Μα... το απολαμβάνουμεΝαι, αλλά αμα συνωμοτήσει το σύμπαν τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση Ίζι;;;
Υπαρξιακές, αναπάντητες και παντός είδους απορίες
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Μπορεί να ήμουν υπερβολικός λέγοντας ότι θέλουμε αλλά και πάλι η δύναμη της θέλησης κάνει θαύματα, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που γνωρίζω κάνουν βραχυπρόθεσμες προσπάθειες να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους. Δεν γίνεται να χάσεις 15 κιλά σε μια βδομάδα, δεν γίνεται να φτιάξεις ωραίο σώμα με ένα μήνα γυμναστήριο, δεν γίνεται να έχεις μια ευτυχισμένη οικογένεια και 10 γκόμενες, δεν γίνεται να μορφωνεσαι και να μην χάνεις πάρτυ, δεν γίνεται να έχεις λεφτά και να τεμπελιάζεις. Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας, να καταλάβουμε τον εαυτό μας και όλα θα πάρουν το σωστό δρόμο τους στη ζωή μας. Όσο για τις ανώτερες δυνάμεις δεν θέλω να τις ανακατέψω...
Ναι αλλά αυτό το "δεν γίνεται" δεν δείχνει μια αντικειμενικά (ή "αντικειμενικά") μη εφικτή επιθυμία;
Μια εντελως πεζη απορια σε σχεση με τα παραπανω :Ρ
Λοιπον σημερα βλεπω στις ειδησεις να λενε για ενα συνεδριο της ΟΝΝΕΔ, οτι εγινε ενα φιασκο, οτι μετα απο αυτο ο Παπαμιμικος παραιτηθηκε, ο Μητσοτακης ο Β θα την επανιδρυσει κλπ. Το θεμα ειναι οτι ενω βλεπω καθε μερα πολλα δελτια ειδησεων, ποτε δεν ακουσα σε καποιο απο αυτα για το ιδιο το συνεδριο, τί εγινε και γιατί ηταν φιασκο. Μονο το τι εγινε μετά, αλλα ουτε κουβεντα γιατί, λες και αποκρυπτονται. Δημιουργειται ετσι τεχνηεντως ενα... κενο χρονου. Εχει παρει ειδηση κανενας σας τι ακριβως παιχτηκε; Φασαρια; Ξυλο;
Λοιπον σημερα βλεπω στις ειδησεις να λενε για ενα συνεδριο της ΟΝΝΕΔ, οτι εγινε ενα φιασκο, οτι μετα απο αυτο ο Παπαμιμικος παραιτηθηκε, ο Μητσοτακης ο Β θα την επανιδρυσει κλπ. Το θεμα ειναι οτι ενω βλεπω καθε μερα πολλα δελτια ειδησεων, ποτε δεν ακουσα σε καποιο απο αυτα για το ιδιο το συνεδριο, τί εγινε και γιατί ηταν φιασκο. Μονο το τι εγινε μετά, αλλα ουτε κουβεντα γιατί, λες και αποκρυπτονται. Δημιουργειται ετσι τεχνηεντως ενα... κενο χρονου. Εχει παρει ειδηση κανενας σας τι ακριβως παιχτηκε; Φασαρια; Ξυλο;
Last edited:
@Αντέρωτα, από το λίγο που καταλαβαίνω: έγινε το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ και θα έπρεπε να γίνουν κι εκλογές εκεί ώστε να εκλεγεί Κεντρική Επιτροπή. Οι εκλογές δεν έγιναν αλλά η ΟΝΝΕΔ υποσχέθηκε να εκδόσει αποτελέσματα την Κυριακή. (Πώς όμως; )
Το θέμα μάλλον είναι, μέσα σε όλα, και θέμα επιρροής. Ο προεδρος της ΟΝΝΕΔ ήταν προσκείμενος στον Απόστολο Τζιτζικώστα, εσωτερικό αντίπαλο του Μητσοτάκη. Ε, φαντάζομαι πως και τα αποτελέσματα θα έγερναν προς την σφαίρα έπιρροής του Τζιτζικώστα.
(δες κι εδώ)
Οπότε μαλλον βρήκε μια πολή καλή λαβή ο Κυρ. Μητσοτάκης να καταστρέψει έναν κατεστημένο μηχανισμό ο οποίος ενδεχομένως και να υπέσκαπτε την θέση του σε κομβικά σημεία της πορείας του.
