Όσον αφορά τα τραγούδια έχω παρατηρήσει πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δίνουν εξαιρετική έμφαση στον στίχο κι έτσι έχω π.χ. μια ξαδέρφη η οποία μπορεί να ξεχωρίσει ένα κατά τ’ άλλα μάλλον αδιάφορο τραγούδι μόνο και μόνο γιατί την κέρδισαν τα λόγια του και να έρθει να στα δείξει ενθουσιασμένη. Στην αντίπερα όχθη υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν προσέχει καν για τί μιλάει το τραγούδι κι έχω π.χ. έναν φίλο ο οποίος ενώ αγαπά την μουσική και παίζει μουσική, έχει μια παντελή και παγερή αδιαφορία απέναντι στον όποιο στίχο.
Κι έτσι, κάπως σχετικά κι άσχετα, μου έρχεται στο μυαλό κι ο Βιμ Μέρτενς ο οποίος βάζει ακατανόητα φωνητικά στην θέση του στίχου, στις υπέροχες μουσικές του.
Πιστεύω πως δίχως να ανήκω σε κάποιο από τα δύο άκρα μάλλον κλίνω ξεκάθαρα προς την μουσική. Κι έχω προσέξει πως μια καλή μουσική όχι απλά αναδεικνύει τον στίχο αλλά ακόμα κι ένα μέτριο κι αδιάφορο στιχάκι το κάνει να μοιάζει ξεχωριστό, μαγικό και πανέμορφο.
Σίγουρα εδώ μπορούν να μπουν πολλά παραδείγματα αλλά δεν έχω σκοπό να προχωρήσω περισσότερο αυτές τις σκέψεις. Τις χρειαζόμουν μονάχα σαν πρόφαση για να έχω κάπου να γράφω τις σκέψεις που πιάνομαι να κάνω ενίοτε σχετικά με στίχους, κι όποιος θέλει, βέβαια, ας κάνει τις δικές του.
Σχετικά με τον στίχο, λοιπόν, όταν καθίσω να βγάλω ένα τραγούδι στην κιθάρα και καθώς παίζω το τραγούδι ξανά και ξανά, τότε μόνο προσέχω καλά τί λέει το τραγούδι κι ειδικά αν πω να μάθω τα λόγια απέξω ώστε να μπορώ να παίξω το τραγούδι δίχως να χρειάζεται να κοιτάζω κάπου. Διότι τότε ψάχνω την λογική του στίχου, το νόημα, τις συνδέσεις ανάμεσα στα στιχάκια, ώστε να έχω τρόπο να τον θυμάμαι.
Υπάρχουν, λοιπόν, λογιώ-λογιώ στίχοι. Υπάρχουν στίχοι με διαυγές νόημα και συμπαγές μέτρο κι υπάρχουν άλλοι θολοί, δίχως νοηματική συνοχή και με μέτρο άναρχο, ατίθασο και βίαιο.
Και πάλι θα αποφύγω να μπω σε παραδείγματα από το ένα και το άλλο.
Just a Boy
(Angus & Julia Stone)
Χθες, λοιπόν, έβγαζα κι έπαιζα στην κιθάρα ένα αγαπημένο τραγούδι του Άνγκους Στόουν, το "Just a Boy", και μάλιστα έπαιρνα σαν οδηγό την πολύ γλυκιά εκτέλεση που βάζω εδώ πιο κάτω.
Προσπαθώντας να αποστηθίσω τον, κατά τ’ άλλα σύντομο κι έτσι εύκολο στίχο, μου έκανε εντύπωση η μεγάλη έλλειψη συνοχής. Οι προτάσεις μοιάζει να είναι μαζέματα από δεξιά κι αριστερά, κάποιες όμορφες αλλά δίχως να κολλάνε νοηματικά μεταξύ τους.
Από την μία έχουμε εκείνο το “I don’t know why” και τους στίχους με το “kiss” και το “smile”, που μοιάζει να γράφτηκαν ίσα για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη να υπάρξει στίχος. Κι από την άλλη υπάρχουν πανέμομορφες κι αυτόνομες προτάσεις όπως:
I bit my tongue in the arc of conversation
Do you believe that there’s treasures in the ocean?
No lonely hands grab my suitcase full of nothing
Βέβαια στο τέλος, όλα τα λόγια βυθισμένα στην πανέμορφη μουσική και τραγουδισμένα από αυτό το τόσο ταλαντούχο παλικαράκι, αποκτούν συνοχή αν και το νόημα μάλλον παραμένει στο στοιχειώδες και προφανές “boy meets girl”.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, να οι στίχοι καθώς και το τραγούδι:
(και για όποιον αναρωτιέται ευλόγως τί μύγα με τσίμπησε το ερώτημα μάλλον θα μείνει αναπάντητο
)
I bit my tongue in the arc of conversation
I don’t know why … I don’t know why
I met you once and I’ve fallen for your notions
I don’t know why … I don’t know why
Do you believe that there’s treasures in the ocean
Did I say I’m just a boy
One kiss from you and I’m drunk up on your potion
That big old smile is all you wore
No lonely hands grab my suitcase full of nothing
I don’t know why … I don’t know why
You took me in, gave me something to believe in
That big old smile is all you wore
Girl you make me want to feel
Things I’ve never felt before
Girl you make me want to feel
Did I say I’m just a boy
Κι έτσι, κάπως σχετικά κι άσχετα, μου έρχεται στο μυαλό κι ο Βιμ Μέρτενς ο οποίος βάζει ακατανόητα φωνητικά στην θέση του στίχου, στις υπέροχες μουσικές του.
