Συνανάγνωση Κουτσό (Ιούλιος-Αύγουστος 2018)

[Κόρτο Μαλτέζε]

Εβδομάδα Α': 2-8 Ιουλίου
Διαβάζουμε τα κεφάλαια 73, 1, 2, 116, 3, 84, 4, 71, 5, 81, 74, 6, 7, 8, 93, 68, 9, 104, 10, 65, 11, 136, 12, 106, 13, 115, 14, 114, 117, 15, 120, 16. Συνολικά 32 κεφάλαια, 111 σελίδες
Σχολιάζουμε το Σαββατοκύριακο 7-8 Ιουλίου

Εβδομάδα Β': 9-15 Ιουλίου
Τα κεφάλαια 137, 17, 97, 18, 153, 19, 90, 20, 126, 21, 79, 22, 62, 23, 124, 128, 24, 134, 25, 141, 60. Συνολικά 21 κεφάλαια, 110 σελίδες
Σχολιάζουμε το Σαββατοκύριακο 14-15 Ιουλίου

Εβδομάδα Γ': 16-22 Ιουλίου
Τα κεφάλαια 26, 109, 27, 28, 130, 151, 152,143, 100, 76, 101, 144, 92, 103, 108, 64, 155, 123, 145, 122, 112, 154. Συνολικά 22 κεφάλαια, 112 σελίδες
Σχολιάζουμε το Σαββατοκύριακο 21-22 Ιουλίου

Εβδομάδα Δ': 23-29 Ιουλίου
Τα κεφάλαια 85, 150, 95, 146, 29, 107, 113, 30, 57, 70, 147, 31, 32, 132, 61, 33, 67, 83, 142, 34, 87, 105, 96, 94, 91, 82, 99, 35, 121, 36, 37. Συνολικά 31 κεφάλαια, 110 σελίδες
Σχολιάζουμε το Σαββατοκύριακο 28-29 Ιουλίου

Εβδομάδα Ε': 30 Ιουλίου-5 Αυγούστου
Τα κεφάλαια 98, 38, 39, 86, 78, 40, 59, 41, 148, 42, 75, 43, 125, 44, 102, 45, 80, 46, 47, 110, 48, 111, 49. Συνολικά 23 κεφάλαια, 111 σελίδες
Σχολιάζουμε το Σαββατοκύριακο 4-5 Αυγούστου

Εβδομάδα Στ': 5-12 Αυγούστου
Τα κεφάλαια 118, 50, 119, 51, 69, 52, 89, 53, 66, 149, 54, 129, 139, 133, 140, 138, 127, 56, 135, 63, 88, 72, 77, 131, 58, 131*. Συνολικά 26 κεφάλαια, 111 σελίδες
*Το κεφάλαιο 131 διαβάζεται 2 φορές
Σχολιάζουμε μετά τις 11 Αυγούστου

Εννοείται ότι ύλη της προηγούμενης βδομάδας μπορεί να σχολιαστεί οποτεδήποτε, μετά το σαββατοκύριακο που έχουμε ορίσει για τον σχολιασμό της.

Συμμετέχοντες (αλφαβητικά):
ΑααΑψου
Αστραίος
Γιάννης Κερνοπίνης
Ελινάκι
Κόρτο Μαλτέζε
Σαώρη
Σμίλα
Τριγωνάκι
Φαίη Μ


Καλή ανάγνωση. Φυσικά αν έχω ξεχάσει κάποιον ή αν κάποιος θέλει να δηλώσει συμμετοχή τώρα, ας το δηλώσει στο παρόν νήμα.

 

[Σαώρη]

Καλώς να ξεκινήσουμε!

