Τίτλος: Ο Τζίμης στην Κυψέλη
Συγγραφέας: Χρήστος Χωμενίδης
Εκδόσεις: Πατάκη
Έτος Έκδοσης: Σεπτέμβριος 2021
ISBN: 9789601698014
Αρ. Σελίδων: 368
Ο Τζίμης που περιγράφει ο Χωμενίδης είναι μια συνομοταξία ανθρώπων, πολύ ενδιαφέρουσα. Που ζει (ακόμα) ανάμεσά μας και που ανήκει σε συγκεκριμένη γενιά ανθρώπων (55-65 ετών σήμερα) που έχουν μεγαλώσει σε συγκεκριμένες αστικές περιοχές (κυρίως της Αθήνας αλλά όχι μόνο) που τις έχουν εγκολπώσει στην ύπαρξή τους ως χωριό τους (που στην ουσία δεν έφυγαν ποτέ από εκεί). Είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία αστών και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που οδεύει προς εξαφάνιση. Ένα μείγμα παλαιού δανδή, μποέμ και μικροαστού.
Έχουν κύριες αγαπημένες ασχολίες, τον έρωτα, τον εαυτό τους, την κοινωνική συναναστροφή και παρατήρηση. Δεν είναι καριερίστες, συνήθως και το επάγγελμα είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό (εάν δεν είναι εισοδηματίες).
Είναι ευχάριστοι άνθρωποι -έξω καρδιά, γαλαντόμοι και καλοί φίλοι (και μοιραία έχουν και πέραση ερωτικά).
Διαβάζοντάς το, έβλεπα ανθρώπους γνωστούς μου (και φίλους) που ταιριάζουν σε αυτό το μοτίβο.
Ο Τζίμης είναι Κυψελιώτης και ιδιοκτήτης θεάτρου από κληρονομιά. Προσπαθεί να διαχειριστεί το θέατρο του σε χαλεπούς καιρούς (τους σημερινούς), προσπαθεί να αποδείξει ότι τα καταφέρνει και ότι το λούστρο του κρατάει, προσπαθεί να προστατεύσει τους ανθρώπους του, να είναι φίλος με τους ανθρώπους γύρω του και λειτουργεί αθώα και με ανιδιοτέλεια μόνο και μόνο για να τους ικανοποιεί και για να τον έχουν ψηλά στην εκτίμησή τους και να τον θαυμάζουν (Κάπου και ο ίδιος αυτοθαυμάζεται). Μέσα από τα μάτια του Τζίμη ανοίγεται μια ολόκληρη κοινωνία. Ή μάλλον δύο: α) η Κοινωνία της Κυψέλης ολόκληρη μέσα από την ιστορία της - που συμπίπτει με την ιστορία της ζωής του Τζίμη και β) η κοινωνία του θεάτρου με όλους τους συντελεστές, τους ανθρώπους με περιφερειακούς ρόλους αλλά και το σύστημα (επιχειρηματίες, κριτικοί κλπ) γύρω από αυτό.
Μέσα στην προσπάθειά του ο Τζίμης τα θαλασσώνει, ή μάλλον για την ακρίβεια αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του και κυρίως η καλή του προαίρεση και η υπερηφάνεια του, τον καθιστούν θύμα των καταστάσεων και των εξελίξεων. Το βιβλίο καταγράφει ακριβώς αυτή την πτώση του.
Η πένα του Χωμενίδη, όπως πάντα απολαυστική, με τον χαρακτηριστικό του τρόπο γραφής (που όσοι τον διαβάζουν, τους είναι οικείος). Ξεδιπλώνει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα - που θα μπορούσε κάλλιστα ως θέμα να είναι βαρετό (και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι το σκεφτήκατε διαβάζοντας τη θεματολογία της πλοκής του). Τουναντίον είναι γεμάτο εξέλιξη και αγωνία και κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Δεν είναι τυχαίο που ο Χωμενίδης είναι ίσως ο μοναδικός σύγχρονος Έλληνας συγγραφέας που ανήκει στη σφαίρα των σταρ.
Το προτείνω λοιπόν, ως ένα ανάγνωσμα για ευχαρίστηση αλλά και κατανόηση συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων (κάποιοι μπορεί να έχουν Τζίμιδες οικείους - κάποιοι μπορεί να δουν Τζίμιδες και στον εαυτό τους σε κάποια κομμάτια). Προσωπικά δεν μου βγάζει κάποιος από το μυαλό, ότι και ο Χωμενίδης πρέπει να είναι (μερικώς τουλάχιστον) Τζίμης - και ένα αυτοβιογραφικό κομματάκι να υπάρχει στον ήρωά του - ίσως λίγο περισσότερο από ότι σε άλλους ήρωές του.
Last edited:
