Η ιστορία τοποθετείται εξαρχής μέσα στη νύχτα και αυτό δεν είναι τυχαίο. Προβληματισμοί, σκέψεις και φιλοσοφικοί στοχασμοί γίνονται πιο εύκολα στην ησυχία της νύχτας. Η αφαίρεση του φεγγαριού από το σκηνικό ταιριάζει με το κάπως μελαγχολικό ύφος του αφηγητή στην αρχή. Η νύχτα εξηγεί και τη συνέχεια του κειμένου. Είναι προφανές ότι κάπου στο μοιρογνωμόνιο ο αφηγητής αρχίζει να γλαρώνει, περνώντας στην πρώτη φάση του ύπνου, εκεί όπου οι σκέψεις αρχίζουν να μπερδεύονται και προκύπτουν οι πιο ασυνάρτητες εικόνες. Προφανώς ο διάλογος είναι με το πρόσωπο που μπορεί να σκορπίσει τις αυταπάτες που αναφέρει παραπάνω. Τι σχέση έχει με αυτό το πρόσωπο δεν είναι σαφής θα έλεγα όμως ότι μάλλον μας παραπέμπει στην ερωτική. Όσα αναφέρονται στο διάλογο, ειδικά αν δεχτούμε ότι είναι όνειρο μπορούν να ερμηνευτούν με διαφορους τρόπους.Ωστόσο, στο τέλος, οι λιωμένες καραμέλες και η πρόταση για αντικατάστασή τους από γλειφιτζούρια είναι συμβολίζει σίγουρα την επιθυμία να αφήσουν τα περασμένα στο παρελθόν και να κάνουν μια καινούργια αρχή. Τα ψάρια, σύμφωνα με τη λαϊκή σοφία, είναι λαχτάρα.
ω συ, Κώστα Βουτσά, Μελισσοκόμε!
- Thread starter Πολυξενη
- Start date
Ζευγάρι, εντελώς ξενερωμένοι ο ένας με τον άλλο. Γι' αυτό κι αν υπάρχει φεγγάρι, αυτοί δεν το βλέπουν. Η γυναίκα, όμως, τον διεκδικεί ακόμα. Ξέρει ότι με δυο λέξεις του μπορεί να την κερδίσει πάλι.
Αλλά αυτός δεν πρόκειται να πει τις λέξεις που αυτή θέλει ν' ακούσει. Βρίσκεται σ' ένα σύμπαν εντελώς διαφορετκό απ' το δικό της και δεν σκοπεύει να κάνει κάτι γι' αυτό. Η γυναίκα το ξέρει και τελικά παραιτείται απ' την προσπάθεια.
Αλλά αυτός δεν πρόκειται να πει τις λέξεις που αυτή θέλει ν' ακούσει. Βρίσκεται σ' ένα σύμπαν εντελώς διαφορετκό απ' το δικό της και δεν σκοπεύει να κάνει κάτι γι' αυτό. Η γυναίκα το ξέρει και τελικά παραιτείται απ' την προσπάθεια.
Μια πρώτη βιαστική ματιά στο κείμενο κι από μένα:
Καταρχάς είναι αρκετά παράξενο που έχουμε ένα τέτοιο κείμενο από τον Κώστα Βουτσά. Όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, μου ήταν παντελώς άγνωστη αυτή η λογοτεχνική του πλευρά και δεν ξέρω εάν έχει εκδώσει κιόλας και το αγνοώ.
Το όλο κείμενο αποπνέει μια μελαγχολία, ειδικά στην αρχή και όσο προχωρά η συνοχή νοημάτων αρχίζει να χαλαρώνει.
Νοιώθουμε την απουσία (παίρνοντάς την για πάντα μακριά από εδώ) και το αναποτελεσματικό υποκατάστατο (Ένα σκαρπέλο στη θέση του πιάνου.)
Έπειτα όμως έρχεται μια διέξοδος (η τρύπα στον τοίχο), ίσως ένα όνειρο (όπως λέει κι η Γαλή) ή μια ανάμνηση, κι έτσι το πρόσωπο που λείπει είναι και πάλι εκεί κι έχουμε τον διάλογο.
Ο έντονα συναισθηματικός χαρακτήρας του έργου παραπέμπει σε μια αυτοβιογραφική αφήγηση.
Ο δημιουργός λοιπόν (ο Βουτσάς) φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχυση και αμφιβολία (Βλέπω τους μαύρους κύκνους μήπως κίτρινους; ) και στην στιγμή αυτή τής σύγχυσης δεν βρίσκει την κατανόηση που θα ήθελε (Είσαι τρελός!).
Η απάντηση του Βουτσά σε αυτήν την κατηγόρια είναι και η πιο σημαντική και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή τού έργου. Αμφισβητεί την κατηγόρια τής τρέλας, επικαλείται την επίγνωση και αποστασιοποιείται από τον εαυτό του ορίζοντας σαν Κώστα Βουτσά έναν τρίτο (Κώστα Βουτσά τον έλεγαν εκείνο τον μελισσοκόμο!)
Εδώ εντόπισα κι ένα τυπογραφικό στο κείμενο. Το Αναλογίσου... είναι λόγια τού δημιουργού. Για άλλη μια φορά παίζει το χαρτί τής αλήθειας απέναντι στην κακοπιστία.
Αυτή η αλήθεια σαν ψιχάλα θα αποκαλύψει στην δεύτερη παρουσία την πλάνη (λιώνοντας τις καραμέλες στις οποίες τόσο επέμενε) όμως κακόπιστη θα επιμείνει σε γλειφιτζούρια και μπαρμπούνια.
Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε σε ποια ηλικία το έγραψε αυτό ο αγαπημένος μας ηθοποιός. Ίσως έτσι εντοπίζαμε και ποιο είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο που παρουσιάζεται στο κείμενο.
Καταρχάς είναι αρκετά παράξενο που έχουμε ένα τέτοιο κείμενο από τον Κώστα Βουτσά. Όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, μου ήταν παντελώς άγνωστη αυτή η λογοτεχνική του πλευρά και δεν ξέρω εάν έχει εκδώσει κιόλας και το αγνοώ.
Το όλο κείμενο αποπνέει μια μελαγχολία, ειδικά στην αρχή και όσο προχωρά η συνοχή νοημάτων αρχίζει να χαλαρώνει.
Νοιώθουμε την απουσία (παίρνοντάς την για πάντα μακριά από εδώ) και το αναποτελεσματικό υποκατάστατο (Ένα σκαρπέλο στη θέση του πιάνου.)
Έπειτα όμως έρχεται μια διέξοδος (η τρύπα στον τοίχο), ίσως ένα όνειρο (όπως λέει κι η Γαλή) ή μια ανάμνηση, κι έτσι το πρόσωπο που λείπει είναι και πάλι εκεί κι έχουμε τον διάλογο.
Ο έντονα συναισθηματικός χαρακτήρας του έργου παραπέμπει σε μια αυτοβιογραφική αφήγηση.
Ο δημιουργός λοιπόν (ο Βουτσάς) φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχυση και αμφιβολία (Βλέπω τους μαύρους κύκνους μήπως κίτρινους; ) και στην στιγμή αυτή τής σύγχυσης δεν βρίσκει την κατανόηση που θα ήθελε (Είσαι τρελός!).
Η απάντηση του Βουτσά σε αυτήν την κατηγόρια είναι και η πιο σημαντική και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή τού έργου. Αμφισβητεί την κατηγόρια τής τρέλας, επικαλείται την επίγνωση και αποστασιοποιείται από τον εαυτό του ορίζοντας σαν Κώστα Βουτσά έναν τρίτο (Κώστα Βουτσά τον έλεγαν εκείνο τον μελισσοκόμο!)
Εδώ εντόπισα κι ένα τυπογραφικό στο κείμενο. Το Αναλογίσου... είναι λόγια τού δημιουργού. Για άλλη μια φορά παίζει το χαρτί τής αλήθειας απέναντι στην κακοπιστία.
Αυτή η αλήθεια σαν ψιχάλα θα αποκαλύψει στην δεύτερη παρουσία την πλάνη (λιώνοντας τις καραμέλες στις οποίες τόσο επέμενε) όμως κακόπιστη θα επιμείνει σε γλειφιτζούρια και μπαρμπούνια.
Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε σε ποια ηλικία το έγραψε αυτό ο αγαπημένος μας ηθοποιός. Ίσως έτσι εντοπίζαμε και ποιο είναι το συγκεκριμένο πρόσωπο που παρουσιάζεται στο κείμενο.
Πολύ ενδιαφέρουσα η σκέψη σου, Αντέρωτα. Θεωρώ, ωστόσο, ότι ταίριαζε καλύτερα με τη Νόρα Βασάλμη, οπότε δεν αποκλείω να είναι αυτή η μούσα του παρόντος έργου.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στις καραμέλες. Η εμμονή του με αυτές δεν αποκλείεται να πηγάζει από την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από το βρώσιμο καρπό με τον οποίο είχε ταυτιστεί στο παρελθόν, τα φουντούκια.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στις καραμέλες. Η εμμονή του με αυτές δεν αποκλείεται να πηγάζει από την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από το βρώσιμο καρπό με τον οποίο είχε ταυτιστεί στο παρελθόν, τα φουντούκια.
Τώρα, το' χω εντελώς, όμως :ιδέα:
Είναι σε εκείνη την ταινία (Οι θαλασσιές οι χάντρες, αν δεν κάνω λάθος) που η Καραγιάννη είναι η αρραβωνιαστικιά, αλλά ο Βουτσάς έχει πάθει κατιτίς με τη Λάσκαρη, που τραγουδάει Crazy Girls.
Ο συγγραφέας μπορεί λοιπόν να είναι ο Βουτσάς, αλλά έχει βάλει για αφηγήτρια του κειμένου του την Καραγιάννη, για να δείξει το χάσμα που τους χωρίζει. Εκείνη η έρ'μη παρακαλάει για δυο του λέξεις, που θα την κάνουν να αισθανθεί σιγουριά, αλλά αυτός ονειρεύεται τη Λάσκαρη με μαγιό και ένα άλλοθι για να βγει ραντεβού μαζί της.
Τα παίρνει στο κρανίο και η Καραγιάννη με τις αρλούμπες που της λέει και το παίρνει απόφαση ότι δεν πρόκειται να συνεννοηθούν.
φοβάμαι πως η ανάλυσή σου είναι βιαστική και επιπόλαιη!Πιστεύω πως με την Γαλή ανοίξαμε έναν πιο ασφαλή δρόμο!
Ίσως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τον Βουτσά...
βασικά τί εννοείς, Μιχαλιέ; πως ο Κώστας Βουτσάς έχει στοιχεία τού χαρακτήρα μας;
) 
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Ήταν αριστουργηματικό!!
Ας θεωρήσουν συμμετέχοντες, πως εχω κανει σε ολους καρδουλένιο αγαπολάικ!
Βαριεμαι να το κανω σε τοσες σελιδες!
Δεν περιμενα ποτέ, πως αυτη η λεσχη θα γινει αφορμη να γελάσω με την καρδια μου!
Εχω λιώσει στο γελιο, βρε παιδια!!
Ας θεωρήσουν συμμετέχοντες, πως εχω κανει σε ολους καρδουλένιο αγαπολάικ!
Βαριεμαι να το κανω σε τοσες σελιδες!Δεν περιμενα ποτέ, πως αυτη η λεσχη θα γινει αφορμη να γελάσω με την καρδια μου!
Εχω λιώσει στο γελιο, βρε παιδια!!
Last edited:
Βλέπεις τι διαμαντάκια έχουμε;
Δεν ξέρω αν έχεις πέσει και στο θεατρικό με τον Πασχαλάκη (εδώ η σούμα )
Δεν ξέρω αν έχεις πέσει και στο θεατρικό με τον Πασχαλάκη (εδώ η σούμα
)