Γράφω δυο συγκεκριμένα πράγματα που το ένα συμπληρώνει το άλλο. Πρώτον ότι βλέποντας την ταμπέλα τρόμου δεν πλησιάζω τέτοιου τύπου βιβλία γιατί όσες φορές το έκανα διάβασα ελεεινά γραμμένες ιστορίες που δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν σ' εμένα. Και δεύτερον σνομπάρω αυτά που έχω διαβάσει υπό αυτό το πρίσμα. Όχι το είδος, ούτε όποιον διαβάζει αυτό το είδος.
Στην τελική κι εγώ διαβάζω αστυνομικά. Τα λατρεύω. Και ειδικά τα κλειδωμένου δωματίου με εξιτάρουν απίστευτα. Έχω βρει αλήθειες της ζωής σε τέτοια βιβλία όπως έχω διασκεδάσει ατελείωτες ώρες κι έχω διαβάσει επίσης και σαχλαμπούχλες.
Σνομπάρω τα δείγματα τρόμου που έπεσαν στα χέρια μου.
Ξαναγράφω με την ταμπέλα τρόμου.
Έχω διαβάσει Λάβκραφτ χωρίς να ξέρω τι είναι ( βιβλίο που βρέθηκε καθαρίζοντας μουχλιασμένο υπόγειο φίλου κι είχαν σκιστεί και ξεθωριαστεί οι εισαγωγικές σελίδες), ούτε στοιχεία για το συγγραφέα κι έχω εθιστεί για μέρες. Δεν τρόμαξα, δεν ένιωσα δυσφορία, δεν κοιμήθηκα με ανοιχτά φώτα, αλλά εκτίμησα μια πραγματικά όμορφα δοσμένη ιστορία που ναι κάτι μου είπε περισσότερο για τις σκέψεις, την εποχή, τα θέλω του συγγραφέα, ή τους φόβους του.
Οι ταμπέλες στη λογοτεχνία όπως και οι μεταφρασμένοι τίτλοι είναι ένα θέμα που αν ξεκινήσουμε τώρα το 2115 ακόμη θα το συζητάμε ( στο μεταξύ να κάνουμε και λίγο χούμορ μέσα σ' αυτή την εκατονταετία στην Ελλάδα θα έχουν γίνει ίσα με 5.000 εκλογές ακόμα
).
(Για τα λουλούδια το smiley) 
Κι εγώ λέω να παρω τα διηγηματα του Πόε!