Τίτλος: Το Πουλί του Θανάτου
Πρωτότυπος τίτλος: Deathbird Stories
Συγγραφέας: Χάρλαν Έλλισον (Harlan Ellison)
Μετάφραση: Χρύσα Τσαλικίδου
Εικονογράφηση Εξωφύλλου: Χρήστος Καριέτης - Magbox
Εκδόσεις: Η Άγνωστη Καντάθ
Έτος έκδοσης: 2013
Έτος πρώτης έκδοσης: 1975 - 2006 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 458
ISBN: 978-960-8112-25-4
...Οι θεοί μπορούν να κάνουν τα πάντα. Δεν φοβούνται τίποτα: είναι θεοί. Υπάρχει ωστόσο ένας κανόνας, μία σφραγίδα του Σολομώντα, που μπορεί να προκαλέσει πλήρη σύγχυση σ'έναν θεό και τον οποίο τρέμουν όλοι τους ανεξαιρέτως:
Όταν η πίστη σ'έναν θεό πεθάνει, πεθαίνει και ο θεός.
Όταν ο τελευταίος πιστός απαρνιέται την πίστη του και στρέφεται σε άλλη θεότητα, ο θεός παύει να υπάρχει...
"Για ένα σύντομο διάστημα ήμουν εδώ· και για ένα σύντομο διάστημα είχα κάποια σημασία.."
Όταν η πίστη σ'έναν θεό πεθάνει, πεθαίνει και ο θεός.
Όταν ο τελευταίος πιστός απαρνιέται την πίστη του και στρέφεται σε άλλη θεότητα, ο θεός παύει να υπάρχει...
"Για ένα σύντομο διάστημα ήμουν εδώ· και για ένα σύντομο διάστημα είχα κάποια σημασία.."
Τι να πω και από πού να αρχίσω για τον "μεγάλο" Harlan Ellison. Γεννημένος το 1934 στο Οχάιο, πολυλατρεμένος από τους αναγνώστες της λογοτεχνίας του Φανταστικού και όχι μόνο, πολυγραφότατος και δημιουργικός (πάνω από 1700 διηγήματα, δεκάδες νουβέλες και δοκίμια, σενάρια για το τηλεοπτικό Σταρ Τρεκ), έχει κερδίσει το βραβείο Edgar Allan Poe δύο φορές, το Bram Stoker έξι φορές, το Nebula τρεις φορές, το Hugo οκτώμιση φορές, όπως και πολλά άλλα World Fantasy Awards, με αποκορύφωμα το 2006 όπου ανακυρήχθηκε ως ο 23ος Grand Master για τη συνολική προσφορά του, από την Αμερικανική Ένωση Συγγραφέων του Φανταστικού (SFWA).
Ο "εκρηκτικός" χαρακτήρας του, έκανε τον Stephen King να πει γι'αυτόν: "..ενώ ο Χάρλαν Έλλισον έχει φάτσα σκληρού παιδιού της πόλης: με αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να φέρεται με ευγένεια στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά παράπάνω από ικανός να σε γ@@@σει πατόκορφα έτσι και δεις ότι πας να του τη φέρεις.."
"Τα πάντα έχουν ειπωθεί, όμως, καθώς κανείς δεν άκουγε, πρέπει να τα ξαναπούμε απ'την αρχή.." - Αντρέ Ζιντ
(εξώφυλλο 1ης έκδοσης)
(εξώφυλλο 1ης έκδοσης)
Το Πουλί του Θανάτου (Deathbird Stories), κυκλοφόρησε αρχικά το 1975, περιέχοντας 19 ιστορίες. Το 2005 ο Έλλισον σκόπευε να κυκλοφορήσει την ξανακοιταγμένη, και εμπλουτισμένη με 3 επιπλέον διηγήματα έκδοση για την επέτειο των 30 χρόνων, κάτι που δε θα συμβεί όμως μέχρι την επόμενη χρονιά, έτος που θα λάβει και την τιμητική διάκριση του Grand Master..
Οι ιστορίες διαπλέουν άκοπα ανάμεσα στα είδη του Φανταστικού, από γνήσιο τρόμο και γκροτέσκες περιγραφές, μέχρι Ε.Φ και μαγικό ρεαλισμό, και πολλές από αυτές έχουν συμπεριλήφθεί σε αναρίθμητες ανθολογίες..
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται, και στο βάθος κυριαρχεί το μοτίβο των νέων θεών των ημερών μας, ιδέα που ξεκάθαρα αργότερα ευδοκίμησε και στον Πόλεμο των Θεών (American Gods) του Neil Gaiman.
Ο Ελλισον, ως γνήσιος αθεϊστής, μας μιλά δίχως περιβολές για θεούς της Μηχανής, πόρνες που παραδίδουν "ψυχή" στο θεό του τζόγου, τα gargoyles των κτιρίων που "ζωντανεύουν" από την μολυσμένη βροχή δεκαετιών και σκορπούν τη φρίκη στην πόλη, σπλαχνικοί θεοί του πόνου και της πέτρας, άκαρδοι θεοί της τεχνολογίας, βίαιοι θεοί της πόλης που ζητούν θυσία (εδώ ο Ελλισον καταπιάνεται με την πραγματική δολοφονία της Κίτι Τζενοβέζε υπό το απαθές βλέμμα 38 γειτόνων το 1964, γεγονός που οδήγησε τους κοινωνικούς ψυχολόγους John M. Darley και Bibb Latane να αναπτύξουν την κλασική πια θεωρία του Σύνδρομου του Θεατή), με αποκορύφωμα την ομώνυμη ιστορία, Το Πουλί του Θανάτου, όπου όπως λέει ο ίδιος, "..υπαινίσσεται ότι η Γένεση γράφτηκε από μία ομάδα κλακαδόρων του Θεού, όχι καλύτερους ή περισσότερο αφοσιωμένους στην αλήθεια απ'ότι τα τσιράκια του Τζορτζ Μπους του Νεότερου. Όπως το έθεσε κάποτε ο Τζορτζ Όργουελ: «Ο μεγάλος εχθρός της καθάριας γλώσσας είναι η ανειλικρίνεια». Έτσι κι εγώ αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν μαθαίναμε την ιστορία από τον Όφη.."
"..Μια Καινή Διαθήκη θεοτήτων για την ηλεκτρονική εποχή της σύγκρουσης και της συνάφειας. Απόκρυφα και οδηγοί. Ένα πάνθεον με τα άγια των αγίων του σύγχρονου ανθρώπου.."
Ένα έργο που ίσως μετά από 100 χρόνια ανακηρυχθεί "κλασικό", ένα έργο που προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε αναγνώστη καλής και "ψαγμένης" λογοτεχνίας.
Κι ένα μπράβο στην Άγνωστη Καντάθ, που συνεχίζει να εκδίδει "ξεχασμένα" διαμάντια..
Last edited by a moderator: