Το πώς έμαθα για το βιβλίο είναι παράδοξο για μένα. Δεν έχω δει το μιούζικαλ του Μπάρτον παρόλο που έχω δει τα υπόλοιπα γνωστά έργα του. Το είχα ακουστά ως όνομα Σουινι Τοντ, αλλά την ιστορία με λεπτομέρειες την έμαθα ύστερα από την παρακολούθηση ενός fashion show (διαδικτυακά). Δεν έχω καμία σχέση με μόδα κτλ ούτε παρακολουθώ fashion shows αλλά το συγκεκριμένο το είδα τυχαία. Μου άρεσε πολύ η αισθητική και ο συμβολισμός και το έψαξα καταλήγοντας στην ιστορία του Σουινι.
Ψιλή κουβέντα για βιβλία κ.τ.λ.
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Έλλη Μ
Συντονιστής
@ΜιΛάμπρος εχοντας διαβασει τον Ελληνισμο (που μπαινει σε πιο αχαρτογραφητα -για τα δικα μου αναγνωσματα-νερα), ξερεις πώς γραφει κι αφού σου ειχε αρεσει, κοβω το κεφαλι μου οτι θα σου αρεσει κι αυτο.
Βιαζομαι να μιλησω, γιατι με εχει ενθουσιάσει απιστευτα και δεν κρατιεμαι, αλλα είναι πραγματικο διαμαντι.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Μιλήστε μου λιγο για τον Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Εχει διαβάσει κάποιος κάτι δικό του; Οχι απο τα θεατρικά του, απο τα οποία ηξερα μονο το Λα Πουπέ που παιζοταν αρχικα για χρόνια με την Κοκκινου
Έλλη Μ
Συντονιστής
@ΜιΛάμπρος το ξεκινησα. Η εκδοση ειναι πολύ προσεγμενη, ομοιως και η γλώσσα. Δηλαδη το βιβλιο ώς αντικειμενο, ειναι πολύ όμορφο.
Δεν το εχω προχωρησει ιδιαιτερως, για να σου πω κατι παραπάνω, αλλά ειναι αστειο σε πολλά σημεια, γρηγορο και στο γνωριμο υφος γραφης του Ντικενς
Ναι, είχα διαβάσει πολύ καιρό πριν τους "Τέσσερις Τοίχους". Μέσα στην πολιτιστική έρημο που αποτελεί το Ελληνικό λογοτεχνικό τοπίο είχα βρει πολύ ωραία τη γραφή του, όχι διότι σε οδηγεί σε κάποια όαση αλλά επειδή επιτείνει την αίσθηση του καύσωνα - αλλά με έναν τρόπο που δεν απογοητεύει όσους είμαστε λάτρεις των μεγάλων θερμοκρασιών κ της ερήμου.
Απ' ό,τι θυμάμαι επρόκειτο για ένα "θρίλερ", αλλά κάπως ασαφές, χωρίς συγκεκριμένες συντεταγμένες, με αποτέλεσμα να αποτελεί ένα είδος μεθυστικής ανάγνωσης - χωρίς το αλκοόλ να αποτελεί προϋπόθεση, κ χωρίς να παρουσιάζεται καμία φάτα μοργκάνα.
Μου το είχε προτείνει, θυμάμαι, μία κοπέλα στο Mirc. Την είχα βρει αργότερα στο Twitter, κ την είχα ρωτήσει αν ήταν η ίδια. "Ναι," μου είχε πει.
Λεγόταν Nierika - προφανώς είχε πάρει το όνομα από το ομώνυμο των Dead Can Dance.
Κάπου θα βρεθούμε πάλι.
Αν δεν κάνω λάθος, είναι σε αναπηρικό καροτσάκι καθηλωμένος ο Χατζηγιαννίδης,
Αλλά δεν είμαι κ σίγουρος ως προς αυτό
Αλλά δεν είμαι κ σίγουρος ως προς αυτό
Έλλη Μ
Συντονιστής
Περιπου αυτά ειχα κατα νου για το έργο του, τόσο απο αναφορες άλλων όσο και απο δικά μου διασθητικα κριτήρια, με βαση αυτές τις αναφορες. Ταυτόχρονα, μου γεννηθηκαν αμεσως περιεργεια να τον διαβάσω και μια -αψυχολόγητη- βεβαιότητα οτι θα μου ταιριαξει.
