Ψιλή κουβέντα για βιβλία κ.τ.λ.
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Πηρα πέντε, διαβασα τρία και τώρα ονειρεύομαι ενα ραφι στο οποιο θα αναπαυονται αυτός, ο Δημητριάδης, ο Παπαδημητρακόπουλος, ο Χιονης, ο Χειμωνάς και ο Παπαγιώργης, dream team. Kι εγώ, στη μεση να τους χαϊδευω με τα μάτια μου και να μην τους αφηνω απο τα χερια μου. Η', και το ανάποδο.
“Νομίζω πως έχω καταλάβει γιατί έχω κακή μνήμη: δεν με ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, Αποφεύγω ό,τι έχει μικρή σημασία επειδή κουράζομαι εύκολα. Λίγα έχουν σημασία για μένα. Δεν θυμάμαι παρά με δυσκολία πότε έγινε το κάθε τι. Αυτή η προσωπική μου ανικανότητα εξηγεί ίσως τη δυσκολία μου να οργανώσω αφηγήσεις εντός συγκεκριμένων κοινωνικών συνθηκών. Οι κοινωνικές καταστάσεις με ζαλίζουν με την πολυπλοκότητά τους. Τις αποφεύγω, νομίζω πως θα βάραιναν την αφήγηση. Αφαιρώ οτιδήποτε θα ταλαιπωρούσε εμένα στην ανάγνωση. Αντίστοιχη ζαλάδα από την πολυπλοκότητα παθαίνω στις κοινωνικές συναντήσεις. Μπορώ να περάσω πολλές ώρες με έναν, με δύο ή με τρεις ανθρώπους, μιλώντας και ακούγοντας. Όταν βρίσκομαι σε παρέες περισσότερων ατόμων, παύω να μιλάω, αποσύρομαι από τις συζητήσεις οποιασδήποτε συντροφιάς και γρήγορα εξαντλούμαι. Ο συνδυασμός των ανθρωπίνων λόγων γίνεται υπερβολικά πολύπλοκος, δεν μπορώ να παρακολουθήσω προσεκτικά καθώς αλληλεπίδραση των διαδοχικών διατυπώσεων με ζαλίζει.»
Διαβάζοντας το επίμετρο του συγγραφέα, από το βιβλίο Αριθμοί, καταλαβαίνω γιατί κάποιοι συγγραφείς μας ταιριάζουν πολύ περισσότερο, απόλυτα ίσως, έναντι άλλων. Πέραν της βαθύτατης εγγύτητας που αισθάνομα με το παραπάνω απόσπασμα, ο συγγραφέας παραδέχεται
Αν δεν ήταν ο Μαρκες να μου δημιουργεί ασφυξια με τα 100 χρόνια μοναξια, δεν θα ειχα διαβάσει μονορούφι τα περισσότερα εργα του Γονατα κι αν δεν ειχα διαβάσει για τον Γονατά, δεν θα ειχα μάθει ποτέ για τον μαθητή του, τον Αριστείδη Αντονά.
Δηλαδή.
Διαβάζοντας το επίμετρο του συγγραφέα, από το βιβλίο Αριθμοί, καταλαβαίνω γιατί κάποιοι συγγραφείς μας ταιριάζουν πολύ περισσότερο, απόλυτα ίσως, έναντι άλλων. Πέραν της βαθύτατης εγγύτητας που αισθάνομα με το παραπάνω απόσπασμα, ο συγγραφέας παραδέχεται
- την πλήξη που του προκαλούν οι μακροσκελείς περιγραφές τοπίων, ατμόσφαιρας κλπ, όπως και σε μένα ως αναγνώστη,
- την ήσσονος σημασίας που έχει για το κείμενο ο ακριβής χωροχρονικός προσδιορισμός (είναι από τα στοιχεία που σπανίως συγκρατώ, εκτός κι αν επαναλαμβάνονται διαρκώς και στα οποία ποτέ δεν εστιάζω ή για τα οποία ουδέποτε αναρωτιέμαι) και
- ότι τα βιβλία του διαβάζονται από λιγοστούς αναγνώστες, κατά την ίδια αναλογία που, αρκετοί από εμάς, όταν μιλάμε σε κάποιους π.χ για τον (Ε.Χ )Γονατά, αντιλαμβάνεται τον Στυλιανό Γονατά, δηλαδή βράσε ρύζι. (μου αρέσει πάρα πολύ το ρύζι, παρόλ’ αυτά).
