Σόρρυ, παιδιά, σήμερα τερμάτισα εγώ. Δύσκολη περίοδος (αλλαγή εποχής, χαλιά, ρούχα κτλ - δυο παιδιά σε ψηφιακές τάξεις κι εγώ τρελή με άδεια ειδικού σκοπού). Δεν σας κρύβω πως δυσκολεύτηκα να τελειώσω. Προς το τέλος ήθελα να δείρω τον Χέρτσογκ και τα γράμματά του και ανακουφίστηκα που επι τέλους άρχισε να βρίσκει μια ισορροπία στο κεφάλι του.
Η ελπίδα μου για τον ήρωα είναι ότι θα αποφασίσει να πάρει στα χέρια του την ευθύνη της ζωής του και να πάψει να ζει με τις επιλογές των άλλων για τον ίδιο. Μου αρέσει που αποφάσισε να πάρει τα πράγματα βήμα βήμα, να υποστηρίξει το λάθος σπίτι του, να μείνει μόνος του και να πάψει να κατηγορεί τους άλλους για όλες τις δυστυχίες του μυαλού του. Έχω ελπίδες γι αυτόν τον τύπο.
Παρόλα αυτά, με εξόντωσε η ανάγνωση σε πολλά σημεία. Αν δεν ήμουν μανιακή της ολοκλήρωσης θα το είχα παρατήσει.
Χάρηκα όμως πάρα πολύ τη συνανάγνωση και υπολογίστε με και στην επόμενη!
Η ελπίδα μου για τον ήρωα είναι ότι θα αποφασίσει να πάρει στα χέρια του την ευθύνη της ζωής του και να πάψει να ζει με τις επιλογές των άλλων για τον ίδιο. Μου αρέσει που αποφάσισε να πάρει τα πράγματα βήμα βήμα, να υποστηρίξει το λάθος σπίτι του, να μείνει μόνος του και να πάψει να κατηγορεί τους άλλους για όλες τις δυστυχίες του μυαλού του. Έχω ελπίδες γι αυτόν τον τύπο.
Παρόλα αυτά, με εξόντωσε η ανάγνωση σε πολλά σημεία. Αν δεν ήμουν μανιακή της ολοκλήρωσης θα το είχα παρατήσει.
Χάρηκα όμως πάρα πολύ τη συνανάγνωση και υπολογίστε με και στην επόμενη!
