Διαβάζω το "NIΞ" του Νάθαν Χίλ, ενα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα με αρκετές δόσεις "καλού" χιούμορ. Μέσα απο την ιστορία του σκιαγραφεί τις ΗΠΑ της τελευταίας οικονομικής κρίσης, και παράλληλα μας ταξιδεύει ταραγμενα χρονια της δεκαετιας του 60.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις τώρα;
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Γιάννη, διάβασα κι εγώ πρόσφατα το "Νιξ" και αυτό που μου άρεσε ήταν ότι περιέγραφε εύστοχα σύγχρονες καταστάσεις (πχ ψυχολογία παίχτη on line παιχνιδιού) και οι παρατηρήσεις του προσωπικά με προβλημάτιζαν. Όταν το τελειώσεις και το θυμηθείς, πες μου πως σου φάνηκε.
Επίσης, είχα ακούσει ότι θα γυριστεί το βιβλίο και γκούγκλισα και βρήκα κάπου την είδηση: https://deadline.com/2016/09/meryl-streep-jj-abrams-the-nix-nathan-hill-limited-series-warner-bros-television-1201815226/
(δεν λειτουργεί η μπάρα εργαλείων για να βάλω το λινκ σε σύνδεσμο..)
Επίσης, είχα ακούσει ότι θα γυριστεί το βιβλίο και γκούγκλισα και βρήκα κάπου την είδηση: https://deadline.com/2016/09/meryl-streep-jj-abrams-the-nix-nathan-hill-limited-series-warner-bros-television-1201815226/
(δεν λειτουργεί η μπάρα εργαλείων για να βάλω το λινκ σε σύνδεσμο..)
Διαβασα τα "Ουγγρικα ψαρια" του Γιαννη Πλιωτα. Διασκεδαστικο βιβλίο γελασα αρκετα στο στυλ του Λενου Χρηστιδη. Θα συνεχισω με το "Καρμεν" της Καρεν Φοσουμ.
Τελειωσα το ΣΤΟΟΥΝΕΡ... Δεν συνηθιζω να διαβαζω βιβλια που συζητιουνται μολις βγαινουν αλλα χαιρομαι που το εκανα αυτη τη φορα. Μπορει να λειτουργησει και σαν εγχειριδιο για το πως να μην ζησεις μια δυστυχισμενη ζωη. Το γεγονος οτι απλως δεχεται καταστασεις και ανθρωπους γυρω του που ειναι ακαταλληλοι ειναι απελπιστικο. Ειχα μουδιασει καθως το διαβαζα με την τραγικοτητα των συμβαντων και της απελπισιας που πλημυριζε τον γουιλιαμ. Ειναι απο αυτα τα βιβλια που εκτεινονται στην ζωη ενος χαρακτηρας και στο τελος δακρυζεις... Τι να διαβασω μετα; Σκεφτομουν το κονφιτεορ
Μικρη παρενθεση
Στην σειρα "Rick and morty" σε ενα επεισοδιο οι δυο χαρακτηρες πηγαινουν σε ενα διαγαλαξιακο καζινο. Παιζουν ενα παιχνιδι προσομοιωσης που λεγεται "Roy a life well lived". Το συναισθημα που μου δημιουργησε αυτο το αποσπασμα οταν το ειχα δει, μου το δημιουργησε και το βιβλιο αλλα για μεγαλυτερη διαρκεια
https://www.youtube.com/watch?v=szzVlQ653as
Μικρη παρενθεση
Στην σειρα "Rick and morty" σε ενα επεισοδιο οι δυο χαρακτηρες πηγαινουν σε ενα διαγαλαξιακο καζινο. Παιζουν ενα παιχνιδι προσομοιωσης που λεγεται "Roy a life well lived". Το συναισθημα που μου δημιουργησε αυτο το αποσπασμα οταν το ειχα δει, μου το δημιουργησε και το βιβλιο αλλα για μεγαλυτερη διαρκεια
https://www.youtube.com/watch?v=szzVlQ653as
Τελειωσα το "Καρμεν" της Καρεν Φοσουμ. Απροσδοκητα πολυ καλο βιβλίο. Μου αρεσε οτι περαν του αστυνομικου μυστηριου θιγει και αλλα ζητηματα ηθικης φυσεως. Το μονο αδυναμο σημειο του βιβλίου το βιαστικο και αφελές θα ελεγα φινάλε.