Αν δεν ήταν ο Μαρκες να μου δημιουργεί ασφυξια με τα 100 χρόνια μοναξια, δεν θα ειχα διαβάσει μονορούφι τα περισσότερα εργα του Γονατα κι αν δεν ειχα διαβάσει για τον Γονατά, δεν θα ειχα μάθει ποτέ για τον μαθητή του, τον Αριστείδη Αντονά.
Δηλαδή.
Καταρχάς, ας αναφέρω ότι έχω διαβάσει μόνο τη Φεγγαρόπετρα και συμφωνώ 100% με τα όσα έγραψες.
Κοίτα όμως να δεις (sic) τώρα πως συνέπεσε η κουβέντα για τον Κόλλινς (που είναι από τους συγγραφείς που θέλω να διαβάσω περισσότερα) με μια χθεσινοβραδινή μου αναζήτηση σε γνωστά, σεσημασμένα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία. Κοίταζα δηλαδή τον Aldiss [του οποίου το ταξίδι χωρίς τέλος είναι εξαιρετικό (και δεν είναι αυστηρά ΕΦ)], μετά έριξα μια ματιά στον Banks, (που έχει γράψει δυό από τα πολύ ωραία βιβλία που έχω διαβάσει), μετά έβλεπα τον Th. Mann και τον Φώκνερ. Και σκέπτομαι πως κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσω να αγοράζω ανά συγγραφέα, όχι ανά βιβλίο. Δηλαδή, τι έγραψε ο Φώκνερ; Πόσα; Πάρτα όλα. Ο Mishima; Βάλτα στο καλάθι και πάρτα μια κι έξω.
Βεβαίως, εννοείται πως δεν κάνω (ακόμα) κάτι τέτοιο. Ας πούμε, παρήγγειλα αυτό προχθές γιατί κάπου το είδα και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχουν βιβλία που θέλω εδώ και πολύ καιρό και δεν μπορώ να τα βρω. Υπάρχουν και στιγμές spontanées που παίρνω ό,τι να'ναι.
Ναι. Δεν έχει νόημα το παραπάνω. Απλά το γράφω σε μίμηση του
Για αρχή, τους συγγραφείς που αναφερεις στο τμήμα της ανάρτησής σου που δεν παραθετω, παρόλο που τους γνωρίζω, ποτέ δεν μου κινησαν το ενδιαφέρον, περισσότερο λογω διαφορετικών προτεραιοτήτων και τιποτε άλλο,
Από την άλλη, ειναι χαοτικο το τριπάκι στο οποιο μπαίνεις -το σεβομαι- και απο το οποίο έχω περάσει πολλάκις, αλλά ακου το εξής.
Τοσο για τον Φωκνερ, ιδιως γι΄αυτόν, όσο και για τον Μαν, πάρε ένα. Παρε ενα μειζον.
Για μένα, ξερεις ποια
Ουτε ο Φωκνερ ούτε ο Μαν συγκαταλεγεται στα παραπάνω. Τον μεν πρωτο, τον διαβασα απο μόνη, προ 20ετίας+ και με τον οποίο επαθα πλάκα, αν και τον διαβαζω ανα μεγάλα διαστήματα. Τον Μαν, ευτυχώς δεν εμεινα στον θανατο ούτε στον εκλεκτό, γιατι δεν θα διαβαζα τιποτε, αν ειχα αυτα ως κριτήριο.
Εχω περάσει κι εγω φασεις με πολύ παρορμητικές αγορές,
γενικά με τα χρηματα ειμαι καταστροφή σε οτιδήποτε μου αρεσει και με το οποίο παθιάζομαι,
Κι ειμαι σιγουρη οτι θα σε μπερδεψω ακομη περισσότερο, ή θα καταλάβεις οτι ειμαι νουμερο, αν σου πω την ιστορία με το πώς αγόρασα και διαβασα το πρώτο μερος του δρακου της Μπουραζοπουλου, ορμώμενη απο τον ενθουσιασμο της κας απαυτούλας σε βιβλιοπωλειο της Κυψέλης, τον οποιο ιδιο ενθουσιασμο ακολουθησα δις για το αυτό βιβλίο (το Neverhome? neverlander? never mind the darkness?? ούτε καν θυμαμαι), αλλά ουτε να ολοκληρωσω κατάφερα ουτε να εννοήσω τι ακριβως την ενθουσίασε, παρολ' αυτά την ακουσα με προσοχη.
