Συνανάγνωση: 'O Μύθος του Σίσυφου (Δοκίμιο πάνω στο Παράλογο) - Αλμπέρ Καμύ
- Thread starter Μεταλλαγμένη
- Start date
Παιδιά, ακολουθώ κι εγώ. Εβγαλα και τα τρία κεφάλαια και συμφωνώ με Χρήστο ότι είναι απαιτητικό ανάγνωσμα. Περισσότερο βατό μου φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο, μάλλον γιατί αποτέλεσε μια γενική εισαγωγή. Τα επόμενα δύο με δυσκόλεψαν λίγο κυρίως γιατί όπως κι εσύ Ασημένια, δεν γνωρίζω το έργο των φιλοσόφων, που αναφέρονται πλην του Αριστοτέλη και λίγο του Παρμενίδη.
Μου άρεσε πολύ αυτό το σημείο: «Το παράλογο γεννιέται απ’ την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον πόθο του ανθρώπου και την παράλογη σιωπή του κόσμου.»(από το δεύτερο κεφάλαιο). Καταδεικνύει όλη την τραγικότητα του ανθρώπου που αναζητά την λογική και την αλήθεια μέσα σε έναν κόσμο που από την φύση του είναι παράλογος αφού «το παράλογο δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ αυτόν τον κόσμο», όπως αναφέρεται στο τρίτο κεφάλαιο. Άρα, έτσι όπως το καταλαβαίνω, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και εναπόκειται στον άνθρωπο είτε να συμβιβαστεί με αυτή είτε να βάλει ένα τέλος αυτοκτονώντας, αν βέβαια καταλήξουμε (δηλαδή ο Καμύ) στο συμπέρασμα ότι «…η αυτοκτονία αποτελεί μια λύση για το παράλογο.»
Εκεί που έκαψα μπιέλες είναι με αυτή την φράση του τρίτου κεφαλαίου: «Το παράλογο είναι, η δίχως Θεό, αμαρτία» Δεν μπορώ να την καταλάβω ούτε καν από τα συμφραζόμενα. Μήπως εννοεί ότι είναι μια αμαρτία που δεν έχει σχέση με θρησκείες γι’ αυτό είναι «δίχως Θεό»; Αλλά αν είναι έτσι, γιατί να την λέμε αμαρτία αφού είναι καθαρά θρησκευτικός "όρος";
, καταλαβαίνεις πολύ πιο εύκολα ότι στην πραγματικότητα αυτό που χαρακτηρίζει την προσωπικότητά του, είναι η συμπεριφορά Β.
Το παράδειγμα του ηθοποιού ίσως έχει να κάνει με αυτό που λένε κάποιες φορές οι ηθοποιοί, δηλαδή ότι ψάχνουν να βρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε κάθε ρόλο για να μπορέσουν να τον υποδυθούν ή ότι βάζουν κάτι από τον εαυτό τους σε κάθε ρόλο που υποδύονται (ίσως αυτό εξηγεί το πόσο διαφορετικά μπορεί δύο ηθοποιοί να προσεγγίσουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο). Έτσι, όσες πιο πολλές φορές δεις έναν ηθοποιό σε διαφορετικούς ρόλους, τόσο περισσότερες πλευρές του χαρακτήρα του έχεις ανακαλύψει.
Πάντως, απ' ότι έχω καταλάβει μέχρι στιγμής, ο Καμύ θεωρεί ότι το βαθύτερο αίτιο πολλών αυτοκτονιών είναι η συνειδητοποίηση ότι την ζωή δεν αξίζει να την ζεις και το δυσβάστακτο αυτής της συνειδητοποίησης ακόμα και σε περιπτώσεις αυτοκτονιών που μπορεί να οφείλονται σε φαινομενικά άσχετα αίτια όπως ανίατες ασθένειες κτλ. Γενικά, δεν διαφωνώ. Από τον τρόπο όμως που παρουσιάζει τις σκέψεις του μέχρι στιγμής μου δίνει την εντύπωση ότι μιλάει για ανθρώπους που δίνουν τέρμα στην ζωή τους επειδή παραφιλοσοφησαν την ζωή γενικά και είδαν ότι δεν οδηγεί πουθενά να συνεχίσουν να ζουν (ίσως να φταίει και το βαρύ φιλοσοφικό ύφος του βιβλίου, που είναι πολύ θεωρητικό).