Μόλις τελείωσα το "Άνεμος μέσα από την κλειδαρότρυπα" του Κινγκ, που με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς στέκεται επάξια δίπλα στα υπόλοιπα βιβλία της σειράς του Μαύρου Πύργου.
Τώρα διαβάζω Διηγήματα και μικρά πεζά του Κάφκα από τις εκδόσεις Ροές, δεν έχω βρει μέχρι στιγμής κάποιο διήγημα να ξεχωρίζει ιδιαίτερα.
Αμέσως μετά σκέφτομαι σοβαρά ότι ήρθε επιτέλους η ώρα του Δον Κιχώτη, αν δεν με αποθαρρύνει -για ακόμη μια φορά- ο όγκος του ...
Τώρα διαβάζω Διηγήματα και μικρά πεζά του Κάφκα από τις εκδόσεις Ροές, δεν έχω βρει μέχρι στιγμής κάποιο διήγημα να ξεχωρίζει ιδιαίτερα.
Αμέσως μετά σκέφτομαι σοβαρά ότι ήρθε επιτέλους η ώρα του Δον Κιχώτη, αν δεν με αποθαρρύνει -για ακόμη μια φορά- ο όγκος του ...
Κουακέρος
Ευγενής Δαγεροτύπης
Διαβάζω ξανά «Τη ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη κ εντελώς τυχαία διάβασα ότι θα γίνει και σειρά!
http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/media/h-zoi-en-tafo-stin-tileorasi-ta-prota-gyrismata-stin-agiaso
http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/media/h-zoi-en-tafo-stin-tileorasi-ta-prota-gyrismata-stin-agiaso
Mετά τον επικό Ζοφερό Οίκο που μπήκε στα αγαπημένα μου και με έχει κάνει να ψάχνω σαν τρελή να βρώ law dramas να δώ, διάβασα την Φάρμα των Ζώων το οποίο μου άρεσε αλλα ήταν κάπως απλοικό για τα γούστα μου, παρ'ολα που λεει διαχρονικές αλήθεις με ένα αλληγορικό τροπο. Και διάβασα και το Grownup της Φλυν που την λατρεύω και βρήκα την σύντομη αυτή ιστορία ατμοσφαιρική κρατώντας με σε αγωνία.
Τώρα διαβάζω την Λίγη Ζωή της Yanagihara.
Τώρα διαβάζω την Λίγη Ζωή της Yanagihara.
Τελείωσα Το Τελευταίο Επιχείρημα, του Τζο Αμπερκρομπι και μαζί και την τριλογία του Πρώτου Νόμου. Πολυ ωραία ιστορία, καλη ισορροπία δράσης και πολιτικών παιχνίδιων καθώς και μερικοί εξαιρετικοί χαρακτηρες. Εμεινα πολύ ικανοποιημενος.
Συνέχεια με το Σάρκινο Φρούτο, του Μιχάλη Μανωλιου.
Συνέχεια με το Σάρκινο Φρούτο, του Μιχάλη Μανωλιου.
Ο Ζαν Μπαρουά, παρότι πρόκειται για πολύ ενδιαφερον βιβλίο, δυστυχως δεν τραβάει. Και λέω δυστυχώς, γιατί ενώ εχει τραβηχτικο και θεατρικό στυλ, οι υπερβολικά παρα παρα πολλές υποσημειώσεις οι οποίες είναι σε παράρτημα μετά το τέλος του βιβλίου, κάνουν δυσκολή την ανάγνωση. Επιπλέον, 2 ή ακόμη και 3 υποσημειώσεις στην ίδια σελίδα μπορεί να σημαίνουν μια σελίδα σε έκταση. Σαφέστατα και θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν αποφάσιζε ο εκδότης να τις βαλει στο τέλος της εκάστοτε σελίδας. Θα μου πεις και τι θα άλλαζε, μανδάμ; Να σου πω τι θα άλλαζε, φιλτατε. Για αρχή, θα καταλαβαιναμε 5 πραγματάκια για τη υπόθεση Ντρέυφους κι εμεις οι ανιστόρητοι, μιας και είναι ένα από τα θεματα με το οποιο καταπιάνεται στο ά μέρος. Άσε δε που δεν θα το διαβαζα κταναναγκαστικά, αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον. Επιπλέον, μέχρι να αναζητησω τη σελίδα στην οποία είναι η υποσημείωση και να επιστρεψω στο κειμενο και αντε πάλι το ίδιο μετά από 5-10 αράδες, καταλήγει κουραστικό κι εκνευριστικό.
