επί κεφαλής ή επικεφαλής; του επικεφαλή;

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Άλλη μια περίπτωση που μπορεί να απασχολήσει κάποιον που προσέχει να μιλάει και να γράφει όσο πιο σωστά γίνεται.

Η λέξη ( φράση; ) σημαίνει βέβαια αυτόν που βρίσκεται στην κεφαλή, τον επί κεφαλής, και αποτελεί μια παγιωμένη έκφραση που δεν κλίνεται. Έτσι μιλάμε π.χ. για την επίσημη επίσκεψη του επικεφαλής του ΔΝΤ, στην Αθήνα.

Συχνά όμως ακούμε στον προφορικό λόγο, και βλέπουμε στον γραπτό, την λέξη να κλίνεται (του επικεφαλή, τον επικεφαλή, των επικεφαλών κτλ.) Κι ενώ σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις το γλωσσικό λάθος μπορεί να έχει την ανοχή των ειδικών ως τρόπος που δικαιώνεται από την χρήση, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχω δει ακόμα κανέναν που να μην καταδικάζει την κλίση τού επικεφαλής. Έτσι, σωστό από τους ειδικούς θεωρείται το να μην κλίνουμε την λέξη και να λέμε του επικεφαλής, τον επικεφαλής, των επικεφαλής κτλ.

Το γράφουμε όμως χωριστά (επί κεφαλής) ή σαν μία λέξη (επικεφαλής) ; Ο Μπαμπινιώτης έχει προτείνει να το γράφουμε σαν δύο ξέχωρες λέξεις ακριβώς για να αποφευχθεί το σφάλμα τής κλίσης. Όταν κάποιος έχει στον νου του την εικόνα "επί κεφαλής" μάλλον τού είναι πιο δύσκολο να προβεί σε κλίση.

Το πότε μια φράση πρέπει ή μπορεί να γραφτεί σαν μία λέξη είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Μια προσπάθεια για συστηματοποίηση έχει κάνει ο Δρ. Μωσέ στο λινγουάριό του.

Προσωπικά ακόμα την γράφω σαν μία λέξη διότι αυτή είναι η πιο κοινή γραφή, προς το παρόν, που επιπλέον συμπέφτει και με την γενικότερή μου προτίμηση.

Σε ερώτησή μου γιατί είναι τόσο κακό να θεωρήσουμε πως πρόκειται για μία λέξη που κλίνεται κανονικά ο Δρ. Μωσέ εύστοχα απάντησε: "...φυσικά δεν χρειάζεται να αναθεματίζουμε τη λεξικοποίηση μιας επιρρηματικής φράσης, όπως η περίπτωση του επί κεφαλής, στην οποία αναφέρεστε. Παρακαλώ, όμως, όταν γνωμοδοτούμε υπέρ αυτής της τάσης, να βεβαιωνόμαστε ότι έχουμε κατά νου ολόκληρο το κλιτικό παράδειγμα. Αν η παραπάνω φράση έχει τραπεί σε τριγενές και δικατάληκτο επίθετο, αυτό δεν πρέπει να περιορίζεται σε λίγες πτώσεις τού αρσενικού. Θα πρέπει να μπορούμε να φανταστούμε χρήσεις όπως της *επικεφαλούς χορεύτριας, το *επικεφαλές τμήμα, τα *επικεφαλή συγκροτήματα. Όσο οι κλιτικοί αυτοί τύποι ενοχλούν το γλωσσικό μας αίσθημα, αυτό σημαίνει ότι η ένωση δεν είναι εδραιωμένη και, συνεπώς, δεν μπορούμε να τη διδάξουμε."