Εγώ θα σας ακολουθήσω στα μέσα της πρώτης εβδομάδας! ))

Καλό μας μήνα κιόλας! Ήρθε και ο Ιούλιος! ))

 

[Φαίη Μ]

Καλημέρα! Καλή αρχή ! Ελπίζω να είμαστε άπαντες παρόντες ως το τέλος ! Έριξα μια ματιά στο βιβλίο το Σαββατοκύριακο και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα ακολουθήσουμε τον τρόπο που προτείνει ο συγγραφέας γιατί πιστεύω ότι χάνεις πολλά με τη γραμμική ανάγνωση Ίσως παίρνεις την αίσθηση μιας σχετικής σειράς στην ιστορία αλλά θεωρώ ότι σαν αναγνωστική εμπειρία και σαν συναίσθημα τα τελευταία κεφάλαια δεν θα σου λένε κάτι μεμονωμένα

 

[Τριγωνακι]

Θα ήθελα να δηλώσω σημετοχή και εγώ!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Οκ Τριγωνάκι, καλώς ήρθες

 

[Σαώρη]

Καλώς μας ήρθες! Περιμένουμε τα σχόλιά σου για τα κεφάλαια της πρώτης εβδομάδας το σ/κ! ))

 

[Αστραιος]

Καλησπέρα και από μένα (μετά από καιρό)
Θα συμμετέχω και εγώ στη συνανάγνωση (το είχα δηλώσει στο Goodreads το γνωστοποιώ κ εδώ) καλή μας αρχή λοιπόν...

υ.γ Μακάρι η επόμενη επανέκδοση - συνανάγνωση να είναι το "Σπίτι από φύλλα"

 

[Σαώρη]

Καλησπέρα, Αστραίε! Ωωωω τι ωραία που αυξανόμαστε! ))

 

[Σαώρη]

Καλημέρα και καλή εβδομάδα! Που είστε πουλάκια μου;

Λοιπόν εγώ διάβασα πολύ λίγο χθες αφού επιτέλους ησύχασα από δουλειές και μέχρι την τετάρτη θα έχω τελειώσει το πρώτο μέρος και θα επιστρέψω για σχόλια!
Επίσης, εγώ έχω την έκδοση του Εξαντα, οπότε οποιεσδήποτε αλλαγές και διαφορετικές αποδόσεις από αυτή της opera, δεν φέρω ευθύνη!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Ως τώρα...

Τελείωσα την ύλη χθες. Μπορώ να πω ότι ως τώρα μου αρέσει αρκετά, όχι τόσο λόγω της υπόθεσης (η ανασύσταση της σχέσης του πρωταγωνιστή Οράσιο με την μυστηριώδη Μάγα μέσα από φλας μπακ ενώ η Μάγα έχει εξαφανιστεί και ο Οράσιο την αναζητά) όσο λόγω των εικόνων που μεταδίδει ο συγγραφέας και τον τρόπο που περιγράφει τα γεγονότα. Βλέπουμε την Λέσχη του Φιδιού και τις συναντήσεις τους, η αφήγηση πηδά από το σήμερα στο χθες και από το α στο γ πρόσωπο, ενώ τα εμβόλιμα κεφάλαια βοηθούν την ατμόσφαιρα.

 

[Φαίη Μ]