Νομίζω πως είναι γνωστή σε όλους η μεγάλη βρομιά που συμπορεύεται με τα κόμματα κι έχω την αίσθηση πως η χειρότερη από την μπίχλα εδράζει σε νεολαίες και σχολές.
Το θέμα μάλλον είναι, μέσα σε όλα, και θέμα επιρροής. Ο προεδρος της ΟΝΝΕΔ ήταν προσκείμενος στον Απόστολο Τζιτζικώστα, εσωτερικό αντίπαλο του Μητσοτάκη. Ε, φαντάζομαι πως και τα αποτελέσματα θα έγερναν προς την σφαίρα έπιρροής του Τζιτζικώστα.
(δες κι εδώ)
Οπότε μαλλον βρήκε μια πολή καλή λαβή ο Κυρ. Μητσοτάκης να καταστρέψει έναν κατεστημένο μηχανισμό ο οποίος ενδεχομένως και να υπέσκαπτε την θέση του σε κομβικά σημεία της πορείας του.
Νομίζω πως είναι γνωστή σε όλους η μεγάλη βρομιά που συμπορεύεται με τα κόμματα κι έχω την αίσθηση πως η χειρότερη από την μπίχλα εδράζει σε νεολαίες και σχολές.
Όσοι έχουν τελειώσει πάντως Ελληνικό Πανεπιστήμιο θα γνωρίζει πως οι κομματικές παρατάξεις είναι ότι πιο σιχαμερό και τρισάθλιο υπάρχει... Ειδικά η ΔΑΠ (ΟΝΝΕΔ) μιλαμε εντελώς γλίτσες...
Εκδρομές στην Μύκονο, κολλητιλίκια με πρυτάνεις, τραμπουκισμοί κλπ κλπ...
Εκδρομές στην Μύκονο, κολλητιλίκια με πρυτάνεις, τραμπουκισμοί κλπ κλπ...
Χχαχααχαχαχα!!! Και α και ου!!!
Και πάντα ατσαλάκωτοι...
Και πάντα ατσαλάκωτοι...
Σχετικά με το ερώτημα αν η επιθυμία προηγείται των συλλογισμών ή το αντίθετο, βρήκα μια δυνατή προσέγγιση What Comes First, Desire Or Thought.
Υπάρχει μια ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου η οποία ονομάζεται "νευροπλαστικότητα". Αυτή τι κάνει, κάθε φορά που μαθαίνεις κάτι καινούριο σχηματίζει μια νέα νευρική οδό στον εγκέφαλο. Όσο περισσότερο συνεχίζεις να εξασκείς αυτή τη νέα δεξιότητα, ενισχύεις τις συνδέσεις μεταξύ των νευρώνων αυτής της οδού με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολο για τον εγκέφαλο να εκτελεί αυτήν την πράξη, να μην χρειάζεται σκέψη και να ξοδεύει λιγότερη ενέργεια. Π.χ. όταν βαδίζουμε δεν σκεφτόμαστε πλέον τώρα θα βάλω το δεξί πόδι, τώρα το αριστερό κ.ο.κ., αυτό γινόταν στην αρχή, πλέον γίνεται αυτόματα, η συγκεκριμένη νευρική οδός είναι πολύ ισχυρή. Το ίδιο συμβαίνει και τις σκέψεις και τα συναισθήματα, ενεργοποιούν συγκεκριμένες οδούς, με αποτέλεσμα να έχουμε τρισεκατομύρια τέτοιες συνδέσεις στο νευρικό μας σύστημα (!).
Η έννοια λοιπόν της νευροπλαστικότητας είναι οτι σαν πλαστελίνη μπορείς να πλάθεις τον εγκέφαλο σου όπως θέλεις. Όσο συνεχίσεις να σκέφτεσαι, να πράττεις, να αισθάνεσαι κάτι ενδυναμώνεις την οδό του, όσο δεν ασχολείσαι την εξασθενείς, αλλά και μπορείς συνέχεια να προσθέτεις καινούριες οδούς και να αποκτάς νέες ιδιότητες.
Όλα αυτά ήταν ο πρόλογος
) αλλού θέλω να καταλήξω.
