Ο Ρόαλ Νταλ (Roald Dahl) άφησε κληρονομιά στα παιδιά όλου του κόσμου ιστορίες που έφεραν επανάσταση στο χώρο του παιδικού βιβλίου. Από τα πιο γνωστά του βιβλία είναι Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας και η Ματίλντα.
Ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο του είναι και το Αγόρι, με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Είναι ιδιαίτερα απολαυστικό σαν ιστορία, με εξαιρετικό χιούμορ και διάσπαρτο με αληθινές φωτογραφίες και αλληλογραφία του συγγραφέα.
Ένα μεγάλο, λοιπόν, μέρος του βιβλίου αφιερώνεται σε ένα ζαχαροπλαστείο. Αντιγράφω :
"Το ζαχαροπλαστείο του Λάνταφ, εν έτει 1923, ήταν το επίκεντρο της ζωής μας. Για μας, ήταν ό, τι κι ένα μπαρ για έναν αλκοολικό ή μια εκκλησία για έναν επίσκοπο. Χωρίς αυτό, υπήρχαν πολύ λίγοι λόγοι για να ζούμε. Ωστόσο, είχε ένα τεράστιο μειονέκτημα αυτό το ζαχαροπλαστείο. Η ιδιοκτήτριά του ήταν σκέτη φρίκη. Τη μισούσαμε και διακιολογημένα αισθανόμασταν έτσι.
Την έλεγαν κυρία Πράτσετ. Ήταν μια κοντή, καχεκτική μπαμπόγρια με μουστάκι στο πάνω χείλος κι ένα στόμα ξινό σαν άγριο βατόμουρο. Ποτέ της δε χαμογελούσε. Ποτέ της δε μας καλωσόριζε όταν μπαίναμε μέσα και τις λίγες φορές που μιλούσε ήταν για να μας πει : "Σας παρακολουθώ, γι' αυτό κάτω τα βρωμόχερά σας απ' τα σοκολατάκια μου!" ή "Δε σας θέλω εδώ αν είναι μόνο να κοιτάτε! Ή θα αφήσετε το παραδάκι σας ή δρόμο!"."
Η περιγραφή συνεχίζει το ίδιο χιουμοριστική, ενώ η φάρσα με ένα ποντίκι που σκαρφίζεται η μικρός ήρωας και η παρέα του είναι απ' αυτά που σου μένουν από το βιβλίο.
Πρόσφατα, ανακάλυψαν στο Λάνταφ, το περίφημο ζαχαροπλαστείο των παιδικών χρόνων του Νταλ, που σήμερα πουλάει κινέζικο φαγητό. Εδώ περισσότερες πληροφορίες κι ένα ενδιαφέρον βίντεο.
Ένα πολύ ξεχωριστό βιβλίο του είναι και το Αγόρι, με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Είναι ιδιαίτερα απολαυστικό σαν ιστορία, με εξαιρετικό χιούμορ και διάσπαρτο με αληθινές φωτογραφίες και αλληλογραφία του συγγραφέα.
Ένα μεγάλο, λοιπόν, μέρος του βιβλίου αφιερώνεται σε ένα ζαχαροπλαστείο. Αντιγράφω :
"Το ζαχαροπλαστείο του Λάνταφ, εν έτει 1923, ήταν το επίκεντρο της ζωής μας. Για μας, ήταν ό, τι κι ένα μπαρ για έναν αλκοολικό ή μια εκκλησία για έναν επίσκοπο. Χωρίς αυτό, υπήρχαν πολύ λίγοι λόγοι για να ζούμε. Ωστόσο, είχε ένα τεράστιο μειονέκτημα αυτό το ζαχαροπλαστείο. Η ιδιοκτήτριά του ήταν σκέτη φρίκη. Τη μισούσαμε και διακιολογημένα αισθανόμασταν έτσι.
Την έλεγαν κυρία Πράτσετ. Ήταν μια κοντή, καχεκτική μπαμπόγρια με μουστάκι στο πάνω χείλος κι ένα στόμα ξινό σαν άγριο βατόμουρο. Ποτέ της δε χαμογελούσε. Ποτέ της δε μας καλωσόριζε όταν μπαίναμε μέσα και τις λίγες φορές που μιλούσε ήταν για να μας πει : "Σας παρακολουθώ, γι' αυτό κάτω τα βρωμόχερά σας απ' τα σοκολατάκια μου!" ή "Δε σας θέλω εδώ αν είναι μόνο να κοιτάτε! Ή θα αφήσετε το παραδάκι σας ή δρόμο!"."
Η περιγραφή συνεχίζει το ίδιο χιουμοριστική, ενώ η φάρσα με ένα ποντίκι που σκαρφίζεται η μικρός ήρωας και η παρέα του είναι απ' αυτά που σου μένουν από το βιβλίο.
Πρόσφατα, ανακάλυψαν στο Λάνταφ, το περίφημο ζαχαροπλαστείο των παιδικών χρόνων του Νταλ, που σήμερα πουλάει κινέζικο φαγητό. Εδώ περισσότερες πληροφορίες κι ένα ενδιαφέρον βίντεο.
Last edited by a moderator:
Πάντως πιστεύω στ' αλήθεια πως θα τα εκτιμούσα πολύ περισσότερο αν τα διάβαζα μικρή όλα αυτά....