Το "Ω, να είσαι Μπλόμπελ" (Oh to be a blobel!), του Φίλιπ Κ. Ντικ πρωτοεκδόθηκε στο περιοδικό Galaxy, τον Φεβρουάριο του 1964 και είναι ένα απ' τα καλύτερα διηγήματα του Φίλιπ Κ. Ντικ.
Βαθιά αντιπολεμικό, μας μιλάει για τον Τζορτζ, έναν πρώην στρατιώτη στον "Πόλεμο με τα Μπλόμπελ", ο οποίος ήταν και κατάσκοπος της Γης, το οποίο σημαίνει ότι τα χρόνια του πολέμου είχε απαρνηθεί την ανθρώπινη μορφή του και είχε πάρει την μορφή των Μπλόμπελ (Τα Μπλόμπελ προέρχονται από την μονοκυτταρική αμοιβάδα, είναι μεγάλα και έχουν αποκρουστική όψη). Τώρα, χρόνια αργότερα, υποφέρει από μεταπολεμικά ψυχολογικά τραύματα. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και το Μπλόμπελ, Βίβιαν Άρασμιθ, με την οποία θα γνωριστεί ο Τζορτζ, μέσω ενός ομοιοστατικού αναλυτή (ψυχαναλυτής δηλαδή) και θα αναπτύξουν μια σχέση.
Είναι πραγματικά πολύ αστείο με το μπλακ χιούμορ του Φίλιπ Ντικ στα καλύτερά του, καταδεικνύει την ειρωνία του πολέμου (όπως ο ίδιος ο Φίλιπ Ντικ έχει σχολιάσει), την ματαιοδοξία του ανθρώπου γενικότερα και ταυτόχρονα κιόλας μιλάει και για τις ανθρώπινες σχέσεις, μέσα από μια απ' την μια παράξενη κι απ' την άλλη πολύ κοινή ιστορία. Το φεμινιστικό μου πνεύμα
δεν μπορεί να μην σχολιάσει, ότι είναι ένα διήγημα που γράφτηκε το '64 και μας παρουσιάζει ένα ζευγάρι όπου μια γυναίκα μπορεί να είναι, και είναι, πιο πετυχημένη από έναν άντρα. Είναι πραγματικά απολαυστικό και πολύ έντονο, το διάβασα χθες και είχα κολλήσει για αρκετή ώρα αφού το τέλειωσα με την μεγαλοφυή σύλληψη του Φίλιπ Κ Ντικ.
Είναι η δεύτερη ιστορία στην συλλογή με διηγήματα του Φίλιπ Κ. Ντικ "Ο Χρυσαφένιος Άντρας", η οποία κυκλοφορεί από εκδόσειες Παρά Πέντε και το συγκεκριμένο διήγημα είναι σε μετάφραση Ανθίππης Φιάμου. Το βιβλιαράκι αυτό το πήρα απ' την Πολιτεία μια μέρα που ήθελα απεγνωσμένα να αγοράσω ένα βιβλίο κ είχα λίγα λεφτά και έκανε μόνο 1.88. Μακάρι κάθε φορά που θά'χω λίγα λεφτά να αγοράζω κάτι τόσο όμορφο.
)
