Σχετικά με ταινίες ξένης παραγωγής που βασίστηκαν σε ελληνικά βιβλία.
Πιστεύω πως η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει τόσο μεγάλη απήχηση εκτός των συνόρων και πως τα δύο νόμπελ λογοτεχνίας της δεν είναι αντίστοιχα του πραγματικού της αντίκρισματος στο ξένο αναγνωστικό κοινό. (Παρεμπιπτόντως, από την εμπειρία μου θα έλεγα πως οι δυο πιο διαβασμένοι νέοι Έλληνες συγγραφείς είναι ο Καζαντζάκης στην πεζογραφία και ο Καβάφης στην ποίηση.)
Αυτός είναι και ο λόγος που μάλλον είναι λίγα τα ελληνικά βιβλία που έχουνε γίνει ταινίες ξένης παραγωγής. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε πόσες ταινίες ξένης παραγωγής έχουν βασιστεί σε ελληνικά βιβλία. Η λίστα μάλλον δεν θα είναι μακρύτατη, ίσως όμως έχει τον ενδιαφέρον να τα συνοψίσουμε εδώ πέρα. Για αρχή βάζω τρεις που μου έρχονται έτσι πρόχειρα και όποιος θέλει μας γράφει και γι' άλλες κι εγώ θα τις συμπληρώσω εδώ στις πρώτη ανάρτηση. (Οπότε θα εκτιμήσω και την ομογενή μορφοποίηση ;) )
"Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" του Νίκου Καζαντζάκη
— "Celui qui doit mourir" (1988) του Ζιλ Ντασέν.
"Ο Τελευταίος Πειρασμός" του Νίκου Καζαντζάκη
— "The Last Temptation of Christ" (1988) του Martin Scorsese.
Πολύ καλοφτιαγμένη ταινία με καταπληκτική ανατολίτικη μουσική από τον Peter Gabriel. Δυστυχώς, κατά την προβολή της στην Ελλάδα είχαμε θλιβερές εικόνες χριστιανών που διαμαρτύρονταν έξω από τους κινηματογράφους. Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά γιατί.
Θυμάμαι τον πρωταγωνιστή Willem Dafoe, τότε, να λέει πως δεν ξέρει εάν αυτός ο ρόλος θα σήμαινε και το τέρμα στην καριέρα του. Ευτυχώς, ο πολύ καλός και συμπαθητικός ηθοποιός έμελε να έχει μια μακρύτατη και σπουδαία καριέρα έπειτα.
"Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του Νίκου Καζαντζάκη
— "Alexis Zorbas" (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη
Πέρασε στο εξωτερικό την δεκαετία του '60 ένα στερεότυπο πως οι Έλληνες είμαστε ρομαντικά ανέμελοι κι έξω καρδιά και πυροδότησε μια μόδα πάνω στην οποία ευδοκίμησαν ελληνικά εστιατόρια και ελληνικά συγκροτήματα. Όλα σε μια κιτς αισθητική.
"Λι" του Νίκου Καββαδία
— "Between the Devil and the Deep Blue Sea" της Marion Hansel
Με μουσική επένδυση συνθέσεις του Βιμ Μέρτενς και πρωταγωνιστή τον Stephen Rea παρακαλώ! Πολύ γλυκιά μεταφορά του πανέμορφου διηγήματος που όμως δύσκολα να την τύχει για να την δει κάπου κανείς. (Την έχω σε κασέτα VHS, πάντως!
)
Εδώ το ξεκίνημα της ταινίας με μια σκηνή παρμένη από το ποίημα του Καββαδία "Οι Γάτες των Φορτηγών" και το αγαπημένο πιάνο του Βιμ Μέρτενς πάνω στα γράμματα τίτλου.
«Ζ» του Βασίλη Βασιλικού
— «Ζ» του Κώστα Γαβρά.
Πολιτικό θρίλερ, πολύ κοντά στο βιβλίο, από έναν μετρ του είδους και μουσική από τον Μίκη Θεοδωράκη.
Πιστεύω πως η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει τόσο μεγάλη απήχηση εκτός των συνόρων και πως τα δύο νόμπελ λογοτεχνίας της δεν είναι αντίστοιχα του πραγματικού της αντίκρισματος στο ξένο αναγνωστικό κοινό. (Παρεμπιπτόντως, από την εμπειρία μου θα έλεγα πως οι δυο πιο διαβασμένοι νέοι Έλληνες συγγραφείς είναι ο Καζαντζάκης στην πεζογραφία και ο Καβάφης στην ποίηση.)
Αυτός είναι και ο λόγος που μάλλον είναι λίγα τα ελληνικά βιβλία που έχουνε γίνει ταινίες ξένης παραγωγής. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε πόσες ταινίες ξένης παραγωγής έχουν βασιστεί σε ελληνικά βιβλία. Η λίστα μάλλον δεν θα είναι μακρύτατη, ίσως όμως έχει τον ενδιαφέρον να τα συνοψίσουμε εδώ πέρα. Για αρχή βάζω τρεις που μου έρχονται έτσι πρόχειρα και όποιος θέλει μας γράφει και γι' άλλες κι εγώ θα τις συμπληρώσω εδώ στις πρώτη ανάρτηση. (Οπότε θα εκτιμήσω και την ομογενή μορφοποίηση ;) )
"Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται" του Νίκου Καζαντζάκη
— "Celui qui doit mourir" (1988) του Ζιλ Ντασέν.
"Ο Τελευταίος Πειρασμός" του Νίκου Καζαντζάκη
— "The Last Temptation of Christ" (1988) του Martin Scorsese.
Πολύ καλοφτιαγμένη ταινία με καταπληκτική ανατολίτικη μουσική από τον Peter Gabriel. Δυστυχώς, κατά την προβολή της στην Ελλάδα είχαμε θλιβερές εικόνες χριστιανών που διαμαρτύρονταν έξω από τους κινηματογράφους. Ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά γιατί.
Θυμάμαι τον πρωταγωνιστή Willem Dafoe, τότε, να λέει πως δεν ξέρει εάν αυτός ο ρόλος θα σήμαινε και το τέρμα στην καριέρα του. Ευτυχώς, ο πολύ καλός και συμπαθητικός ηθοποιός έμελε να έχει μια μακρύτατη και σπουδαία καριέρα έπειτα.
"Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά" του Νίκου Καζαντζάκη
— "Alexis Zorbas" (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη
Πέρασε στο εξωτερικό την δεκαετία του '60 ένα στερεότυπο πως οι Έλληνες είμαστε ρομαντικά ανέμελοι κι έξω καρδιά και πυροδότησε μια μόδα πάνω στην οποία ευδοκίμησαν ελληνικά εστιατόρια και ελληνικά συγκροτήματα. Όλα σε μια κιτς αισθητική.
"Λι" του Νίκου Καββαδία
— "Between the Devil and the Deep Blue Sea" της Marion Hansel
Με μουσική επένδυση συνθέσεις του Βιμ Μέρτενς και πρωταγωνιστή τον Stephen Rea παρακαλώ! Πολύ γλυκιά μεταφορά του πανέμορφου διηγήματος που όμως δύσκολα να την τύχει για να την δει κάπου κανείς. (Την έχω σε κασέτα VHS, πάντως!
)Εδώ το ξεκίνημα της ταινίας με μια σκηνή παρμένη από το ποίημα του Καββαδία "Οι Γάτες των Φορτηγών" και το αγαπημένο πιάνο του Βιμ Μέρτενς πάνω στα γράμματα τίτλου.
«Ζ» του Βασίλη Βασιλικού
— «Ζ» του Κώστα Γαβρά.
Πολιτικό θρίλερ, πολύ κοντά στο βιβλίο, από έναν μετρ του είδους και μουσική από τον Μίκη Θεοδωράκη.