Εφόσον αυτά είναι πλέον αρχές στην νευροφυσιολογία, οδηγούμαι στο εξής συμπέρασμα. Εφόσον είμαστε σαν πλαστελίνες παίζουν μέγιστο ρόλο τα βιώματα που είχες, ιδίως ως παιδί, τα οποία και σε οδήγησαν να δημιουργήσεις συγκεκριμένες νευρικές οδούς για σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα. Οι περισσότερες από αυτές τις οδούς ενισχύθηκαν με τα χρόνια με αποτέλεσμα να σου γίνουν στοιχεία του χαρακτήρα. Έτσι φτάνεις στο σημείο και λες είμαι αυτός. Σκέφτομαι έτσι, αισθάνομαι, έτσι, ενεργώ έτσι. Είμαι όμως αυτός; είναι αυτό το αληθινό ΕΓΩ μου; Γιατί άμα είχα διαφορετικά βιώματα θα ήμουν ένας άλλος ή άμα θέλω ακόμα και τώρα είμαι ικανός αν μπω στην διαδικασία ν' αλλάξω ένα χαρακτηριστικό του εαυτού μου και να προσθέσω κάποιο άλλο. Άρα ποιος είμαι; Μήπως τελικά δεν είμαι κάτι συγκεκριμένο και δεν πρέπει να με περιορίζω σε καλούπια; Μήπως όντως είμαι πραγματικά μια πλαστελίνη;
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελό
Η έννοια λοιπόν της νευροπλαστικότητας είναι οτι σαν πλαστελίνη μπορείς να πλάθεις τον εγκέφαλο σου όπως θέλεις. Όσο συνεχίσεις να σκέφτεσαι, να πράττεις, να αισθάνεσαι κάτι ενδυναμώνεις την οδό του, όσο δεν ασχολείσαι την εξασθενείς, αλλά και μπορείς συνέχεια να προσθέτεις καινούριες οδούς και να αποκτάς νέες ιδιότητες.
Όλα αυτά ήταν ο πρόλογος
) αλλού θέλω να καταλήξω.Εφόσον αυτά είναι πλέον αρχές στην νευροφυσιολογία, οδηγούμαι στο εξής συμπέρασμα. Εφόσον είμαστε σαν πλαστελίνες παίζουν μέγιστο ρόλο τα βιώματα που είχες, ιδίως ως παιδί, τα οποία και σε οδήγησαν να δημιουργήσεις συγκεκριμένες νευρικές οδούς για σκέψεις, πράξεις, συναισθήματα. Οι περισσότερες από αυτές τις οδούς ενισχύθηκαν με τα χρόνια με αποτέλεσμα να σου γίνουν στοιχεία του χαρακτήρα. Έτσι φτάνεις στο σημείο και λες είμαι αυτός. Σκέφτομαι έτσι, αισθάνομαι, έτσι, ενεργώ έτσι. Είμαι όμως αυτός; είναι αυτό το αληθινό ΕΓΩ μου; Γιατί άμα είχα διαφορετικά βιώματα θα ήμουν ένας άλλος ή άμα θέλω ακόμα και τώρα είμαι ικανός αν μπω στην διαδικασία ν' αλλάξω ένα χαρακτηριστικό του εαυτού μου και να προσθέσω κάποιο άλλο. Άρα ποιος είμαι; Μήπως τελικά δεν είμαι κάτι συγκεκριμένο και δεν πρέπει να με περιορίζω σε καλούπια; Μήπως όντως είμαι πραγματικά μια πλαστελίνη;
Ελπίζω να μην με περάσετε για τρελό
Τωρα μου θυμισες κατι συνεντευξεις διασημων οπου ακουγεται ποτε ποτε πως "ειμαστε οι εμπειριες μας". Ενιοτε λενε "δε μετανιωνω για τα λαθη μου γιατι αν δεν τα ειχα κανει δεν θα ημουν εγω, αυτο που ειμαι τωρα".
Αν ενα σημαντικο μερος του εαυτου μας ειναι οι αναμνησεις μας, οποιαδηποτε παρελθοντικη εμπειρια ειναι αναγκαστικα μερος του εαυτου μας. Σε ενα εναλλακτικο κβαντικο συμπαν οπου δεν ειχα υποστει την ταδε δυσαρεστη εμπειρια, στη θεση μου θα υπηρχε ενα ατομο παρομοιο με μενα, που ομως θα αποτελουταν απο διαφορετικα στοιχεια απο αυτα που αποτελουν εμενα, θα ειχαμε διαφορετικες αναμνησεις, διαφορετικες αντιδρασεις σε αναλογα δυσαρεστα ερεθισματα, διαφορετικες φοβιες και προσδιοκιες κλπ.
