Τώρα το διαβάζω αυτό, πρέπει να μπαίνω πιο συχνά στη λέσχη, ουφ.
Συμφωνώ φουλ πως όποιος δυσκολεύεται να διαβάσει Μπέρνχαρντ, ας προσπαθήσει να διαβάσει το έργο φωναχτά. Η Ξύλευση πχ βγαίνει πολύ πιο εύκολα και ευχάριστα έτσι για κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Δοκιμασμένο!
Όσον αφορά τη γραφή του Τομ, αυτός ο συνεχής καταιγισμός ιδεών μέσα απο αυτοτροφοδοτούμενες επαναλήψεις για να φτάσει σε μία τελική - δε θα πω ολοκληρωμένη- ιδέα είναι που προσδίδει μέσα σε όλα τα άλλα και αληθοφάνεια. Ο Μπέρνχαρντ μας δίνει τον εσωτερικό μονόλογο σε μια απ'τις πιο ρεαλιστικές εκδοχές του!!! Νιώθεις ότι στριφογυρίζεις κι εσύ μέσα στο μυαλό του, όπως ακριβώς στριφογυρίζουν και οι ιδέες του.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι για το Μπετον, περιμένω να επανεκδοθεί με το καλό.
Ωπ, να την και η αγαπημένη του λεξούλα.
Άκρως απολαυστική η παρουσίασή σου Έλλη! Θα την εκτυπώσω και θα τη βάλω στο ράφι με τα βιβλία του αγαπημένου.