Εννοώ ότι συνήθως, οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω 'ταπεινών' και 'πρακτικών' αιτίων, όπως χρέη, τύψεις, κατάθλιψη κτλ. Η μοναδική περίπτωση αυτόχειρα, που έχω ακούσει, που έδωσε τέρμα στην ζωή του για τους λόγους που αναλύει ο Καμύ είναι αυτή του καθηγητή Φιλοσοφίας, Λιαντίνη. Οπως τουλάχιστον τον είχαν παρουσιάσει τότε τα μέσα, ήταν ένας άνθρωπος που δεν αντιμετώπιζε τα προβλήματα, που συνήθως ωθούν κάποιον στην αυτοκτονία, αλλά αντιμετώπιζε την αυτοκτονία του, σαν μια 'εθελούσια έξοδο' από την ζωή ή κάπως έτσι. Προφανώς, μια ζωή της οποίας το παράλογο δεν μπορούσε πλέον να αντέξει. Μάλιστα, κατά περίεργη σύμπτωση, στο γράμμα που άφησε στην κόρη του και εξηγεί τους λόγους της αυτοκτονίας του (ευελπιστώ να είναι όντως αυτό και να μην πρόκειται για παραπληροφόρηση της Wikipedia), αναφέρει και την λέξη 'παραλογισμός'.
O Λιαντίνης όμως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, που σε κάθε περίπτωση, 'αναγκαστηκε' και λίγο λόγω αντικειμένου σπουδών και επαγγέλματος να φιλοσοφήσει την ζωή παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο και δεν είναι σίγουρα ο μέσος αυτόχειρας.
Μου άρεσε πολύ αυτό το σημείο: «Το παράλογο γεννιέται απ’ την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στον πόθο του ανθρώπου και την παράλογη σιωπή του κόσμου.»(από το δεύτερο κεφάλαιο). Καταδεικνύει όλη την τραγικότητα του ανθρώπου που αναζητά την λογική και την αλήθεια μέσα σε έναν κόσμο που από την φύση του είναι παράλογος αφού «το παράλογο δεν μπορεί να υπάρξει έξω απ’ αυτόν τον κόσμο», όπως αναφέρεται στο τρίτο κεφάλαιο. Άρα, έτσι όπως το καταλαβαίνω, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και εναπόκειται στον άνθρωπο είτε να συμβιβαστεί με αυτή είτε να βάλει ένα τέλος αυτοκτονώντας, αν βέβαια καταλήξουμε (δηλαδή ο Καμύ) στο συμπέρασμα ότι «…η αυτοκτονία αποτελεί μια λύση για το παράλογο.»
Εκεί που έκαψα μπιέλες είναι με αυτή την φράση του τρίτου κεφαλαίου: «Το παράλογο είναι, η δίχως Θεό, αμαρτία» Δεν μπορώ να την καταλάβω ούτε καν από τα συμφραζόμενα. Μήπως εννοεί ότι είναι μια αμαρτία που δεν έχει σχέση με θρησκείες γι’ αυτό είναι «δίχως Θεό»; Αλλά αν είναι έτσι, γιατί να την λέμε αμαρτία αφού είναι καθαρά θρησκευτικός "όρος";
Κι εγώ κάπως έτσι το εξέλαβα. Σίγουρα, όταν ξέρεις ότι κάποιος προσποιείται μια συμπεριφορά Α ή τελοσπάντων όταν προσποιείται τόσο χάλια που υποψιάζεσαι ότι δεν είναι ειλικρινής
, καταλαβαίνεις πολύ πιο εύκολα ότι στην πραγματικότητα αυτό που χαρακτηρίζει την προσωπικότητά του, είναι η συμπεριφορά Β. Το παράδειγμα του ηθοποιού ίσως έχει να κάνει με αυτό που λένε κάποιες φορές οι ηθοποιοί, δηλαδή ότι ψάχνουν να βρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους σε κάθε ρόλο για να μπορέσουν να τον υποδυθούν ή ότι βάζουν κάτι από τον εαυτό τους σε κάθε ρόλο που υποδύονται (ίσως αυτό εξηγεί το πόσο διαφορετικά μπορεί δύο ηθοποιοί να προσεγγίσουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο). Έτσι, όσες πιο πολλές φορές δεις έναν ηθοποιό σε διαφορετικούς ρόλους, τόσο περισσότερες πλευρές του χαρακτήρα του έχεις ανακαλύψει.
Πάντως, απ' ότι έχω καταλάβει μέχρι στιγμής, ο Καμύ θεωρεί ότι το βαθύτερο αίτιο πολλών αυτοκτονιών είναι η συνειδητοποίηση ότι την ζωή δεν αξίζει να την ζεις και το δυσβάστακτο αυτής της συνειδητοποίησης ακόμα και σε περιπτώσεις αυτοκτονιών που μπορεί να οφείλονται σε φαινομενικά άσχετα αίτια όπως ανίατες ασθένειες κτλ. Γενικά, δεν διαφωνώ. Από τον τρόπο όμως που παρουσιάζει τις σκέψεις του μέχρι στιγμής μου δίνει την εντύπωση ότι μιλάει για ανθρώπους που δίνουν τέρμα στην ζωή τους επειδή παραφιλοσοφησαν την ζωή γενικά και είδαν ότι δεν οδηγεί πουθενά να συνεχίσουν να ζουν (ίσως να φταίει και το βαρύ φιλοσοφικό ύφος του βιβλίου, που είναι πολύ θεωρητικό).
Εννοώ ότι συνήθως, οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω 'ταπεινών' και 'πρακτικών' αιτίων, όπως χρέη, τύψεις, κατάθλιψη κτλ. Η μοναδική περίπτωση αυτόχειρα, που έχω ακούσει, που έδωσε τέρμα στην ζωή του για τους λόγους που αναλύει ο Καμύ είναι αυτή του καθηγητή Φιλοσοφίας, Λιαντίνη. Οπως τουλάχιστον τον είχαν παρουσιάσει τότε τα μέσα, ήταν ένας άνθρωπος που δεν αντιμετώπιζε τα προβλήματα, που συνήθως ωθούν κάποιον στην αυτοκτονία, αλλά αντιμετώπιζε την αυτοκτονία του, σαν μια 'εθελούσια έξοδο' από την ζωή ή κάπως έτσι. Προφανώς, μια ζωή της οποίας το παράλογο δεν μπορούσε πλέον να αντέξει. Μάλιστα, κατά περίεργη σύμπτωση, στο γράμμα που άφησε στην κόρη του και εξηγεί τους λόγους της αυτοκτονίας του (ευελπιστώ να είναι όντως αυτό και να μην πρόκειται για παραπληροφόρηση της Wikipedia), αναφέρει και την λέξη 'παραλογισμός'.
O Λιαντίνης όμως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, που σε κάθε περίπτωση, 'αναγκαστηκε' και λίγο λόγω αντικειμένου σπουδών και επαγγέλματος να φιλοσοφήσει την ζωή παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο και δεν είναι σίγουρα ο μέσος αυτόχειρας.
Last edited:
Δεν το έχω ξεκινήσει το τρίτο κεφάλαιο... τώρα θα το πιάσω (ίσα που του έχω κάνει μια ανάγνωση χωρίς να σταθώ κάπου)... να δώσω μια ερμηνεία? έτσι όπως μου ήρθε...
το παράλογο είναι, η δίχως Θεό, αμαρτία.
δεχόμαστε ότι η αμαρτία υπάρχει γιατί δεχόμαστε ότι υπάρχει Θεός. Μια αμαρτία όταν δεν υπάρχει Θεός τι θα ήταν? παράλογο...
δηλαδή η πρόταση έτσι όπως εγώ μπορώ να την εξηγήσω ή όπως την καταλαβαίνω αποκομμένη από όλο της το περιβάλλον
το παράλογο είναι όπως αν δεχόμασταν την ύπαρξη της αμαρτίας ενώ δεν δεχόμαστε ότι υπάρχει Θεός...
(???) Πάω να ασχοληθώ λίγο με το τρίτο κεφάλαιο... και αν καταλάβω τίποτε παραπάνω... ή κάτι διαφορετικό.... επανέρχομαι.
Τώρα όσο για την αυτοκτονία αυτά που λες είναι αλήθεια, ότι τελικά οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω προβλημάτων (υγείας, συναισθηματικά, ψυχολογικά, οικονομικά), όμως τελικά όλοι αυτοί, λέει ο Καμύ (ερμηνεύω τι νομίζω ότι θέλει να πει ο Καμύ) είτε το φιλοσόφησαν όπως ο Λιαντίνης είτε όχι, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: πως η ζωή δεν αξίζει να την ζεις ή δεν αξίζει να την ζεις έτσι (έτσι - σε αυτό το έτσι ο κάθε αυτόχειρας έβαλε το δικό του έτσι, το δικό του πρόβλημα)
Υ.Γ. έφτασα στο σημείο που αναφέρει: το παράλογο είναι η δίχως Θεό αμαρτία. Χμ μέσα στο περιβάλλον της η πρόταση... άρχισα να αμφιβάλλω αν η πρώτη προσέγγισή μου είναι αρκετά κοντά σε αυτό που θέλει να πει...
το παράλογο είναι, η δίχως Θεό, αμαρτία.
δεχόμαστε ότι η αμαρτία υπάρχει γιατί δεχόμαστε ότι υπάρχει Θεός. Μια αμαρτία όταν δεν υπάρχει Θεός τι θα ήταν? παράλογο...
δηλαδή η πρόταση έτσι όπως εγώ μπορώ να την εξηγήσω ή όπως την καταλαβαίνω αποκομμένη από όλο της το περιβάλλον
το παράλογο είναι όπως αν δεχόμασταν την ύπαρξη της αμαρτίας ενώ δεν δεχόμαστε ότι υπάρχει Θεός...
(???) Πάω να ασχοληθώ λίγο με το τρίτο κεφάλαιο... και αν καταλάβω τίποτε παραπάνω... ή κάτι διαφορετικό.... επανέρχομαι.
Τώρα όσο για την αυτοκτονία αυτά που λες είναι αλήθεια, ότι τελικά οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω προβλημάτων (υγείας, συναισθηματικά, ψυχολογικά, οικονομικά), όμως τελικά όλοι αυτοί, λέει ο Καμύ (ερμηνεύω τι νομίζω ότι θέλει να πει ο Καμύ) είτε το φιλοσόφησαν όπως ο Λιαντίνης είτε όχι, κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: πως η ζωή δεν αξίζει να την ζεις ή δεν αξίζει να την ζεις έτσι (έτσι - σε αυτό το έτσι ο κάθε αυτόχειρας έβαλε το δικό του έτσι, το δικό του πρόβλημα)
Υ.Γ. έφτασα στο σημείο που αναφέρει: το παράλογο είναι η δίχως Θεό αμαρτία. Χμ μέσα στο περιβάλλον της η πρόταση... άρχισα να αμφιβάλλω αν η πρώτη προσέγγισή μου είναι αρκετά κοντά σε αυτό που θέλει να πει...
Last edited:
3. Φιλοσοφική αυτοκτονία
Στο τρίτο κεφάλαιο κάποια κομμάτια ήταν ιδιαίτερα απλά και κατανοητά και κάποια έγερναν προς το ακατανόητο...
Πάντως εξηγεί τον όρο φιλοσοφική αυτοκτονία: Αφού αναλύει διάφορες θεωρίες γνωστών υπαρξιστών φιλοσόφων καταλήγει στο να χαρακτηρίζει "την υπαρξιακή στάση σαν φιλοσοφική αυτοκτονία." "Για τους υπαρξιστές, η άρνηση είναι ο Θεός τους... ένας θεός που στηρίζεται στην άρνηση της ανθρώπινης λογικής"
1. Το συναίσθημα του παραλόγου δεν είναι ίδιο με την έννοια του παραλόγου Ενώ λοιπόν το συναίσθημα του παραλόγου μου είναι απόλυτα κατανοητό, όπως φυσικά μου είναι κατανοητό αυτό που λέει ότι το συναίσθημα του παραλογισμού ξεπηδάει από τη σύγκριση ανάμεσα σε μια κατάσταση και μια πραγματικότητα ή ανάμεσα σε μια πράξη και τον κόσμο που την ξεπερνάει (δηλαδή το συναίσθημα του παράλογου δεν υπάρχει σε μια κατάσταση, σε μια πράξη από μόνο του, πρέπει να υπάρχει η σύγκριση με κάτι άλλο)... η έννοια του παραλόγου... με καταταλαιπώρησε. Το συναίσθημα, λέει, θεμελιώνει την έννοια, δεν περικλείεται μέσα της. Είναι η κρίσιμη στιγμή όπου αυτό το συναίσθημα κρίνει πως το σύμπαν είναι παράλογο... Εσείς πώς το καταλαβαίνετε αυτό?
2. Ο Καμύ ξαναθέτει το θέμα της αυτοκτονίας και τον τρόπο που αυτός τη βλέπει: Το να ζεις κάτω απ' αυτό τον αδυσώπητο ουρανό, σημαίνει πως πρέπει να φύγεις ή να μείνεις. Αλλά πρέπει να μάθουμε στην πρώτη περίπτωση πώς φεύγουμε και στη δεύτερη γιατί μένουμε.
3. Θεωρώντας ως δεδομένο την ύπαρξη του παραλόγου, ο Καμύ μας λέει ότι θα προσπαθήσει να διερευνήσει αν μπορεί να βγει από το παράλογο και αν από αυτό το παράλογο μπορεί να προέλθει η αυτοκτονία. Θέλει να γνωρίσει τη λογική της και την αξιοπρέπειά της.
4. Μας λέει για τον Γιάσπερς: δεν έχει τη δύναμη να επιτύχει κάτι το εξαιρετικό. Το μόνο που ανακάλυψε είναι η αδυναμία του. Το παράλογο μεταβάλλεται σε θεό που φωτίζει τα πάντα εξαιτίας της αδυναμίας μας να τον καταλάβουμε. Θεωρεί (ο Καμύ) αυτό το συλλογισμό του Γιάσπερς χωρίς ίχνος λογικής και άλμα.
Για τον Σεστώφ: Με τις αναλύσεις του ο Σεστώφ φτάνει στον απόλυτο παραλογισμό κάθε ύπαρξης. Κι αντί να πει... να το παράλογο... λέει να ο Θεός. Ο Σεστώφ αποδεικνύει το παράλογο για να το μετατρέψει σε αλήθεια και λύτρωση, για να μας δείξει το Θεό. Όμως το παράλογο βρίσκεται μέσα στον κόσμο του ανθρώπου, και με τον θάνατό του ανθρώπου τελειώνει κι αυτό, δεν περνά στην αιωνιότητα, το παράλογο δεν έχει να κάνει σε κάτι με την αλήθεια και τη λύτρωση.
Ο Κίρκεγκωρ δίνει μορφή στο παράλογο και τις ιδιότητες του παράλογου στον Θεό του.
Στο τρίτο κεφάλαιο κάποια κομμάτια ήταν ιδιαίτερα απλά και κατανοητά και κάποια έγερναν προς το ακατανόητο...
Πάντως εξηγεί τον όρο φιλοσοφική αυτοκτονία: Αφού αναλύει διάφορες θεωρίες γνωστών υπαρξιστών φιλοσόφων καταλήγει στο να χαρακτηρίζει "την υπαρξιακή στάση σαν φιλοσοφική αυτοκτονία." "Για τους υπαρξιστές, η άρνηση είναι ο Θεός τους... ένας θεός που στηρίζεται στην άρνηση της ανθρώπινης λογικής"
1. Το συναίσθημα του παραλόγου δεν είναι ίδιο με την έννοια του παραλόγου Ενώ λοιπόν το συναίσθημα του παραλόγου μου είναι απόλυτα κατανοητό, όπως φυσικά μου είναι κατανοητό αυτό που λέει ότι το συναίσθημα του παραλογισμού ξεπηδάει από τη σύγκριση ανάμεσα σε μια κατάσταση και μια πραγματικότητα ή ανάμεσα σε μια πράξη και τον κόσμο που την ξεπερνάει (δηλαδή το συναίσθημα του παράλογου δεν υπάρχει σε μια κατάσταση, σε μια πράξη από μόνο του, πρέπει να υπάρχει η σύγκριση με κάτι άλλο)... η έννοια του παραλόγου... με καταταλαιπώρησε. Το συναίσθημα, λέει, θεμελιώνει την έννοια, δεν περικλείεται μέσα της. Είναι η κρίσιμη στιγμή όπου αυτό το συναίσθημα κρίνει πως το σύμπαν είναι παράλογο... Εσείς πώς το καταλαβαίνετε αυτό?
2. Ο Καμύ ξαναθέτει το θέμα της αυτοκτονίας και τον τρόπο που αυτός τη βλέπει: Το να ζεις κάτω απ' αυτό τον αδυσώπητο ουρανό, σημαίνει πως πρέπει να φύγεις ή να μείνεις. Αλλά πρέπει να μάθουμε στην πρώτη περίπτωση πώς φεύγουμε και στη δεύτερη γιατί μένουμε.
3. Θεωρώντας ως δεδομένο την ύπαρξη του παραλόγου, ο Καμύ μας λέει ότι θα προσπαθήσει να διερευνήσει αν μπορεί να βγει από το παράλογο και αν από αυτό το παράλογο μπορεί να προέλθει η αυτοκτονία. Θέλει να γνωρίσει τη λογική της και την αξιοπρέπειά της.
4. Μας λέει για τον Γιάσπερς: δεν έχει τη δύναμη να επιτύχει κάτι το εξαιρετικό. Το μόνο που ανακάλυψε είναι η αδυναμία του. Το παράλογο μεταβάλλεται σε θεό που φωτίζει τα πάντα εξαιτίας της αδυναμίας μας να τον καταλάβουμε. Θεωρεί (ο Καμύ) αυτό το συλλογισμό του Γιάσπερς χωρίς ίχνος λογικής και άλμα.
Για τον Σεστώφ: Με τις αναλύσεις του ο Σεστώφ φτάνει στον απόλυτο παραλογισμό κάθε ύπαρξης. Κι αντί να πει... να το παράλογο... λέει να ο Θεός. Ο Σεστώφ αποδεικνύει το παράλογο για να το μετατρέψει σε αλήθεια και λύτρωση, για να μας δείξει το Θεό. Όμως το παράλογο βρίσκεται μέσα στον κόσμο του ανθρώπου, και με τον θάνατό του ανθρώπου τελειώνει κι αυτό, δεν περνά στην αιωνιότητα, το παράλογο δεν έχει να κάνει σε κάτι με την αλήθεια και τη λύτρωση.
Ο Κίρκεγκωρ δίνει μορφή στο παράλογο και τις ιδιότητες του παράλογου στον Θεό του.
