δεν ζήτησα αντιμετάθεση. Απλά λέξεις που κάποιος τις λέει λάθος και του ακούγονται εξίσου καλά οπως οι σωστές. Δίχως ομως να είναι κοινά καθιερωμένα λάθη και δίχως να είναι πολυτυπία της γλώσσας. Γενικότερα, δίχως να έχουν γενικευμένη χρήση.
Σωστό και λάθος, μου ακούγονται μια χαρά καί τα δύο!
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Χμμμ... Μου έρχονται κι εμένα δυο τρία στο νου: Για μια περίοδο, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, είχα κολλήσει κι έλεγα την ενηλικίωση ενηκιλίωση. Ήξερα βέβαια πως είναι εντελώς λάθος αυτό που έλεγα. Όμως το σωστό "ενηλικίωση" για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να το προφέρω. Προσπαθώντας να πω τη λέξη σωστά, την επαναλάμβανα πολλές φορές "ενηκιλίωση ενηκιλίωση ενηκιλίωση" και τελικά μπερδευόμουν χειρότερα. Και κάποια στιγμή, απλώς το ξεπέρασα ( ;;;;; ).
Η μητέρα μου πάλι λέει συνεχώς παφιασμένος αντί για παθιασμένος. Τις έχουμε πει πάρα πολλές φορές πως το παφιασμένος δεν λέγεται, κι εκείνη επιμένει. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να το μπερδεύει με το μπαφιασμένος...
Τέλος, χρησιμοποιούμε οικογενειακώς τον τύπο κοροΐδευε αντί για κορόιδευε. Όμως δεν είμαι απολύτως σίγουρη πως είναι της οικογένειας το πρόβλημα. Μπορεί να το λένε έτσι στη Χίο.
Η μητέρα μου πάλι λέει συνεχώς παφιασμένος αντί για παθιασμένος. Τις έχουμε πει πάρα πολλές φορές πως το παφιασμένος δεν λέγεται, κι εκείνη επιμένει. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να το μπερδεύει με το μπαφιασμένος...
Τέλος, χρησιμοποιούμε οικογενειακώς τον τύπο κοροΐδευε αντί για κορόιδευε. Όμως δεν είμαι απολύτως σίγουρη πως είναι της οικογένειας το πρόβλημα. Μπορεί να το λένε έτσι στη Χίο.
Παλιά λέγαν χειρούργος, αλλά θεωρήθηκε πως εις -ούργος είναι συνήθως κακόσημα (πανούργος, κακούργος κτλ.) και μεταβίβασαν τον τόνο. Θυμάμαι σχετικό άρθρο ενός χειρούργου σε μια εφημερίδα, πριν καμια 20αριά χρόνια...
πάντως αν την έχεις περπατήσει την οδό, τότε γιατί να μην είναι περπατημένη?Εγώ ανακάλυψα χτες ότι έλεγα την πεπατημένη οδό περπατημένη οδό. Θα είμαι η πιο άθλια φιλόλογος
Βγάζει όμως μια χαρά νόημα..
Τονισμός με ηθική χροιά;! Καλό κι αυτό...
Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος αν και το κακούργος τονίζεται σωστά, γιατί π.χ. υπάρχει και το αυτουργός... Αν αυτουργός, γιατί όχι και κακουργός; Υπάρχει μια σύγχυση... και για τη λύση της μόνο σε έναν πάει το μυαλό μου...
Και τα δυο σωστα ειναι, συμφωνα και με τον Τριανταφυλλιδη
Προσωπικά θεωρώ "πιο σωστό" αυτο με την τονο στη λήγουσα, γιατι αυτο ακουγα και ελεγα όλη μου τη ζωή, ενω τον βλεπω και γραπτά. Τον αλλο τυπο τον πρωτοακουσα πολυ αργοτερα. Δεν ξερω αν προκειται για βορεια διαλεκτο.
Προσωπικά θεωρώ "πιο σωστό" αυτο με την τονο στη λήγουσα, γιατι αυτο ακουγα και ελεγα όλη μου τη ζωή, ενω τον βλεπω και γραπτά. Τον αλλο τυπο τον πρωτοακουσα πολυ αργοτερα. Δεν ξερω αν προκειται για βορεια διαλεκτο.
Ίσως. Αγαπούμε παραλήγουσα, λατρεύουμε προπαραλήγουσα, φλερτάρουμε στενά με την προηγούμενή της:
"Εί-μα-στα-νε σ' ένα πανηγύρι...", "Μπα-ίλ-ντι-σα-με στο γάμο..."
Έτσι λοιπόν, το στρόγγυλος μου κάνει πιο φυσικό.