Γι΄αυτό και γω ένα βράδυ, λοιπόν, κατέφυγα στο Kindle που ειχα στο κομοδίνο και ξεκίνησα να χαζεύω το Americanah της Νιγηριανης Chimamanda Ngozi Adichie, ένα πολύ ενδιαφέρον και γρήγορο μυθιστόρημα του 2013 με κεντρικό θέμα τον ρατσισμό ή τη φυλετική διάκριση και πώς τα βιώνουν οι non american blacks που αφηνουν πίσω την πατρίδα τους σε αναζήτηση καλύτερου μελλοντος, παιδείας, περισσότερων ευκαιριών κλπ. Συνολικά, ενα πολύ ευκολοδιάβαστο βιβλίο, στο οποίο εκτίμησα την ελλειψη μεμψιμοιριας, μοιρολατρίας και μελό. Δηλαδή, σου λέει η πρωταγωνιστρια, "εγω την έννοια του μαυρου, δεν την ειχα ποτέ στο μυαλό μου, μέχρι που ήρθα στην Αμερική." Γενικά, οι παρατηρησεις της Adichie δια στοματος της νεαρης της πρωταγωνιστριας, Ifemelu, ειναι πολύ ευστοχες, ακριβείς, οξεις και ειλικρινεις, ενω ταυτοχρονα αποφευγει να μιλήσει για το πόσο ασχημο πράγμα ειναι ο ρατσισμός μπλα μπλα μπλα. Το ξερει και το ξέρουμε. Τον καταγράφει με τρόπο που δε χρειαζεται να αποδειξει τους ισχυρισμούς της. Ειναι αυταπόδεικτοι. (Ελπίζω να καταλαβατε τι εννοώ).
Δεν εκτίμησα ιδιαιτέρως το πόσο γρήγορα και χωρίς ιδιαιτερη εξηγηση ή λογική συνέχεια φαίνεται να πλουτίζουν και να χτίζουν αξιοζηλευτες καριερες οι δυο πρωταγωνιστές. Και να πω, οτι ως χαρακτήρας με κέρδισε ο Obinze.
Τελειωνοντας τη μια φιλενάδα, επιασα να σκαλίζω λιγάκι, πάλι στο Kindle (καιρός να βγάλει τα λεφτά του το καημένο) το My brilliant friend, της Ferrante. Διαβασα το 30% χτες και με αφησε απο μπαταρία (οκ, μεχρι στιγμης, δεν αντιλαμβάνομαι προς τι τόση φασαρία). Και αυτό, σύντροφοι και συντρόφισσες βιβλιοφάγοι, ήτο μέγα πλήγμα για την Ελενα, καθώς, περιμένοντας το μηχανημα του διαβόλου να φορτισει κάμποσο, ανοιξα τον Αυγουστο του Ουίλλιαμς. Διαβασα καμια 150αρια σελίδες, χωρίς να το πολυκαταλάβω. Επιστολικό μυθιστόρημα στο οποίο αναπαράγεται η ιστορία του Γάιου Οκτάβιου, του θετού γιου του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος μετά τη δολοφονία του δευτερου, προσπαθει να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ως διαδοχος και κληρονόμος του. Μεχρι στιγμής, το βιβλίο ειναι πραγματικά ακαταμάχητο και όσο διαφορετικό μοιάζει απο το Stoner, αλλο τοσο όμοιο του ειναι σε υφος. Ειναι ηρεμη δυναμη αυτος ο Ουίλλιαμς.
