Συνανάγνωση 22/11/63 του Στίβεν Κινγκ (Μάιος-Ιούνιος 2016)

[Ειφφελ]

Συμφωνώ αλλά σαν θετικό μυαλό (τεχνολογική κατεύθυνση γαρ) δεν μπορουσα να το αφήσω να περάσει απαρατήρητο.

Αναφορές από το αυτό ε;; Δεν το έχω διαβάσει αλλά σε αυτό δεν είναι δολοφόνος ένας κλόουν απ ότι έχω δει στο εξώφυλλο;; Κάτι τέτοιο δεν αφήνει να εννοηθεί με τον δολοφόνο της πόλης;; Ήθελα να το σχολιάσω αυτό και το ξεχασα

 

[Μεταλλαγμένη]

Καταλαβαίνω, όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας ))

Ναι, στο Αυτό ο δολοφόνος ήταν, ας πούμε, ένας κλόουν. Ο Κινγκ συνηθίζει τις αναφορές σε άλλα βιβλία του αφού αυτά τοποθετούνται στο ίδιο σύμπαν. Τα γράφει και η "κινγκολόγος" Ιζι εδώ.

 

[Ειφφελ]

Έχουμε και τέτοιες ειδικότητες; Βασικά, υπάρχουν και τέτοιες ειδικότητες;; Πάντως ανέβηκε κι άλλο στα μάτια μου ο King βλέποντας το νήμα. Εντάξει ήξερα ότι είναι εντυπωσιακός και είναι σταθερή αξία στις επιλογές μου για ανάγνωση (σίγουρα θα μείνω ευχαριστημένος επιλέγοντας κάποιο μυθιστόρημα του) .. Αλλα βλέποντας όλη την δουλειά του μαζεμένη, δεν έχω λόγια

 

[Μεταλλαγμένη]

Αυτή η ειδικότητα έχει εφευρεθεί αποκλειστικά για την Ιζι

 

[Ίζι]

Χαχα υπερβολές Δεν διάβασα τα σχόλιά σας για να μην σποϊλεριαστώ, μόνο τα περί Ντέρι, Μπεβ και Ρίτσι, που τα ήξερα ήδη. Μιλάμε για λατρεμένους χαρακτήρες!!! Αλλά και η πόλη του Ντέρι είναι κατά τη γνώμη μου η πιο σκοτεινή και πιο ολοκληρωμένη κοινότητα που έχει πλάσει ο Κινγκ (μαζί με το Καστλ Ροκ). Προσωπικά είναι η αγαπημένη μου... λατρεύω κάθε φανταστική γωνιά της.

Σήμερα το άρχισα, θα σας προλάβω μέσα στην εβδομάδα.

 

[Μπου Ραντλι]

Μέχρι στιγμής είμαι αρκετά ενθουσιασμένος με το βιβλίο. Ο Κιγκ καταφέρνει να "παντρέψει", προς το παρόν μ'επιτυχία, δύο μεγάλες ψυχώσεις των Αμερικανών : το ταξίδι στο χρόνο, όπως και την "ανεξιχνίαστη" δολοφονία του Κένεντι. Έτσι ένας ήρωας που θα προσπαθούσε να λύσει και τα δύο μυστήρια, είναι πάντα καλοδεχούμενος.

Πράγματι, η ανακάλυψη της τρύπας κι η "ευκολία" περάσματος μοιάζουν να περιγράφονται μ'απλοικό τρόπο, αν και το γεγονός πως στο πέρασμα ισχύει πάντα το ίδιο χρονικό σημείο εισόδου, δίνει μια πιο λογική ερμηνεία από επιστημονικής πλευράς. Σίγουρα όμως θα έχουμε πολλές ανατροπές. Έχω σχηματίσει την εντύπωση πως ο Αλ δεν έχει πει όλη την αλήθεια, κάτι δυσάρεστο πρέπει να κρύβει για να μην αποτρέψει τον Τζέικ από το τόλμημα.