Χμμμμ...ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις.
Η πρώτη τελίτσα, το τριπάκι.
Στην πραγματικότητα, έχω αποφασίσει πολύ συνειδητά -εδώ και λίγα χρόνια- ότι θέλω να δημιουργήσω και να αφήσω πίσω μου μια όσο το δυνατόν πληρέστερη βιβλιοθήκη. Αυτή τη βιβλιοθήκη θα ήθελα να την διαβάσω. Μπορεί να μην τα καταφέρω, αλλά θα ήθελα. Προφανώς, αρκετά από τα περιεχόμενά της δεν θα μου αρέσουν, αρκετά μπορεί να τα παρατήσω στη μέση. Ωστόσο, θα ήθελα να υπάρχουν. Θα ήθελα να είναι κάτι που θα αφήσω. Στα παιδιά μου; Στην ανθρωπότητα; Στον μικρό επαρχιακό δήμο καταγωγής μου; Άγνωστο, και να είμαι ειλικρινής, άνευ σημασίας. Νομίζω (χωρίς να είμαι σίγουρος) ότι δεν είναι OCD, παρορμητισμός, ψύχωση το να αγοράσω π.χ. τα υπόλοιπα τρια παρωχημένα βιβλία του Ελι Φώρ για την ιστορία της τέχνης, απλά και μόνο επειδή θέλω να τα βλέπω στο ράφι ολοκληρωμένα. Είναι επειδή μου αρέσει να το βρει κάποιος πλήρες -όπως κι εγώ, όταν έψαχνα παλαιότερα σε βιβλιοθήκες/βιβλιοπωλεία κλπ ήθελα να βρίσκω ολοκληρωμένα πράγματα.
Με πολύ απλά λόγια, μου αρέσει η ιδέα, αφήνοντας κάτι πίσω μου, να διευκολύνω κάποια/ον να έχει μια πλήρη εικόνα ενός συγγραφέα ή (σχεδόν) πλήρη ενός θέματος. Και, ας είμεθα ειλικρινείς, το όλο εγχείρημα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον συνδέεται με τη δεύτερη τελίτσα: θεωρώ ότι δεν είμαι παρορμητικός per se (με θετικό ή αρνητικό πρόσημο). Αντιθέτως, ισχυρίζομαι (αγνοώντας αν είναι αληθές και υγιές ή σύμπτωμα κάποιας παραφροσύνης) ότι απολαμβάνω το διάβασμα ως διαδικασία, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει, και ότι το αντικείμενο βιβλίο μου προσφέρει ηδονή (με την επικούρεια σημασία του όρου). Επομένως, μέσα από αυτή τη διασκεδαστική διαδικασία συγκρότησης μιας πλήρους βιβλιοθήκης, προφανώς θα βρεθεί και το βιβλίο που, αν το διαβάσω, θα με κάνει να θέλω να διαβάσω τα άπαντά του. Αυτό περιγράφεται με τον φιλοσοφικο-θεολογικό όρο επέκταση: η υπόθεση διάβασμα, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, είναι ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Ποτέ κανείς δεν θα διαβάσει τα πάντα, ποτέ δεν θα αγοράσει τα πάντα. Αλλά μπορεί να επεκτείνεται, δηλαδή να προχωρά συνεχώς και να βελτιώνεται, χωρίς ποτέ να φτάνει σε κάποια κορυφή. Ανακαλύπτεις πάντα κάτι καινούργιο και προχωράς και μέσα απ'αυτό θα ανακαλύψεις κάτι άλλο, επίσης καινούργιο κ.ο.κ. Το βιβλιαράκι δλδ που ανέφερα ότι αγόρασα "παρορμητικά" το βρήκα μέσω ενός άλλου βιβλίου που απόλαυσα και είναι πιθανό να βρω στις σελίδες του κάτι ακόμα που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον.
