Τα πιο όμορφα κι αγαπημένα ποιήματα

Βιστέρια

Βιστέρια

Απ'τα πολύ πολύ αγαπημένα μου του Αργύρη Χιόνη :

[Τραπέζι]
Είμ᾽ ένα ξύλινο τραπέζι τίποτ᾽ άλλο
Κάποτε θά 'μουν οπωσδήποτε ένα δέντρο
Όμως τι δέντρο δεν θυμάμαι
Η πλάνη το πριόνι τα καρφιά και τα βερνίκια
–ω Θεέ μου πόσ'απανωτά βερνίκια–
Μπορούν να ξεκουτιάνουν και το πιο γερό μνημονικό
Είμ᾽ ένα ξύλινο τραπέζι τίποτ᾽άλλο
Παλιό παμπάλαιο και για τούτο απανωτά βερνικωμένο
Για να μη δείχνει η ηλικία μου και το σακάτεμά μου
Για να διατηρηθεί η αξιοπρέπεια των κατόχων μου
Για τη δική μου ποιος σκοτίζεται
Δεκάρα εγώ δεν δίνω για ανώφελες γυαλάδες
Η μόνη μου φροντίδα είναι ν᾽ ἀντέξω
Στο βάρος των αγκώνων τους και στις γροθιές τους
Να σφίξω τις αρθρώσεις μου να μην παραπατώ
Να πνίξω μέσα μου να μην τ᾽ ακούσουν το τρίξιμο του σαρακιού
Ν᾽ απομακρύνω έτσι όσο γίνεται την ώρα της φωτιάς

- Σχήματα Απουσίας, 1973. (διαθέσιμο στην ΕΒΕ)
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Συντονιστής
Ο/Η Βιστέρια έγραψε:
Απ'τα πολύ πολύ αγαπημένα μου του Αργύρη Χιόνη :
Click to expand...
Ω ναι, ξέρω καλά πώς δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις,
πώς δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.
Υπάρχουνε πολλοί πού ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους,
μες στη βαθιά τους πολυθρόνα, πολλοί πού για πάντα
τούς σκέπασε το πουπουλένιο πάπλωμά τους.
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ ένα
κουπάκι του καφέ, σ΄ ένα κουτάλι του γλυκού…
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται,
ς είναι γλυκός κι ανόνειρος.
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

-Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986

(διαθέσιμο στο Η Φωνή της σιωπής, που ειναι μη διαθεσιμο στα βιβλιοπωλεία)
 
Last edited:
Νικόλας Δε Κιντ

Νικόλας Δε Κιντ

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν καρδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που
αγγίζονται.

Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στην σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
– ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό-
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής
μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση
σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
Και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου.
Και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας
περιβάλλει.

Πάμπλο Νερούδα - La noche en la isla
Πόσο μου ταιριάζει αυτό το ποίημα και γενικώς ο Νερούδα!:ντροπή:
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Συντονιστής
Νικόλα, από πού ειναι αυτό το ποιημα; σε ποια συλλογή;
Δεν ειναι σιγουρα στα εικοσι ερωτικά κι ενα απελπισμένο τραγουδι. Αυτα, θυμαμαι να εχουν τιτλαριθμηση (όπως λέει και ο τιτλος :)))))(και, αν δεν το χεις, στο συστήνω ανεπιφύλακτα, αλλά αποφυγε την μετάφραση του Κεντρωτή. Καλόόοος, χρυσός, αλλά ειναι καπως πομπώδης, το διαπιστωσα και στην ηλιόπετρά του)
Στους στιχους του καπετάνιου, ίσως;
 
Last edited:
Νικόλας Δε Κιντ

Νικόλας Δε Κιντ

@Έλλη Μ Todo el Amor, Όλη η αγάπη, εκδόσεις Έψιλον, μετάφραση Κώστας Σουερεφ.
Η έκδοση που στο εξώφυλλο έχει έναν πίνακα του Πικάσο (οι 3 γυναίκες, 1908)
Ήμουν σαφής νομίζω!

Α ευχαριστώ που μου θύμησες να διαβάσω και την Ηλιόπετρα!:μπράβο:
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Συντονιστής
Sonnet 90: Then Hate Me When Thou Wilt; If Ever, Now
Then hate me when thou wilt; if ever, now;
Now, while the world is bent my deeds to cross,
Join with the spite of fortune, make me bow,
And do not drop in for an after-loss:
Ah! do not, when my heart hath ‘scaped this sorrow,
Come in the rearward of a conquered woe;
Give not a windy night a rainy morrow,
To linger out a purposed overthrow.
If thou wilt leave me, do not leave me last,
When other petty griefs have done their spite,
But in the onset come: so shall I taste
At first the very worst of fortune’s might;
And other strains of woe, which now seem woe,
Compared with loss of thee, will not seem so.

Shakespeare
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Συντονιστής
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Με το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά σιγά σαν τον κλέφτη
Από το παραθύρι της άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!

Απο την Αμοργό του Νίκου Γκάτσου.
 
Έλλη Μ

Έλλη Μ

Συντονιστής
Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ‘τανε βαριά σα σήμερα,
μονάχα αν έλειπες ταξίδι.
Το πρωί σκέπτουμαι
τα μέλη σου σφιχτοδεμένα – εκεί κάπως εντοπίζω
την αγκαλιά σου.
Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν
το δαγκωμένο φρούτο.
Έλα, η μέρα είναι τόσο ωραία – τα ποιήματα που
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.
Μπορούσα τόσα πράματα
να τα μετατρέψω σε χαρά και να σ’ τα δώσω.
Κάθε στιγμή μπορούσα να σου την κάνω μουσική
πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που
βουλιάζει βαθιά μέσα.
Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από
μέλη να ‘χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου.
Ή μυρουδιές—μήπως θέλεις μυρουδιές;
Τότε θα ‘ναι μυρουδιές δροσερές,
σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι – ή σαν γιαλός
το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός,
ο αχινός – και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό,
μα παίζει.
Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα.

Μάτση Χατζηλαζάρου, Έρως μελαχρινός
 
You must log in or register to reply here.
Top