Από το κείμενο δε λείπουν οι πολιτικοκοινωνικές αναφορές, ο Κινγκ σκιαγραφεί ιδιαίτερα την ανεργία της σύγχρονης Αμερικής σε αντιδιαστολή με τις περισσότερες ευκαιρίες του 1958, επίσης σχολιάζει εύστοχα το τεχνολογικό "ξεμπλοκάρισμα" του ήρωα και την επακόλουθη ευεξία που αυτό προκαλεί.

Χαρακτηριστικά όμορφο κομμάτι της αφήγησης είναι η συχνή αναφορά του συγγραφέα σε τραγούδια και ταινίες της εποχής (αλλά όχι μόνο), από τους Everly Brothers μέχρι το "Deliverance" (Όταν Ξέσπασε η Βία). Είναι αλήθεια πως οι αναφορές αυτές είναι πιο κατανοητές για το αμερικάνικο κοινό, ωστόσο αυτός είναι ο σύγχρονος κώδικας γραφής (αν κρίνουμε από τ'ανάλογα στοιχεία στα έργα του Φίλιπ Ροθ και του Πωλ Όστερ). Ευκαιρία για μας να ψάξουμε κι αυτήν την παράμετρο.

 

[Μεταλλαγμένη]

Πράγματι, Μπου όλα τα παρουσιάζει καλύτερα στο 1958. Χαμηλότερες τιμές, φαγητό με καλύτερη γεύση, οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί και καλοί (με εξαίρεση το Ντέρι, βέβαια). Είναι και ευθέως καυστικός προς την αμερικάνικη νοοτροπία στο σημείο που λέει "Στην Αμερική όπου ανέκαθεν η επιφάνεια περνάει για βάθος, οι άνθρωποι πιστεύουν πάντα κάτι τύπους σαν τον Φρανκ Ντάνινγκ"

Μου έχει ανάψει η περιέργεια για το που οφείλεται αυτή η διαφοροποίηση στο χρώμα της κάρτας. Μάλλον μας προιδεάζει για το οτι τελικά τα πράγματα στο 1958 δεν είναι πάντα ίδια και απαράλλαχτα κάθε φορά που ταξιδεύει κάποιος σε αυτό και αυτές οι αποκλίσεις, ισως δημιουργήσουν πολλά προβλήματα.

Ο Κινγκ το συνηθίζει να βάζει πολλά τραγούδια στα βιβλία του. Ειδικά, στο Κριστίν το τερματίζει

 

[Ειφφελ]

Χα χα, όπως κάθε πόλεμος που χάνουν και στέλνουν εν τέλει τον Ράμπο και τον κερδίζει.. Βρέθηκε ο Stephen να στείλει τον καθηγητή μας. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι.

Να δείτε που δεν θα γυρίσει ο καθηγητής στο μέλλον να μην χάνει χρόνο και θα παρακολουθεί την πορεία του Χάρη όσο συμβαίνει και δεν θα μάθει τελικά αν του κρύβει τίποτα ο Αλ.

Και μένα μου άρεσε η αναφορά στα τραγούδια, όμως δεν ήξερα κανένα

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Λοιπόν...

Δεν είμαι καινούριος αναγνώστης του Κινγκ (μάλιστα νομίζω ότι πάνε 18 χρόνια από την πρώτη μου επαφή μαζί του, τους εξαιρετικούς Ρυθμιστές), δεν έχω διαβάσει και πάρα πολλά από τα βιβλία του όμως (το 22/1/63 είναι το 10ο δικό του που διαβάζω). Το γεγονός είναι ότι βασικά ξέρω τι να περιμένω διαβάζοντας ένα βιβλίο του. Άλλωστε τα περισσότερα γεγονότα που είδαμε σε αυτό το πρώτο μέρος της συνανάγνωσης περιγράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι μας εξέπληξε κάτι ιδιαίτερα και θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε αυτόν τον καλό άνθρωπο που έγραψε την περίληψη στο οπισθόφυλλο προφυλάσσοντας μας από τον κίνδυνο να πάθουμε κάτι από την αγωνία μας.

Νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο ογκώδες μεν, αρκετά ευκολοδιάβαστο δε (εγώ έβγαλα την ύλη με 2 μέρες χαλαρού διαβάσματος). Είμαστε ακόμα στα εισαγωγικά, ο συγγραφέας στήνει ακόμα τα πιόνια του στην σκακιέρα οπότε μάλλον είναι νωρίς να σχηματίσουμε άποψη, και προβλέπεται αρκετά ενδιαφέρον (αν και προσωπικά αμφιβάλλω το κατά πόσο ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν απλά αποτραπεί η δολοφονία του Κένεντι, αλλά οκ έστω ότι αρκεί). Μου αρέσει η νοσταλγική απεικόνιση του "όμορφου Μέιν του 1958" (όπου ο Κινγκ ζούσε το 1958 αν δώσουμε βάση στην Βικιπέδεια), έχω μερικές "ενστάσεις" πάνω στην ιστορία όπως ξεδιπλώνεται ως τώρα, ίσως όμως οι "τρύπες" αυτές να είναι σκόπιμες από τον συγγραφέα ώστε να τις εντοπίσει ο αναγνώστης και τις μπαλώσει αργότερα η αφήγηση. Θα δούμε...

Προσωπικά δεν με χαλάει το ταξίδι στο παρελθόν έστω και χωρίς επιστημονική υποστήριξη (επιστημονικοφανή βασικά αφού καθαρά επιστημονική υποστήριξη ενός ταξιδιού στον χρόνο δεν θα μπορούσε να υπάρξει) γιατί απλούστατα η όλη ιστορία βασίζεται στο ταξίδι στο χρόνο (με απλά λόγια μιλάμε για μια ιστορία όπου ένα τύπος από το 2011 πάει στο 1958. Αυτό είναι εμφανές από το εξώφυλλο, χωρίς αυτό το γεγονός δεν υπάρχει η ιστορία και προφανώς δεν απευθύνεται σε αναγνώστες που δεν θέλουν να διαβάσουν μια ιστορία όπου συμβαίνει αυτό). Δεν με πείθει 100% το γεγονός ότι πηγαίνοντας πίσω (στο παρελθόν) πάντα βγαίνεις στην ίδια στιγμή, πηγαίνοντας στο σήμερα όμως πάντα βγαίνεις στο σημείο εισόδου (+2 λεπτά). Το δέχομαι κι αυτό (αν και περιμένω μια εξήγηση του γιατί να συμβαίνει) σαν αναγκαία συνθήκη για να ξέρει ο ήρωας αρχικά τι θα συναντήσει στο "χθες".