Έχω την αίσθηση ότι όλη αυτή η συζήτηση που κάνουμε τώρα είναι προσπάθεια να αποδείξω ότι δεν είμαι κλασική περίπτωση βλάβης, οπότε ξεφεύγω ρωτώντας ποιο ήταν το βιβλιοπωλείο στην Κυψέλη, γιατί όλως τυχαίως και αρκετά παραδόξως βρέθηκα το Σάββατο στο ΣΚΡΙΠ, αλλά δεν μπήκα γιατί με απορρόφησε η θέα μιας γαλανομάτας που συμμετείχε στην έκθεση κεραμικής που λάμβανε χώρα στη Δημ.Αγ. και παραστράτησα.
το βιβλιοπωλειο ειναι το literature house. Επί της Δροσοπουλου, στο υψος της Φωκίωνος.
Τωρα, άλλες ασχετες πληροφορίες:
Αν ξαναβρεθεις κατα κει, παραπάνω απο τη Δημοτική Αγορα ειναι ο ΜΕτεωριτης, το έχει ενας γαλλος. Ειναι όμορφο.
Στην ευθεία της αγορας, απέναντι, στην Αγίας Ζωνης, δοκιμασε να φας στο Ντύλαν. Πολύ γλυκό μαγαζακι.
Κατι άλλο, δεν μου εχει κανει εντύπωση.
Το έχω δει, δεν το έχω επισκεφθεί.
Είναι. Δεν έχω ψωνίσει ωστόσο από τότε που άνοιξε και να πω την αλήθεια, δεν με τραβάει.
Αυτό δεν το ήξερα! Παλιότερα πηγαίναμε για σουβλακο-κοκορετσοειδή εκεί κοντά. Τώρα πήγα στο Μπατώ Ίβρ και το Μόντρεαλ (που δεν μου άρεσαν και τόσο...). Έφυγα από την Κυψέλη προς το τέλος του '21. Νιώθω ότι άλλαξε κάπως ο χαρακτήρας της (να σκεφτείς έμενα αρχές Σπετσών, κοντά στην πλατεία Αγ. Γεωργίου). Δεν ξέρω αν μ'αρέσει αυτή η αλλαγή με τα δεκάδες καφέ που ξεφύτρωσαν σε απίθανες μεριές. Είναι θετική αλλαγή διότι αναζωογονήθηκε μια περιοχή που ως το '17 θεωρούταν επικίνδυνη. Αλλά και πάλι...
Εμπρός λοιπόν!ειχα κι αλλο να επιχειρηματολογησω.
Λεω λοιπόν:
και απαντάς:το περιεχόμενο της βιβλιοθηκης ενός ανθρώπου -νομιζω- δεν ειναι καθρεφτης του χαρακτηρα του, όσο και να θέλαμε. Είναι ενδεικτική του γούστου του #γνωμημου.
Εχεις δικιο, μοιαζει καρτεσιανό. Θα σου πω πώς το σκέφτομαι.
Σου έχει τύχει ποτέ να σκεφτεσαι κάποιον και αυτός να σου τηλεφωνει; Όταν αυτό τεινει να επαναλαμβάνεται, ο αυτοματισμός του ανθρώπου είναι να μεινει σε αυτήν την σύμπτωση -εντυπωσιαμένος- επιλέγοντας να αγνοήσει όλες εκεινες τις φορές που τον σκεφτόσουν (σχηματικό το β πρόσωπο) και δεν σου τηλεφώνησε. Κάπως έτσι, ίσως και από την αντίθετη, μοιαζει μονοσήμαντη η ιδέα ότι μια βιβλιοθήκη αποκτα το περιεχόμενό της μόνο από τις επιλογές του κατόχου της (θα επανέλθω σε αυτές).
Μια βιβλιοθηκη μπορει να είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων:
- Κληροδοτήθηκε. Τι λέει σε αυτήν την περίπτωση για μένα το περιεχόμενο της; Το παραμικρό
- Δημιουργήθηκε για να καλυψει κάποιος τοίχους (διακοσμητικοι λόγοι. Μην γελάτε, το εχω συναντησει). Σε αυτην;
- Ειμαι ιδιορρυθμος και ιδιότυπος συλλέκτης ή επενδυτής και ταυτοχρονα an avid reader. Εδώ;
Περα από το αυτονόητο, δηλαδή του ευμετάβλητου της φύσης τους μιας και συνδέονται ευθέως με το γούστο, ποσο συχνά το συνολο μιας βιβλιοθήκης απαρτίζεται από αυτές που ανηκουν αποκλειστικά στον ιδιοκτήτη της και όχι στο γούστο, στην αναφορά, στις επιλογές άλλων;
Ένας άγουρος αναγνωστης, στη αρχη, δεν εχει γερά αναγνωστικά πατήματα, ρωτάει, δοκιμάζει και διαμορφώνεται το γουστοτου by trial and error. Αναζητά βιβλία παρεμφερή εκεινων που του άρεσαν, αναζητά τις αναφορές συγγραφέων σε άλλα βιβλία (π.χ. την προτίμησή μου στην κεντροευρωπαϊκή λογοτεχνία δεν την ανακάλυψα μια μέρα που ξυπνησα κι ειχε βροχερό καιρό. Αναζήτησα τα βιβλία που διάβαζα στον Kούντερα και -συμπτωματικά- μου ταιριαξαν. Kαι πάει λέγοντας). Αρα, κοιτώντας τις δικές μου βιβλιοθήκες, βλεπω επιλογές που εκανα χαρη σε άλλους συγγραφεις. Δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό λεει κάτι για τον χαρακτήρα μου. Και τι είναι αυτό.
Ξανακοιτάζοντας τες, βλέπω κομμάτια της που ξεκινησαν απο ή έρωτες ή φιλίες, γιατι με ενδιεφεραν προφανως αρχικά οι άνθρωποι και
διαμορφωθηκαν ή αναπτυχθηκαν σε μέγεθος, γιατι οι (αρχικές) επιλογές άλλων ανθρώπων τελικά κουμπωσαν απολυτα με εμενα.
Οποιος πει οτι δεν εχουν επηρεαστεί οι επιλογές του από κάποιον έρωτα, ότι δεν διάβασε καποια πρόταση απο το αντικειμενο του πόθου του, είτε λέει ψέμματα ειτε απλως δεν ταιριαζουν αναγνωστικά, θεμιτό κι αυτό, θα ταιριάζουν και θα βρισκουν κοινους τοπους αλλου.
Αυτό; Τι λέει; Μπορει να λεει κατι για τους ανδρες που μου αρεσουν, αλλα περαν τουτου ουδεν!
Για να μην το αποδομήσουμε ακομη περισσότερο και πουμε ότι κι εκεινων οι επιλογές διαμορφώθηκαν από κλπ κλπ, γιατι θα μπουμε σε έναν vicious cycle.
Ένα άλλο κομμάτι της ανήκει σαφώς σε 1-2 ανθρώπους που εμπιστεύομαι το κριτήριό τους και ακουσα τις δικές τους επιλογές; Αυτό; Περαν του ότι είμαι -ενίοτε- δεκτική; Λεει κάτι για την προσωπικότητά μου; Αν είμαι γεναιόδωρη ή όχι; Αν είμαι ειλικρινής ή ψεύδομαι; Αν εχω ευαισθησίες ή είμαι βόδι; Ισως να λεει κάτι -όχι απολυτα, μιας κι αυτό είναι ένα πολυπλευρο θέμα- για την αισθητική μου. Αντε, την αναγνωστική αισθητική μου. Λεει αν είμαι ενας χαρακτήρας δύσβατος ή προσιτός; Αν είμαι κρυψίνους; Ανυπόκριτη; Καλοπροαίρετη;
Ακόμη κι αυτό που ειπε η Εστέλλ στο άλλο θέμα, που με αποκάλεσε ισχυρογόνιμο (@Εστελλ, ετσι με ελεγε η μαμά μου, όταν ημουν παιδάκι), παραδέχτηκε ότι δεν απαντά με βαση τα ονόματα που της παρεθεσα, αλλά κι από την παρουσία μου εδώ, όπως την εχει αντιληφθεί, μεσα από τα διαφορα νήματα.
Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Γιατι στα λέω και λίγο τραχανοτο (ο αχταρμάς του Νικόλα!)
Περιττεύει, νομιζω, να πω οτι προκειται για το πώς βλεπω εγω τα πραγματα κι οχι για καθολικη αληθεια
Last edited:
και
Έχω την εντύπωση ότι επί της ουσίας δεν λέμε κάτι διαφορετικό. Αν δεν ήσουν αυτή που είσαι, δεν θα το έψαχνες παραπέρα. Δηλαδή, αν δεν σου άρεσε ο Κούντερα, δεν θα έψαχνες βιβλία που διάβασες στον Κούντερα. Για να φτάσεις εξ αρχής στον Κούντερα, κάτι υπήρχε -αυτό υποστηρίζω ότι συνδέεται με ορισμένες ποιότητες του χαρακτήρα σου.
Για παράδειγμα, δεν διαβάζεις ΕΦ. Υποδηλώνει αυτό το γεγονός κάτι για σένα; Ότι δεν έχεις φαντασία; Αφαιρετική σκέψη; Ρητορικά είναι τα ερωτήματα και δεν μειώνεται η εκτίμηση κανενός αν η Έλλη Μ δεν διαβάζει ΕΦ. Ούτε η αφεντιά μου διαβάζει Κοέλιο, τι σημαίνει αυτό;
Θα μου επιτρέψεις να μοιραστώ μια σκέψη μαζί σου, χωρίς να διεκδικεί αυτή η τελευταία οποιαδήποτε εγκυρότητα.
Έχω την εντύπωση ότι σε κάποια βιβλία θα έφτανες/θα φτάναμε έτσι κι αλλιώς. Ίσως έφτασες/φτάσαμε πιο γρήγορα επειδή μας τα πρότειναν οι άνθρωποι που αναφέρεις παραπάνω. Αλλά θα έφτανες/φτάναμε, ό,τι κι αν γινόταν. Το θεωρώ νομοτελειακό δλδ ότι κάποια στιγμή θα διαβάσω τον Στοούνερ. Ακόμα κι αν δεν μου το πρότεινες θερμά, θα το έκανα ούτως ή άλλως. Οι αναγνώσεις μου θα με πήγαιναν εκεί (όπως μ'έχουν παει και αλλού), αργά ή γρήγορα. Απλά, επιταχύνεις μια διαδικασία που θα γινόταν ούτως ή άλλως, για τον πολύ απλό λόγο ότι, μετά το Τούνελ, π.χ., τον Πέδρο Παράμο, την εφεύρεση του Μορέλ κλπ κλπ κλπ, δεν θα πάω σε Λένα Μαντά. Όχι ότι η Λένα Μαντά είναι χειρότερη από τον Χ,Ψ, απλά κινούμαι αναγνωστικά προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, που δεν περιλαμβάνει αναγνώσεις αυτού του τύπου, αλλά αναγνώσεις τύπου Στόουνερ (και τον ίδιο τον Στόουνερ). Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Βέβαια, για να γίνει κάτι τέτοιο, προϋποτίθεται ότι υπάρχει ένα υπόβαθρο. Δεν είναι αδύνατο η μαμά μου, που διαβάζει Λένα Μαντά, να διαβάσει το Μεφίστο. Απλά, δεν θα το εκτιμήσει και θα το αφήσει στην άκρη (ή και στη μέση!). Σημαίνει αυτό ότι είναι απαίδευτη, επιφανειακή, ανάλαφρη κυράτσα; Όχι. Απλά, για τη διάρκεια του χρόνου που επιλέγει να αφιερώσει στην ανάγνωση ενός βιβλίου, επιλέγει να επενδύσει και συγκεκριμένο διανοητικό φορτίο -όπως ισχύει και για κάθε άλλη δραστηριότητα άλλωστε.
Λέει αυτό κάτι για το χαρακτήρα της; Δεν ξέρω, δεν νομίζω και να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει. Άρα συμφωνώ ότι:
Ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω. Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε -τουλάχιστον σε έναν τεχνητό χώρο, όπως αυτός. Κάποιες προτιμήσεις μας είναι κοινές, άρα υπάρχει ένα κοινό έδαφος για συνεννόηση αφενός. Αφετέρου, νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση να πάρω βιβλία που προτείνεις/έχεις διαβάσει.
Αν αυτό θα ισχύει και σε φυσικό χώρο, το αγνοώ.
@ΜιΛάμπρος κι εγω νομίζω ότι δεν απέχουμε ιδιαιτερα, σαν να κινειται παράλληλα η σκέψη του καθενός, θυμισου, βέβαια και τον ορισμό των παράλληλων
Και θα μου επιτρέψεις να γινω λιγο ακόμη κουραστική, μενοντας σε αυτό:
Θυμαμαι, κάποτε, όταν εκανα μαθηματα ισπανικών με ένα κοριτσι μικρότερό μου, αισθανομουν πολύ οικεια μαζί της, γιατι εβρισκα κομμάτια των δικών μου (μουσικών, αλλά και άλλων) επιλογών, όταν ημουν στην ηλικία της και -τότε διενυα my jazz era- ημουν απολύτων πεπεισμένη ότι κι εκεινη θα καταλήξει να ακούσει κάποια στιγμή jazz, παρολο που δεν την άντεχε. Για μενα ηταν, όπως λες κι εσυ, νομοτελειακό, no matter πόσο αυτή το αρνιοταν. Kι η πιστη μου αυτη, προφανώς δεν ειχε γερά θεμέλια, στηριζοταν σε κάτι διαισθητικο, που αναγνωριζα σε μένα, κοιτώντας πίσω (το λεει κι ο Κιρκεγκορ, σε παραπεμπω στην υπογραφή μου) και στην πορεία πάνω στην οποία κινούταν αυτή η φίλη.
Δηλαδή, παρολο που πιστευω ότι το ολον διαμορφώνεται συμπτωματικά και από το απολυτο τυχαίο, διασθητικα βρισκω αιτιοκρατικές συνάφειες στα επιμέρους, τις "αναγνωρίζω", ενώ ταυτόχρονα, αμφισβητώ και το ότι ένα αποτέλεσμα προέρχεται από κάποια αιτία. Κι όταν τα σκέφτομαι όοοολα αυτά, μαζί, δεν βρισκω κάποια αντιφαση.
Και θα μου επιτρέψεις να γινω λιγο ακόμη κουραστική, μενοντας σε αυτό:
Όχι, δεν υποδηλώνει το παραμικρό. Συμφωνούμε!! Αλλά αυτό το παραμικρό, ταυτόχρονα, δεν δινει καποια πληροφορία για τον χαρακτηρα, ετσι όπως ξεκινήσαμε την κουβεντα εξ αρχής. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Εν ολιγοις, για να μην μακρηγορώ, δυστυχώς, καταλαβαίνω με κυριολεξίες.
Καταλαβαίνω απολύτα τι εννοείς, είναι μια πολύ προσφιλης μου ιδέα και βαθια ριζωμένη, χρόνια τώρα, πεποιθηση, η οποία δεν είμαι βεβαιη αν εδράζεται στην (απολυτη) παρατήρηση του εαυτου (μου/μας), όταν παίρνουμε αποσταση από αυτόν (χωρική, αλλά κυριώς χρονική) ή στη σχετική παρατηρηση (του ιδιου αντικειμένο) σε σχέση με κάποιο άλλο, στο οποίο αναγνωρίζουμε μια πρότερη εικόνα μας και κάνουμε γι' αυτό μελλοντικές προβολές ή wishfull thinkings. (εγω στραμπουληξα, γράφοντάς το, ελπίζω να καταλαβαίνεις και να μην παθεις κάταγμα).
Θυμαμαι, κάποτε, όταν εκανα μαθηματα ισπανικών με ένα κοριτσι μικρότερό μου, αισθανομουν πολύ οικεια μαζί της, γιατι εβρισκα κομμάτια των δικών μου (μουσικών, αλλά και άλλων) επιλογών, όταν ημουν στην ηλικία της και -τότε διενυα my jazz era- ημουν απολύτων πεπεισμένη ότι κι εκεινη θα καταλήξει να ακούσει κάποια στιγμή jazz, παρολο που δεν την άντεχε. Για μενα ηταν, όπως λες κι εσυ, νομοτελειακό, no matter πόσο αυτή το αρνιοταν. Kι η πιστη μου αυτη, προφανώς δεν ειχε γερά θεμέλια, στηριζοταν σε κάτι διαισθητικο, που αναγνωριζα σε μένα, κοιτώντας πίσω (το λεει κι ο Κιρκεγκορ, σε παραπεμπω στην υπογραφή μου
) και στην πορεία πάνω στην οποία κινούταν αυτή η φίλη.Δηλαδή, παρολο που πιστευω ότι το ολον διαμορφώνεται συμπτωματικά και από το απολυτο τυχαίο, διασθητικα βρισκω αιτιοκρατικές συνάφειες στα επιμέρους, τις "αναγνωρίζω", ενώ ταυτόχρονα, αμφισβητώ και το ότι ένα αποτέλεσμα προέρχεται από κάποια αιτία. Κι όταν τα σκέφτομαι όοοολα αυτά, μαζί, δεν βρισκω κάποια αντιφαση.
