Τζόναθαν Σουίφτ (Jonathan Swift) : "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ"

[Λορένα]

Με αφορμη την διαφορετικη εμπομπη του Ραδιο Αρβυλα, μου ηρθε στο μυαλο το πολυ γνωστο βιβλιο : τα ταξιδια του Γκιουλιβερ.

Ενα παιδι θα το διαβασει ευχαριστα. Ενας ενηλικας θα μπορεσει ευκολα να αντιληφθει το μηνυμα που θελει να μας περασει ο συγγραφεας;

Ολοκληρο το βιβλιο ειναι μια απαξιωση στην κοινωνια των ανθρωπων, και τις διαφορες μορφες διακυβερνησης

Ο πρωτος σταθμος του Γκιουλιβερ, ειναι στην χωρα των λιλιπουτειων, που εχουν μοναρχια. Γελιο προκαλει η αιτια εχθρας και πολεμου αναμεσα στα δυο λιλιπουτεια βασιλεια που υπαρχουν στο νησι ( ο τροπος καθαρισματος του αβγου νομιζω), ενω δεν περνα απαρητηση και η σταση του βασιλια και των αυλικων του.

Επομενος σταθμος, η χωρα των γιγαντων που κυβερνα ο κουμμουνισμος.. Ολοι μοιραζονται τα παντα, δεν υπαρχουν πλουσιοι και φτωχοι. Και εδω ο συγγραφεας σχολιαζει αναλογα

Η ιπταμενοι πολιτεια με τους επιστημονες που ειχαν.. αποβλακωθει μαλλον, προσπαθωντας να γινουν σοφοι

Και τελος.. η ιδανικη κοινωνια : η χωρα που κυβερνουν τα αλογα και οι ανθρωποι ειναι σε αγρια μορφη.

Ειναι να αναλογιζεται κανεις πως οι ανθρωποι ποτε δεν θα μπορεσουν να βρουν την γαληνη
Απορια : τυχαια αραγε, διαλεξε τα αλογα;

Προσφατα ειδα για πολλοστη φορα και την (αξιολογη) μεταφορα στην τν. Σαν ταινια, περνα πιο αμεσα τα μηνυματα, με τον ελαφρυ σαρκασμο που εχει το σεναριο

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Προσωπικά δε θα θεωρούσα την κοινωνία των γιγάντων κομουνιστική.

Νομίζω ότι ο Σουίφτ σαν έντονα πολιτικοποιημένος που ήταν γράφει για να σατιρίσει την βρετανική κοινωνία της εποχής του αλλά και την φιλοσοφική-πολιτική λογοτεχνία (τύπου Ουτοπία) όπου η τέλεια πολιτεία βρίσκεται σε φανταστικά βασίλεια σε ανεξερεύνητες περιοχές. Η εποχή του Σουίφτ (έζησε 1667-1745) είδε ραγδαίες πολιτικές αλλαγές από την ανατροπή και την εκτέλεση του Καρόλου Α' (δεκαετία του 1640), την δικτατορία των πουριτανών Κρόμβελ (Όλιβερ 1553-1558 και Ρίτσαρντ 1558-1560) την καταστροφή της Ιρλανδίας από τον Κρόμβελ το 1549-1553, την παλινόρθωση της μοναρχίας με τον Κάρολο Β' το 1560, την ένδοξη επανάσταση και την εκθρόνηση του Ιακώβου Β' το 1688, οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις που προώθησε ο Γουλιέλμος Γ' στα τέλη του 17ου αιώνα και στις αρχές του 18ου, η οριστική πτώση των Στιούαρτ και η άνοδος στον Βρετανικό θρόνο του Γερμανού Γεωργίου Α' το 1714 και οι συνεπακόλουθες εξεγέρσεις των Στιούαρτ που είχαν αποκλειστεί από τη διαδοχή στο βρετανικό θρόνο (κυρίως 1715 και 1745). Ο Σουίφτ σαν Αγγλικανός Ιρλανδικής καταγωγής είναι λογικό από την μια να στηλιτεύει τις απολυταρχικές-αριστοκρατικές τάσεις των (φιλοκαθολικών) σκοτσέζικης καταγωγής Στιούαρτ (με τους Λιλιπούτειους) από την άλλη να αντιτίθεται στους υπερηθικολόγους πουριτανούς Κρόμβελ. Ακόμα σαν κληρικός που ζεί στην αυγή του αιώνα των φώτων λογικό να είναι σκεπτικιστής ως προς την ικανότητα της επιστήμης να δώσει απαντήσεις μόνο βάσει της λογικής, επηρεασμένος όμως και ο ίδιος από τον διαφωτισμό, βρίσκει το ιδανικό στην επιστροφή στη φυσική ζωή.

 

[Παρωνύμιος]

Από τότε που ενηλικιώθηκα αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό τον όρο "παιδική" ή "εφηβική" ή "νεανική" λογοτεχνία. Κάθε τι μπορεί να διαβαστεί από κάθε ηλικία και ανάλογα με αυτήν θα καταλάβουμε ή όχι τα διάφορα "στρώματα" ή "φλοιούς" του κειμένου. Ενήλικος πια διάβασα διάφορα "νεανικά", κυρίως Βερν, και μια χαρά μου φαινόταν για ενήλικους αναγνώστες, και μια χαρά θέματα υπήρχαν για να με προβληματίσουν, θέματα που δεν θα κατανοούσα αν ήμουν μικρό παιδί. Ποια η άποψή σας;

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Αυτό είναι κάτι το σχετικό. Όταν εγώ ας πούμε διαβάζω ένα βιβλίο, δεν με ενδιαφέρει αν θεωρείται καλό ή κακό, παιδικό ή ενήλικο αλλά αν μου αρέσει ή όχι. Ακόμα πολλά από τα βιβλία που θεωρούμε σήμερα κλασσικά παιδικά αναγνώσματα οι συγγραφείς τους τα έγραψαν έχοντας κατά νου ένα πιο ενήλικο (αν και συχνά νεανικό) κοινό. Ένα παράδειγμα είναι ο Γκιούλιβερ που ο Σουίφτ το έγραψε σαν πολιτική σάτιρα κυρίως, τα παραμύθια των Γκριμ που (νομίζω) αποσκοπούσαν σε ενός είδους λαογραφική καταγραφή θρύλων και μύθων της Κεντρικής Ευρώπης αλλά ακόμα και ο Βερν που αναφέρεις έγραφε για ένα κοινό που ηλιακά ήταν λίγο πριν λίγο μετά τα 20, όμως εγώ διάβασα αρκετά βιβλία του και μετά που πέρασα τα 30. Σίγουρα δεν ήταν το ίδιο με όταν διάβαζα Βερν στα 12, και ίσως αν δεν ήταν ένας αγαπημένος μου συγγραφέας να τα έβρισκα ακόμα χειρότερα όμως θεωρώ το να διαβάζω ένα βιβλίο του Βερν ή Χάρι Πότερ ένα ευχάριστο διάλειμμα από πιο ενήλικα βιβλία (την Νάρνια όμως την βρίσκω υπερβολικά ηθικοπλαστική για 30ριδες και βάλε). Ένα θέμα που με προβληματίζει όμως σχετικά με κλασσικούς συγγραφείς που είναι δημοφιλείς σαν σύγχρονα παιδικά/εφηβικά αναγνώσματα (Σουίφτ, Βερν, Ντίκενς, Μαλό, Δουμάς κτλ) κατά πόσο το βιβλίο που θα πιάσω στα χέρια μου έχει κάποια σχέση με το βιβλίο που έγραψε ο συγγραφέας...