Δικές μας Βιβλιοϊστορίες

Ας λέμε εδώ τα διάφορα μικρά ή μεγαλύτερα που μας συνέβησαν και συσχετίζονται με κάποιο βιβλίο.

Μια μέρα, σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο τής Ουτρέχτης, ρώτησα μια υπάλληλο πού έχουν τον Καζαντζάκη και αυτή με οδήγησε σε ένα ράφι και καθώς έψαχνε έβγαλε ένα λεπτό βιβλίο, το κοίταξε και αναρωτήθηκε "αυτό τί κάνει εδώ; δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ!" έπειτα γύρισε προς τα εμένα και μου το έδωσε λέγοντας "μπορείς να το έχεις εσύ!". Ήτανε τα πεζά τού Καβάφη μεταφρασμένα στα Ολλανδικά (Verzameld Proza). Της χαμογέλασα, είπα "σ' ευχαριστώ!" και το πήρα.

Δεν ξέρω γιατί τάχα δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί το μικρό αυτό βιβλίο. Πάντως ταιριάζει μια χαρά στην δική μου βιβλιοθήκη.

Ένα απροσδόκητο δώρο.

Μια προσφατη βιβλιοϊστορια μου..

Περνωντας καποια μερα απο την βιβλιοθηκη της πολης μου, ανακαλυψα στο ραφι με τα νεα βιβλια, ενα βιβλιο που με εντυπωσιασε.

Ρωτω την υπαλληλο αν μπορω να το δανειστω και μου απαντησε πως ειναι ακομη στα "νεα" βιβλια, που σημαινει πως δεν εχει αρχειοθετηθει κτλ ωστε να μπορει να δανειστει. Επιπλεον.. υπηρχε και λιστα αναμονης του, τουλαχιστον ενος μηνα.
(Δηλ. σε κανα εναμιση μηνα θα το επαιρνα σπιτι μου να το διαβασω).

Ε.. και τοτε, καθισα και το διαβασα ολο εκει μεσα σε τρεις ωρες ))

Για μενα παντως δεν ειναι περιεργο αυτο.. Ούτε πως το διαβασα τοσο γρηγορα (και.. ολο, οχι παραβλεποντας παραγραφους), ούτε πως παραμελησα οτι αλλο ειχα εκεινη την ωρα για να καθισω εκει.

Μου αρεσε παντως.. τοσο, που και το δανειστηκα οταν ηρθε και η δικη μου σειρα, και το αγορασα τελικα για να το εχω

Ε, θα "πήδηξες" λίγο, δε μπορεί! ;)

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Ε, θα "πήδηξες" λίγο, δε μπορεί! ;)

Click to expand...

ε οκ "πηδηξα" μια παραγραφουλα. Μ' επιασες ;)

Εμένα η ιστορία μου είναι με τη γιαγιά. Τη γιαγιά που όσο ζούσε ήταν για μένα παράδειγμα πίστης, αγάπης, εγκαρτέρησης κλπ.

Η γιαγιά ζούσε με την κόρη της, τη θεία μου δηλαδή, και τον άντρα την θείας μου. Αφού "έφυγε" η γιαγιά, μετά από λίγο "έφυγε" και ο άντρας της θείας μου, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη βιβλιοθήκη.

Μια μέρα, λοιπόν, η θεία μου μού είπε "έλα και διάλεξε ό, τι βιβλία θέλεις από δω γιατί τσάμπα κάθονται". Πήγα κι εγώ, στήθηκα μπροστά από μια βιβλιοθήκη που έπιανε ολόκληρο τοίχο, από πάνω ως κάτω κι από άκρη σ' άκρη και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πειράξω τίποτα από κει. Όλα τόσο όμορφα και τόσο ταιριαστά, στο χώρο τους, μου φαινόταν άπρεπο να πάρω κάτι.

Τεσπά, πήρα ένα μονάχα. Την Αναφορά στον Γκρέκο του Καζαντζάκη, σε μια υπέροχη, δερματόδετη έκδοση του 1960, με κιτρινισμένο από την πολυκαιρία χαρτί. Ήταν το μόνο στο οποίο δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ.

Το ίδιο βράδυ ξεκίνησα να το διαβάζω. Με τα χοντρά, παλιά φύλλα να γρατζουνάνε σχεδόν τα χέρια μου. Ένα υπέροχο βιβλίο. Και όπως προχωρούσα τις σελίδες, κάπου λίγο πριν τη μέση, ανακαλύπτω μέσα στο βιβλίο ένα διπλωμένο χαρτάκι.

Το ανοίγω και διαπιστώνω ότι ήταν ένα χαρτάκι απ' αυτά που μάζευε η γιαγιά από την εκκλησία. Μιλούσε για την ευγνωμοσύνη. Ε, όσο και να προσπαθήσω να περιγράψω τα αισθήματά μου την ώρα εκείνη δεν μπορώ.

Σύμπτωση! θα πει κανείς. Μα για μένα, εκείνη τη στιγμή, το γεγονός ότι μέσα από εκατοντάδες βιβλία είχα διαλέξει τούτο δω κι αυτό μου είχε μεταφέρει αυτό το μήνυμα απ΄τη γιαγιά, μόνο για σύμπτωση δε μπορούσα να το πάρω.

Έχω κι άλλους αγαπημένους που κατοικούν στη γειτονιά των αγγέλων. Αλλά μόνο με τη γιαγιά έχω πάντα το αίσθημα ότι κάπου βρίσκεται και παρακολουθεί το κάθε μου βήμα.

Το βιβλίο φταίει, άλλο φταίει, δεν ξέρω. Μελό τέλος

Τώρα δεν ξέρω αν θα σας φανεί και σας τόσο ιδιαίτερο όσο σ'εμένα...

Είχα πάει στη δανειστική βιβλιοθήκη και διάλλεξα να πάρω ένα βιβλίο τυχαία, ούτε μου το χε προτείνει κανείς ούτε και το είχα ξανακούσει. Ξεχώρισα λοιπόν αυτό από ένα ράφι και το δανείστηκα. Το αφήνω λίγο καιρό στη βιβλιοθήκη μου και το ξεχνάω.

Οπότε κάποια μέρα το βλέπω και σκέφτομαι να το ξεκινήσω. Το ανοίγω, διαβάζω και φτάνω κάπου στη μέση, για να ανακαλύψω μια φωτογραφία που είχε ξεχάσει ο προηγούμενος αναγνώστης του. Ε, όπως ήταν λογικό τη παρατήρησα όλο περιέργεια να δω ποιος ήταν. Μπορούσα να διακρίνω μια κοπέλα μικρή σε ηλικία. Με τη πρώτη ματιά δεν μου θύμιζε κάτι. Τη ξανακοιτάω λίγο πιο προσεκτικά... και τελικά ανακαλύπτω ότι αυτό το ίδιο βιβλίο είχε δανειστεί και η φίλη μου! Και ήμουν εγώ που ανακάλυψα τη φωτογραφία που είχε ξεχάσει μέσα!

Η πιο προσφατη (χθεσινη) βιβλιοϊστορία μου.


Γυριζοντας απο εξοδο στις δυο το πρωι, και λιγο πριν κοιμηθω, ξεφυλλισα αδιαφορα το βιβλιο μιας ξαδερφης μου : Της ζωής και της αγάπης της Ελένης Τσαμαδού (κοντα στις εξακοσιες σελιδες).

Τι το θελα.. το βιβλιο μου κεντρισε το ενδιαφερον και καθισα ξημερωματα και το εβγαλα ολο (οκ παρεβλεψα 30 σελιδες που ηξερα τι περιπου ελεγαν).

Και αλλη φορα διαβασα ετσι αμεσως καποιο βιβλιο. Ποτε ομως τετοιες ωρες. Χαραματα με πηρε να το τελειωσω (λες, και δεν υπηρχε αυριο..). Άξιζε ομως τον κοπο, το βιβλιο ειναι υπεροχο, το συστηνω



..Και τωρα παω για τον δευτερο καφε..

Ειναι ωραια φαση να εισαι "στρωματσαδα" σε ξενο σπιτι και να βρισκεις αγνωστα βιβλια του κατοχου. Σε συνδυασμο με το οτι δυσκολευεται κανεις καια φορα να κοιμηθει σε ξενο σπιτι, ειναι μια ωραια παρηγορια

Καμια φορα με την παρεα οταν παιζαμε rpg ξενυχτουσαμε και κοιμομασταν εκει. Η μητερα του παιδιου που ημασταν ειχε πολλα βιβλια φαντασιας και μυθολογιας, οποτε αν καποιος ξυπνουσε χαραματα και ηταν μονος του, ειχε τι να κανει

Την τελευταια φορα που κοιμηθηκα στα ξαδελφια μου (πανε χρονια), ειχα μεγαλη δυσκολια να κοιμηθω και προσπαθησα να διαβασω ενα βιβλιο με τιτλο "Κυβερια" το οποιο παρο' οσο διαβασα, δεν καταλαβα τι ειναι.

Και ακομα εχω απορια... Βρηκα οτι υπαρχουν καποια βιβλια με αυτο τον τιτλο και οτι ενα μαλιστα εχει κυκλοφορησει δωρεαν στο ιντερνετ, αλλα δεν ξερω αν ειναι αυτο

μεγάλα βιβλία για στενούς χώρους

Αρχές τού '90, εργάστηκα εθελοντικά για μερικά χρόνια στην Ελληνική Βιβλιοθήκη τής Ουτρέχτης. Την λειτουργούσαμε μερικές ώρες το μεσημέρι κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήμασταν τρεις φοιτητές κι είχαμε μαζί μας, στα γηρατειά του τότε πια, τον αρχηγό μας, που κάποτε την ξεκίνησε, τον πολυαγαπημένο μας κυρ-Νίκο.

Δεν είχαμε ιδιαίτερα μεγάλη κίνηση παρότι η βιβλιοθήκη είχε κάμποσα βιβλία και μάλιστα αξιόλογα. Λίγοι οι Έλληνες εκεί κι οι περισσότεροι από υποβαθμισμένες περιοχές με λειψή εκπαίδευση κι η δεύτερη γενιά περισσότερο εξοικειωμένη με τα Ολλανδικά, βλέπεις.

Όπως και να 'χει, μια μέρα έτυχε να κρατάω την βιβλιοθήκη μόνος και βλέπω μπαίνει ένας άγνωστος τύπος. Δίχως πολλά-πολλά μου λέει κάμποσο μάγκικα ακριβώς αυτά τα λόγια:
- Κοίτα να δεις, φιλαράκι, επειδή πλάκωσα στο ξύλο έναν "μπαγλαμά" θα περάσω μερικά μηνάκια στην στενή* κι ήθελα να πάρω κανα βιβλίο να διαβάζω να περνάει η ώρα.

(* ερμηνεία: έδειρε κάποιον και θα έμπαινε μερικούς μήνες στην φυλακή)

Ε, βιβλίο ήθελε ο άνθρωπος, βιβλία δίναμε κι εμείς. Άρχισα να κοιτώ τα ράφια προσπαθώντας να τον βοηθήσω. Του πρότεινα τους "Σουλιώτες" τού Μιχαήλ Περάνθη, ένα πολύ όμορφο βιβλίο που μου είχε αρέσει πολύ. Είχα διαπιστώσει πως πριν από εμένα δεν είχε διαβάσει κανείς τον συγκεκριμένο τόμο και ήθελα να διορθώσω αυτήν την απρέπεια από μέρους των αναγνωστών έτσι γενικώς το έσμπρωχνα και πράγματι είχε μαζέψει κάμποσους δανεισμούς εξαιτίας μου.

Μόλις το είδε δυσανασχέτησε:
- Όχι! Τί να μου κάνει αυτό! Κάτι πιο μεγάλο! Θα είμαι κάμποσο χρόνο εκεί!

Σκέφτηκα πως είχε δίκιο. Αυτό θα το ξεπετούσε μέσα σε δυο, το πολύ, μέρες. Έτσι διαλέξαμε μαζί τελικά μερικά βιβλία με μοναδικό κριτήριο το μέγεθος! (νά που μερικές φορές μετράει!) Τα πήρε κι έφυγε κι ήξερα πως δεν είχα κάνει πολύ καλά γιατί είχα μονάχα το όνομά του. Αν δηλαδή δεν μας τα επέστρεφε, θα τα χάναμε τα βιβλία. Όμως γενικά ήμασταν εύκολοι στην βιβλιοθήκη ειδικά έτσι όπως δεν είχαμε κίνηση. Απλά θέλαμε να δίνουμε βιβλία να τα διαβάζει ο κόσμος.

Ήρθε ο ένας φίλος και του διηγήθηκα το σκηνικό κι αληθινά γελάσαμε διότι συνειδητοποιήσαμε πως μέσα στις επιλογές υπήρχαν οι "Άθλιοι" τού Ουγκό (θα τους διαβάζει άθλιος κι αυτός μέσ' στο κελί του) καθώς και το, ω πόσο ταιριαστό "Έγκλημα και Τιμωρία" τού Ντοστογιέφσκη.


Είχα μια έγνοια έπειτα αν τάχα θα ξαναβλέπαμε τα βιβλία μα να που, παρότι άθλιος απέναντι στον "μπαγλαμά" που έδειρε, φάνηκε αξιοπρεπής απέναντι στην υποχρέωση του προς εμάς και τα επέστρεψε μια μέρα διαβασμένα και σε άριστη κατάσταση. Και έπειτα, βέβαια, δεν τον ξαναείδαμε.

Τι ωραία ιστορία! Εγώ θα σας πω για τη σχέση μου με την αστυνομική λογοτεχνία. Ξεκίνησε από σχέση αντιπάθειας, για να μην πω μίσους και κατέληξε σε ιστορία πάθους. Έχω μια φιλενάδα που για χρόνια με είχε τρελάνει : "διάβασε Μάρκαρη, Ράνκιν, Αγαπητό, κ.λ.π. και θα με θυμηθείς..". Εγώ, δεν της το έλεγα, αλλά από μέσα μου την κορόιδευα. Είχα βλέπετε διαβάσει πριν από χρόνια μια κακομεταφρασμένη Αγκάθα Κρίστι κι είχα καταλήξει πως η αστυνομική λογοτεχνία, περισσότερο με παραλογοτεχνία έμοιαζε. Τελικά, ένα καλοκαίρι η περιέργεια και η ανία των διακοπών με έσπρωξαν να ξεκινήσω το "Νυχτερινό δελτίο" του Π. Μάρκαρη. Αυτό ήταν! Από τότε έγινα φανατική αναγνώστρια αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Πριν πολλά, πάρα πολλά χρόνια (20,25 δεν θυμάμαι) ο πατέρας μου έκανε μία έκθεση με τους πίνακές του. Είναι ερασιτέχνης ζωγράφος και το θέμα του είναι κυρίως ένα το προσεισμικό Ληξούρι.
Κάποιο απόγευμα και ενώ αρκετοί Κεφαλλονίτες είχαν έρθει, ακούμε μια δυνατή φωνή «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!!!». Ήταν η κα Θεοδωράτου Πόπη, συνταξιούχος οδοντίατρος. Κλάμα…
Μετά από λίγες μέρες έστειλε στον πατέρα μου το βιβλίο της «Φημονόη». Το βιβλίο αφορά κυρίως την ίδια πως ξεπέρασε κοινωνικά και οικογενειακά εμπόδια και σπούδασε, πως ήταν η ζωή με τον καταθλιπτικό αδελφό της που τελικά αυτοκτόνησε, οι γονείς της, ο κύκλος τους… Το έχω διαβάσει τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές. Πολύ όμορφο βιβλίο.

Πριν παρα πολλα χρονια,βρεθηκα για λιγες μερες φιλοξενουμενος απο ενα φιλικο ζευγαρι ηλικιωμενων στο αρχοντικο τους,σε ενα χωριο του Πηλιου...ηταν ανθρωποι απλοι,αλλά καθολου διαβαστεροι...κι εγω χωρις βιβλια μαζι μου...σκαλιζοντας λοιπον σ`ενα απο τα πολλα δωματια επεσα πανω σε ενα(και μοναδικο) βιβλιο,την «Ισπανια» του Καζαντζακη...και ειχα ενα διπλο σοκ (ενα τριτο σοκ το ειχα μετα απο πολλα χρονια,σχετικα με το ιδιο βιβλιο)...προερχομουνα απο συντηρητικη(την εποχη εκεινη)επαρχια και οικογενεια,επιπλεον δε ημουνα επηρεασμενος απο τα Κατηχητικα,με αποτελεσμα ο Καζαντζακης να μού ειναι persona non grata...μεχρι τοτε ειχα συστηματικα αποφυγει να διαβασω κατι δικο του…μη εχοντας ομως αλλη επιλογη,μπηκα στην «Ισπανια»...το πρωτο σοκ προηλθε απο την μεγαλη μαστορια του να μιλαει ταυτοχρονα για το Θεο και για τον ερωτα...θυμαμαι αδρα κατι καταπληκτικες σελιδες για τη σχεση των Ισπανων με την Παναγια,ολο ερωτισμο...το δευτερο σοκ ηταν οταν ,αφου διαβασα τις συνταρακτικες σελιδες για τον Ισπανικο Εμφυλιο οπου ο Καζαντζακης ειχε και απο πρωτο χερι εμπειριες ως πολεμικος ανταποκριτης,διαπιστωσα οτι στο ιδιο συρταρι που βρηκα το (μοναδικο)βιβλιο υπηρχαν μερικα κιτρινισμενα φυλλα ελληνικων εφημεριδων του 1937,με εκτενεις ανταποκρισεις απο τον Ισπανικο Εμφυλιο!....καποιος σ`εκεινο το σπιτι πριν πολλες δεκαετιες παρακολουθουσε εκ του συνεγγυς αυτον τον μακρινο πολεμο!...αυτη η τεραστια βουτια στο χρονο,προς τα πισω,μού εφερε ριγος...
Το τριτο σοκ ηρθε πολυ αργοτερα,οταν ξαναδιαβαζοντας το εργο,συνειδητοποιησα οτι οι πολιορκημενοι μαχητες των οποιων τοσο εκθειαζεται ο ηρωισμος και η αυτοθυσια δεν ηταν του Δημοκρατικου Στρατου,αλλά στρατιωτες του Φρανκο ....αυτη η λεπτομερεια φαινεται δεν ειχε σημασια για τον Καζαντζακη...απογοητευτηκα σφοδρα...ωστοσο εξακολουθω να θεωρω το «Αναφορα στον Γκρεκο» σαν την πιο εντυπωσιακη ψυχο-διανοητικη αυτοβιογραφια που εχω διαβασει ως τωρα

Ο/Η Μιχαλιος έγραψε:

Πάντως ένα βιβλίο που έχει διαβαστεί από πολλούς πάντα ένιωθα ότι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από ένα καινούριο. Ο δανεισμός ή η ανταλλαγή βιβλίων κάνει καλό εκτός από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και στο περιβάλλον(υπάρχουν τόσες βιβλιοθήκες που έχουν τα ίδια βιβλία πάνω κάτω, εμένα αυτό με αηδιάζει κάπως σαν σκέψη).Επίσης μπορεί κανείς να βρει μέσα ραβασάκια ή φωτογραφίες ή αν είναι ακόμα πιο τυχερός και κανένα πεντακοσάρικο.

Click to expand...

Έφυγα ταξίδι και πήρα μαζί όσα λεφτά θεώρησα πως χρειαζόμουν και περίσσευε ένα κατοστάρικο (ευρώ, βεβαίως). Δεν ξέρω με ποια λογική το ‘κρυψα μέσα σ’ ένα βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου.

Επέστρεψα και μετά από καναν μήνα μού ήρθε στο μυαλό το περιστατικό, πως κάπου, σε κάποιο βιβλίο, μάλλον είχα στριμώξει χρήματα. Μόνο που δεν θυμόμουν σε ποιο βιβλίο, πόσα χρήματα και αν τελικά όντως το είχα κάνει αυτό ή επρόκειτο για μια ψευδή εντύπωση.

Βαριόμουν να ψάξω, γιατί από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις, πόσο μάλλον για μια αβέβαιη ανάμνηση, αλλά πριν μερικές μέρες το πήρα απόφαση. Άρχισα να πιάνω ένα ράφι την φορά και να ξεφυλλίζω τα βιβλία ένα προς ένα. Τελικά είχα τύχη και στο τρίτο ράφι, από ένα από τα πρώτα βιβλία που έπιασε ο γιος μου προς βοήθειά μου, έπεσε ένα καταπράσινο κατοστάρικο.

Γνωρίζοντάς με, πιστεύω πως όταν το ‘χωνα μέσ’ στο βιβλίο θα είχα κάποια λογική για να θυμάμαι βιβλίο και σελίδα όμως αληθινά δεν καταλαβαίνω ποια ήταν αυτή όταν διάλεγα το "The History of Jazz"


Λέω πάλι καλά που δεν το δάνεισα πουθενά στο μεταξύ και φαντάζομαι τον όποιο φίλο να σκέφτεται «Ρε συ, να που ο Δημήτρης έχει χρήμα με την σέσουλα! Κοίτα εδώ σελιδοδείκτες που βάζει!!!!»
:χαχαχα:

Α! σε ένα άλλο βιβλίο βρήκα, πράγματι, χαρτονόμισμα για σελιδοδείκτη: ένα εκατομμύριο.... τούρκικες λίρες! (πριν την αναπροσαρμογή!)

Εγώ θα σας περιγράψω πως μία σειρά συμπτώσεων με οδήγησε να γράψω ένα σενάριο, το μόνο που έγραψα στη ζωή μου.
Η αδελφή μου αποφάσισε ξαφνικά στα 40 της να παρατήσει τη δουλειά της (είναι μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, συνάδελφός σου Φάρε) και να γίνει σκηνοθέτης. Αυτό με κλόνισε και αποφάσισα να ακολουθήσω κι εγώ το παιδικό μου όνειρο της συγγραφής (όμως χωρίς να εγκαταλείψω την πεζή δουλειά μου, για βιοποριστικούς λόγους). Το μόνο απογευματινό σχετικό μάθημα που βρήκα στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα 4μηνο σεμινάριο γραφής σεναρίου. Δεν ήταν το ιδανικό μου αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν μια αρχή. Μου άρεσαν πολύ τα μαθήματα και η αδελφή μου με προέτρεψε να λάβω μέρος σε έναν διαγωνισμό γραφής σεναρίου που προκήρυττε το ΕΚΕΒΙ. Το θέμα έπρεπε να αντλείται από πεζό διήγημα ή μυθιστόρημα Ελληνα λογοτέχνη του πρώτου μισού του 20ου αιώνα και να έχει θέμα το χρήμα. Ηταν Φεβρουάριος και η προσθεσμία υποβολής εξέπνεε μέσα Ιουνίου. Επισκέφθηκα λοιπόν την αδελφή μου στην Αθήνα και συζητούσαμε σχετικά με το έργο στο οποίο θα έπρεπε να βασίσω το σενάριό μου. Αναφέραμε διάφορα τετριμμένα, ώσπου εκείνη αναφώνησε "Σουρή!". Σήκωσε το χέρι της να πάρει τον τόμο με τα άπαντα του Σουρή από το ράφι πάνω από τα κεφάλια μας και ένα άλλο βιβλίο έπεσε μπροστά μου. Ηταν "Απαντα τα Πεζά" του Καβάφη. Δεν ήξερα καν ότι ο Καβάφης είχε γράψει πεζά, το ανοίγω τυχαία και πέφτω πάνω στον τίτλο "Εις το Φως της Ημέρας". Αρχίζω να το διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Μιά μεταφυσική ιστορία (ίσως έχετε καταλάβει πόσο μου αρέσει το παράδοξο) με άξονα το χρήμα!! Αρχισα να γράφω αμέσως, ξεκίνησα για μικρού μήκους και μου βγήκε μεγάλου, το σενάριό μου γράφτηκε κυριολεκτικά μόνο του και η συγγραφή του διήρκεσε 4 μήνες εντατικής μελέτης και συνεχούς, χειμαρρώδους συγγραφής. Το ονόμασα "Εκ του Φωτός" και κάποια άλλη φορά θα σας διηγηθώ την απίστευτη σειρά συμπτώσεων που με καθοδήγησαν με καταιγιστικούς ρυθμούς να γράψω για ένα κυνήγι θησαυρού στην Καβαφική Αλεξάνδρεια. Το σενάριο κατατέθηκε εγκαίρως, αλλά ουδέποτε είχα νέα για την τύχη του. Ευελπιστώ να το μεταφράσω στα Αγγλικά και να το στείλω στον Σπήλμπεργκ, μόνο εκείνος θα μπορούσε να το γυρίσει.

Διάβασα όλες τις ιστορίες και μου άρεσαν.
Μαζί αναρωτιόμουν ποια βιβλιοϊστορία μου να γράψω.
Θυμήθηκα μία που τη βρίσκω αστεία.

Αν καποιος δεν έχει διαβάσει το "Άρωμα" του Ζισκιντ και σκοπεύει να το κάνει, προειδοποιω!Θα αναφέρω σκηνή από το βιβλίο
Στο γυμνάσιο θυμάμαι, μας ζήτηθηκε σαν έκθεση να γράψουμε για κάποιο βιβλίο.Περίληψη, νόημα και σημείο που μας έκανε εντύπωση.Εγώ μόλις είχα τελειώσει το "Άρωμα"...Τότε δεν είχα καταλάβει γιατί η φιλόλογος το διόρθωνε με μια έκφραση τέτοια -> που με είχε ενοχλήσει.
...Μάλλον έφταιγε οτι ως σκηνή που μου έκανε εντύπωση έγραψα Τη σόκαρα τη γυναίκα:χαχαχα:

Ο/Η Νηρηιδα έγραψε:

Διάβασα όλες τις ιστορίες και μου άρεσαν.
Μαζί αναρωτιόμουν ποια βιβλιοϊστορία μου να γράψω.
Θυμήθηκα μία που τη βρίσκω αστεία.

Στο γυμνάσιο θυμάμαι, μας ζήτηθηκε σαν έκθεση να γράψουμε για κάποιο βιβλίο.Περίληψη, νόημα και σημείο που μας έκανε εντύπωση.Εγώ μόλις είχα τελειώσει το "Άρωμα"...Τότε δεν είχα καταλάβει γιατί η φιλόλογος το διόρθωνε με μια έκφραση τέτοια ->

που με είχε ενοχλήσει.
Τη σόκαρα τη γυναίκα:χαχαχα:

Click to expand...

Πάντως λιγάκι περίεργο μια φιλόλογος που φαντάζομαι θα έχει διαβάσει τόσα και τόσα να σοκάρεται τόσο εύκολα...
Άντε εγώ που είμαι δασολόγος και στη σχολή μαθαίναμε για τα λουλουδάκια και τη γύρη πάει στο καλό αλλά μια φιλόλογος;

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Έφυγα ταξίδι και πήρα μαζί όσα λεφτά θεώρησα πως χρειαζόμουν και περίσσευε ένα κατοστάρικο (ευρώ, βεβαίως). Δεν ξέρω με ποια λογική το ‘κρυψα μέσα σ’ ένα βιβλίο τής βιβλιοθήκης.

Click to expand...

Φάρε διαβάζεις περπατώντας στο δρόμο, χώνεις 100ευρα σε βιβλία, έχεις όρια ασφαλείας τροφών και βιβλίων... πια ό,τι και να ακούσω για τη σχέση σου με τα βιβλία δε νομίζω να παραξενευτώ.
Πάντως κάποιος συγγενής μου με μια πελώρια βιβλιοθήκη που ακόμα μ' αρέσει να επισκέπτομαι διάβαζε χρησιμοποιώντας ένα πεντακοσάρικο για σελιδοδείκτη το οποίο μια μέρα που χωρίς να ρωτήσω κανένα άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο του το κέρδισα. Θα το είχα ακόμη αν δε το (τι ντροπή...) έδινα για πατατάκια ή κάτι τέτοιο.

Ο/Η Μιχαλιος έγραψε:

διάβαζε χρησιμοποιώντας ένα πεντακοσάρικο για σελιδοδείκτη το οποίο μια μέρα που χωρίς να ρωτήσω κανένα άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο του το κέρδισα. Θα το είχα ακόμη αν δε το (τι ντροπή...) έδινα για πατατάκια ή κάτι τέτοιο.

Click to expand...

Στην αρχή θεώρησα πως μιλούσες για πεντακοσάρικο ευρώ, αλλά μάλλον επρόκειτο για δραχμές, τελικά. Έτσι; :ε;:

καλοκαιρι ημερα σαββατο πριν ενα χρονο και εγω αντι να κανω τα μπανακια μου ημουν στην δουλεια.ειδικα σαββατο το καλοκαιρι δεν παταει ψυχη(δουλευα σε κομμωτηριο) λοιπον ειχαμε μια πελατισσα για βαφη και οσο περιμενα να περασει ο χρονος για να τη λουσω εβγαλα κι εγω να διαβασω το βιβλιο μου (ειδικα για να την αποφυγω γιατι μιλουσε ασταματητα για την κορη της που δεν παντρευτηκε ποτε και διαφορες αλλες χαζομαριτσες που απλα δεν αντεχα να ακουσω για ακομη μια φορα) με το που ειδε το βιβλιο χωρις κανενα δισταγμο μου ειπε το τελος ειλικρινα αν δεν ημουν στη δουλεια μου μπορει και να την εβριζα
προσπαθησα να ηρεμησω και ειπα απλα "κυρια στελλα μου λιγο εμεινε να τελιωσω μου το χαλασατε τωρα" και μου απαντησε "ελα μωρε σιγα το πραγμα αφου θα το τελιωνες σημερα αυριο".μα ειναι δυνατον??????διαβασα 400 σελιδες για να μου το χαλασεις εσυ στο τελος???????η τιμωρια της????εκλεισα τον κλιματισμο και την αφησα στο κλιμαζον (μηχανημα με θερμοκρασια) να ζεσταινεται και φυσικα στο λουσιμο δεν ειχε μασαζ!!!