Καλημέρα! Η αλήθεια είναι ότι έχω προχωρήσει πολύ την ύλη παρόλα αυτά δίστασα να σχολιάσω πρώτη. Το βιβλίο με έχει εντυπωσιάσει και δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
Επιβεβαιώθηκε η άποψη μου ότι ο τρόπος που προτείνει ο συγγραφέας δημιουργεί πολύ περισσότερα συναισθήματα. Πιστεύω ότι χάνεις πολλά με τη γραμμική ανάγνωση. Παρακολουθούμε την σχέση της Μάγας με τον Οράσιο καθώς και τη Λέσχη του Φιδιού μια παρέα μποέμ , διανοούμενων. Βυθιζόμαστε στην ατμόσφαιρα του Παρισιού και στον έρωτα των Μάγα-Οράσιο καθώς και στις φιλοσοφικές συζητήσεις της Λάσχης που είναι γεμάτες από αλκοόλ, καπνό και τζαζ. Από την αρχή ψυχανεμιζόμαστε όμως ότι αυτή η σχέση έχει πολλά σκαμπανεβάσματα όπως και όλοι οι έρωτες . Σίγουρα είναι ένα αντισυμβατικό βιβλίο που έχει σκοπό να εμπλέξει τον αναγνώστη και δεν στοχεύει σε αυτόν που αναζητά ένα απλό βιβλίο με μια βατή υπόθεση και αρχή-μέση- τέλος Έχει φράσεις που προσωπικά εμένα με συντάραξαν και μου δημιούργησε συναισθήματα που δεν περίμενα. Εκεί που λέει για το παιχνίδι των αναμνήσεων που προσπαθούσε να θυμηθεί ασήμαντα πράγματα μου ήρθαν τόσες εικόνες στο μυαλό από την παιδική μου ηλικία.! Νομίζω ότι ο Κορτάσαρ είναι ένας μάγος των λέξεων όσο κι αν διατείνεται ότι θέλει να σκοτώσει τη λογοτεχνία.
"Πεπεισμένος ότι η μνήμη συγκρατεί τα πάντα και όχι μόνο τις Αλμπερτίν και τους μεγάλους καζαμίες της καρδιάς και των νεφρών, επέμενα ν’ αναπλάσω τα περιεχόμενα του γραφείου μου στη Φλορέστα, το πρόσωπο μιας αναξιομνημόνευτης κοπέλας που την έλεγαν Γκεκρέπτεν, πόσους κονδυλοφόρους είχε μέσα η κασετίνα μου όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού, και στο τέλος μ’ έπιανε τρεμούλα κι απελπισία (γιατί δεν τα ’χα καταφέρει ποτέ να θυμηθώ τους κονδυλοφόρους, ξέρω πως ήταν μες στην κασετίνα, σε μια ειδική θήκη, αλλά δε θυμάμαι πόσοι ήταν, ούτε μπορώ να καθορίσω πότε ακριβώς πρέπει να ’ταν δύο ή έξι), ώσπου η Μάγα, φιλώντας με και εκπνέοντας στο πρόσωπό μου τον καπνό του τσιγάρου της και το ζεστό της χνότο, με συνέφερνε και βάζαμε τα γέλια και πιάναμε ξανά τις βόλτες μέσα στα σκουπίδια, ψάχνοντας αυτούς της Λέσχης. Και τότε συνειδητοποιούσα πως η αναζήτηση ήταν το έμβλημά μου, το έμβλημα αυτών που βγαίνουν τις νύχτες χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, φονιάδες των πυξίδων."

 

[ΑααΑψου]

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πω οτι μ' έχει ενθουσιάσει. Φταίω και 'γω γι' αυτό βέβαια, γιατί σε κάποιο σημείο διάβασα ένα κεφάλαιο παραπάνω, έχασα τη σειρά χωρίς να το καταλάβω και διάβαζα επί μία - 1,5 ώρα σερί έτσι.Είναι ίσως το πιο περίεργο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει και τα 'κανα και γω σαλάτα. Και φτου απ την αρχή. Κάτι έχω χάσει απο την όλη ιστορία μέχρι στιγμής, κάτι δεν έχω καταλάβει. Ελπίζω στη συνέχεια να καταφέρω να γεμίσω τα κενά.

 

[Γιάννης Κερνοπίνης]

Γειά και από μένα (και ευχαριστώ την Λιουμπίνκα για το κάλεσμα μέσω goodreads).

Σίγουρα το βιβλίο είναι απαιτητικό, κάμποση προσπάθεια ώσπου να συνηθίσω τον τρόπο σκέψης του συγγραφέα, ο οποίος είναι αρκετά συνεκδοχικός. Φαίνεται να είναι από τα βιβλία που μπορείς να αποκομίσεις ιδέες και να ακολουθήσεις συνειρμούς αναλόγως το πόσο γίνονται αντιληπτές συγκεκριμένες αναφορές (για παράδειγμα, ονόματα καλλιτεχνών ή φιλοσοφικές αναφορές). Αρκετά σημεία σίγουρα τα έχω χάσει (για παράδειγμα κάποια από τα μικρά συνήθως εμβόλιμα κεφάλαια) για τα οποία ο συγγραφέας ίσως δεν χαρίζει επεξηγήσεις, μάλλον με τον ίδιο τρόπο που μερικές φορές δεν χαρίζονται επεξηγήσεις στην Μάγα από τους παντογνώστες της Λέσχης.
Γενικά ο τρόπος γραφής είναι αρκετά 'τζαζ' σαν τη μουσική που ακούγεται στη Λέσχη και πολλές φορές μοιάζει σαν το νόημα των συνειρμών να είναι εντελώς προσωπική υπόθεση του εκάστοτε ήρωα (διάβαζε Οράσιος) και ο αναγνώστης νοιώθει να χάνει επαφή με τον προορισμό της σκέψης του ήρωα, ίσως όπως ο ήχος από το παλιό γραμμόφωνο που παίζει στη Λέσχη σβήνει και επανέρχεται. Και που ξέρεις, κάποιες φορές ίσως η επαφή δεν έχει χαθεί, αλλά συμβαίνει στο υποσυνείδητο.

Αν βρίσκω κάτι μοναδικό, είναι αυτό που περιγράφει ίσως και η Φαίη σχετικά με την εμπλοκή του αναγνώστη. Άυτο που είναι διάχυτο στην ανάγνωσή μου ως τώρα είναι ότι δεν είμαι σίγουρος τι έχει σημασία περισσότερο, οι ήρωες και οι σχέσεις τους ή τα εμβόλιμα υπαρξιακά / φιλοσοφικά ερωτήματα. Για κάποιο λόγο σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι, δεν με ενδιαφέρει τόσο οι δυναμικές των σχέσεων, αλλά το ταξίδι της περιγραφής και οι προβληματισμοί που πολλές φορές μοιάζει να είναι φευγαλέοι και ασήμαντοι. Μοιάζει σαν οι ήρωες να είναι απλά η αφορμή για να τυλιχθεί κανείς στο κουβάρι της αναζήτησης. Αυτό πετυχαίνεται πιστεύω εν μέρει λόγω των αλλαγών στον τρόπο αφήγησης συν τα 'κουτσό΄-διαλλέιμματα, που προαναφέρθηκαν.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή, που αν και δεν κλέβει την παράσταση, δίνει ρυθμό και αποδίδει την ελάχιστη ικανοποίηση ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος αν κάποια σκέψη του Οράσιου ή του συγγραφέα προσπεραστεί σα να ήταν μέρος ενός περίπλοκου τζαζ αυτοσχεδιασμού. Αν ήταν όλο συνειρμός σίγουρα θα το είχα βρει πιο δύσκολο να συνεχίσω.

(Έχω φτάσει ως το '11' ή '12').

 

[Φαίη Μ]

Αν βρίσκω κάτι μοναδικό, είναι αυτό που περιγράφει ίσως και η Φαίη σχετικά με την εμπλοκή του αναγνώστη. Άυτο που είναι διάχυτο στην ανάγνωσή μου ως τώρα είναι ότι δεν είμαι σίγουρος τι έχει σημασία περισσότερο, οι ήρωες και οι σχέσεις τους ή τα εμβόλιμα υπαρξιακά / φιλοσοφικά ερωτήματα. Για κάποιο λόγο σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι, δεν με ενδιαφέρει τόσο οι δυναμικές των σχέσεων, αλλά το ταξίδι της περιγραφής και οι προβληματισμοί που πολλές φορές μοιάζει να είναι φευγαλέοι και ασήμαντοι. Μοιάζει σαν οι ήρωες να είναι απλά η αφορμή για να τυλιχθεί κανείς στο κουβάρι της αναζήτησης. Αυτό πετυχαίνεται πιστεύω εν μέρει λόγω των αλλαγών στον τρόπο αφήγησης συν τα 'κουτσό΄-διαλλέιμματα, που προαναφέρθηκαν.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή, που αν και δεν κλέβει την παράσταση, δίνει ρυθμό και αποδίδει την ελάχιστη ικανοποίηση ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος αν κάποια σκέψη του Οράσιου ή του συγγραφέα προσπεραστεί σα να ήταν μέρος ενός περίπλοκου τζαζ αυτοσχεδιασμού. Αν ήταν όλο συνειρμός σίγουρα θα το είχα βρει πιο δύσκολο να συνεχίσω.