Και αλήθεια ειναι οτι -αρχικα- στράφηκα στους τοιχους που λες, το πρώτο του, ναι; αλλά ακομη δεν εχω απαντηση απο τον πωλητη του metabook
Ισχυει και αυτό που λες.
Σ' ευχαριστώ για το feedback
Δεν έχω διαβάσει κάτι άλλο, ίσως είναι το πρώτο του. Πάντως οι εκδόσεις Ροδακιό ήταν (δεν υπάρχουν πλέον νομίζω - όχι απ' ό,τι είδα υφίστανται) ψιλο-εγγύηση ότι το βιβλίο θα έχει καλή μεταχείριση.
Κίρκεγκωρ δεν είναι η υπογραφή σου;
Έλλη Μ
Συντονιστής
Εχεις δικιο σε αυτό. Μου αρεσουν πολύ οι εκδοσεις τους και η άποψη που εχουν για την ποιοτητα του βιβλιου και του χαρτιου, χωρις λογακια στο οπισθοφυλλο, βιογραφικά και φωτογραφιες του συγγραφεα, αντ' αυτών τα βιβλια κοσμουνται συνηθως με εικαστικα στοιχεια.
Ναι, ακριβώς!!
Έλλη Μ
Συντονιστής
Που λέτε, λοιπόν, παρηγγειλα τους 4 τοιχους, αλλά επεσα σε ντουβάρι metabooker και εως οτου συνεννοηθει με την αντίληψή του, παρηγγειλα τον φιλοξενούμενο. Μεχρι να ερθει αυτος, ακυρωσα την ως ανω παραγγελία και βρηκα εναν αλλον Metabooker που πάντοτε συνεννοειται αμεσα με την αντίληψη του και ξαναπαρηγγειλα τους 4 τοιχους (ειναι το πρώτο βιβλιο του, ο φιλοξενουμενος ειναι το δευτερο). Ο φιλοξενουμενος εφτασε αργά το Σαββατοβραδο και πρωι πρωι Κυριακής το παρέλαβα και το ξεφύλλισα. Φοβερή εκδοση, φοβερή ποιοτητα χαρτιου και με τα πολλά, εφτασα περιπου στην εκατοστή σελιδα. Αν δεν επικρατουσε ο Dexter, μαλλον θα το τελειωνα. Δεν ηθελα να το αφήσω απο τα χερια μου
Έλλη Μ
Συντονιστής
Όλες σου οι γνώσεις είναι οι φήμες κι οι διαδόσεις που ακούς, λεει ο Αρανιτσης και τραγουδαει ο Λεκκας.
Ε ναι, συμφωνώ!λεει ο Αρανιτσης και τραγουδαει ο Λεκκας.
Αυτός τι είναι; Γιατρός, γαστρεντερολόγος με ειδίκευση στο απευθυσμένο*;
(*το κατώτερο τμήμα του εντέρου). Να το κοιτάξεις πάντως και για οξύουρους
@Πεταλούδα, @ΚρίτωνΓ αυτόν εννοώ.
Με τρώει ο κ... μου για να ξοδέψω.
Μα που πήγε το μυαλό σας πχια? Τόσο ασαφής είμαι?
Με τρώει ο κ... μου για να ξοδέψω.
Μα που πήγε το μυαλό σας πχια? Τόσο ασαφής είμαι?
Έλλη Μ
Συντονιστής
Ενταξει, @ΚρίτωνΓ, εισαι -τι να πω!- φοβερος. Με εκανες και γελασα, γιατι σε φανταστηκα να το λες με σουπερ εξτρα σοβαρο κι επιστημονικο υφος.
@ΜιΛάμπρος μου, μην τους ακους εσυ!! Στα δικά μας τώρα: εχω διαβάσει τη γραμμή του ορίζοντος και ό,τι σου σχολιάσω, εχει πανω από δεκα χρονια απόσταση από την ανάγνωσή του αλλά και απόσταση από το ιδιο το κειμενο, δηλαδή δεν με εκανε κομμάτι του (και το αντιθετο) και το διαβασα πολύ αποστασιοποιημένα –αν και πολύ καλογραμμενο.
Ο Βακαλόπουλος είναι αυτό που θα ελεγα ιδιοσυγκρασιακός συγγραφέας. Ενας άνθρωπος που εγραφε, σκηνοθετουσε, εκανε ραδιόφωνο και εβλεπε πολύ κινηματογραφο και ανήκε σε μια γενια συγγραφεων και καλλιτεχνων μεταξυ των οποιων ο Λάγιος ο Τσιώλης, πιο μακρια ο ΚΑρουζος, ο Αρανίτσης, ο Παπαγιώργης (αυτό είναι βιβλιο φορος τιμής στον Βακαλόπουλο ) κι η οποία γενια –κατά τη γνωμη μου- περιέχει πολύ σημαντικοτερους γραφιαδες από τον Βακαλοπουλο.
O πρόωρος θάνατός του, σε συνδυασμό με το εργο του αυτό, νομιζω συνετέλεσαν στο να αναγορευθει σε καποιου ειδους μύθο, (αμφιβαλλω αν θα τον κολακευε) ενώ το instagram ηρθε και το αποθέωσε αυτό (το βιβλίο, εννοω) σε πραγματικά γελοία μεγέθη. Προκειται για κειμενο γραμμενο όσο ηταν αρρωστος και λιγο πριν πεθανει, μονολογικο, ολίγον beat, μεταπολιτευτικο, με τον αποηχο της δεκαετιας του ‘60 καταβύθισης στον εαυτό και αναζήτησης ταυτότητας, χωρις ιδιαίτερους διαλογους, πολύ ασυνδετο σχημα στην ελλειπτική γραφή του και πολλές επαναληψεις, σιγουρα με πολύ ενδιαφέρον.
Δεν σταθηκε αρκετο, παρα τα πολλά εξαιρετικά σημεια του, να με φερει κοντα στα άλλα βιβλία του, ισως γιατι τοτε ειχα βυθιστει σε αλλους συγγραφεις, ίσως γιατι οι συνεντευξεις και τα κείμενά του μου ειχαν φανει απειρως πιο ενδιαφέροντα, όπως και ο ιδιος ως πολύ γοητευτικη προσωπικότητα. Αποτελεί ένα ξεχωριστό συμπαν και παντα υπάρχει στο πισω μερος του μυαλου μου να τον ξαναδιαβασω.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Λοιπόν, ξέρεις; Κατι ανάλογο σκεφτόμουν κι εγώ τις προάλλες, διαβάζοντας βιβλία για πρώτη φορά και να μου αρέσουν τόσο πολύ ώστε να αναζητώ αμεσα και τα υπολοιπα γραπτα του συγγραφέα (όπως μου συνέβη περσι αλλά και φέτος με Έλληνες συγγραφείς -παραδόξως) αλλά και διαβάζοντας βιβλία που εχω ξαναδιαβάσει και εξακολουθουν να μου αρεσουν το ίδιο, αν όχι περισσότερο. Ποιο να είναι εκείνο άραγε το πράγμα που μας δενει περισσότερο με καποιους απ’ ό,τι με άλλους;
Τείνω να καταληξω στο ότι με καποιους συγγραφεις, μεταξύ άλλων, μας ενωνουν κοινά αναγνωσματα που ακόμη κι αν δεν είναι ξεκάθαρες αναφορές ή παραπομπές στα έργα τους, είναι κι εκεινοι εξισου γοητευμένοι ή επηρεασμένοι από αυτά τα ίδια αναγνωσματα
[βιβλία που δεν θυμαμαι ως προς το περιεχόμενο, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τα αισθηματα που με κατεκλυζαν όσο τα διαβαζα, οπως ο Περιπατος του Βαλζερ για παράδειγμα που διέκρινα πρόσφατα σε άλλο βιβλιο, ο Ουελμπέκ ή όλα τα βιβλία του Ζεμπαλντ, ακόμη και στον ίδιο τον Ζεμπαλντ εμφανιζεται άλλος συγγραφέας που μου αρεσει πάρα πάρα πολύ, and so on]
Ω ναι! Στην τελευταία παράγραφο σου νομίζω πως ενυπάρχει και η έλλειψη παρθενογένεσης στην τέχνη γενικά και ειδικά στη συγγραφική, και μου φαίνεται τόσο φυσική η συνέχεια και η εξέλιξη των ιδεών, όση και η ματαιότητα οποιουδήποτε συγγραφέα να προσπαθεί μόνος του να ορίσει τα πάντα από το μηδέν, να σκάβει δηλ. μόνος του ενώ το χωράφι δίπλα είναι οργωμένο και εύφορο.