Last edited:
Παρόλο που ούτε εμένα μου φαίνεται ότι από τα συφραζόμενα βγαίνει αυτό το συμπέρασμα, το θεωρώ πολύ εύστοχο, θα μπορούσε κάλλιστα να το εννοεί έτσι
Ασημένια, σου πάει ο Καμύ, τέλος
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το παράλογο προκύπτει από την αντιπαράθεση δύο συγκρινόμενων στοιχείων μάλλον ορίζει σαν συναίσθημα την συνειδητοποίηση αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία σίγουρα γεννά έντονα συναισθήματα και αντιδράσεις όπως πχ η αγανάκτηση του αθώου που κατηγορείται για ένα έγκλημα, που λέει πιο κάτω (εξάλλου, το αναφέρει και πιο μετά όπου λέει ότι "...το συναίσθημα του παραλογισμού δεν οφείλεται στην απλή εξέταση ενός γεγονότος...αλλά ξεπηδάει από την σύγκριση...".) Οταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό το συναίσθημα, τότε ανακαλύπτεις το παράλογο και αντιλαμβάνεσαι την έννοιά του. Γι' αυτό και το συναίσθημα θεμελιώνει την έννοια, μάλλον γιατί είναι το πρώτο βήμα για να την αντιληφθείς. Πρώτα νιώθεις, δηλαδή, και μετά σκέφτεσαι και αναλύεις. Ισως έχει σχέση και με αυτό που λέει στο πρώτο κεφάλαιο: "Συνηθίζουμε να ζούμε προτού συνηθίσουμε να σκεφτόμαστε"
Last edited:
Έχω την εντύπωση ότι εκείνο το "συνηθίζουμε να ζούμε προτού συνηθίσουμε να σκεφτόμαστε" ήταν μια καλή δικαιολογία για τον Γαλιλαίο που προτίμησε να θυσιάσει την σκέψη του μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει τη ζωή του. 
))
Διαβάζοντας τώρα την παράγραφο όπως την έγραψες για την έννοια του παραλόγου... θεωρώ ότι ως ένα σημείο είναι όπως το λες... δηλαδή πρώτα συναισθανόμαστε ότι αυτό είναι παράλογο σε σχέση με κείνο, το άλλο σε σχέση με κάτι άλλο κλπ κλπ και κάποια στιγμή όλα αυτά τα παράλογα θεμελιώνουν τελικά την έννοια του παράλογου...
Δηλαδή θα μπορούσαμε άραγε να υποθέσουμε ότι εννοεί ότι κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να συμπεράνουμε/κρίνουμε ότι η ζωή είναι παράλογη, το σύμπαν είναι παράλογο, τα πάντα όλα είναι παράλογα... χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάποια σύγκριση?
Υ.Γ. θεωρίες γνωστών υπαρξιστών φιλοσόφων, έγραψα στη προηγούμενη ανάρτησή μου... βασικά ασχολήθηκε με θεϊστές υπαρξιστές... αυτούς που ενώ έβλεπαν, έφταναν ως συμπέρασμα της σκέψης τους, στο παράλογο, είτε έκαναν άλματα σκέψης για να φτάσουν στο Θεό, είτε έδιναν στο Θεό τις ιδιότητες του παραλόγου.
))Διαβάζοντας τώρα την παράγραφο όπως την έγραψες για την έννοια του παραλόγου... θεωρώ ότι ως ένα σημείο είναι όπως το λες... δηλαδή πρώτα συναισθανόμαστε ότι αυτό είναι παράλογο σε σχέση με κείνο, το άλλο σε σχέση με κάτι άλλο κλπ κλπ και κάποια στιγμή όλα αυτά τα παράλογα θεμελιώνουν τελικά την έννοια του παράλογου...
Δηλαδή θα μπορούσαμε άραγε να υποθέσουμε ότι εννοεί ότι κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να συμπεράνουμε/κρίνουμε ότι η ζωή είναι παράλογη, το σύμπαν είναι παράλογο, τα πάντα όλα είναι παράλογα... χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάποια σύγκριση?
Υ.Γ. θεωρίες γνωστών υπαρξιστών φιλοσόφων, έγραψα στη προηγούμενη ανάρτησή μου... βασικά ασχολήθηκε με θεϊστές υπαρξιστές... αυτούς που ενώ έβλεπαν, έφταναν ως συμπέρασμα της σκέψης τους, στο παράλογο, είτε έκαναν άλματα σκέψης για να φτάσουν στο Θεό, είτε έδιναν στο Θεό τις ιδιότητες του παραλόγου.
Χμ...μάλλον δεν το πιστεύει, τουλάχιστον προς το παρόν και έτσι όπως το έχω καταλάβει. Δεν ξέρω όμως και αν γίνεται να το καταλάβουμε χωρις να κάνουμε σύγκριση. Πάντα κάτι το χαρακτηρίζουμε σε συνάρτηση με κάτι άλλο έστω και αν αυτή η σύγκριση είναι ασυνείδητη. Κάτι είναι κακό γιατί δεν έχει τα χαρακτηριστικά του καλού, κάτι είναι ανήθικο γιατί έρχεται σε αντίθεση με αυτά που ξέρουμε για το ηθικό. Και το αντίστροφο, βέβαια. Εστω και αν αυτές οι έννοιες ορίζονται πολλές φορές αυθαίρετα και αλλάζουν όσο αλλάζουν και οι κοινωνίες κτλ.
Το πρώτο έργο που διαβάζω το οποίο ενώ είναι κάπως δυσνόητο είναι και ανούσιο. Και το μόνο στο οποίο υπογραμμίζω εδάφια με κριτήριο την εξωφρενικότητα τους ("ακρωτηριασμός της ψυχής" για παράδειγμα....).
