Χμ... Θα διαφωνήσω σε αυτό το σημείο. Οι κατηγορίες λαρυγγικά και ουρανικά απαντούν σε τόπο άρθρωσης. Άλλο ο λάρυγγας, άλλο ο ουρανίσκος. Δεν υπάρχουν υποκατηγορίες εδώ. Το θέμα είναι ότι οι γραμματικές των νέων ελληνικών -φαντάζομαι για λόγους οικονομίας... τι είδους δεν ξέρω...- παρουσιάζουν με απλοϊκό τρόπο την κατηγοριοποίηση των φθόγγων, προκαλώντας τη σύγχυση ανάμεσα σε ουρανικά και λαρυγγικά.
Η εξήγηση για αυτό το ζήτημα είναι ότι στα ΝΕ (Νέα Ελληνικά) τα φωνήματα /k/, /g/, /γ/ και /χ/ πραγματώνονται ως υπερωικά και ως ουρανικά σύμφωνα, δηλαδή στον καθένα αντιστοιχούν δυο φθόγγοι:
[κ]-[c]
[g]-[ɟ ]
[γ]-[ç]
[χ]-[j]
Η εμφάνιση του ενός ή του άλλου θα εξαρτηθεί από το φωνήεν που ακολουθεί. Όταν δηλαδή τα ουρανικά σύμφωνα ακολουθούνται από πρόσθια φωνήεντα, γίνονται ουρανικά. Μετατρέπονται. Αλλάζει ο τόπος άρθρωσης, άρα αλλάζει ο ήχος. Για αυτόν τον λόγο ισχυρίζομαι ότι στο συγκεκριμένο απόσπασμα του Ρίτσου, δεν θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν οι περιπτώσεις όπου το σύμφωνο γ είναι ουρανικό από τη στιγμή που μιλάμε για παρηχήσεις.
Last edited:
Φαντάζομαι κάτι που θύμιζε λίγο /θλα/. Το άηχο λ πάντως υπάρχει σε μία ευρωπαϊκή γλώσσα, στα Ουαλλικά, και συμβολίζεται 
Κορυφαίο! Ναι, καλά λέει ο Φαροφύλακας. Να το υιοθετήσουμε; 
)