Ξεκινησα το βιβλίο του Μαρίας, Καρδιά τόσο άσπρη κι ηθελα να γράψω δυο σχόλια, αν και ειμαι ακόμη στο 1/5 του κειμένου.
Το πρώτο έχει να κάνει με την εισαγωγή του βιβλίου, που είναι μια από τις πιο δυνατές εισαγωγές που έχω συναντήσει (τελικά, δεν το είχα διαβάσει).
Το δευτερο έχε να κάνει με την τεχνική του, αυτή του μακροπεριοδου λογου που δινει την εντυπωση ότι επαναλαμβάνεται, αλλά δεν επαναλαμβάνεται. Ουτε δημιουργει ασάφειες. Το κειμενο -στο πρωτοτυπο, εικάζω ότι- είναι πολύ καλογραμμένο, γιατι φαινεται στην πολύ καλή και ρεουσα μεταφραση, όπου δεν σκαλώνει σε κανένα σημείο. Παρόλο που το κειμενο κινείται στο σπειροειδες ύφος του Μπερνχαρντ (σαφως, δεν εχει καμια σχεση με το Μπερνχαντικο σύμπαν), οι παραγραφοι εχουν πολλή αναλαφρότητα (sic), δηλαδή δεν ακουμπα κανενα βαρος στους ώμους, τον εγκέφαλο ή τα μάτια του αναγνωστη. (Kατα τη γνωμη μου, ουτε ο Μπερνχαρντ). Δηλαδή, δεν απαιτει κανέναν κόπο να παρακολουθησεις το κειμενο και το νόημα του.
Η τεράστια διαφορά που έχει από τον Μπερνχαρντ φαινεται και αποδεικνυεται η εμπλεη μουσικότητας διήγηση του δευτερου σε συγκριση με την απουσία της στον Μαριας. Αν καποιος εχει διαβασει Μπερνχαρντ και δεν εχει πλήρως κατανοήσει σε τι ακριβως συνίσταται αυτή η περιβόητη μουσικότητα, διαβαζοντας το κειμενο του Μαρίας, θα το καταλάβει.
Αυτά!