Ίσως με κάποιους συγγραφείς, εκτός από όσα αναφέρεις, να έχουμε κάποιες κοινές πλευρές μας, καταπιεσμένες ή μη, διαφορετικές με τον καθένα. Έτσι εγώ θα ήθελα π.χ. με τον Λόντον να πιούμε μπύρες και να μεθύσουμε, με τον Ιστράτι να ταξιδέψουμε (λαθρεπιβάτες εννοείται) σε κάποια Μεσογειακή ακτή, με τον τον Καζαντζάκη να κοιταζόμαστε και να μη λέμε τίποτα, και τον Καμύ να τον ακούω να μιλάει.
Τελευταία προσπαθώ να ανακαλύψω νήματα, φανερά ή υποσυνείδητα ή μόνο στο μυαλό μου, που να συνδέουν τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ίσως να αξίζει ένα ξεχωριστό νημάτιο. Ο Ιστράτι (σας έχω πρήξει το ξέρω) ως έφηβος είχε γνωρίσει ένα μακρινό του συγγενή που ήταν συγγραφέας, και μόλις αντιλήφθηκε ότι ήταν φελλός, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ψάξει το ποιόν του αγαπημένου του Ντοστογιέφσκι, μέχρι που τον καθησύχασε ένας φίλος του φοιτητής νομίζω. Ήταν φίλος με τον Καζαντζάκη, έμαθε Γαλλικά διαβάζοντας Ρομαίν Ρολλάν (μετά έγιναν φίλοι), ο τελευταίος ήταν φίλος με τον Έσσε, κι αυτός με τη σειρά του με τον Φρόυντ.
Ίσως με κάποιους συγγραφείς, εκτός από όσα αναφέρεις, να έχουμε κάποιες κοινές πλευρές μας, καταπιεσμένες ή μη, διαφορετικές με τον καθένα. Έτσι εγώ θα ήθελα π.χ. με τον Λόντον να πιούμε μπύρες και να μεθύσουμε, με τον Ιστράτι να ταξιδέψουμε (λαθρεπιβάτες εννοείται) σε κάποια Μεσογειακή ακτή, με τον τον Καζαντζάκη να κοιταζόμαστε και να μη λέμε τίποτα, και τον Καμύ να τον ακούω να μιλάει.
Τελευταία προσπαθώ να ανακαλύψω νήματα, φανερά ή υποσυνείδητα ή μόνο στο μυαλό μου, που να συνδέουν τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ίσως να αξίζει ένα ξεχωριστό νημάτιο. Ο Ιστράτι (σας έχω πρήξει το ξέρω) ως έφηβος είχε γνωρίσει ένα μακρινό του συγγενή που ήταν συγγραφέας, και μόλις αντιλήφθηκε ότι ήταν φελλός, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ψάξει το ποιόν του αγαπημένου του Ντοστογιέφσκι, μέχρι που τον καθησύχασε ένας φίλος του φοιτητής νομίζω. Ήταν φίλος με τον Καζαντζάκη, έμαθε Γαλλικά διαβάζοντας Ρομαίν Ρολλάν (μετά έγιναν φίλοι), ο τελευταίος ήταν φίλος με τον Έσσε, κι αυτός με τη σειρά του με τον Φρόυντ.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Ενδεχομένως, την τελευταία καλή, καλλίστη, ιδέα να ειχε ο Τζόυς, τον προηγούμενο αιώνα και να την κατέθεσε με τον Οδυσσεα, γι' αυτό κι απο αυτόν και μετά, βλέπουμε variations στο ίδιο θέμα, κάποιες με μεγάλη δεξιοτεχνία, όπως το Μπερλιν Αλεξαντερπλατς για παράδειγμα. Μπορεί ο Οδυσσέας να ειναι ένα βιβλίο που δεν θα μνημόνευα στα 20+ αγαπημένα μου, θα το μνημόνευα, ομως, σιγουρα στα 20+καλύτερα που έχω διαβασει, μένοντας απλώς και μονο στην τεχνική του. Ενδεχομένως τα πάντα να εχουν ειπωθει ή καταγραφεί, γι΄αυτό και σπουδαία σημασια, για μένα, εχει το ύφος και ο τρόπος.
Ασχετο, αλλά προκεται για εναν συγγραφέα που δεν εχω διαβάσει ακόμη και τελευταίως σκονταφτω διαρκώς στο όνομά του πάνω.
(Σιγα μην χτυπήσεις... πες!)