Ένα άλλο γεγονός που με παραξένεψε (αλλά πιστεύω ότι θα εξηγηθεί αργότερα) είναι το πώς η σημερινή επίσκεψη σβήνει τις προηγούμενες. Ο Αλ επισκέπτεται σε συστηματική βάση το 1958 αγοράζοντας κιμά για το μαγαζί του αλληλεπιδρώντας με τους κατοίκους του 1958 (μιλώντας, ξοδεύοντας χρήματα για να αγοράσει προμήθειες για το μαγαζί του στο σήμερα αλλά και για να κάνει διακοπές ή διορθώνει το παρελθόν κοκ) επιστρέφει στο σήμερα (ένα σήμερα που εκτείνεται από το 1980/90 ως το 2011). Το σήμερα όπου επιστρέφει έχει τις συνέπειες τις τελευταίας επίσκεψής του, οι συνέπειες όλων των προηγούμενων επισκέψεων του όμως έχουν σβηστεί. Ο Αλ βασικά πηγαίνει στο 1958 για να αγοράσει κιμά, φέρνει στο σήμερα τον κιμά και τον πουλά υπό μορφήν χάμπουργκερ εισπράττει χρήμα ξαναπάει στο 1958 φέρνει κι άλλο κιμά, επιστρέφει, έχουν επιστρέψει τα χρήματα που ξόδεψε την προηγούμενη φορά στο 1958 (άρα η αγορά του κιμά της προηγούμενης φοράς δεν έγινε) αλλά τα προηγούμενα μπιφτέκια που φτιάχτηκαν από τον κιμά που δεν αγοράστηκε ποτέ έχουν πουληθεί και τα χρήματα από την συναλλαγή έχουν εισπραχθεί (η υπόθεση ότι τα χάμπουργκερ αφού δεν αγοράστηκε κιμάς το 1958 φτιάχτηκαν με κιμά του σήμερα δεν στέκει γιατί τότε δεν θα ήταν οικονομικά συμφέρον το ταξίδι στο 1958 αφού ουσιαστικά θα μπορούσε να τροφοδοτήσει το μαγαζί μόνο μια φορά). Ίσως αυτό να είναι μια (ή άλλη μια αφού υπάρχουν αρκετές) καλυμμένη ένδειξη ότι το παρελθόν επηρεάζεται έστω λίγο από κάθε επιστροφή και κάθε επίσκεψη δεν διαγράφεται 100%... Θα δούμε (είμαι ψείρας; φαντάζομαι πως ναι)

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Μερικά σχόλια σε λεπτομέρειες του βιβλίου που είδαμε ως τώρα:

Γίνεται αναφορά 2 φορές (σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων του 1958 αν θυμάμαι καλά) στην Φορμόζα. Η Φορμόζα είναι η πορτογαλική (και παλιότερα διεθνής) ονομασία της Ταϊβάν. Η Ταϊβάν ανήκε στην Κίνα ως το 1895 οπότε την κατέλαβαν οι Ιάπωνες (σαν συνέπεια του Πρώτου Σινοϊαπωνικού Πολέμου το 1894-1895). Μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1945 η Φορμόζα επιστράφηκε στην Δημοκρατία της Κίνας. Στην Κίνα μετά την παράδοση της Ιαπωνίας αναζωπυρώθηκε ο εμφύλιος μεταξύ του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μάο Τσε Τουνγκ και του Κουομιτάγκ υπό την ηγεσία του Τσιάνγκ Κάι Σεκ (ο Τσιανγκ ήταν ουσιαστικά δικτάτορας της Κίνας από το 1928). Το 1949 μετά την επικράτηση του ΚΚΚ στην ηπειρωτική Κίνα ο Τσιαγκ με τις δυνάμεις που του απέμειναν πιστές αποσύρθηκε στην Ταϊβάν. Η δύση και ο ΟΗΕ εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν σαν νόμιμη Κινεζική κυβέρνηση την κυβέρνηση της Ταϊβάν της οποίας προήδρευε ο Τσιάγκ ως τον θάνατό του το 1975, ενώ η Κίνα εξακολουθούσε να θεωρεί την Ταϊβάν επαρχία της και την κυβέρνησή της παράνομη. στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι ΗΠΑ υπό την προεδρεία του Νίξον ήραν την αναγνώριση στην Ταϊβάν και αναγνώρισαν την κυβέρνηση της Κομμουνιστικής Κίνας σαν την νόμιμη κινεζική κυβέρνηση (προφανώς αναλογιζόμενες την τεράστια κινεζική αγορά). Ακολούθως όλη η δύση συντάχθηκε με τις ΗΠΑ και το 1972 (αν θυμάμαι καλά) η Κίνα του Μάο αντικατέστησε αυτήν του Τσιάνγκ στην εκπροσώπηση στον ΟΗΕ. Σήμερα μόνο το Βατικανό εξακολουθεί να αναγνωρίζει την Ταϊβαν σαν ανεξάρτητο κράτη. Το 1955 μεσούντος του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ και η Ταϊβάν (διεθνώς αναγνωρισμένη σαν Δημοκρατία της Κίνας) υπέγραψαν αμυντικό σύμφωνο (που ήταν σε ισχύ ως το 1979 οπότε οι ΗΠΑ ίδρυσαν πρεσβεία στην Κίνα). Σε αυτό το πλαίσιο οι ΗΠΑ φαίνονται να προειδοποιούν την Κίνα να μην τολμήσει να επιτεθεί στην Φορμόζα.


Ένα άλλο θέμα είναι το μισό δολλάριο που ο Αλ δίνει τον Τζέικ για να δώσει στον αλκοολικό. Την περίοδο 1948-1964 το κέρμα του μισού δολαρίου έφερε το κεφάλι του Βενιαμίν Φραγκλίνου και αποτελούνταν από 90% ασήμι. Μετά την δολοφονία του Κένεντι ο Φραγκλίνος αντικαταστάθηκε από τον Κένεντι ενώ λόγω της ανόδου της αξίας του ασημιού από το 1965 και μετά η αναλογία ασημιού έπεσε και σήμερα (βασικά από το 1970 και μετά) αποτελείται από κράμα χαλκού και νικελίου. Έτσι λοιπόν το δολάριο του Φραγκλίνου λόγω της παλαιότητάς του αλλά και της ποσότητας ασημιού που περιέχει είναι αρκετά ακριβότερο από την ονομαστική του αξία. Έτσι οι συλλέκτες έδιναν για ένα μέτριας κατάστασης κέρμα του 1962 περίπου 145 δολάρια το 2010. Έτσι εξηγείται η έκπληξη του Τζέικ όταν ο Αλ του έδωσε ένα από αυτά τα κέρματα.

 

[Μπου Ραντλι]

Η Ταιβάν διώχθηκε από τον ΟΗΕ ΤΟ 1971, "προίκα" για την επίσκεψη του Νίξον στο Πεκίνο την επόμενη χρονιά. Σήμερα υπάρχουν δύο τάσεις στο νησί : μία που υποστηρίζει την απόλυτη ανεξαρτησία και μία δεύτερη που είναι υπέρ της εξέλιξης σε μία κατάσταση τύπου Χονγκ Κονγκ "Ένα Κράτος, Δύο Συστήματα".

Γίνεται στο κείμενο αναφορά στους φόβους των Αμερικανών απέναντι στην Σοβιετική υπεροχή στο Διάστημα και στους εξοπλισμούς καθώς το 1958 η ΕΣΣΔ βρέθηκε μπροστά στον ανταγωνισμό. Αυτό απασχολούσε τότε την κοινή γνώμη κι όχι οι επιπτώσεις του καπνίσματος ή η μόλυνση του περιβάλλοντος.

 

[Ίζι]

Τέλειωσα κι εγώ την ύλη της προηγούμενης εβδομάδας και είμαι κατενθουσιασμένη με το βιβλίο. Λένε ότι ο κλασικός Κινγκ της πρώτης του συγγραφικής περιόδου είναι ο καλύτερος, όμως ποτέ δεν συμμερίστηκα απόλυτα αυτή την άποψη. Και νομίζω ότι το βιβλίο αυτό με δικαιώνει. Παρά το μέγεθός του δεν είναι φλύαρο και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα (κάτι που φοβόμουν ότι θα αργούσε πολύ να γίνει). Ο Τζέικ είναι συμπαθής, έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό, και μ’ αρέσει που (όπως κι εγώ) έχει μόνο συγκεχυμένες γνώσεις σχετικά με τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και τα γεγονότα που καλείται να αντιμετωπίσει. Εγώ Έιφελ τον προτιμώ χίλιες φορές απ' τον Αλ )

Ο χαρακτήρας όμως που μου έχει κεντρίσει περισσότερο την περιέργεια είναι ο Άνθρωπος με την Κίτρινη Κάρτα. Ελπίζω ο Κινγκ να μας δώσει απαντήσεις γι’ αυτόν και το ρόλο του. Έχω κάποιες ιδέες σχετικά μ’ αυτόν, όμως μπορεί να είναι και χαζομάρες.

Ο Κινγκ επιλέγει να ξεκινήσει την ιστορία του (στο παρελθόν) στις αρχές του φθινοπώρου του 1958, ακριβώς μετά τα γεγονότα που αφηγήθηκε τόσα χρόνια πριν στο Αυτό. Αναρωτιέμαι γιατί διάλεξε αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή. Κάνοντάς το, όμως, και μάλιστα οδηγώντας τους αναγνώστες του πίσω στο οικείο Ντέρι του ’58, το οποίο προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του μετά τα φρικτά γεγονότα του καλοκαιριού, κάνει την ιστορία τόσο αληθοφανή, ώστε κάποιες στιγμές ξεχνάς ότι διαβάζεις μυθοπλασία. Για παράδειγμα, ο ήρωας παρκάρει μπροστά στο μαγαζί του παράξενου φαρμακοποιού κου Κιν (που έδινε στον Έντι το φάρμακο για το άσθμα), επισκέπτεται τη βιβλιοθήκη και συνομιλεί με τη βιβλιοθηκάριο, μαθαίνει για τους φόνους και τις περιπτώσεις του Τζόρτζι, του Πάτρικ Χοκστέτερ, των Κόρκοραν κ.ο.κ. Και βέβαια συναντά την Μπέβερλι και τον Ρίτσι, που τον ρωτούν για τη Χελώνα (σημαντικός χαρακτήρας στο σύμπαν του Κινγκ, που εμφανίζεται στο Αυτό και τον Μαύρο Πύργο). Η πλημμύρα του 1957 που περιέγραψε τόσα χρόνια πριν ο Κινγκ, γίνεται εδώ η αιτία καταστροφής των αρχείων της απογραφής του Ντέρι! Το οποίο Ντέρι έχει μια δική του ζωή στον κόσμο του Κινγκ… θυμάμαι ότι και κάποιος άλλος χαρακτήρας, σε κάποιο άλλο βιβλίο είχε σκεφτεί ότι το κέντρο του μοιάζει με νεκρή πουτάνα. Όλα αυτά με καταγοητεύουν στο έργο του Κινγκ!!! (Και μπράβο στον μεταφραστή της Bell που μετέφρασε τα Barrens ως Χερσοτόπια, όπως ακριβώς αποδόθηκαν στη μετάφραση του ΙΤ απ' τον Λιβάνη. Κάτι τέτοια ενισχύουν ακόμα λίγο αυτή την αίσθηση της αληθοφάνειας. Σε άλλα βιβλία το έχω δει μεταφρασμένο αλλιώς.)

Απ’ την άλλη, βέβαια, για έναν αναγνώστη που δεν έχει διαβάσει το Αυτό, ίιιισως υπάρχουν εδώ κάπως περισσότερες πληροφορίες απ’ όσες θα ήθελε να γνωρίζει για το βιβλίο, αλλά και (λιγοστά) στοιχεία για το τέλος του.

@Κόρτο και Μπου, ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

 

[Μπου Ραντλι]

Πολύ χρήσιμα και τα δικά σου στοιχεία Ίζι για το Σύμπαν του Κινγκ!!! Εγώ ως πρωτάρης δεν τα γνώριζα!!!

Ένα κτίριο σημαντικό, που αναφέρεται από τα πρώτα που συναντά ο ήρωας μας : "Kennebec Fruit Company"

 

[Ασημενια]

Λοιπόν...

. Άλλωστε τα περισσότερα γεγονότα που είδαμε σε αυτό το πρώτο μέρος της συνανάγνωσης περιγράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι μας εξέπληξε κάτι ιδιαίτερα και θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε αυτόν τον καλό άνθρωπο που έγραψε την περίληψη στο οπισθόφυλλο προφυλάσσοντας μας από τον κίνδυνο να πάθουμε κάτι από την αγωνία μας.

Πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες όλων σας, μπράβο παιδιά...

