Χίλντα Παπαδημητρίου: "Για μια χούφτα βινύλια"



Τίτλος: Για μια χούφτα βινύλια
Συγγραφέας: Χίλντα Παπαδημητρίου
Γλώσσα: Ελληνικά
Εκδόσεις: Μεταίχμιο pocket
Έτος έκδοσης: 2014
Σελίδες: 339


Εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης σε κάποιο παραλιακό μέρος της Ελλάδας και χαζεύοντας τις μίζερες υπαίθριες αγορές βιβλίων σε αναζήτηση κανενός 'λυχναριού' γα την εμπλούτιση της συλλογής πέφτω πάνω στο βιβλίο της Χίλντας. Αστυνομικό νουάρ στην σύγχρονη Αθήνα. Εδώ είμαστε. Παρόλο το καπέλο στην τιμή το τσιμπάω και διαβάζω την πίσω σελίδα:

Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος πλησιάζει τα σαράντα, αλλά ζει ακόμα με τη μαμά του και απασχολείται σε δουλειές ρουτίνας στη ΓΑΔΑ. Και τώρα, για πρώτη φορά του αναθέτουν τη διαλεύκανση μιας ανθρωποκτονίας. Πρέπει να βάλει τα δυνατά του να βρει τον δολοφόνο, αφού λαχταράει να κάνει καριέρα ντετέκτιβ, σαν τους ήρωες των αστυνομικών βιβλίων που διαβάζει.

Εντούτοις, η δολοφονία του συλλέκτη δίσκων βινυλίου Σταμάτη Παυλίδη αποδεικνύεται πιο περίπλοκη απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια παρέα ανθρώπων που όλοι έχουν κάτι να κρύψουν. Και ο Χάρης θα αναρωτηθεί: «Μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια;»


Λίγα λόγια για την πλοκή:

Το βιβλίο καταφέρνει να συγκεράσει με έναν μοναδικό τρόπο τόσο το αστυνομικό όσο και τι κοινωνικό μυθιστόρημα, αγγίζοντας πτυχές που πολλές φορές ξεφεύγουν από άλλα βιβλία αστυνομικού ύφους. Στο συγκεκριμένο η αστυνομική πλοκή δένεται με πολύ ωραίες αναφορές πάνω σε ζητήματα σχέσεων, 'επαγγελματικής ευαισθησίας' και οικογενειακού δράματος. Όσο προχωράει η πλοκή ο αναγνώστης βυθίζεται στο σύμπαν των πρωταγωνιστών χωρίς να απασχολείτε το μυαλό του με το αστυνομικό μυστήριο εμμονικά, η λύση φαντάζει μακρυά και δυσπρόσιτη όμως μέσα από τα γεγονότα καταφέρνετε η σύνδεση με τα πρόσωπα τα οποία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είναι δορυφόροι της ίδιας μοίρας, μπλεγμένοι από επιλογή ή τυχαία σε ένα κυνήγι καταιγιστικό.

Και όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον Χάρη Νικολόπουλο αυτόν τον συμπαθή μπατσάκο με την δεσποτική μητέρα γινόμαστε θιασώτες του 'δράματος' του για επαγγελματική και προσωπική δικαίωση. Μόνος σε ένα ακαταλλαβίστικο σύμπαν γεμάτο μεταχειρισμένα βινύλια, μουσικές και συγκροτήματα. Μια τελείως ξένη γι αυτόν κουλτούρα και περιβάλλον.

Και όσο πλησιάζουμε προς την κορύφωση και την λύση του μυστηρίου μπαίνουμε σε μια δίνη γεγονότων με ρυθμό θα λέγαμε κινηματογραφικό για να οδηγηθούμε στο τέλος σε μια υπέρβαση, σε μια μετάβαση. Και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα γιατί αυτό το βιβλίο αξίζει το κάθε λεπτό ανάγνωσης. Μη εγκλωβιζόμενη στην μανιέρα του αστυνομικού μοτίβου, στο στήσιμο της πλοκής και στην παρουσίαση ευρημάτων η συγγραφέας πετυχαίνει να μας παρασύρει σε μια ιστορία που ακόμα και αν δεν οδηγηθούμε σε κάποια ορατή λύση μας έχει συνεπάρει και μας έχει παρουσιάσει μια υπόθεση από τις λίγες.

Λίγα λόγια γενικά:

Θέλω να σταθώ σε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του βιβλίου που είναι ότι από την αρχή μέχρι το τέλος αναπνέει μουσική. Χιλιάδες βινύλια, πολλές αναφορές σε συγκροτήματα, οι στίχοι εισαγωγής κάθε κεφαλαίου δείχνουν έναν άνθρωπο με απίστευτες μουσικές γνώσεις. Το χτίσιμο της ατμόσφαιρας πετυχαίνεται μέσω της μουσικής φέρνοντας τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό κάτι από Μανσέτ στο''Μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής''

Και για τους λάτρεις της ροκ κουλτούρας ακολουθεί ένα απαραίτητο βοήθημα, μια λίστα με τραγούδια, ένα άτυπο soundtrack του βιβλίου.
 
Last edited by a moderator:
Πολύ ωραία το παρουσίασες Βαλκάνιε, ο λιχούδης Χάρης Νικολόπουλος έγινε από τους αγαπημένους μου ήρωες αστυνομικών. Το βιβλίο το διάβασα ακούγοντας τα τραγούδια που αναφέρονταν στις σελίδες του και η ανάγνωση ήταν απολαυστική. Η συγγραφέας ακολουθεί την ίδια τακτική και στο δεύτερο βιβλίο της, "Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς", ντύνοντας με μουσική το ταξίδι μας.
 
Πραγματικα το βιβλιο ηταν μια εκπληξη και για εμενα.Καιρο ειχα να διαβασω τοσο ομορφο αστυνομικο μυθιστορημα απο νεο/α ελληνα συγγραφεα.Αν και το συγκεκριμενο ειδος μουσικης με αφηνει παντελως αδιαφορο το απολαυσα το βιβλιο παρολο που καποιοι χαακτηρες ειναι αρκετα αντιπαθεις για τα γουστα μου.Το δευτερο βιβλιο Πολυξενη ειναι παλι με τον Νικολοπουλο;
 
Το θέμα του βιβλίου και τα τραγούδια είναι εκπληκτικά!!! Θα το βάλω στη λίστα αγοράς οπωσδήποτε!
 
Το έχω διαβάσει και το συνιστώ για τα όμορφα χειμωνιάτικα απογεύματα που έρχονται.
 
Πολύ καλή επιλογή, με όμορφη ατμόσφαιρα της Πρωτεύουσας. Πολλά μουσικά στοιχεία και πληροφορίες, που είναι απο τα κυρίαρχα συστατικά όπως καταλαβαίνει κανείς απο τον τίτλο. Ακόμα καλύτερο το γεγονός πως πρόκειται για ελληνίδα συγγραφέα. Πολύ καλή και η παρουσίαση φυσικά.
Το δεύτερο βιβλίο "Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς" όπως αναφέρθηκε παραπάνω είναι εξίσου καλό και το πρώτο μέρος του, διαδραματίζεται στο Νησί μου..
 
Το διάβασα σχετικά πρόσφατα (στα τέλη του 2015) δεν είναι το εντυπωσιακό αστυνομικό μυθιστόρημα με την δαιδαλώδη πλοκή αλλά διαβάζεται πολύ ευχάριστα χάρη στο πολύ καλό χιούμορ της Παπαδημητρίου.
 
Εμένα δεν μου άρεσε.Οχι ότι δεν διαβαζόταν,αλλά τελείως αναμενόμενο και προβλέψιμο και μυρίζει ναφθαλίνη.Ηρωες φολκλορ και ένας ντετέκτιβ μαιμου που δεν ήξερε τι του γινόταν.Αυτά.
 
Το αστυνομικό μυστήριο συμφωνώ ότι ήταν εντελώς (σχεδόν) αδιάφορο. Όμως όλοι αυτοί οι καμμένοι τύποι με τα βινύλια (που προτιμούν να κάνουν τράκα τσιγάρα για να αγοράσουν άλλο ένα) και τα "πάει πέθανε η μουσική μετά το... (βάλε ένα τυχαίο έτος προ 10ετίας κατά προτίμηση)" και τα όποιος ακούει τους .... (ένα τυχαίο συγκρότημα που το ξέρει η μάνα του) δεν ξέρει από μουσική. Η πραγματική μουσική είναι στους... (βάλε ένα άλλο τυχαίο συγκρότημα άσχετα με το τι σχέσεις έχει με την μάνα του)" είναι τραγικά γνωστοί (τουλάχιστον σε εμάς που ακούμε ροκ και διαβάζαμε ροκ έντυπα γύρα στο 2000). Φυσικά αυτό θα δυσαρεστήσει αυτόν που θα το διαβάσει όχι για τα βινύλια αλλά για το αστυνομικό μυστήριο) :)
 
Σεβαστό Κόρτο,κι εγώ έχω κρατήσει ένα τρίχρωμο μάλλινο πουλόβερ που φορούσα στα '80s στα εξάρχεια:)Αλλά έχω την αίσθηση ότι οι μισοί Έλληνες μυθιστοριογράφοι συνεχίζουν να βάζουν τις ιστορίες τους με φόντο τον εμφύλιο, την καταστροφή της Σμύρνης και στο τσακίρ κέφι μια εσάνς παλιές καλες μερες της πλατείας. Άνθρωπέ μου γράψε κάτι μοντέρνο, άσε την πένα σου να ανθίσει, να απεγκλωβιστεί από τα τόσα κλισέ. Λίγο με νοιάζει ποιος είναι ο δολοφόνος, αν θέλω να βασανιστώ διαβάζω Αγκαθα Κρίστι.Πολύ θαθελα να βρω Έλληνα συγγραφέα που να γράφει καλό νουάρ-αστυνομικό. Γιατί ,γιατί,τι μας λείπει επιτέλους;;;;;;;;
 
Τώρα κατάλαβα τι εννοείς :). Συμφωνώ μαζί σου, στα αστυνομικά (αλλά και γενικά στην σύγχρονη λογοτεχνία) όντως δύσκολα να βρεις κάτι σύγχρονο ελληνικό που να μην το διαβάζεις μόνο γιατί είναι ελληνικό
 
Ούτε εμένα μου άρεσε... Δε θυμάμαι λεπτομέρειες αλλά νομίζω ότι ήταν πολύ μέτριο, γεμάτο κλισέ, ήρωες στα όρια της καρικατούρας, μυστήριο χωρίς ενδιαφέρον, σχηματική πλοκή...
Το γεγονός ότι είναι αστυνομικό δεν αθωώνει την έλλειψη λογοτεχνικών αξιών.
Τώρα η ενασχόληση με τη μουσική και τα βινύλια (αν και λάτρης) ήταν έως αστεία... Κρίμα, γιατί είχα μεγάλες προσδοκίες από τον τίτλο....
 
Top