Το φως στη λογοτεχνία

Νίκος Καζαντζάκης για το Νίτσε:
Ναι, ξέρω πούθε έρχομαι
αχόρταγος σαν φλόγα
καίω και καίγουμαι.
Ότι αγγίξω γίνεται φως
κι ότι αφήνω γίνεται καρβουνο.
Σίγουρα είμαι φλόγα.

Από το βιβλίο: Αναφορά στον Γκρέκο
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Χαίρετε! Κυριακή σήμερα, μελαγχολική λιγουλάκι...οι Άγγλοι θα τη λέγανε...sweet, mellow dark and wet...

Έμιλυ Ντίκινσον, There's a certain Slant of light,

There's a certain Slant of light, ...............................................Υπάρχει μια συγκεκριμένη ακτίνα φωτός,
Winter Afternoons—...............................................................τα χειμερινά απογεύματα --
That oppresses, like the Heft...................................................που καταθλίβει, όπως ο όγκος
Of Cathedral Tunes—..............................................................των Καθεδρικών μελωδιών --

Heavenly Hurt, it gives us—....................................................Θείο τραύμα μας προκαλεί --
We can find no scar,...............................................................Δεν μπορούμε να βρούμε κάποια ουλή,
But internal difference,...........................................................παρά μόνο εσωτερική διαφορά,
Where the Meanings, are—.....................................................όπου οι έννοιες, υπάρχουν --

None may teach it--Any—.......................................................καμιά δεν μπορεί να το διδάξει -- όποια --
'Tis the Seal Despair—...........................................................είναι η Απελπισία Σφραγίδα --
An imperial affliction..............................................................μιαν αυτοκρατορική δοκιμασία
Sent us of the air—................................................................μας στέλνει του αέρα --

When it comes, the Landscape listens—...................................όταν έρχεται, το τοπίο ακούει --
Shadows--hold their breath—.................................................σκιές -- κρατούν την αναπνοή τους --
When it goes, 'tis like the Distance..........................................όταν φεύγει, είναι σαν την απόσταση
On the look of Death—..........................................................στην όψη του Θανάτου --
 

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Σιγά-σιγά Μακρυγιάννη...είναι αγαπημένο μου θέμα...το απολαμβάνω...κάθε μέρα και κατιτί διαφορετικό για το φως...μου φτιάχνει εντελώς τη διάθεση και θα σε ξαναευχαριστήσω που το άνοιξες...χαίρομαι που σ’ αρέσουν...κι αυτό είναι το νόημα...το μοίρασμα...
 
Δ.
Είπες εδώ και χρόνια:

«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».

Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.

Σεφερης, Πανω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα
 
Ωραίο ποίημα Έλλη. Πρέπει να πω ότι το Σεφέρη δεν τον έχω διαβάσει συστηματικά. Όπως και τον Παλαμά. Είναι στα απωθημένα μου. Μάλιστα, αυτό τον καιρό ψάχνω κάποια καλή έκδοση για τα "Άπαντα" του Παλαμά. Ο Σεφέρης αργότερα. Που να βρεθεί χρόνος για όλα.
 

Καλικάντζαρος

Δαγεροτύπης
Ο ηλιος χαραξε νωρις και βγηκα απο το τσαρδακι
εγιναν εκλογες και βγαλαν μητσοτακη
Για τη δουλεια ξεκινησα με χιλια δυο εμποδια
Και στο αμαξι καηκαν δυο μπουζοκαλωδια
Θα παω αυριο να το φτιαξω.. διχως να ξερω πως
Προσπαθησα μεσανυχτα αλλα δεν ειχε φως

Καλικαντζαρος
 
Last edited:
(αν και δεν προκειται για λογοτεχνια, νομιζω ταιριαζει ιδιαιτερως στο θεμα σου.
κλικ. )

Καλικαντζαρε, εισαι τεραστιος. :μουάχαχα:
 
Last edited:
Τελικά μου άρεσε η αλλαγή και συνεχίζω λίγο ακόμη:χαχαχα::
Σεφερλής:
Όσο και να προσπάθησα να πάω με τα νερά της 
μπροστά της όταν θα με δεί γυρίζουν τα άντερα της 
ρίχνει αλάτι στο φαί το κάνει πάντα λύσσα 
και σβήνει διαρκώς το φώς όταν θα πάω για τσίσα 


Από άσμα “μαγαζιού” της Εθνικής:
Ούτε φως και γρίλια ανοίγεις... 
δε με θέλεις εν ολίγοις 
--------------------------------
Δικό μου:
Στο “Φως” βλακείες έγραψα, πρέπει να σταματήσω
κι απ' το κοινό της Λέσχης μας, συγνώμη να ζητήσω.

Στο “Φως” βλακείες έγραψα, πρέπει να σταματήσω
γιατί ο Φαροφύλακας θα πει ν΄ αποχωρήσω.
 
Last edited:

Διατσέντα

Λαίδη Βιβλιοδέτρα
Θεέ μου τι έκανε αυτό το παιδί...τα πάνω κάτω έφερε...αλλά τι περιμένεις από ένα Καλικάντζαρο που επιβίωσε των Φώτων...καλά επιφυλάσσομαι να επαναφέρω κάποιου είδους τάξη...έχω τρεχάματα και δεν μπόρεσα να γράψω αυτό που ήθελα...θα επανέλθω δριμύτερη...

κι επανέρχομαι στις 15.02 με το εξής, παρ μουά...και δεν θυμάμαι γιατί το έγραψα...κάτι καλό ήταν που όμως εγώ φύση καταθλιπτική θυμάμαι μόνο τα κακά του 2000, αλλά και τα καλά που κρύβονταν πίσω τους...(πού να βρει κανείς άκρη μ’ εμένα)

ΜΙΚΡΟ ΕΡΩΤΙΚΟ

Σε μιά μοβ πτυχή
κοιμάται η χαρά μου.
Συχνά αφυπνίζεται
κι αναζητά των δειλινών τη γλύκα.
Αυτών των δειλινών,
που άγγελοι γίνονται
αστραφτερής νυχτιάς.
Νυχτιάς με ηλιοφώτιστα φεγγάρια,
ολόγιομα,όλο φωνές τραγουδιστές,
με αύρες ανέμων ήρεμων,
που λικνίζονται στα κύματα
μιάς ζέστης βαθιά ερωτικής,
μιάς ζέστης,
που τους βρόγχους χαλαρώνει γλυκά
τόσο που ν’ αντέχουν τη δυνατή οσμή των θυμαριών,
σε μπλέξιμο μεθυστικό,σε παραζάλη,
έτσι,
που ν’ ακουμπούν τα σώματα
απλά,γυμνά, βαθύχρωμα
στην υγρασία της άμμου
για μιαν ανακούφιση,
ένα αργό παιχνίδι σιωπών και χαμηλών κραυγών,
όσο η αυγή να φέξει
της κούρασης τον ύπνο.

Σεπτέμβριος 2000.
 
Last edited:
Αλκίνοος Ιωαννίδης
Κι είναι το πρώτο φως της μέρας
που σου ταιριάζει να φοράς, 
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς, 
σαν μ’ αγαπάς.
 
Να ένα ποίημα που το φως προκαλεί αρνητικά συναισθήματα :


Ω, ΧΑΜΗΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΩΣ


Ω,χαμηλώστε αυτό το φώς!
Στη νύχτα τι ωφελάει;
Πέρασε η μέρα. Φτάνει πιά!
Ποιός ξέρει ο ύπνος μου κρυφός
αν κάπου εδώ φυλάει,

κι' άν τού ανακόβεται η στιγμή
να'ρθεί, που τον προσμένω.
Έχω στο στόμα την ψυχή,
μού παρατήσαν οι λυγμοί
το στήθος κουρασμένο.

Πάρτε το φώς! Είναι καιρός
να μείνω πιά μονάχη.

Φτάνει η απάτη μιάς ζωής.
Κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
για τη στερνή μου μάχη.


Ας παύσουν πλέον οι στεναγμοί.
Ας μού απομείνει κάτι
για να πλανέψω τη νυχτιά,
να σκύψει κάπως πιό θερμή
στο ανήσυχό μου μάτι.


Πάρτε το φώς! Είναι η στιγμή!
Τη θέλω όλη δική μου.
Είναι η στιγμή να κοιμηθώ.
Πάρτε το φώς! Με τυραννεί.
Μού αρνιέται την ψυχή μου!


Μαρία Πολυδούρη από τη συλλογή "Ηχώ στο Χάος"
 

Σαώρη

Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
Πόσο νωρίς φεύγει το φως - Κ.Γώγου

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου...
Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
αργά στα νύχια πατάει η ζωή
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται... κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία... πάει...
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πως τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε. [...]
 
Κώστας Χατζής
Μας κόψαν απόψε το φως
δε θα `χει TV ευτυχώς.
ΔΕΗ μας θα είναι απόψε τ’ αστέρια
να φέγγουνε χείλη και λαίμαργα χέρια, 
ν’ ανάψει φωτιά αντί φως.

Καλά να τους έχει ο Θεός, 
που κόψαν απόψε το φως.

Στα χέρια μου τρέμεις σαν φύλλο
να σ’ έχει καλά ο Θεός.
Θα πρέπει λουλούδια να στείλω
σ’ αυτούς που μας κόψαν το φως.

Καλά να τους έχει ο Θεός, 
μας κόψαν απόψε το φως.

Μας κόψαν απόψε το φως
κι η λάμπα σπασμένη ευτυχώς
Αδιάβαστη απόψε η εφημερίδα.
Μας δώσαν απόψε μια νύχτα ελπίδα.

Καλά να τους έχει καλά ο Θεός
που απόψε μας κόψαν το φως.

Απλήρωτος λογαριασμός
κι απόψε μας κόψαν το φως
και όπως βουλιάζει η πόλη στη νύχτα
τους μέσα διακόπτες γυρνάμε και κοίτα!

Τι φως έρωτά μου τι φως!
Καλά να μας έχει ο Θεός
που κόψαν απόψε το φως.
 
Το φως στον Παπαδιαμάντη

Κάποια σχετικά αποσπάσματα από τον Παπαδιαμάντη, που βρήκα με μια πρόχειρη αναζήτηση:

Άνθος του γιαλού
Επί πολλάς νύκτας κατά συνέχειαν έβλεπεν ο Μάνος του Κορωνιού, εκεί που έδενε την βάρκαν του κάθε βράδυ, ανοικτά στο πέλαγος, έν μελαγχολικόν φως - κανδήλι, φανόν, λαμπάδα ή άστρον πεσμένον - να τρεμοφέγγει εκεί μακράν, εις το βάθος της μελανωμένης εικόνος, επιπολής εις το κύμα, και να στέκει επί ώρας, φαινόμενον ως να έπλεε, και μένον ακίνητον.

Στο Χριστό στο κάστρο
Έλαμψε δε τότε ο ναός όλος, και ήστραψεν απάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην και επιβλητικήν μορφήν, και ηκτινοβόλησε το επίχρυσον και λεπτουργημένον με μυρίας γλυφάς τέμπλον, με τας περικαλλείς της αρίστης βυζαντινής τέχνης εικόνας του...

Έρως - ήρως
Ανοικτά ήσαν τα παράθυρα, αι ύαλοι κλεισμέναι, φως μέγα έφεγγεν εις τας υάλους. Και έβλεπες συχνά εις το φως εκείνο σκιάς κινούμενας, φέγγουσας εικόνας πρόσωπα και ινδάλματα. Ο μικρός ναύτης εκύτταζεν απλήστως...

Το Καμίνι

Δεν γράφω εδώ δια το καμίνι, όπου λάμπει κοκκίνην λάμψην την νύκτα, επάνω εις το πλάγι του βουνού, όπου αντίκρυ στο χωρίον, [...] και οι άνθρωποι όλοι κατεκοιμήθησαν και η αμυδρά γλυκεία αναλαμπή των κανδηλίων, οπού φέγγουν εμπρός εις τα παλαιά εικονίσματα των αμαυρών μελαγχολικών Αγίων, εξέρχεται από τους μικρούς φεγγίτας, και εσύ επλάγιασες σιμά εις την αγκάλην...

Λαμπριάτικος ψάλτης
Ταχέως έκλινεν η μέρα και ο ήλιος έδυσεν εις μίαν ράχιν του Πηλίου, αντίκρυ, αφού επί πέντε λεπτά της ώρας είχεν μείνει στεφανωμένος με κυάνεια και περιπόρφυρα χρυσαυγή νέφη, αντιλαμβάνων ο ίδιος όσην απέδιδε δόξα και λάμψιν, και επί δέκα λεπτά ακόμη, αφού εβασίλευσεν, αι ακτίνες της στέψεως του έμειναν χρυσοφαείς, πορφυρίζουσαι, κυανίζουσαι, βάπτουσαι το βουνόν με ιώδες χρώμα.

Η φόνισσα
Ο μικρός λύχνος, κρεμαστός ετρεμόσβυνε κάτω του φατνώματος της εστίας. Έρριπτε σκιάν αντί φωτός, εις τα ολίγα πενιχρά έπιπλα, τα οποία εφαίνοντο καθαριώτερα και κοσμιώτερα την νύκτα.

Οι μάγισσες
Ίλεως, ίλεως γενού αυταίς καλή Εκάτη! Ίλεως την νύκτα ταύτην∙ αλλ΄ εν τη ημέρα της Κρίσεως;
 
Fiat lux.

( Πρωτη αναφορά στη Βιβλο όπως μαθαινω, αλλά το πρωτοδιάβασα στο 13 κεφάλαιο του Εκκρεμους:
“We prefer the oral tradition,” Belbo said.
“It’s more mystical,” Diotallevi said. “God created the world by speaking, He didn’t send a telegram.”
“Fiat lux, stop,” Belbo said.
“Epistle follows,” I said.
)
 
Ωραίος διάλογος. :χαχαχα: Το βιβλίο (στα ελληνικά) το είχα σε ένα ράφι δίπλα μου και το βρήκα αμέσως μόλις έγραψες την απάντηση. Έχω σημειώσει την ημερομηνία που το αγόρασα με μολυβάκι στο πρώτο φύλλο: 31/1/1990. Υπάρχει και η τιμή: 2750 δρχ.
 
Top