Και μια που με ξανάδα: χειρ-ούρ-γος!))
"Εί-μα-στα-νε σ' ένα πανηγύρι...", "Μπα-ίλ-ντι-σα-με στο γάμο..."
Έτσι λοιπόν, το στρόγγυλος μου κάνει πιο φυσικό.
Και μια που με ξανάδα: χειρ-ούρ-γος!
))Ίσως εμείς οι βορειοελλαδίτες να το λέμε ''στρόγγυλα''!!!
Κι εγω τα τελευταία χρόνια το διαπιστωσα αυτό με τον τονισμό,που ζω λίγο πιο νότια!
Ευχαριστώγια τη διευκρίνηση!
Μήπως αγαπητέ Παρωνύμιε είσαι κι εσυ από τα βόρεια και σου φαίνεται μια χαρα???
κατά κάποιον τρόπο, μοιάζει να βελτίωσε την λέξη..
δέν την παθαίνω ποτέ σχεδόν. Οι συμφύρσεις που μου έρχονται στο στόμα είναι οι απολύτως επιτρεπτές γραμματικά και συντακτικά. Φταίει και η ηλικία και η εντελώς άλλη εκπαίδευση που είχα δεχθεί / υποστεί.
έτσι, δέν θα έλεγα ποτέ ''Δαμαλτίας'', ούτε ''μαγαδασκάρη''. Δέν θα μπορούσα να γράψω παρά ''Φιλλανδία'', και δέν θα έλεγα ποτέ τη Φλάνδρα ''Φλαμανδία'' (όπως ένας δημ(ι)οσιογράφος του ''βήματος'').
παρα ταύτα, ενώ θα έλεγα ''Αρσενικό'', θα αποκαλούσα το χωριό ''Σερνικάκι'', ή ένα ''ερμαφρόδιτο στη συμπεριφορά ή τους τρόπους'' άτομο ''σερνικοθήλυκο''.
Θα έλεγα το ''φαλακρό'' ΚΑΊ ''καραφλό'', καί, άν και δέν θα χρησιμοποιούσα το ''φαρακλός'', μπορώ να καταλάβω και να μή μπερδέψω το όμορφο χωριό ''Φαρακλάδα'' της Κυπαρισσίας (χτισμένο σε ένα γυμνό γήλοφο, εξ ού, υποθέτω, και το όνομα).
Η συνταγή ήσαν οι χιλιάδες γλωσσοδέτες σε τρείς γλώσσες που μάθαινα και επαναλάμβανα σάν παιδί. Θα συνιστούσα σε όλους να ασκούν έτσι τα παιδιά της οικογενείας. φαίνεται αστείο, αλλ' είναι πολύ σοβαρότερο. Νομίζω ότι η άσκηση αυτή θα πρέπει να είναι πολύ κατάλληλη και για τη δυσλεξία (άν και, φυσικά, δέν έχω καμμιά σχέση με το αντικείμενο).
έτσι, δέν θα έλεγα ποτέ ''Δαμαλτίας'', ούτε ''μαγαδασκάρη''. Δέν θα μπορούσα να γράψω παρά ''Φιλλανδία'', και δέν θα έλεγα ποτέ τη Φλάνδρα ''Φλαμανδία'' (όπως ένας δημ(ι)οσιογράφος του ''βήματος'').
παρα ταύτα, ενώ θα έλεγα ''Αρσενικό'', θα αποκαλούσα το χωριό ''Σερνικάκι'', ή ένα ''ερμαφρόδιτο στη συμπεριφορά ή τους τρόπους'' άτομο ''σερνικοθήλυκο''.
Θα έλεγα το ''φαλακρό'' ΚΑΊ ''καραφλό'', καί, άν και δέν θα χρησιμοποιούσα το ''φαρακλός'', μπορώ να καταλάβω και να μή μπερδέψω το όμορφο χωριό ''Φαρακλάδα'' της Κυπαρισσίας (χτισμένο σε ένα γυμνό γήλοφο, εξ ού, υποθέτω, και το όνομα).
Η συνταγή ήσαν οι χιλιάδες γλωσσοδέτες σε τρείς γλώσσες που μάθαινα και επαναλάμβανα σάν παιδί. Θα συνιστούσα σε όλους να ασκούν έτσι τα παιδιά της οικογενείας. φαίνεται αστείο, αλλ' είναι πολύ σοβαρότερο. Νομίζω ότι η άσκηση αυτή θα πρέπει να είναι πολύ κατάλληλη και για τη δυσλεξία (άν και, φυσικά, δέν έχω καμμιά σχέση με το αντικείμενο).