Έχω διαβάσει (πάνε κάποια χρόνια) το Χρονικό του Έρωτα. Μου άρεσε, θυμάμαι, ο τρόπος που εξηγεί ψυχικές καταστάσεις και συναισθήματα και τη ρίζα τους με τη σκοπιά μεν του ψυχολόγου, αλλά με πολύ διασκεδαστικό και απλό τρόπο. Εκείνο που μου έμεινε είναι ότι πέρασα ευχάριστα την ώρα -χωρίς να θεωρώ, ωστόσο, ότι έγινα πιο "πλούσιος" ή πιο σοφός.
Θα το έλεγα απλά ένα ευχάριστο ανάγνωσμα - χωρίς το κάτι που το ξεχωρίζει, ανάμεσα σε ομοειδή. Μάλλον indefferent που λένε και στη Γηραιά Αλβιώνα.