Παντως ρε Υπερανθρωπε οποτε απανταμε εσυ δε σχολιαζεις. Αναρωτιεμαι και μηπως απανταω εκτος θεματος δηλαδη
Αν ενα σημαντικο μερος του εαυτου μας ειναι οι αναμνησεις μας, οποιαδηποτε παρελθοντικη εμπειρια ειναι αναγκαστικα μερος του εαυτου μας. Σε ενα εναλλακτικο κβαντικο συμπαν οπου δεν ειχα υποστει την ταδε δυσαρεστη εμπειρια, στη θεση μου θα υπηρχε ενα ατομο παρομοιο με μενα, που ομως θα αποτελουταν απο διαφορετικα στοιχεια απο αυτα που αποτελουν εμενα, θα ειχαμε διαφορετικες αναμνησεις, διαφορετικες αντιδρασεις σε αναλογα δυσαρεστα ερεθισματα, διαφορετικες φοβιες και προσδιοκιες κλπ.
Παντως ρε Υπερανθρωπε οποτε απανταμε εσυ δε σχολιαζεις. Αναρωτιεμαι και μηπως απανταω εκτος θεματος δηλαδη
Last edited:
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Υπεράνθρωπε, ίσως να είμαστε μια πλαστελίνη, αλλά τόσο πόσο εύπλαστος είναι ο καθένας μας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το θέμα είναι, στο πόσο θέλουμε να μπούμε στην διαδικασία αυτή, δεν είναι εύκολο νομίζω να δουλέψεις με σένα και να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου (μια συμπεριφορά κτλ), προϋποθέτει επίσης να έχεις συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που σου φταίει και ποιες είναι οι ρίζες του.
Για τις αναμνήσεις δεν νομίζω να λειτουργεί αυτή η νευροπλαστικότητα που αναφέρομαι, έχουν διαφορετικό μηχανισμό. Αυτό που ξέρω για τις αναμνήσεις είναι πως αποθηκεύονται σε ξεχωριστό μέρος στον εγκέφαλο, με κύριο ρόλο να παίζει ο ιππόκαμπος και δεν έχουν σχέση με τις γνώσεις και τις δεξιότητες που αποκτάς. Σε ασθενή που σε επέμβαση του αφαίρεσαν τον ιππόκαμπο αυτός μετά δεν θυμόταν κανέναν από τα οικιακά του πρόσωπα αλλά συνέχισε όμως να παίζει π.χ. κιθάρα που είχε μάθει ή να κάνει ποδήλατο.
ίσως σε αυτή την γνώση στηρίχθηκε και το σενάριο της "αιώνιας λιακάδας ενός υπέροχου μυαλού" που έσβηναν τις αναμνήσεις
Και σχετικά με την θέση της Πεταλούδας τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Δηλαδή το ζητούμενο δεν είναι πόσο εύπλαστοι είμαστε, γιατί είμαστε, το ζητούμενο είναι όπως και η ίδια σωστά λέει πως δεν θέλουμε να μπούμε σε αυτή την διαδικασία. Και αυτό όμως έχει την αιτία του πάλι στον εγκέφαλο, δεν είναι ότι δεν θέλουμε επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ, όχι. Ο νους αρέσκεται στην μονιμότητα, δεν θέλει αλλαγές γιατί αυτό απαιτεί ενέργεια και επικεντρωμένη προσοχή μέχρι να φτάσει η συγκεκριμένη αντίληψη ή δεξιότητα να ενισχυθεί στην νευρική οδό της και να γίνεται πλέον αυτόματα. Ο νους για να μην αντισταθεί σε αυτήν την αλλαγή κινείται πάνω σε δυο άξονες, ή όταν υπάρχει πίσω από αυτήν την αλλαγή ανταμοιβή ή αποφυγή πόνου. Οπότε αν κάποιος δεν αλλάζει κάποιο αυτά τα δυο κριτήρια δεν είναι ακόμα δυνατό στον νου του. Πως γίνεται 30 χρόνια καπνιστής να κόβει το τσιγάρο σε μια μέρα μαχαίρι και να μην εμφανίζει ούτε στερητικά συμπτώματα; επειδή του είπε ο γιατρός, φίλε ή το κόβεις ή μπαιπάς. Αλλά εντάξει εδώ πάει και αλλού η συζήτηση.
Οπότε για να καταλήξω κάπου, γιατί το θέμα έχει και πολλές προεκτάσεις. Βλέπω πως για μένα είναι κατά κάποιο τρόπο λάθος να χαρακτηριζόμαστε με βάση τις ιδιότητες και τις αντιλήψεις που έχουμε αποκτήσει, γιατί αυτά είναι σχετικά αφού μπορείς αύριο να τ' αλλάξεις. Οπότε για μένα εξακολουθεί να παραμένει το ερώτημα, ΕΙΜΑΙ κάτι πραγματικά στην ουσία μου, στη φύση μου ή απλά είμαι ένας πηλός στα χέρια της ζωής που με πλάθουν ανάλογα οι καταστάσεις και τα όσα συμβαίνουν γύρω μου;;;
πάω έξω να πιω ένα καφέ 
Αλήθεια, το κάνω αυτό; δεν το έχω καταλάβει...
Αναρωτιέμαι εαν υπάρχει ένα παράδειγμα ανθρώπου που επέλεξε να προσπαθήσει να αλλάξει τον χαρακτήρα του χωρίς να υπάρχει πίεση από το περιβάλλον του. Και λέω 'προσπαθήσει', γιατί να το καταφέρει κανείς μόνος του είναι αδύνατον. Όσο για το κάπνισμα, είναι εθισμός, όχι στοιχείο χαρακτήρα. Οι εθισμοί κόβονται αν υπάρχει θέληση.
Πλαστελίνη είναι κανείς όταν είναι παιδί. Ως ενήλικας όμως έχει 100% ευθύνη για ότι κάνει.
Πλαστελίνη είναι κανείς όταν είναι παιδί. Ως ενήλικας όμως έχει 100% ευθύνη για ότι κάνει.
Ποιος ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχει πίεση στην αλλαγή;
Το τσιγάρο δεν αναφέρθηκε για να γίνει συζήτηση πως κόβεται ή τι συμβαίνει με τους εθισμούς "εξου και το αλλού πάει η συζήτηση "
αλλά ειπώθηκε για να δείξει πως όταν υπάρχει το κίνητρο είτε της ανταμοιβής είτε της αποφυγής του πόνου, ο άνθρωπος είναι διαθετειμένος ν' αλλάξει.
Η παρομοίωση ότι είμαστε σαν πλαστελίνη θέλει να τονίσει την ιδιότητα του εγκεφάλου την νευροπλαστικότητα έναν επιστημονικό όρο, που εξήγησα τι ακριβώς κάνει σε διαδικασίες που γίνονται στον φλοιό του εγκεφάλου. Δεν ξέρω εσύ τι εννοείς με την πλαστελίνη.
Δεν ξέρω αλλά αυτό το ποστ δεν μου άφησε καλή γεύση. Έγραψα σε δυο αναρτήσεις 1000 προτάσεις και έρχεσαι χωρίς να κατανοήσεις τι λέω ή τουλάχιστον τι προσπαθώ να πω ώστε να ζητήσεις διευκρινήσεις και να σου εξηγήσω, και γράφεις 50 λέξεις που τα αναιρείς όλα έτσι απλά χωρίς καν ούτε ένα επιχείρημα!
Αν θέλεις λοιπόν να γίνει συζήτηση που να είναι εποικοδομητική, ανταλλάσσοντας απόψεις με σκοπό όμως να μάθουμε δυο πράγματα κι όχι απλά για να πει ο καθένας τα πιστεύω του και ξερά να τα υπερασπιστεί, αιτιολόγησε και εσύ τις θέσεις σου με επιχειρήματα κι όχι μιλώντας ως αυθεντία.
Θυμήθηκα που κάποτε κάποιος συμμαθητής μου μου είχε αναφέρει ότι στη θεωρητική κατεύθυνση έκαναν φιλοσοφία (φλωρακια ) και όταν τον ρώτησα τι ακριβώς δηλαδή, μου είπε ένα παράδειγμα με μια γάτα, ότι και καλά δεν μπορούμε να πούμε να μια γάτα γιατί μέχρι να την δει ο συνομιλητής μας αυτή έχει αλλάξει, το ίδιο με το ποτάμι, μέχρι να γυρίσει θα έχει άλλο νερό μέσα κτλ κτλ.
Ποια είναι τα κριτήρια κατηγοριοποίησης του κάθε ένα από μας, τα οποία χρησιμεύουν για να καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε γιατί προφανώς όταν λες σε κάποιον δες ένα ποτάμι και γυρίζει να το δει προφανώς και οι δύο αναφέρεστε στο ίδιο ποτάμι κι ας έχει αλλάξει νερό. Υπάρχει λοιπόν μέσα στο μυαλό μας κάποιος τρόπος κατηγοριοποίησης.
Μην υπάρχει ο κόσμος των ιδεών;; Μήπως σε αυτή βασίζεται η αντίληψη του εγώ και του άλλου;
Υπεράνθρωπε νομίζω ότι έχεις εστιάσει λίγο παραπάνω και θα έπρεπε να το δεις από λίγο πιο μακρυά το θέμα.
Ας πάρουμε τα ένβια όντα ονόματι ανθρώπους να ξεκινήσουμε από κάπου
Το υποσυνείδητο μας κάνει συνεχώς σκέψεις οι οποίες φιλτράρονται από το Υπερεγώ και στη συνέχεια γίνονται πράξη από το εγώ μας. Η σκέψη αυτή κάθε αυτή δεν καθορίζει το χαρακτήρα μας, περισσότερο τον καθορίζουν οι ενεργές σκέψεις - πράξεις. Οι ενεργές σκέψεις - πράξεις διαχωρίζονται στον κάθε ένα μας και μας διαμορφώνουν τα στοιχεία του χαρακτήρα μας (ευχάριστος, συμπονετικός κτλ).
Είμαστε πλαστελίνη, παίζουν ρόλο γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή μας όπως ότι αν σε κάποιον ευχάριστο άνθρωπο πεθάνει ο πατέρας του (κούφια η ώρα) θα σταματήσει να είναι τόσο ευχάριστος. Παίζει ρόλο το σώμα μας, όταν είμαστε μικροί κοροϊδεύουμε τα κοριτσάκια, μόλις αρχίσουν οι ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο.. Τα πράγματα αλλάζουν κάπως. Ρόλο παίζει και η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας από τις επιλογές που κάνουμε μόλις έρθουμε σε αυτό τον κόσμο.
Για τον τρίτο λόγο, διαμόρφωση του χαρακτήρα μας από εμάς τους ίδιους, θέλω να πω ότι (κρίνοντας από εμένα) έχουμε στο μυαλό μας απ όταν γεννηθούμε ένα πρότυπο, την αρχή μοιάζει πολύ με τον πατέρα μας, μητέρα και συνεχώς διαμορφώνεται σύμφωνα με καινούργια ζωντανά πρόσωπα που θα μπούνε στην ζωή μας ή φανταστικά (διαβάζοντας βιβλία κτλ). Με βάση αυτό το πρότυπο λοιπόν πορευόμαστε στη ζωή μας και διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας.
Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας που που έχουν ισορροπίσει οι ορμόνες μας, καταλαβαίνουμε ότι τα άσχημα πράγματα είναι στη ζωή οπότε δεν μας επηρεάζουν και τόσο. Εκείνη την στιγμή έχουμε συμπληρώσει και τα μέλη του προτύπου μας (το οποίο συνεχίζει να αλλάζει φυσικά). Εκείνη την στιγμή η πλαστελίνη γίνεται πιο σκληρή. Τότε λοιπόν μπορεί κάποιος να πει αυτός είμαι.
Τα πράγματα δεν σταματάνε εδώ, συνεχίζεις λοιπόν να μεγαλώνεις, αλληλεπιδράς με το περιβάλλον και διαμορφώνεσαι συνεχώς.
Πήραμε λοιπόν το σημείο αναφοράς τον εαυτό μας και καταλήξαμε ότι είμαστε πλαστελίνη. Ας πάρουμε σημείο αναφοράς το περιβάλλον, τους άλλους ανθρώπους που θα μας κρίνουν.
Αλλάζει στα μάτια τους το ποιος είσαι ανάλογα με το πως κρίνει ο καθένας και τι ρόλο έχεις στη ζωή τους. Για τον φίλο θα είσαι ένας άνθρωπος που ταιριάζετε, επειδή είστε ευχαριστοί. Για το αφεντικό είσαι ένας τεμπέλης που κάνει πλάκες, για τη γυναίκα σου είσαι κακός σύζυγος γιατί δεν περνάς χρόνο μαζί της αλλά με τον φίλο σου. Γεγονότα τα οποία αλλάζουν έχοντας μια διάδραση μεταξύ κρινόμενου και κριτή, αν γίνει ο φίλος σου αφεντικό, αν συνειδητοποιήσεις ότι επιλέγοντας μια γυναίκα πρέπει να της δίνεις από το χρόνο σου κτλ.
Ποιοι είμαστε; είμαστε ο χαρακτήρας μας και το αποτέλεσμα των απόψεων των γύρω μας διαμορφωμένο από το χαρακτήρα μας.
) και όταν τον ρώτησα τι ακριβώς δηλαδή, μου είπε ένα παράδειγμα με μια γάτα, ότι και καλά δεν μπορούμε να πούμε να μια γάτα γιατί μέχρι να την δει ο συνομιλητής μας αυτή έχει αλλάξει, το ίδιο με το ποτάμι, μέχρι να γυρίσει θα έχει άλλο νερό μέσα κτλ κτλ. Ποια είναι τα κριτήρια κατηγοριοποίησης του κάθε ένα από μας, τα οποία χρησιμεύουν για να καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε γιατί προφανώς όταν λες σε κάποιον δες ένα ποτάμι και γυρίζει να το δει προφανώς και οι δύο αναφέρεστε στο ίδιο ποτάμι κι ας έχει αλλάξει νερό. Υπάρχει λοιπόν μέσα στο μυαλό μας κάποιος τρόπος κατηγοριοποίησης.
Μην υπάρχει ο κόσμος των ιδεών;; Μήπως σε αυτή βασίζεται η αντίληψη του εγώ και του άλλου;
Υπεράνθρωπε νομίζω ότι έχεις εστιάσει λίγο παραπάνω και θα έπρεπε να το δεις από λίγο πιο μακρυά το θέμα.
Ας πάρουμε τα ένβια όντα ονόματι ανθρώπους να ξεκινήσουμε από κάπου
Το υποσυνείδητο μας κάνει συνεχώς σκέψεις οι οποίες φιλτράρονται από το Υπερεγώ και στη συνέχεια γίνονται πράξη από το εγώ μας. Η σκέψη αυτή κάθε αυτή δεν καθορίζει το χαρακτήρα μας, περισσότερο τον καθορίζουν οι ενεργές σκέψεις - πράξεις. Οι ενεργές σκέψεις - πράξεις διαχωρίζονται στον κάθε ένα μας και μας διαμορφώνουν τα στοιχεία του χαρακτήρα μας (ευχάριστος, συμπονετικός κτλ).
Είμαστε πλαστελίνη, παίζουν ρόλο γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή μας όπως ότι αν σε κάποιον ευχάριστο άνθρωπο πεθάνει ο πατέρας του (κούφια η ώρα) θα σταματήσει να είναι τόσο ευχάριστος. Παίζει ρόλο το σώμα μας, όταν είμαστε μικροί κοροϊδεύουμε τα κοριτσάκια, μόλις αρχίσουν οι ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο.. Τα πράγματα αλλάζουν κάπως. Ρόλο παίζει και η διαμόρφωση του χαρακτήρα μας από τις επιλογές που κάνουμε μόλις έρθουμε σε αυτό τον κόσμο.
Για τον τρίτο λόγο, διαμόρφωση του χαρακτήρα μας από εμάς τους ίδιους, θέλω να πω ότι (κρίνοντας από εμένα) έχουμε στο μυαλό μας απ όταν γεννηθούμε ένα πρότυπο, την αρχή μοιάζει πολύ με τον πατέρα μας, μητέρα και συνεχώς διαμορφώνεται σύμφωνα με καινούργια ζωντανά πρόσωπα που θα μπούνε στην ζωή μας ή φανταστικά (διαβάζοντας βιβλία κτλ). Με βάση αυτό το πρότυπο λοιπόν πορευόμαστε στη ζωή μας και διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας.
Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας που που έχουν ισορροπίσει οι ορμόνες μας, καταλαβαίνουμε ότι τα άσχημα πράγματα είναι στη ζωή οπότε δεν μας επηρεάζουν και τόσο. Εκείνη την στιγμή έχουμε συμπληρώσει και τα μέλη του προτύπου μας (το οποίο συνεχίζει να αλλάζει φυσικά). Εκείνη την στιγμή η πλαστελίνη γίνεται πιο σκληρή. Τότε λοιπόν μπορεί κάποιος να πει αυτός είμαι.
Τα πράγματα δεν σταματάνε εδώ, συνεχίζεις λοιπόν να μεγαλώνεις, αλληλεπιδράς με το περιβάλλον και διαμορφώνεσαι συνεχώς.