Αυτα.
Γι΄αυτό και γω ένα βράδυ, λοιπόν, κατέφυγα στο Kindle που ειχα στο κομοδίνο και ξεκίνησα να χαζεύω το Americanah της Νιγηριανης Chimamanda Ngozi Adichie, ένα πολύ ενδιαφέρον και γρήγορο μυθιστόρημα του 2013 με κεντρικό θέμα τον ρατσισμό ή τη φυλετική διάκριση και πώς τα βιώνουν οι non american blacks που αφηνουν πίσω την πατρίδα τους σε αναζήτηση καλύτερου μελλοντος, παιδείας, περισσότερων ευκαιριών κλπ. Συνολικά, ενα πολύ ευκολοδιάβαστο βιβλίο, στο οποίο εκτίμησα την ελλειψη μεμψιμοιριας, μοιρολατρίας και μελό. Δηλαδή, σου λέει η πρωταγωνιστρια, "εγω την έννοια του μαυρου, δεν την ειχα ποτέ στο μυαλό μου, μέχρι που ήρθα στην Αμερική." Γενικά, οι παρατηρησεις της Adichie δια στοματος της νεαρης της πρωταγωνιστριας, Ifemelu, ειναι πολύ ευστοχες, ακριβείς, οξεις και ειλικρινεις, ενω ταυτοχρονα αποφευγει να μιλήσει για το πόσο ασχημο πράγμα ειναι ο ρατσισμός μπλα μπλα μπλα. Το ξερει και το ξέρουμε. Τον καταγράφει με τρόπο που δε χρειαζεται να αποδειξει τους ισχυρισμούς της. Ειναι αυταπόδεικτοι. (Ελπίζω να καταλαβατε τι εννοώ).
Δεν εκτίμησα ιδιαιτέρως το πόσο γρήγορα και χωρίς ιδιαιτερη εξηγηση ή λογική συνέχεια φαίνεται να πλουτίζουν και να χτίζουν αξιοζηλευτες καριερες οι δυο πρωταγωνιστές. Και να πω, οτι ως χαρακτήρας με κέρδισε ο Obinze.
Τελειωνοντας τη μια φιλενάδα, επιασα να σκαλίζω λιγάκι, πάλι στο Kindle (καιρός να βγάλει τα λεφτά του το καημένο) το My brilliant friend, της Ferrante. Διαβασα το 30% χτες και με αφησε απο μπαταρία (οκ, μεχρι στιγμης, δεν αντιλαμβάνομαι προς τι τόση φασαρία). Και αυτό, σύντροφοι και συντρόφισσες βιβλιοφάγοι, ήτο μέγα πλήγμα για την Ελενα, καθώς, περιμένοντας το μηχανημα του διαβόλου να φορτισει κάμποσο, ανοιξα τον Αυγουστο του Ουίλλιαμς. Διαβασα καμια 150αρια σελίδες, χωρίς να το πολυκαταλάβω. Επιστολικό μυθιστόρημα στο οποίο αναπαράγεται η ιστορία του Γάιου Οκτάβιου, του θετού γιου του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος μετά τη δολοφονία του δευτερου, προσπαθει να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ως διαδοχος και κληρονόμος του. Μεχρι στιγμής, το βιβλίο ειναι πραγματικά ακαταμάχητο και όσο διαφορετικό μοιάζει απο το Stoner, αλλο τοσο όμοιο του ειναι σε υφος. Ειναι ηρεμη δυναμη αυτος ο Ουίλλιαμς.
Αυτα.
Ό,τι χρειάζεται να ξέρεις για τον Ντρέιφους είναι ότι του την είχε στήσει ο Αλέκος Αλεξανδράκης
http://finosfilm.com/movies/view/42
http://finosfilm.com/movies/view/42
Last edited:
Μετά το Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο "De profundis" και το απογοητευτικό "Η αγωνία του τερματοφύλακα την στιγμή του πέναλτι" σειρά έχει το "Εαν αυτό είναι ο ανθρώπος" του Πρίμο Λέβι που θέλω να το διαβάσω εδώ και χρόνια και επιτέλους έπεσε στα χέρια μου.
Διαβασα καποια κακά διηγηματα του Ραπτοπουλου (το παρατησα το βιβλίο ειχε κι αλλα), μετα το μετριοτατο "Θα φτυσω στους ταφους σας" του Βιαν και τωρα ξεκινησα το "Ενας επικινδυνος δρομος" της Κρις Νελσκοτ.
Τελειωσα το "Ενας επικινδυνος δρομος" της Κρις Νελσκοτ. Παρα πολυ καλο βιβλιο που με συνταραξε. Προκειται για την ιστορια του Σμοκι Νταλτον ενος αφροαμερικανου ντετεκτιβ ο οποιος αναλαμβανει μια περιεργη υποθεση που εμπλεκεται και ο ιδιος. Η ιστορια εκτυλισσεται εν μεσω των φυλετικων ταραχων στις ΗΠΑ το 1968 και την δολοφονια του Μαρτιν Λουθερ Κινγκ. Ενα κοινωνικο-πολιτικο μυθιστορημα οπου η συγγραφεας πολυ επιδεξια μπλεκει αληθινα γεγονοτα με μυθοπλασια. Καλογραμμενο, καταπληκτικες περιγραφες που σε κανουν να νοιωθεις μερος της ιστοριας. Ρατσισμος, εξεγερση, μαυροι πανθηρες, ταραχές, μυστηριο, αγωνια, συγκινηση, δολοφονια του Κινγκ, πραγματικα ενα πολυ πλουσιο βιβλίο που αξιζει να διαβαστεί.
Ο προηγούμενος μήνας πήγε πάρα πολύ καλά αναγνωστικά, ήμουν σε άδεια σχεδόν 3 βδομάδες κι έτσι είχα άπλετο χρόνο για διάβασμα. Αναλυτικά:
Η Εφεύρεση του Μορέλ- Αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε λιγάκι και δεν μπορώ να καταλήξω εάν μου άρεσε ή όχι. Είχε κάτι το ονειρικό όλη η ατμόσφαιρα όμως από την άλλη, θα είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ίσως το κατανοήσω καλύτερα.
Δικαίωμα στη Ζωή, Τζακ Κέτσαμ- Ζοφερή ιστορία, άλλωστε Κέτσαμ είναι αυτός, η οποία ξεκίνησε πάρα πολύ καλά, μόνο το τέλος το βρήκα λίγο βεβιασμένο, σαν να βαρέθηκε ο συγγραφέας στα τελευταία κεφάλαια και είπε να ξεμπερδεψει στα γρήγορα. Καλούτσικο σε γενικές γραμμές αν και υστερεί πολύ σε σχέση με το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας.
Η Κιθάρα, Michel del Castillo- όπως έγραψα και στο αντίστοιχο νήμα πρόκειται για ένα αναπάντεχα καλό βιβλιαράκι, από τα καλύτερα της χρονιάς που διάβασα.
Ο Γέρος και η Θάλασσα- Το γνωστό αριστούργημα του Χέμινγουεϊ το οποίο δεν με ενθουσίασε όμως μου άρεσε λίγο παραπάνω από την πρώτη φορά που το διάβασα.
Η Λεοπάρδαλη, Ο Φαντομάς, Η Αστυνομία- Νέσμπο. Για κάποιο λόγο είχα μείνει με την εντύπωση ότι έχω διαβάσει τη Λεοπάρδαλη και τον Φαντομά από τη σειρά με τον επιθεωρητή Χάρι Χολε όμως διαπίστωσα ότι τελικά είχα φτάσει μέχρι τον Χιονάνθρωπο. Τέλος πάντων, ξεκίνησα τη Λεοπάρδαλη, κόλλησα για άλλη μια φορά με τον Χάρι Χολε και χωρίς να το καταλάβω είχα καταβροχθίσει τα τρία αυτά βιβλία. Τώρα μου έμεινε η Δίψα, το τελευταίο της σειράς Χάρι Χολε, το οποίο αφήσω για αργότερα.
Τοστ Ζαμπόν, Μπουκόφσκι- Ίσως το καλύτερο βιβλίο του αθυρόστομου συγγραφέα, πολύ σκληρή και συνάμα τρυφερή εξιστόρηση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του Μπουκόφσκι. Προτείνω θερμά!
Αρχάριοι, Ρεϊμοντ Κάρβερ. Συλλογή διηγημάτων του Αμερικανού Τσέχωφ, όπως τον χαρακτηρίζουν οι κριτικοί. Μου αρέσει αρκετά, οι ιστορίες του είναι απλές, χωρίς πολλά στολίδια, όμως Τσέχωφ δεν είναι! Ούτε κατά διάνοια!
Τώρα διαβάζω το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ, του οποίου τα πρώτα κεφάλαια λίγο με κούρασαν αλλά ευτυχώς σιγά σιγά αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον.
Η Εφεύρεση του Μορέλ- Αυτό το βιβλίο με μπέρδεψε λιγάκι και δεν μπορώ να καταλήξω εάν μου άρεσε ή όχι. Είχε κάτι το ονειρικό όλη η ατμόσφαιρα όμως από την άλλη, θα είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ίσως το κατανοήσω καλύτερα.
Δικαίωμα στη Ζωή, Τζακ Κέτσαμ- Ζοφερή ιστορία, άλλωστε Κέτσαμ είναι αυτός, η οποία ξεκίνησε πάρα πολύ καλά, μόνο το τέλος το βρήκα λίγο βεβιασμένο, σαν να βαρέθηκε ο συγγραφέας στα τελευταία κεφάλαια και είπε να ξεμπερδεψει στα γρήγορα. Καλούτσικο σε γενικές γραμμές αν και υστερεί πολύ σε σχέση με το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας.
Η Κιθάρα, Michel del Castillo- όπως έγραψα και στο αντίστοιχο νήμα πρόκειται για ένα αναπάντεχα καλό βιβλιαράκι, από τα καλύτερα της χρονιάς που διάβασα.
Ο Γέρος και η Θάλασσα- Το γνωστό αριστούργημα του Χέμινγουεϊ το οποίο δεν με ενθουσίασε όμως μου άρεσε λίγο παραπάνω από την πρώτη φορά που το διάβασα.
Η Λεοπάρδαλη, Ο Φαντομάς, Η Αστυνομία- Νέσμπο. Για κάποιο λόγο είχα μείνει με την εντύπωση ότι έχω διαβάσει τη Λεοπάρδαλη και τον Φαντομά από τη σειρά με τον επιθεωρητή Χάρι Χολε όμως διαπίστωσα ότι τελικά είχα φτάσει μέχρι τον Χιονάνθρωπο. Τέλος πάντων, ξεκίνησα τη Λεοπάρδαλη, κόλλησα για άλλη μια φορά με τον Χάρι Χολε και χωρίς να το καταλάβω είχα καταβροχθίσει τα τρία αυτά βιβλία. Τώρα μου έμεινε η Δίψα, το τελευταίο της σειράς Χάρι Χολε, το οποίο αφήσω για αργότερα.
Τοστ Ζαμπόν, Μπουκόφσκι- Ίσως το καλύτερο βιβλίο του αθυρόστομου συγγραφέα, πολύ σκληρή και συνάμα τρυφερή εξιστόρηση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του Μπουκόφσκι. Προτείνω θερμά!
Αρχάριοι, Ρεϊμοντ Κάρβερ. Συλλογή διηγημάτων του Αμερικανού Τσέχωφ, όπως τον χαρακτηρίζουν οι κριτικοί. Μου αρέσει αρκετά, οι ιστορίες του είναι απλές, χωρίς πολλά στολίδια, όμως Τσέχωφ δεν είναι! Ούτε κατά διάνοια!
Τώρα διαβάζω το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ, του οποίου τα πρώτα κεφάλαια λίγο με κούρασαν αλλά ευτυχώς σιγά σιγά αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον.
Last edited: