Κι εγώ από την αρχή συμπάθησα την Έμμα. Νομίζω ότι εδώ η έμπειρη πια Ώστεν σκιαγραφεί ίσως την πιο ρεαλιστική κεντρική ηρωίδα σε όλο της το έργο. Όλες συμπαθήσαμε τη δυναμική Ελίζαμπεθ Μπέννετ ή την γλυκιά και μετρημένη Άννα Έλιοτ ή την Έληνορ Ντάσγουντ, αλλά αυτές ήταν υπερβολικά λογικές και συγκροτημένες σαν προσωπικότητες και υπερβολικά αψεγάδιαστες. Σχεδόν τέλειες! Η Έμμα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της, είτε πλούσιο είτε όχι. Ακόμη και στις μέρες μας, τα τόσο νεαρά κορίτσια αρέσκονται στη συνεχή κριτική, παίρνουν τα πάντα στα σοβαρά, παρατηρούν συνεχώς τους άλλους και σχολιάζουν τα πάντα, εντυπωσιάζονται εύκολα και ως συνήθως, παρασύρονται σε λανθασμένα συμπεράσματα και βιαστικές απόψεις για τους πάντες και τα πάντα. Δεν αφήνουν ούτε κουβέντα, ούτε λέξη ή νεύμα να πέσει κάτω, που λέμε. Τώρα βάλε και το γεγονός ότι είναι αριστοκράτισσα και μεγαλώνει σε μία ασφυκτική εποχή και κοινωνία, με απίστευτα στεγανά...καταλαβαίνουμε όλοι αυτά της τα ελαττώματα, που έχουν ενοχλήσει πολλούς αναγνώστες. Γι' αυτό είπα ότι ο σωστός άντρας, και ο χρόνος φυσικά, θα της έκαναν καλό. Χρειάζεται να χαλαρώσει και να δέχεται τους άλλους όπως είναι. Α! Και να πάψει να επεμβαίνει στις ζωές των φίλων της! ;)