Παρακαλώ βάλτε το θανατικό της παραπάνω ανάρτησης σε πλοκή :κλαψ: Γιατίιιιιιιιι; Αμάααααν;;; Μπουχούυυυ!!! Εγώ δεν το έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο :κλαψ: Και γενικά με τα θανατικά πιστεύω πως μια πλοκίτσα χρειάζεται, έτσι δεν είναι βρε παιδάκια μου;;;
Έντιτ: Οκ τώρα κατάλαβα περί ποίου πρόκειται, οπότε, ναι ομολογώ αντέδρασα υπερβολικά. Σόρρυ, παιδιά, αλλά έχω ακούσει τόσα πολλά καλά γι’ αυτό το βιβλίο που θέλω να το διαβάσω απεγνωσμένα….
Για τον θάνατο του Φερμπάδερ λες Νικολέτα μου ;;Μα το λέει μέχρι και στο εξώφυλλο του βιβλίου οπότε δεν το λες σπόιλερ.Το αναφέρω κι εγώ στην παρουσίασή μου, άλλωστε εξαιτίας του το βιβλίο έχει αυτόν τον τίτλο
Κατά την γνώμη μου το εν λόγω βιβλίο είναι οι Άθλιοι του 21ου αιώνα και θεωρώ πως έχει αδικηθεί. Μα είναι δυνατόν το μέτριο "Κάλεσμα του Κούκου" να θεωρείται καλύτερο από το "Ένας Ξαφνικός Θάνατος"?
Έχουμε και το cast της τηλεοπτικής μεταφοράς του βιβλίου από το BBC.
Εγώ θα το έχω αύριο από τα Πάμπλικ αλλά με διαφορετικό εξώφυλλο. Είχα και εγώ μεγάλες προσδοκίες αλλά μετά από τα σχόλια θα φροντίσω να κρατάω καλάθι σε small μέγεθος... ))
Λοιπόν, το τέλειωσα πριν από λίγες μέρες και μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά. Αν και είναι πολύ βαρύ βιβλίο, και με τάραξε και με μελαγχόλησε. Δεν καταλαβαίνω γιατί να το συγκρίνει κανείς με τα Χάρι Πότερ. Το ένα είναι φαντασίας, το άλλο είναι ρεαλιστικό, το ένα είναι ιδανικό, το άλλο κυνικό και ωμό. Πάντως, θεωρώ ότι στο βάθος έχουν παρόμοια λογική, υπό την έννοια ότι και τα δύο μάχονται ενάντια στα κακώς κείμενα της κοινωνίας (ρατσισμό, αδιαφορία, μπούλινγκ, οικογενειακή κακοποίηση κλπ). Απλώς ο Χάρι Πότερ χρησιμοποιεί τη δύναμη της φαντασίας για να τα λύσει, ενώ το ένας ξαφνικός θάνατος τα παρουσιάζει ωμά, όπως είναι στην πραγματικότητα. Μην μου πείτε ας πούμε ότι η οικογένεια του θείου Βέρνον δεν θα ταίριαζε καταπληκτικά στο Πάγκφορντ!
Η πλοκή δεν είναι σαφώς πλοκή, με αρχή-μέση και τέλος, αλλά είναι σαν σκίτσα που στο τέλος ενώνονται για να σχηματίσουν μια μεγαλύτερη εικόνα. Εμένα δεν με ενόχλησε αυτό, ούτε το θεώρησα βαρετό. Αντίθετα, διάβαζα με ανυπομονησία για να δω πως θα αντιδράσει ο τάδε χαρακτήρας στο δείνα γεγονός ή κουτσομπολιό, ή αν και πώς θα πραγματοποιηθεί ο τάδε υπαινιγμός που κάνει η συγγραφέας.
Οι χαρακτήρες όλοι είναι αντιήρωες και δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τους συμπαθείς ή τους αντιπαθείς. Ο μόνος πραγματικά καλός χαρακτήρας ήταν ο Μπάρι, τουλάχιστον όπως φαίνεται, αν και αυτός είχε και τα μικροελλατώματα του (δηλαδή το ότι παραμελούσε τη γυναίκα του). Φυσικά, όπως είπατε, ήταν για καλό σκοπό, άλλα και πάλι αυτή είχε παράπονα. Οι πιο αντιπαθείς χαρακτήρες μου φάνηκαν το γηραιό ζεύγος Μόλισον και το παλιόπαιδο ο Φατς και εννοείται και ο Σάιμον. Τώρα που λέω για τον Φατς, σωστά κατάλαβα ότι
ήταν το πρώτο παιδί της Τέρι; Αν είναι έτσι, είναι ακόμη πιο φρικαριστικό αυτό που έγινε με την Κρίσταλ!
Με εκνεύρισε και με παραξένεψε επίσης η συμφιλίωση Σάιμον και Άντριου. Η σχέση Ρουθ-Σάιμον και η υποταγή της είναι πραγματικά εκνευριστική, αλλά δυστυχώς ρεαλιστική ψυχολογικά για τα ζευγάρια οπού συμβαίνει οικογενειακή κακοποίηση. Συμπάθησα πολύ την Σουκβιντάρ
νόμιζα θα έφευγε με την Πατρίτσια
. Την Κρίσταλ την λυπήθηκα/ συμπάθησα, αλλά με εκνεύριζε κιόλας. Οι πιο αδιάφοροι χαρακτήρες ήταν ο Γκάβιν και η Μέρι, λόγω του ότι και αυτοί αδιαφορούν για τον κόσμο και λόγω των ανασφαλειών τους. Δυστυχώς, νομίζω ότι είναι πιο κοντά στον καθημερινό άνθρωπο, διότι νομίζω και ότι οι πιο πολλοί από μας ναι μεν ενδιαφερόμαστε, αλλά περισσότερο θεωρητικά. (Θα μου πεις, αυτοί οι δυο και θεωρητικά αδιαφορούν).
Μου φάνηκε πολύ επιτυχημένος ο ψυχολογικός χειρισμός των ηρώων της και μου φάνηκε ενδιαφέρον ότι έφηβοι είναι οι καταλύτες της όλης υπόθεσης.
Σόρρυ, παιδιά, αλλά έχω ακούσει τόσα πολλά καλά γι’ αυτό το βιβλίο που θέλω να το διαβάσω απεγνωσμένα….
))
Με εκνεύρισε και με παραξένεψε επίσης η συμφιλίωση Σάιμον και Άντριου. Η σχέση Ρουθ-Σάιμον και η υποταγή της είναι πραγματικά εκνευριστική, αλλά δυστυχώς ρεαλιστική ψυχολογικά για τα ζευγάρια οπού συμβαίνει οικογενειακή κακοποίηση. Συμπάθησα πολύ την Σουκβιντάρ