Πήραμε λοιπόν το σημείο αναφοράς τον εαυτό μας και καταλήξαμε ότι είμαστε πλαστελίνη. Ας πάρουμε σημείο αναφοράς το περιβάλλον, τους άλλους ανθρώπους που θα μας κρίνουν.
Αλλάζει στα μάτια τους το ποιος είσαι ανάλογα με το πως κρίνει ο καθένας και τι ρόλο έχεις στη ζωή τους. Για τον φίλο θα είσαι ένας άνθρωπος που ταιριάζετε, επειδή είστε ευχαριστοί. Για το αφεντικό είσαι ένας τεμπέλης που κάνει πλάκες, για τη γυναίκα σου είσαι κακός σύζυγος γιατί δεν περνάς χρόνο μαζί της αλλά με τον φίλο σου. Γεγονότα τα οποία αλλάζουν έχοντας μια διάδραση μεταξύ κρινόμενου και κριτή, αν γίνει ο φίλος σου αφεντικό, αν συνειδητοποιήσεις ότι επιλέγοντας μια γυναίκα πρέπει να της δίνεις από το χρόνο σου κτλ.
Ποιοι είμαστε; είμαστε ο χαρακτήρας μας και το αποτέλεσμα των απόψεων των γύρω μας διαμορφωμένο από το χαρακτήρα μας.
Οπότε Ειφφελ κι εσύ καταλήγεις πως δεν είμαστε αλλά γινόμαστε και περιγράφεις την διαδικασία πως γίνεται αυτό. Άρα στα παράλληλα σύμπαντα του Αντέρωτα θα μπορούσαμε να είμαστε ο οποιοσδήποτε κι αυτό θα συνέβαινε και αν οι συγκυρίες τις ζωής μας ήταν διαφορετικές. Πηλός πραγματικός δηλαδή ή ένας άδειος καμβάς που το περιβάλλον με το χρόνο βάζει τις πινελιές του και ζωγραφίζει το χαρακτήρα μας. Εγώ δεν διαφωνώ σε αυτό, άλλωστε και η νευροπλαστικότητα αυτή την σημασία έχει, πως είμαστε εύπλαστοι και μπορούμε είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα να συμμετέχουμε σε αυτή την διαμόρφωση.
Πως μπορούμε όμως να εξηγήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται και σε πολύ πρώιμες ηλικίες ξέρουν να παίζουν πιάνο ή άλλα μουσικά όργανα ή να έχουν έφεση σε επιστήμες όπως μαθηματικά χωρίς να έχουν καμία συγκεκριμένη επιρροή από το περιβάλλον τους; Ακόμα και το να προσπαθούσε να τους διδάξει κανείς είναι αδύνατον ο εγκέφαλος τους από τόσο νωρίς να συγκρατούσε αυτή τη γνώση. Από που προήλθε λοιπόν αυτό τα ταλέντο ή το χάρισμα αφού γνωρίζουμε πως ακόμα και κάποιος από το γενεαλογικό τους δέντρο να είχε αυτές τις ικανότητες δεν θα μπορούσε να τις μεταβιβάσει αφού όπως γνωρίζουμε τα επίκτητα χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται. Αυτά τα παιδιά λοιπόν ήταν ή έγιναν; και αν ήταν πως συνέβη αυτό; από που ήταν; κι αν έγιναν πως έγιναν; με ποιο μηχανισμό;
Πως μπορούμε όμως να εξηγήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται και σε πολύ πρώιμες ηλικίες ξέρουν να παίζουν πιάνο ή άλλα μουσικά όργανα ή να έχουν έφεση σε επιστήμες όπως μαθηματικά χωρίς να έχουν καμία συγκεκριμένη επιρροή από το περιβάλλον τους; Ακόμα και το να προσπαθούσε να τους διδάξει κανείς είναι αδύνατον ο εγκέφαλος τους από τόσο νωρίς να συγκρατούσε αυτή τη γνώση. Από που προήλθε λοιπόν αυτό τα ταλέντο ή το χάρισμα αφού γνωρίζουμε πως ακόμα και κάποιος από το γενεαλογικό τους δέντρο να είχε αυτές τις ικανότητες δεν θα μπορούσε να τις μεταβιβάσει αφού όπως γνωρίζουμε τα επίκτητα χαρακτηριστικά δεν κληρονομούνται. Αυτά τα παιδιά λοιπόν ήταν ή έγιναν; και αν ήταν πως συνέβη αυτό; από που ήταν; κι αν έγιναν πως έγιναν; με ποιο μηχανισμό;