Ναι, με αρκετές παρεκβάσεις (εκ μέρους μου) αλλά ναι, θα συμφωνήσω.
Last edited:
Έχεις δίκιο.
Αλλά.
Αν έβλεπα έναν άνθρωπο να διαβάζει κάτι που διάβασα και μου είναι προσφιλές (το ανάγνωσμα), θα τον πιάσω κουβέντα, γνωρίζοντας ότι μάλλον θα τα βρούμε, επειδή το γούστο μας συμπίπτει. Ή, αν δω μια βιβλιοθήκη με περιεχόμενο παρόμοιο προς το δικό μου, θα νιώσω ευθύς πιο άνετα μαζί του, επειδή το γούστο μας συμπίπτει. Λέγοντας γούστο, εννοώ τη δέσμη όλων εκείνων των στοιχείων που συγκλίνουν προς την αποδοχή ορισμένων αισθητικών ερεθισμάτων και την άπορριψη κάποιων άλλων. Ασφαλώς, τα αισθητικά μου ερεθίσματα αντιδρούν αναλόγως του φορτίου που τους έχω δώσει (που με τη σειρά του διαμορφώνεται από βιώματα, παραστάσεις κλπ κλπ, ό,τι εν ολίγοις συνθέτει έναν χαρακτήρα). Π.χ.: αν δω έναν τύπο να φορά κοντομάνικο πουκάμισο με κοκοφοίνικες (τύπος Α) και έναν τύπο με μακρυμάνικο πουκάμισο με διακριτικά άνθη (τύπος Β), θα παω προς τον δεύτερο, επειδή φοράω παρόμοια πουκάμισα. Αυτό, επειδή υποθέτω ότι οι ενδυματολογικές επιλογές του τύπου Β θέλουν να κάνουν κάποια δήλωση, παρόμοια με τις δικές μου ή ό,τι ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου είναι πιο κοντά στον δικό μου.
Θα μου πεις (και θα'χεις και δίκιο) αν π.χ. η γαλανομάτα της έκθεσης διάβαζε Λένα Μαντά ή Χρυσηίδα (ή και Μπακούνιν, ποτέ δεν ξέρεις) δεν θα της μιλούσες; Θα την θεωρούσες ρηχή (ή στρατευμένη, στην περίπτωση Μπακούνιν);
Όχι. Απλά θα δυσκολευόμουν περισσότερο να βρω έναν κοινό τόπο για να πιάσω κουβέντα. Αν διάβαζε Γιόσα, π.χ., θα μου ήταν πιο εύκολο, θα είχα κάπου να πατήσω σε σχέση με κάτι άλλο. Προφανώς δεν προκύπτει ότι μια γαλανομάτα που διαβάζει Γιόσα θα είναι του τάδε ή του δείνα χαρακτήρος. Απλά, η αναγνωστική επιλογή λειτουργεί ως αναγνωριστικό σημείο. Μπορεί να αποδειχθεί η σχιζοφρενής δολοφόνος με τον πηλό, δεν το ξέρω. Όμως εμπίπτει σε μια κατηγορία ανθρώπων με τους οποίους θα ήθελα να συνάψω κοινωνικές σχέσεις.
Το'χουμε θεωρητικοποιήσει πολύ, φρονώ....
Εχεις δικιο.
Ως κατακλειδα, συμφωνώ με αυτα που γράφεις, οντως αναγνωριζονται οι ανθρωποι μεταξυ τους, κατι που ειναι αρκετα καθησυχαστικο για καποιους απο εμας.
και λεω να βάλω τελεία πια! Δηλαδή, να, εσκασα!!
...μέχρι το επόμενο θέμα.