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Τελείωσα την ύλη της βδομάδας και μπορώ να πω ότι το δεύτερο μέρος μου άρεσε περισσότερο. Λεπτομέρειες το σαββατοκύριακο

 

[Ίζι]

Τα τραγούδια που αναφέρονται σ' αυτό το πρώτο κομμάτι της συνανάγνωσης:

Donovan - There is a mountain (σελ. 45)
Johnny Cash - City of New Orleans (σελ. 57)
Danny & The Juniors - Rock 'n roll is here to stay (σελ. 64)
Little Richard - Lucille (σελ. 64)
Ernie K-Doe - Mother in law (σελ. 64)
Ray Wylie Hubbard - Screw you, we're from Texas (σελ. 65)
MaCoys - Hang on sloopy (σελ. 92)
Village People - YMCA (σελ. 92)
Jerry Lee Lewis - Great balls of fire (σελ. 119)
The McGuire Sisters - Sugartime (σελ. 127)
The Everly Brothers - Bird dog (σελ. 127)
Sheb Wooley - The purple people eater (σελ. 127)
Glenn Miller - In the mood (σελ. 148)
K.C. and The Sunshine Band - Boogie shoes (σελ. 149)
Bobby Darin - Splish splash (σελ. 152)
Dean Martin - That's amore (σελ. 175)

 

[Πωλίνα]

Θα βρίσκομαι για 10 μέρες, εκτάκτως, μακριά από την βάση μου. Το βιβλίο το προχωράω σύμφωνα με το πρόγραμμα απλώς θα καθυστερήσω τον σχολιασμό. Χίλια συγγνώμη!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Μην αγχώνεσαι Πωλίνα

 

[Ειφφελ]

Πολύ πιο ενδιαφέρον το δεύτερο κομμάτι της συνανάγνωσης, όλο δράση.

Διαβάζοντας για την δολοφονία του Φράνκ ήταν σαν να το έβλεπα μπροστά μου.

Ο ήρωας μας βεβαιώθηκε ότι ο Φράνκ σκότωσε την οικογένεια του, τον σκότωσε την πρώτη φορά δεν κατάφερε να σώσει όλη του την οικογένεια και έκανε μια επανεκκίνηση με σκοπό να κάνει πιο σωστά τη δουλειά. Λίγο πιο μετά στο βιβλίο αναφέρει μια παρομοίωση με μια αράχνη και καλά αν τη σκότωνες ξέροντας ότι είναι επικίνδυνη κτλ.
Πιστεύω ότι ο ήρωας μας μέσα του προσπαθεί να ξεκαθαρίσει με την συνείδηση του τι είναι σωστό και τι όχι. Τον Φράνκ στην ουσία τον σκότωσε πριν καν σκεφτεί να δολοφονήσει την οικογένεια του.... Πιστεύω ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να μας βάλει σε σκέψεις και εμάς για το αν είναι σωστό να σκοτώσεις ή όχι κάποιον κι ας ξέρεις ότι θα κάνει κάτι πολύ κακό.

Μου άρεσε που διάβασα σε κάποιο σημείο ότι γράφει ο ίδιος ο Έμπιγκ το βιβλίο αυτό που διαβάζουμε και άλλο ένα, δίνοντας την περιγραφή του δεύτερου στην Μίμη καταλαβαίνουμε ότι αναφέρεται για ένα κλόουν που κάνει δολοφονίες (το αυτό μάλλον, κρίνοντας ξανά από το εξώφυλλο χωρίς να το έχω διαβάσει ) Εμένα με έκανε αυτό να σκεφτώ, λες;; Αλλά λέω ο Κένεντι πέθανε κανονικά μπα. Κάτσε να δούμε τι γράφει

Μου άρεσε που προσπαθεί να περάσει μηνύματα κατά του ρατσισμού και που κάθε φορά που προσπαθεί να το περάσει σε παιδιά που διδάσκει μέσω του Έμπιγκ έχει πολύ καλές αντιδράσεις. Με έκανε να σκεφτώ ξανά τον ρόλο της παιδείας και το πόσο σημαντικό είναι στην διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού να προσπαθούμε όλοι (καθηγητές - δάσκαλοι γονείς κτλ.