Πιστεύω πως δίχως να ανήκω σε κάποιο από τα δύο άκρα μάλλον κλίνω ξεκάθαρα προς την μουσική. Κι έχω προσέξει πως μια καλή μουσική όχι απλά αναδεικνύει τον στίχο αλλά ακόμα κι ένα μέτριο κι αδιάφορο στιχάκι το κάνει να μοιάζει ξεχωριστό, μαγικό και πανέμορφο.
Σίγουρα εδώ μπορούν να μπουν πολλά παραδείγματα αλλά δεν έχω σκοπό να προχωρήσω περισσότερο αυτές τις σκέψεις. Τις χρειαζόμουν μονάχα σαν πρόφαση για να έχω κάπου να γράφω τις σκέψεις που πιάνομαι να κάνω ενίοτε σχετικά με στίχους, κι όποιος θέλει, βέβαια, ας κάνει τις δικές του.
Σχετικά με τον στίχο, λοιπόν, όταν καθίσω να βγάλω ένα τραγούδι στην κιθάρα και καθώς παίζω το τραγούδι ξανά και ξανά, τότε μόνο προσέχω καλά τί λέει το τραγούδι κι ειδικά αν πω να μάθω τα λόγια απέξω ώστε να μπορώ να παίξω το τραγούδι δίχως να χρειάζεται να κοιτάζω κάπου. Διότι τότε ψάχνω την λογική του στίχου, το νόημα, τις συνδέσεις ανάμεσα στα στιχάκια, ώστε να έχω τρόπο να τον θυμάμαι.
Υπάρχουν, λοιπόν, λογιώ-λογιώ στίχοι. Υπάρχουν στίχοι με διαυγές νόημα και συμπαγές μέτρο κι υπάρχουν άλλοι θολοί, δίχως νοηματική συνοχή και με μέτρο άναρχο, ατίθασο και βίαιο.
Και πάλι θα αποφύγω να μπω σε παραδείγματα από το ένα και το άλλο.
Just a Boy
(Angus & Julia Stone)
Χθες, λοιπόν, έβγαζα κι έπαιζα στην κιθάρα ένα αγαπημένο τραγούδι του Άνγκους Στόουν, το "Just a Boy", και μάλιστα έπαιρνα σαν οδηγό την πολύ γλυκιά εκτέλεση που βάζω εδώ πιο κάτω.
Προσπαθώντας να αποστηθίσω τον, κατά τ’ άλλα σύντομο κι έτσι εύκολο στίχο, μου έκανε εντύπωση η μεγάλη έλλειψη συνοχής. Οι προτάσεις μοιάζει να είναι μαζέματα από δεξιά κι αριστερά, κάποιες όμορφες αλλά δίχως να κολλάνε νοηματικά μεταξύ τους.
Από την μία έχουμε εκείνο το “I don’t know why” και τους στίχους με το “kiss” και το “smile”, που μοιάζει να γράφτηκαν ίσα για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη να υπάρξει στίχος. Κι από την άλλη υπάρχουν πανέμομορφες κι αυτόνομες προτάσεις όπως:
I bit my tongue in the arc of conversation
Do you believe that there’s treasures in the ocean?
No lonely hands grab my suitcase full of nothing
Βέβαια στο τέλος, όλα τα λόγια βυθισμένα στην πανέμορφη μουσική και τραγουδισμένα από αυτό το τόσο ταλαντούχο παλικαράκι, αποκτούν συνοχή αν και το νόημα μάλλον παραμένει στο στοιχειώδες και προφανές “boy meets girl”.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, να οι στίχοι καθώς και το τραγούδι:
(και για όποιον αναρωτιέται ευλόγως τί μύγα με τσίμπησε το ερώτημα μάλλον θα μείνει αναπάντητο
)I bit my tongue in the arc of conversation
I don’t know why … I don’t know why
I met you once and I’ve fallen for your notions
I don’t know why … I don’t know why
Do you believe that there’s treasures in the ocean
Did I say I’m just a boy
One kiss from you and I’m drunk up on your potion
That big old smile is all you wore
No lonely hands grab my suitcase full of nothing
I don’t know why … I don’t know why
You took me in, gave me something to believe in
That big old smile is all you wore
Girl you make me want to feel
Things I’ve never felt before
Girl you make me want to feel
Did I say I’m just a boy
Last edited:
Αυτοι ειδικα εχουν αναπτυξει δικη τους ιδιολεκτο μεσα σε ολα αυτα τα χρονια, που χρειαζεται "εμπειρια" για να καταλαβει κανεις. Πχ. "γινομαι σταματημα" = σταματαω
Είπε μάλιστα και τη γνώμη της, δεν άντεξε:
) αποτελεί "μουσική παιδεία" ενώ η δική μας παραδοσιακή μουσική όχι;