Είδα την ταινία του 2005, προχθές. Είναι αναπόφευκτο να συγκρίνει κανείς. Δυστυχώς, εγώ είδα πρώτα την σειρά, που είναι εξαίρετη, και έτσι ένιωσα πως η ταινία υστερεί σε αρκετά σημεία.
Και κυριότερα, μάλλον, υστερεί στο καστ.
Στην σειρά, όταν στην αρχή εμφανίζεται ο Φερθ σαν Ντάρση, αποπνέει πραγματικό σνομπισμό και απαξίωση για τον περίγυρο ενώ ο Μακφέιντιεν, εκεί στην αρχή της ταινίας, μοιάζει απλά ακαθόριστα μουτρωμένος. Έπειτα που αλλάζει η διάθεση του, βγαίνει πολύ καλύτερα, βέβαια.
Πιστεύω πως η Κίρα Νάιτλη στάθηκε καλά στον ρόλο τής Λίζςη. Είναι πολύ όμορφη αλλά ευτυχώς έχει ένα ιδιαίτερο γέλιο που σπάει την αίσθηση της ντίβας. Όμως η Λίζη της σειράς, σνομπ, ψιλοείρων και τροφαντούλα, μοιάζει πιο αληθινή μέσα στην εποχή και την κοινωνική τάξη εκείνης της Αγγλίας.
Όταν, για παράδειγμα, στο τέλος λέει η Λίζη για τον Ντάρση πως "μοιάζουμε πολύ στον χαρακτήρα", αυτό στην ταινία δεν έχει φανεί ιδιαίτερα. Η Κίρα σαν Λίζη δεν βγάζει πραγματικά σνομπισμό.
Η Τζέιν της ταινίας, δυστυχώς, απλά άλλη μια όμορφη ξανθιά, από τις πάμπολλες που παρελαύνουν στην ατέλειωτη πασαρέλα του αμερικάνικου κινηματογράφου. (Κάποτε άκουσα τον Γούντη Άλλεν να λέει πως όταν χρειάζεται κάποιον νορμάλ άνθρωπο να υποδυθεί κάποιον ρόλο ψάχνει στην Ευρώπη, γιατί βέβαια στο Χόλιγουντ όλοι είναι εξωφρενικά πανέμορφοι, οι γυναίκες μοντέλα και οι άντρες χτισμένοι.) Η Τζέιν της σειράς, από την άλλη, έχει ένα πρόσωπο πιο χαρακτηριστικό, πιο εκφραστικό και συναισθηματικό• ένα πρόσωπο ανθρώπινο που εκπέμπει αληθινή καλοσύνη• ένα πρόσωπο σου μένει. Έτσι, όταν της λέει η Λίζη πως δεν είναι ικανή να σκεφτεί κάτι κακό για κανέναν, στην σειρά αυτά τα λόγια πραγματικά μοιάζουν πολύ αληθινά ενώ στην ταινία ακούς απλά άλλη μια ατάκα απ' το σενάριο.
Ο μεγάλος Σάδερλαντ, σαν κ. Μπένετ, διάλεξε να είναι ξινός με τις αντιδράσεις του κάπως αργές και αποξενωμένες. Ο κ. Μπένετ της σειράς, όμως, ανθρώπινος, προσγειωμένος, με χιούμορ και ευστροφία, έμοιαζε σαν λογικός αντίποδας της υστερικής κας Μπένετ.
Ένα παράδειγμα: τα λόγια που λέει ο πατέρας μετά την πρόταση του Κόλινς στην Λίζη: "Λίζη από σήμερα θα είσαι πια ξένη για έναν από τους γονιούς σου ..κτλ." είναι καλό χιούμορ. Στην σειρά πράγματι λέγονται με χιούμορ κι υπάρχουν χαμόγελα από την Λίζη και τον κ. Μπένετ ενώ στην ταινία ο Σάδερλαντ τα λέει ξερά και ξινά και δεν σπάει το χείλι κανενός. Μοιάζει δηλ. σαν το ύφος της σκηνής να είναι εκτός πνεύματος αυτών που λέγονται.
Τον ηθοποιό που υποδύεται τον Κόλινς στην ταινία, τον έτυχα πρώτα σε φωτογραφία στον Ιστό, και βλέποντας άλλο ένα όμορφο πρόσωπο απογοητεύτηκα. Ευτυχώς που τελικά, βλέποντας την ταινία, διαπίστωσα πως είχε ένα ψεγάδι: ήταν πολύ κοντός. Αλλά και πάλι, η σειρά είχε το ευτύχημα να έχει για Κόλινς αυτόν απίστευτο Ντέιβιντ Μπάμπερ που κατάφερε ένα δεύτερο ρόλο να μας τον κάψει παντοτινά στην μνήμη. Ασυναγώνιστος.
Εντυπωσιακό είναι πόσο μοιάζουν εκφραστικά οι ηθοποιοί που πλαισιώνουν τον κ. Μπίνγκλεη. Εδώ μου άρεσε πολύ καί ο πιτσιρίκος Μπίνγκλεη της ταινίας.
Αλλά ας το αφήσω εδώ με τους ηθοποιούς. Η σειρά έχει απλά ένα πολύ καλύτερο καστ.
Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η γενικότερη διαφορετική αίσθηση που αποπνέουν οι δύο εκδοχές. Κατά κάποιον τρόπο η λιτή κι απογυμνωμένη εκδοχή της σειράς μοιάζει πιο πειστική, τουλάχιστον στα μάτια μου.
Ωραία στιγμή της ταινίας είναι η ερωτική εξομολόγηση του Ντάρση αλλά αν το σκεφτούμε, εδώ έχει επιστρατευτεί το ίδιο φθηνό μέσο που βλέπουμε πάντα σε Χόλιγουντ και Μπόλιγουντ, όπου χρειάζεται δράμα: άσκοπη βροχή κι άνθρωποι που δίχως λόγο περπατούν ακάλυπτοι σε αυτήν.
Η σειρά, έχοντας την άπλα του χρόνου, χτίζει άνετα το ειδύλλιο ενώ στην ταινία όλα συμβαίνουν τόσο συνοπτικά που υπάρχει κίνδυνος να μην το πάρουμε χαμπάρι (το ειδύλλιο) έτσι που και πάλι επιστρατεύονται σκόρπια τεχνάσματα (ψιλοκλισέ, αν το σκεφτείς) όπως μια ματιά "με νόημα", ένα σφίξιμο του χεριού "με νόημα" κτλ.
Το τέλος της ταινίας απογοητευτικό, για μένα. Στην σκηνή όπου η Λίζη ζητά την άδεια του πατέρα της να παντρευτεί τον Ντάρση, με όλα αυτά τα αμήχανα ψιλογελάκια και το χέρι στο στόμα, εγώ δυστυχώς έβλεπα απλά την Κίρα και τον Σάδερλαντ να υποδύονται την Λίζη και τον κ. Μπένετ ενώ, το ομολογώ, στην σειρά έβλεπα απλά την Λίζη με τον μπαμπά της.
Δεν ξέρω ποια θα ήταν η άποψή μου αν είχα δει πρώτα την ταινία. Όπως και να έχει, πιστεύω πως η σειρά είναι αληθινά μια πολύ καλή επίδοση που δύσκολα θα ξεπεραστεί ενώ η ταινία είναι απλά υποδεέστερη.
Ας γίνεις εσύ η αρχή να διαβάσουν κι άλλα μέλη-άντρες της λέσχης Όστεν
και τον Κόλιν Φερθ δεν μπορείς να τον θυμάσαι μόνο από έναν ρόλο.