Αφήνει να εννοηθεί ότι θα μείνει στο Τζόντι και βλέπω καινούριους ήρωες να εμφανίζονται που τους άλλαξε την ζωή ο καθηγητής μας και έχω μια αγωνία για το αποτέλεσμα αυτού.

Συμπάθησα πολύ τη Μίμη, είναι πολύ έξυπνη και πολύ μπροστά από την εποχή της. Φαντάζομαι ότι μιας και είναι βιβλιοθηκάριος το εκμεταλλεύτηκε και διάβασε κάμποσα βιβλία από εκεί μέσα.

 

[Ίζι]

Βρίσκω το βιβλίο απολύτως υπέροχο! Βρήκα πολύ δυνατές τις σελίδες από το Ντάλας, όπου ο Τζέικ/Τζορτζ δεν αντέχει να παραμείνει. Μου αρέσει ιδιαίτερα η όμορφη ζωή που έχει ξεκινήσει ο ήρωάς μας στο (φανταστικό) Τζόντι του Τέξας. Όπως αναφέρει κάποια στιγμή, "έπαψα να ζω στο παρελθόν, κι άρχισα απλώς να ζω". Ο Τζέικ αποκτά μια γαλήνια καθημερινότητα, περιβάλλεται από αληθινούς ανθρώπους και δένεται μαζί τους. Συμπάθησα πολύ τη Μίμι και τη Σέιντι, και συγκινήθηκα με τον γάμο και τον θάνατο της Μίμι. Ο Κινγκ ξεδιπλώνει το ταλέντο του αφιερώνοντας αρκετές σελίδες σ' αυτή τη χαλαρή καθημερινότητα με τα μικροδράματά της, όπου τίποτε σημαντικό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, και παρ' όλα αυτά το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο καθώς βυθιζόμαστε σ' αυτόν τον παλιό κόσμο και συνηθίζουμε, μαζί με τον Τζέικ, την καινούρια του ζωή. Και μ' αρέσει που ο Τζέικ γράφει μια παραλλαγή του ΙΤ

Ο Κόρτο με τον χωρισμό κεφαλαίων που έκανε μας άφησε σε τρελό κλιφχάνγκερ. Αν και δεν πιστεύω ότι θα απαντηθεί σύντομα το αίνιγμα του Ανθρώπου με την Κίτρινη/Πορτοκαλί/Μαύρη Κάρτα.

Κάποιες φωτογραφίες απ' αυτά που διαβάσαμε:

Η αποθήκη σχολικών βιβλίων του Τέξας όπου στήθηκε η μοιραία ενέδρα:

Ο Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, με τη σύζυγό του Μαρίνα και το μωρό τους:

Οι Μαργκερίτ και Ρόμπερτ Όσβαλντ:

Τραγούδια:

Conway Twitty - Imagination running wild (σελ. 196)
The Temptations - My girl (σελ. 246)
The Temptations - Just my imagination (σελ. 246)
Al Green - The old rugged cross (σελ. 283)
Bruce Springsteen - From small things (σελ. 298)
Jerry Lee Lewis - Whole lotta shakin' goin' on (σελ. 303)
Ferlin Husky - Wings of a dove (σελ. 303)
Dean Martin - Everybody loves somebody (σελ. 312)
Elvis Presley - La paloma (σελ. 335)
Richard Berry - Louie Louie (σελ. 335)
The Beatles - With a little help from my friends (σελ. 339)
Mickey and Sylvia - Love is strange (σελ. 339)
Ritchie Valens - Ooh my head (σελ. 341)
Sir Douglas Quintet - She's about a mover (σελ. 341)
Sir Douglas Quintet - Mendocino (σελ. 341)
Reri Grist - Somewhere (σελ. 349)