Κι ενώ βλέπω πολύ καλά την λογική σε αυτήν την απάντηση θα ήθελα μοναχά να σημειώσω με ειλικρίνεια, κι όχι απλά για να κάνω αντίλογο, πως διαπιστώνω ότι οι αναφερθέντες τύποι δεν ενοχλούν το δικό μου γλωσσικό αίσθημα. Υποψιάζομαι πως πρωτόμαθα και πρωτοχρησιμοποίησα την λέξη σαν κλιτή και ενώ έπειτα διόρθωσα και εδώ και πολλά χρόνια την λέω και την γράφω άκλιτη, το γλωσσικό μου αίσθημα, κάπου βαθιά, την έχει δεχτεί σαν κανονικό κλιτό επίθετο σε όλη του την πολυτυπία, και μάλλον δεν είμαι ο μόνος αφού τώρα που γκουγκλίζω βρίσκω γύρω στα 250 αποτελέσματα για "τα επικεφαλή", πάνω από 60 για "της επικεφαλούς", βέβαια μόνο τρία για "το επικεφαλές", όμως φυσικά γύρω στα 2500 για "του επικεφαλή" και πάνω από 1200 για "των επικεφαλών".

Έχω λοιπόν περιέργεια να δω αν στα χρόνια που θα έρθουν το φαινόμενο θα μαζευτεί ή θα απλωθεί περισσότερο. Στην δεύτερη περίπτωση μάλλον θα χρειαστεί να το ξαναδούμε. Προς το παρόν πάντως, κι εγώ το κρατάω άκλιτο.
 
Πάλι τα ίδια, Φάρε!:ρ

Για μένα είναι ξεκάθαρα με δύο λέξεις. Το λέει κι ο Μπαμπινιώτης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό:ο λόγος που αναφέρει ο Δρ. Μωσέ είναι πολύ σημαντικός. Τώρα, εσύ περιμένω να πεις ότι άμα κλίνεται από το 51% του πληθυσμού, δεν τρέχει και τίποτα και μπορούμε να το δεχτούμε, αλλά οκ, γούστα είναι αυτά!
 
Ακριβώς κι εγώ νοιώθω μια κρυάδα στη ραχοκοκκαλιά με τις διάφορες περιπτώσεις σαν κιαυτήν που πραγματικά όλο και πληθαίνουν. Εκεί πάει η γλώσσα που θα πεί ότι οι νεώτερες γενιές έτσι αναγκάζονται να εκφρασθούν. Ετσι τους βγαίνει . Εγώ είμαι της παληάς φρουράς και δεν έχω τέτοια ανάγκη .Εχω λεξιλόγιο που μου βγαίνει και μένα αυθόρμητα γιατί να το αλλάξω? Για να ψάχνω τις λέξεις σαν να μιλάω ξένη γλώσσα? Αυτό δεν έπαθαν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι με τη διαμάχη καθαρεύουσας /δημοτικής?
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Θα ήταν πάντως ενδιαφέρον να υπάρξει (κι εδώ) μια προσέγγιση για το πότε νομιμοποιείται ένα λάθος κι αρχίζει να θεωρείται σωστό.

Νομίζω πως ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η έκταση τής χρήσης:
  • ποσοτικά
  • ποιοτικά, εάν δηλ. το λάθος λέγεται και σε πιο επίσημους χώρους, αν έχει περάσει και στον γραπτό λόγο, εάν έχει περάσει στην λογοτεχνία κτλ.
Ένας άλλος παράγοντας, βέβαια, είναι κατά πόσο υπάρχουν ειδικοί τής γλώσσας που το υποστηρίζουν.


Εγώ είμαι της παληάς φρουράς
χμ.. πολύ παλιάς! :χαχα:
 
Η έκταση της χρήσης? Είναι δυνατόν η γενικευμένη χρήση να μας επιτρέψει να αποδεχθούμε τα χονδροειδή λάθη? Πχ ακούω συνεχώς (χθες το άκουσα από δικηγορικά χείλη) το εξής "της απολύτου μετρητής" ή όπως αλλοιώς μπορεί να φαντάζονται οι χρήστες την ορθογραφία του παρεφθαρμένου "απολύτως τοις μετρητοίς".
 