Το πρόβλημα μου με το βιβλίο είναι πως χρησιμοποιεί το αφηρημένο για να κρίνει κάτι πολύ πραγματικό, μάλιστα ξεκινάει από το συμπέρασμα. Και ακόμα χειρότερα μπαίνει σε πεδία με τα οποία τώρα (ίσως και τότε) ασχολούνται επιστημονικοί κλάδοι. Παραδέχεται μάλιστα πως αφήνει εκτός την ίδια την λογική από την ανάπτυξη της σκέψης του. Ειδικά τα σημεία που παρουσιάζει το παράλογο σαν να είναι κάτι έμβιο, είναι πέραν χαρακτηρισμού. Είναι σαν κάποιος που δεν έχει προβλήματα όρασης να φοράει γυαλικά μυωπίας και να θέλει να μας πείσει πως αυτό είναι το σωστό. Σίγουρα είναι κάτι, σωστό πάντως δεν είναι. Το αφηρημένο δουλεύει καλά στις εικαστικές τέχνες, αλλά σε ό,τι αφορά τον γραπτό λόγο...
Το πρόβλημα μου με το βιβλίο είναι πως χρησιμοποιεί το αφηρημένο για να κρίνει κάτι πολύ πραγματικό, μάλιστα ξεκινάει από το συμπέρασμα. Και ακόμα χειρότερα μπαίνει σε πεδία με τα οποία τώρα (ίσως και τότε) ασχολούνται επιστημονικοί κλάδοι. Παραδέχεται μάλιστα πως αφήνει εκτός την ίδια την λογική από την ανάπτυξη της σκέψης του. Ειδικά τα σημεία που παρουσιάζει το παράλογο σαν να είναι κάτι έμβιο, είναι πέραν χαρακτηρισμού. Είναι σαν κάποιος που δεν έχει προβλήματα όρασης να φοράει γυαλικά μυωπίας και να θέλει να μας πείσει πως αυτό είναι το σωστό. Σίγουρα είναι κάτι, σωστό πάντως δεν είναι. Το αφηρημένο δουλεύει καλά στις εικαστικές τέχνες, αλλά σε ό,τι αφορά τον γραπτό λόγο...
Παιδιά εγώ το ολοκλήρωσα. Δεν μπορώ να πω ότι οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες κι έτσι μετανιώνω για τη στιγμή. Πάντως πραγματικά απόλαυσα το τελευταίο κεφάλαιο καιντο παράρτημα για τον Κάφκα. Γενικά έχω σίγουρα πολλές απορίες. Δεν θα το βαθμολογήσω ούτε θα σχολιάσω την αξία του καθώς δεν το κατάλαβα επαρκώς. Περιμένω τα σχόλιά σας.
Το τελείωσα κι εγώ αν και βγήκα αρκετά εκτός του προγραμματισμένου πλαισίου.
Σημαντικότερο κεφάλαιο – όλου του βιβλίου – θεωρώ την "Παράλογη Ελευθερία" για δύο λόγους:
Αρχικά, δίνει επιτέλους την απάντηση στο ερώτημα αν η αυτοκτονία αποτελεί λύση για το παράλογο, η οποία είναι, τελικά, αρνητική. Λύση είναι το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να επιλέγεις την ζωή αντιμετωπίζοντας έτσι το παράλογο κάτι που αποτελεί επαναστατική πράξη. Η εισαγωγή της έννοιας της «επανάστασης» που μετά από λίγα χρόνια αποτέλεσε την κεντρική ιδέα του Επαναστατημένου Ανθρώπου είναι ο δεύτερος λόγος που καθιστά σημαντικό το εν λόγω κεφάλαιο.
Στέκομαι και στον διαχωρισμό που κάνει ανάμεσα στον «συνηθισμένο» άνθρωπο δηλαδή αυτόν που αγνοεί το παράλογο και τον «παράλογο» άνθρωπο. Μου δίνει την αίσθηση ότι για τον Καμύ το παράλογο είναι τόσο συνυφασμένο με την ζωή που όλο το νόημα της συνίσταται στην συνειδητοποίηση και αντιμετώπισή του. Βέβαια, δεν έχω καταλάβει αν, κατά την άποψή του, το παράλογο είναι και σύμφυτο με την ίδια την έννοια της ζωής ή αν οφείλεται στις ανθρώπινες ενέργειες και θα μπορούσε κάλλιστα να μην υφίσταται αν δρούσαμε διαφορετικά.
Επίσης, αν κατάλαβα καλά στο μέτρο που ο συνηθισμένος άνθρωπος ζούσε με την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης ελευθερίας τότε ο παράλογος άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος γιατί απλά έχει συνειδητοποιήσει την έλλειψη της ελευθερίας του. Μάλλον γι’ αυτό αναφέρει και ότι ο Σίσυφος είναι ευτυχισμένος. Γιατί η ευτυχία γεννιέται - αν και όχι κατά κανόνα – από την ανακάλυψη του παράλογου (και ;άρα την συνακόλουθη συνειδητοποίηση της ανελευθερίας). Εσείς το καταλαβαίνετε έτσι;
Επίσης, έχω και την άλλη απορία. Αφού ο συνηθισμένος άνθρωπος «ζει θέτοντας σκοπούς, φροντίζει για το μέλλον, σκέφτεται την σύνταξη ή την αποκατάσταση των παιδιών του» πως ενεργεί όταν καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έχουν νόημα; Σε τι συνίσταται πρακτικά η συνειδητοποίηση του παράλογου και η επανάσταση; Σταματάω να ενδιαφέρομαι για την οικογένειά μου, την οικονομική μου εξασφάλιση γενικά για όλα αυτά τα καθημερινά πράγματα (και κάνω τι ακριβώς; ) ή συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτά απλά ενεργώ διαφορετικά; (και αν ναι, πως; ). Εδώ ίσως κολλάει και το σχόλιο του Αετού και αυτό που είχα αναφέρει σε παλιότερη ανάρτηση ότι είναι υπερβολικά αφηρημένο και θεωρητικό το ύφος του βιβλίου.
Εσείς, τι έχετε να πείτε βρε παιδιά; Οσοι πιστοί έχετε μείνει δηλαδή
Σημαντικότερο κεφάλαιο – όλου του βιβλίου – θεωρώ την "Παράλογη Ελευθερία" για δύο λόγους:
Αρχικά, δίνει επιτέλους την απάντηση στο ερώτημα αν η αυτοκτονία αποτελεί λύση για το παράλογο, η οποία είναι, τελικά, αρνητική. Λύση είναι το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή να επιλέγεις την ζωή αντιμετωπίζοντας έτσι το παράλογο κάτι που αποτελεί επαναστατική πράξη. Η εισαγωγή της έννοιας της «επανάστασης» που μετά από λίγα χρόνια αποτέλεσε την κεντρική ιδέα του Επαναστατημένου Ανθρώπου είναι ο δεύτερος λόγος που καθιστά σημαντικό το εν λόγω κεφάλαιο.
Στέκομαι και στον διαχωρισμό που κάνει ανάμεσα στον «συνηθισμένο» άνθρωπο δηλαδή αυτόν που αγνοεί το παράλογο και τον «παράλογο» άνθρωπο. Μου δίνει την αίσθηση ότι για τον Καμύ το παράλογο είναι τόσο συνυφασμένο με την ζωή που όλο το νόημα της συνίσταται στην συνειδητοποίηση και αντιμετώπισή του. Βέβαια, δεν έχω καταλάβει αν, κατά την άποψή του, το παράλογο είναι και σύμφυτο με την ίδια την έννοια της ζωής ή αν οφείλεται στις ανθρώπινες ενέργειες και θα μπορούσε κάλλιστα να μην υφίσταται αν δρούσαμε διαφορετικά.
Επίσης, αν κατάλαβα καλά στο μέτρο που ο συνηθισμένος άνθρωπος ζούσε με την ψευδαίσθηση μιας ανύπαρκτης ελευθερίας τότε ο παράλογος άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος γιατί απλά έχει συνειδητοποιήσει την έλλειψη της ελευθερίας του. Μάλλον γι’ αυτό αναφέρει και ότι ο Σίσυφος είναι ευτυχισμένος. Γιατί η ευτυχία γεννιέται - αν και όχι κατά κανόνα – από την ανακάλυψη του παράλογου (και ;άρα την συνακόλουθη συνειδητοποίηση της ανελευθερίας). Εσείς το καταλαβαίνετε έτσι;
Επίσης, έχω και την άλλη απορία. Αφού ο συνηθισμένος άνθρωπος «ζει θέτοντας σκοπούς, φροντίζει για το μέλλον, σκέφτεται την σύνταξη ή την αποκατάσταση των παιδιών του» πως ενεργεί όταν καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έχουν νόημα; Σε τι συνίσταται πρακτικά η συνειδητοποίηση του παράλογου και η επανάσταση; Σταματάω να ενδιαφέρομαι για την οικογένειά μου, την οικονομική μου εξασφάλιση γενικά για όλα αυτά τα καθημερινά πράγματα (και κάνω τι ακριβώς; ) ή συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτά απλά ενεργώ διαφορετικά; (και αν ναι, πως; ). Εδώ ίσως κολλάει και το σχόλιο του Αετού και αυτό που είχα αναφέρει σε παλιότερη ανάρτηση ότι είναι υπερβολικά αφηρημένο και θεωρητικό το ύφος του βιβλίου.
Εσείς, τι έχετε να πείτε βρε παιδιά; Οσοι πιστοί έχετε μείνει δηλαδή
Last edited: