Μέρη Β' ως Δ'
Αγαπητοί συναναγνώστες είμαι ακόμα εδώ, απλά δεν κατάφερα να κρατήσω τον ρυθμό που αποφασίστηκε. Τη στιγμή που γράφω, είμαι στο κεφάλαιο 32 (κάπου στα μέσα της εβδομάδας Δ’).
Θα γράψω ό,τι θυμάμαι ίσως με λανθασμένες εντυπώσεις και χωρίς να ξαναδιαβάσω το κείμενο για να θυμηθώ. Μια και είναι συνανάγνωση, αν θέλετε, μπορείτε να διορθώσετε αν θυμάμαι λάθος ή να προσθέσετε τη δική σας εκδοχή. Συμφωνώ γενικά ότι αν κάποιος προσπαθήσει να γράψει όλα όσα θίγονται, είναι δύσκολο, μια και η αναζήτηση των ηρώων και του συγγραφέα είναι γενική και καταπιάνεται με διάφορες απόψεις και σμφισβητήσεις.
Την προηγούμενη φορά που έγραψα, έχει ήδη ξεκινήσει εκτενής περιγραφή μίας, φαντάζομαι, συνηθισμένης συνάντησης του κλαμπ (κεφάλαιο 12). Η περιγραφή αυτή που εκτείνεται σε αρκετά κεφάλαια (συν τα όποια εμβόλιμα), μας δίνει λεπτομέρειες για τους διάφορους χαρακτήρες και τις σχέσεις μεταξύ τους. Η εξιστόρηση είναι σε αυτό το σημείο πιο βατή και οι διάλογοι επιβεβαιώνουν που ίσως το πηγαίνει ο συγγραφέας. Γϊνεται πιο ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ανήσυχων νέων, που αναζητούν διαφορετικές και διάφορες οπτικές, εν μέρει βγαλμένες μέσα από την πρωτοποριακή σκέψη και τέχνη της εποχής (γενικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο).
(Μέχρι και εδώ που έχω φτάσει στο κεφ.32 -- είναι εκεί που διαβάζουμε γράμμα της Μάγας προς το μωρό της), η Μάγα συνεχίζει να είναι το λιγότερο μυημένο μέλος που εδώ χρησιμεύει ίσως σαν αντίθεση στην διαλεκτική του κλάμπ, αντιπροσωπεύοντας περισσότερο το συναίσθημα, την ζωή, την κίνηση και λιγότερο την (πολλή) σκέψη. Παρολαυτά και η Μάγα ενσαρκώνει την εποχή της με το δικό της τρόπο, μια και εκτιμά και εμπνέεται από τις αναζητήσεις του Οράσιο, και αναρωτιέται αν αυτά που νοιώθει και αυτά που της προσφέρονται μέσα από τον κοινωνικό της κύκλο κάπου συναντιούνται.
Στην δεύτερη εκτενή συνάντηση του κλαμπ (στο δωμάτιο της Μάγας), οι φιλοσοφικοί διάλογοι συνεχίζονται με αναφορές στην ανατολική σκέψη και τη φαινομενολογία. Αυτό που με μπέρδεψε με τα τεκταινόμενα στο δωμάτιο είναι πότε και πως κάποιοι χαρακτήρες (πχ Οράσιος) γνώριζαν (?) για το δραματικό γεγονός αρκετά πριν από τους υπόλοιπους, και φαίνεται σαν να έχουν αποδεχτεί την μοίρα των γεγονότων, χωρίς έντονη αίσθηση του επείγοντος. Αν η εντύπωσή μου είναι σωστή τότε ίσως ο συγγραφέας τονίζει τις μεταφυσικές ανησυχίες του κλαμπ και την μη γραμμική φύση των πραγμάτων, μέσω του συγκεκριμένου τρόπου που αφήνει να εκτυλιχθεί η σκηνή – πολλή φιλοσοφία και αναπάντεχη ψυχραιμία / μερική απάθεια αυτών που ήδη γνώριζαν. (Κεφάλαιο 28)
Αφού η Μάγα εξαφανίζεται μετά το δυσάρεστο γεγονός και παράλληλα ο Μορέλι βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, φαίνεται σαν το γραμμικό μέρος της πλοκής να έχει πάρει την τελική του πορεία, ίσως χωρίς πολλά συμπεράσματα. Αυτό που διακατέχει την ιστορία είναι ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει συγκεκριμένο συμπέρασμα, μια και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι ''σίγουρος'', παίρνοντας για παράδειγμα την ανάμιξη πραγματικότητας και ονείρων που περιγράφει ο Οράσιο ή την ίδια την τεχνική γραφής του βιβλίου.
ΥΓ1. 'Ωσπου τελικά να βρεθώ ονλάιν και να ποστάρω το σχόλιο, διάβασα ως το Κεφαλαίο 34, όπου νόμισα ότι το PDF χάλασε! Επειδή διαβάζω στο σμάρτφον (δυστυχώς), οι παράλληλες γραμμές μπερδεύονται τελείως και ήταν αδύνατον να καταλάβω αν ο Κόρτασαρ το έριξε εντελώς στην απόλυτη αποδόμηση ή αν με βάρεσε η ζέστη ή αν χάλασε το τηλέφωνο. Τελικά όσοι έχετε φτάσει ως στο 34 ξέρετε τι συμβαίνει.
ΥΓ2. Να πω την αλήθεια, μέρος της καθυστέρησης ήταν ότι ήξερα ότι οι πιο ενεργοί αναγνώστες τελειώσατε το βιβλίο ήδη από τα τέλη Ιουλίου. Δεν παραπονιέμαι, αλλά με επηρρέασε εν μέρει, οπότε το παραθέτω στα πρακτικά του εγχειρήματος!
) όταν όμως φτάνει η ώρα να βάλω τις σκέψεις μου για το βιβλίο σε μια σειρά και να το περιγράψω λεκτικά δεν μου βγαίνει.