Η κλίση του επιρρηματικού τύπου "επί κεφαλής" δεν έχει καμιά λογική. Τέτοια λάθη γίνονται εξαιτίας της άγνοιας της γλώσσας και αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην ελλιπή παιδεία. Δυστυχώς αυτά εξαπλώνονται και λυπούμαι όταν βλέπω να περιλαμβάνονται τέτοιοι τύποι ακόμα και σε βιβλία (αργότερα ίσως τους δούμε και σε λεξικά).
Αισθάνομαι ότι μερικές συγχωνεύσεις λέξεων ήταν μια από τις τεχνητές κινήσεις που έγιναν για να δείξουν ότι απλοποιείται και εκδημοτικίζεται η γλώσσα. Στο (απώτερο) παρελθόν οι λέξεις δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους. Με την εξέλιξη της γλώσσας οι τύποι των ρημάτων γίνονταν ολοένα και πιο αναλυτικοί (με τα "θα", "να" και τα βοηθητικά ρήματα), καταργήθηκε η δοτική και βλέπουμε σε κάποια ουσιαστικά (κυρίως δάνεια) να δυσκολεύει η χρήση και άλλων πτώσεων. Βρίσκω αρκετά παράδοξη αυτή την τάση για σύνθεση, καθώς δε βλέπω να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Βρίσκω λογικό να γράφω "οπωσδήποτε", αλλά αν υπάρχει το επιχείρημα της ηχητικής συνεκφοράς, τότε θα πρέπει να ενσωματώσουμε και τα εγκλιτικά στη λήγουσα, τα άρθρα στην αρχή και να κατασκευάσουμε τερατουργήματα! Το να αρχίσουμε να κολλάμε τις προθέσεις πάνω στις λέξεις μου θυμίζει κάτι λατινισμούς που είχαν "ουρές" του τύπου "-qve". Ας το αποφεύγουμε τουλάχιστο στις λόγιες εκφράσεις. Αν δε θέλουμε να γράφουμε "αφ' ενός/αφ' ετέρου", ας γράφουμε "από τη μια/από την άλλη". Και βρίσκω παρατραβηγμένο να ενώσω όλες τις λέξεις που ακολουθούν την πρόθεση "εξ" μ' αυτή! [Πολύ περισσότερο βέβαια με ενοχλεί όταν το βλέπω να το ακολουθεί απόστροφος!]
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Παρότι κι εγώ μεγαλωσα με τον λάθος, κλιτό τύπο, και μετά έμαθα την εξήγηση, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση οπου και οι δύο περιπτώσεις μου χτυπάνε άσχημα. Αν ακούσω "του επικεφαλής" μου χτυπάει το καμπανάκι του λάθους, σαν να άκουσα τουρίστα να μιλάει σπαστά Ελληνικά ("sto Ellada eiste filoxeno anthropos"). Αν ακούσω "του επικεφαλη" μου χτυπάει οτι αυτός που το είπε είναι αμόρφωτος και αδαής :)))))

Ας βρούμε τώρα μια λύση:

Στην καθομιλουμενη γλωσσα δεν μπορω να σκεφτώ περίπτωση οπου χρησιμοποιείται η πρόθεση 'επι' + γενική, παρά μόνο σε παγιωμένες εκφρασεις όπως 'επι εδάφους' ή 'επι των τιμών'. Θα έλεγα είναι αρχαΐζουσα και έχει μάλλον καταργηθεί γιατί αποκλείεται να πω στο φίλο μου "πιάσε το στυλό επι τραπεζιού". Συμπεραίνω οτι το 'επί' χρησιμοποιείται πλέον σαν πρόθεμα λέξεων, οπότε αυτό εξηγεί γιατί μία απο αυτές τις παγιωμένες εκφράσεις αρχίζει να θεωρείται εγκλιτικός τύπος (το λέω σωστά; ) οπου το 'επι' εκλαμβάνεται σαν πρόθεμα.

Αν πρέπει ντε και σώνει να διατηρηθεί σωστός ο υπάρχων τύπος, μια καλή λύση θα ήταν να κοτσάρουμε ένα άρθρο για να ξεκαθαριστεί η φύση του επιρρηματικού τύπου: να γίνει περιφραστικά "επι της κεφαλής" και να λέμε για "τον επι-της-κεφαλής του ΔΝΤ". Μια συλλαβή είναι αυτή, δε θα μας φάει χρόνο απο τη ζωή μας :)

Απο την άλλη, προσωπικά μου φαίνεται πολύ βατό και λογικό μια τέτοια έκφραση να έχει γεννήσει ένα καινούργιο ουσιαστικό (και όχι επίθετο όπως λέει ο Μωσέ). Θα μου πείτε οτι ιστορικά δεν υπήρχε λέξη "ο κεφαλής" για να του κοτσάρουμε ένα "επι-" μπροστά. Όμως, ο "επικεφαλής" είναι κάποιος επι της κεφαλής, όπως ο επιλοχίας είναι κάποιος επι του λόχου. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι "επικεφαλίας" ή "επικέφαλος" ή οτιδήποτε άλλο, με το ίδιο νόημα, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον σωστό, υπάρχοντα επιρρηματικό τύπο.
 
Last edited:
χμ.. πολύ παλιάς! :χαχα:
Παλιάς για σένα και Παληάς για μένα είναι παρωνυχίδες στη γλώσσα. Φαντάσου τί θα έλουζες τον Παπαδιαμάντη αν ζούσ εξόν αν μπορούσε να προσαρμοστεί 100% στη σημερινή μας διάλεκτο... Εξάλλου στο μάτι είναι πιό χορταστική η δική μου γραφή!!! ( καλλίτερα -ή καλύτερα-να γράψω χορταστικιά και δικιά μου.) Ειλικρινά, δεν μπορώ να σου πώ τώρα από τα δύο καλλίτερα ποιό είναι το
χτεσινό και ποιό το σημερινό χωρίς να το σκεφτώ λίγο...Τί να γίνει έτσι περνάει η σκυτάλη από τη μια γενια στην άλλη. Με δισταγμούς, πισωγυρίσματα και πολλά χαχαχά από τους φανατισμένους.
Τελειώνοντας σου θυμίζω πολλούς σημερινούς συγγραφείς και ποιητές που ξαναγύρισαν στα πνεύματα και στις περισπωμένες...
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Ο Παπαδιαμάντης ήταν άνθρωπος τής εποχής του. Γιατί να μην μπορούσε να είναι άνθρωπος τής εποχής του και σήμερα; Φαντάζομαι πως αν ζούσε σήμερα θα έγραφε κανονικά σε ΝΕ όπως κάνουμε πλέον όλοι.

Οι συγγραφείς που γράφουν με πνεύματα είναι σήμερα, βέβαια, ελάχιστοι. Χώρια που πολλές φορές μάλλον δεν είναι επιλογή τού συγγραφέα (άλλωστε πού να θυμάται πότε μπαίνει τί) κι έτσι τα πνεύματα, για παράδειγμα, στις εκδόσεις Άγρα φαίνεται πως είναι επιλογή τού οίκου που εκδίδει τα πάντα σε πολυτονικό!

Για να δοκιμάσω όμως να το πω κάπως αλλιώς:

Όταν ήμουν πιτσιρικάς είχε στην τηλεόραση ένα πολύ ωραίο κινούμενο σχέδιο, το λέγαν "Μια Φορά κι Έναν Καιρό Ήταν ο Άνθρωπος", μπορεί να το θυμάστε κάμποσοι. Θυμάμαι σε ένα επεισόδιο, είχε παρουσιαστεί ένας αιτιολογικός μύθος για το πώς τάχα ξεκίνησε ο άνθρωπος να μαγειρεύει το φαγητό του. Σε μια πρωτόγονη κατασκήνωση έπεσε ένας κεραυνός, άρπαξαν φωτιά κάτι ξύλα και κάηκε (στην ουσία ψήθηκε) το κρέας που είχαν φυλαγμένο εκεί. Οι άνθρωποι τρώγαν το κρέας, μέχρι τότε, ωμό και αρχικά στεναχωρήθηκαν που αυτό καταστράφηκε από την φωτιά. Όταν όμως το δοκίμασαν διαπίστωσαν πως δεν ήταν καθόλου άσχημο έτσι "καμένο" και από τότε άρχισαν να το ψήνουν στην φωτιά και έτσι συνεχίζουμε και σήμερα! Ήταν όμως χαρακτηριστικό πως ένας από την παρέα παρέμεινε δύσπιστος και συνέχισε να τρώει το κρέας ωμό. Όμορφη ιστορία.

