μας φάνηκε λογική." Ακόμη, η αλλαγή στον πρώτο νόμο τα μπερδεύει και δημιουργεί αντικρουόμενους συλλογισμούς, όπως για παράδειγμα όταν ο Νέστορας 10 έπρεπε απ'τη μια να υπακούσει στην εντολή να χαθεί βγάζοντας από τη μέση όποιον τον εμπόδιζε, κι απ'την άλλη "τα απομεινάρια του πρώτου νόμου" δεν του επέτρεπαν να βλάψει έναν άνθρωπο. Υποθέτω ότι πολλά μπερδέματα θα ακολουθήσουν. Ίδωμεν..!
Όπως είπε κάποιο μέλος πιο πάνω η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει λίγο και οι άνθρωποι - δημιουργοί -" θεοί" φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων. Η ιδέα του να γίνει τροποποίηση στον Πρώτο Νόμο κατά τη κατασκευή του ρομπότ - φυγα με σκοπό ώ έκπληξη! το κέρδος, γυρνάει μπούμερανγκ στους ανθρώπους. Αν είχε γραφτεί σήμερα η συγκεκριμένη ιστορία φυσικά θα ειχαμε δράση, πιστολίδι, σκοτωμούς για να καταλάβουμε πόσο επικίνδυνο είναι να παίζουμε με τους τρεις Νόμους της Ρομποτικής. Ο Ασιμοβ όμως με λιτό τρόπο και περισσότερο σε θεωρητικό επίπεδο θέλει μας δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει η οποιαδήποτε παρεμβολή ή διαφοροποίηση αυτών των Νόμων.