Κατά κάποιον τρόπο οι περισσότεροι βρισκόμαστε στο σήμερα. Υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι που ήδη βρίσκονται στο αύριο και συχνά γίνονται οι οδηγοί μας. Και πάντα θα υπάρχουν, φυσικά, κάποιοι επίσης ελάχιστοι, που θα παραμένουν προσηλωμένοι ( καθηλωμένοι; ) στο χθες.

Κατά μιαν ερμηνεία!

Από εκεί και πέρα κάθε γλωσσικό βίτσιο καλοδεχούμενο, άλλος λίγο, άλλος πολύ, φαντάζομαι πως όλοι έχουμε.

;)
 
Κυριολεκτικά με αποστόμωσες με την αριστοτέλεια λογική σου γιατί αν του ξεφύγει του Παπαδιαμάντη ένα "παληό" θα τον κατασπαράξεις καλή ώρα σαν εμένα ή θα τον κατατάξεις στους Εβραίους (αυτόν τον τόσο χριστιανό ανθρωπο) οι οποίοι έμειναν πίσω από το μήνυμα του καιρού τους και δες τί έπαθαν!
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Δεν ξέρεις ούτε εσύ ούτε εγώ πώς θα έγραφε ο Παπαδιαμάντης σήμερα και τί τύπους θα χρησιμοποιούσε. Καλύτερες οι συζητήσεις που δεν ξεκινούν με αν και άμα. Γενικώς απάντησα πιο πάνω και γράφω εδώ μοναχά για να ζητήσω συγνώμη :ναι: εάν σου έδωσα την αίσθηση πως σε κατασπάραξα κι ας επιστρέψει έτσι το νήμα στον επικεφαλής. :)

(Το σχόλιο για τους Εβραίους δεν το πιάνω :ανέκφραστος: ).
 
Νομίζω ότι αν κάποιες λέξεις αναλυθούν σε μικρότερες που από μόνες τους δεν μπορούν να ερμηνευτούν παρά μόνο με τη βοήθεια λεξικού, πρέπει να παραμείνουν ενωμένες, όπως έγινε και με τους συνδέσμους "μήτε, ούτε" κλπ. οι οποίοι συγχωνεύτηκαν εδώ και πολύ καιρό. Αν αναλύσω το "οπωσδήποτε" σε "όπως + δήποτε" τα πράγματα θα περιπλακούν. Κάπου θα πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία, και τουλάχιστο να μη γίνονται δύσπεπτα άλματα, καθώς με το επιχείρημα της ανάλυσης θα πρότεινε ίσως κάποιος να αναλυθούν και οι σύνθετες λέξεις (ανα-βάλλω, δια-θέτω κ.ο.κ.) Η γλώσσα βέβαια εξελίσσεται και θα "υποτασσόμαστε" εκόντες άκοντες στο νέο λεξιλόγιο και την (αν)ορθογραφία που συνεχώς θα προβάλλουν.
 
Παρότι κι εγώ μεγαλωσα με τον λάθος, κλιτό τύπο, και μετά έμαθα την εξήγηση, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση οπου και οι δύο περιπτώσεις μου χτυπάνε άσχημα. Αν ακούσω "του επικεφαλής" μου χτυπάει το καμπανάκι του λάθους, σαν να άκουσα τουρίστα να μιλάει σπαστά Ελληνικά ("sto Ellada eiste filoxeno anthropos"). Αν ακούσω "του επικεφαλη" μου χτυπάει οτι αυτός που το είπε είναι αμόρφωτος και αδαής :)))))

Ας βρούμε τώρα μια λύση:

Στην καθομιλουμενη γλωσσα δεν μπορω να σκεφτώ περίπτωση οπου χρησιμοποιείται η πρόθεση 'επι' + γενική, παρά μόνο σε παγιωμένες εκφρασεις όπως 'επι εδάφους' ή 'επι των τιμών'. Θα έλεγα είναι αρχαΐζουσα και έχει μάλλον καταργηθεί γιατί αποκλείεται να πω στο φίλο μου "πιάσε το στυλό επι τραπεζιού". Συμπεραίνω οτι το 'επί' χρησιμοποιείται πλέον σαν πρόθεμα λέξεων, οπότε αυτό εξηγεί γιατί μία απο αυτές τις παγιωμένες εκφράσεις αρχίζει να θεωρείται εγκλιτικός τύπος (το λέω σωστά; ) οπου το 'επι' εκλαμβάνεται σαν πρόθεμα.

Αν πρέπει ντε και σώνει να διατηρηθεί σωστός ο υπάρχων τύπος, μια καλή λύση θα ήταν να κοτσάρουμε ένα άρθρο για να ξεκαθαριστεί η φύση του επιρρηματικού τύπου: να γίνει περιφραστικά "επι της κεφαλής" και να λέμε για "τον επι-της-κεφαλής του ΔΝΤ". Μια συλλαβή είναι αυτή, δε θα μας φάει χρόνο απο τη ζωή μας :)

Απο την άλλη, προσωπικά μου φαίνεται πολύ βατό και λογικό μια τέτοια έκφραση να έχει γεννήσει ένα καινούργιο ουσιαστικό (και όχι επίθετο όπως λέει ο Μωσέ). Θα μου πείτε οτι ιστορικά δεν υπήρχε λέξη "ο κεφαλής" για να του κοτσάρουμε ένα "επι-" μπροστά. Όμως, ο "επικεφαλής" είναι κάποιος επι της κεφαλής, όπως ο επιλοχίας είναι κάποιος επι του λόχου. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι "επικεφαλίας" ή "επικέφαλος" ή οτιδήποτε άλλο, με το ίδιο νόημα, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον σωστό, υπάρχοντα επιρρηματικό τύπο.

Φιλε μου με καλυπτεις απολυτος !!!!!!! Τι θα πει "επικεφαλης" ? "Επι της κεφαλης" .
Οποτε ή το γραφουμε χωριστα και ολοκληρο χωρις να κλινεται ή ως μια λεξη και που κλινεται. Γιατι ρε παιδια αυτο το " ειπα... στον επικεφαλης..." μου ακουγεται φαλτσο. Δεν ξερω γιατι, αλλα μου θυμιζει λεξη ξενη ακλιτη .
Και για να κανω λιγο πλακα... Μην ξανακουσω κανεναν να πει "ο επιτιμος προεδρος ,του επιτιμου προέδρου..." .
Απο δω και στο εξης θα λεμε " ο επι (των) τιμων προεδρος , του επι (των) τιμων προεδρου..."
χαχαχα
 
χαχαχχα Φάρε και συναναγνώστες... το θέμα δεν είναι μόνο στο ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος, αλλά και ο πολύς ο κόσμος τι ακολουθεί. Εγώ πρόσφατα άκουσα στο ραδιόφωνο (αναμετάδοση από αθηναϊκό σταθμό) άκουσα την ακόλουθη φράση: "επικεφαλίδα του κλιμακίου ήταν η Αναστασία .... (τάδε) " χαχαχαχαχα ξεράθηκα.... !!!!!!!!!!!!!
 
Τι θα πει "επικεφαλης" ? "Επι της κεφαλης" .
Οποτε ή το γραφουμε χωριστα και ολοκληρο χωρις να κλινεται ή ως μια λεξη και που κλινεται. Γιατι ρε παιδια αυτο το " ειπα... στον επικεφαλης..." μου ακουγεται φαλτσο. Δεν ξερω γιατι, αλλα μου θυμιζει λεξη ξενη ακλιτη .
Κι όμως, συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να κολλάμε τις δύο αρχαίες ή αρχαΐζουσες λέξεις σε μία. Ποιός γράφει σήμερα εν τάξει αντί εντάξει, ως τόσο αντί ωστόσο, εν ώ αντί ενώ;
Όσο για την ακλισία που λες, συμβαίνει καμιά φορά. Επισημαίνω την περίπτωση της λέξης λάθος, ενός ουσιαστικού που χρησιμοποιείται και σαν άκλιτο επίθετο, π.χ. τηλεφώνησα σε λάθος (=λανθασμένο) νούμερο.
 
Last edited:
Top