Συμφωνώ απόλυτα! Η πλοκή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα εδώ ειδικά με αυτόν τον τρόπο ανάγνωσης. Σημασία έχουν τα συναισθήματα και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που σου δημιουργεί η γραφή του βιβλίου. Αυτό που δεν έχω καταλάβει και πολύ καλά είναι τον ρόλο των εμβόλιμων κεφαλαίων με ειδήσεις από εφημερίδες που δίνουν έναν ειδησεογραφικό τόνο.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Κι εγώ συμφωνώ και με τους τρεις σας. Είναι περίεργο βιβλίο, χαίρομαι που το διαβάζω όμως. Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή και τα σχόλιά σας.

 

[Φαίη Μ]

Κι εγώ συμφωνώ και με τους τρεις σας. Είναι περίεργο βιβλίο, χαίρομαι που το διαβάζω όμως. Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή και τα σχόλιά σας.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Στο δεύτερο μέρος είδαμε καλύτερα την σχέση Οράσιο και Μάγας που περνάει, αλλά και τις απόψεις περί τέχνης και λογοτεχνίας του Μορελί (στα εμβόλιμα κεφάλαια). Πολύ δυνατό κεφάλαιο το 23 όπου ο Οράσιο παρακολουθεί ένα κονσέρτο τζαζ μουσικής.

 

[Φαίη Μ]

Στο δεύτερο μέρος είδαμε καλύτερα την σχέση Οράσιο και Μάγας που περνάει, αλλά και τις απόψεις περί τέχνης και λογοτεχνίας του Μορελί (στα εμβόλιμα κεφάλαια). Πολύ δυνατό κεφάλαιο το 23 όπου ο Οράσιο παρακολουθεί ένα κονσέρτο τζαζ μουσικής.

Σύντομος και περιεκτικός Μάλλον δεν εντυπωσιάστηκες όσο εγώ Και επίσης τι εννοείς περνάει ? Ο έρωτας τους μάλλον ?
Στο 17 καταλαβαίνουμε καλύτερα και τον Οράσιο μέσα από τα μάτια του Γκρεγκορόβιους "Η πραγματότητα είναι αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα πως εκεί που τελειώνει η οίηση μας αρχίζει η τιμωρία μας...Ο Ολιβέιρα έχει μια παθολογική ευαισθησία στην πίεση που του ασκεί ο περίγυρος του .....Πιο απλά το περιβάλλον του τον αρρωσταίνει Κι αν το θες πιο απλά ο κόσμος τον πονάει"
οπότε κατανοούμε λίγο και την κρίση που περνάει σχέση του με την Μάγα λόγω του ότι είναι μποέμ λίγο εγωιστής με πολλές μεταφυσικές ανησυχίες και γενικά δεν τα πάει και τόσο καλά με τις κοινωνικές νόρμες Όλα αυτά ο Οράσιο παλεύει να τα εφαρμόσει στη ζωή του μέσω της διανόησης ενώ βλέπουμε πόσο ελεύθερη είναι η Μάγα πόσο ΖΕΙ την ζωή κι ας μην είναι τόσο έξυπνη ή μορφωμένη
Επίσης στο 97 & στο 79 καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα για τον Κορτάσαρ μέσω του άλτερ έγκο του τον Μορέλι " Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να δώσω να καταλάβουν ότι το μοναδικό μυθιστορηματικό πρόσωπο που μ' ενδιαφέρει είναι ο αναγνώστης , στο μέτρο που κάτι από αυτά τα οποία γράφω οφείλει να συμβάλλει στη μεταμόρφωση του στη μετατόπιση του στην αποξένωση του στην αποστασιοποίηση του"

 

[Σαώρη]

Λοιπόν δεν τα παράτησα, ούτε σας έγραψα, απλά όπως πάντα γράφω αργά και προσέχω τι και πως το αποδίδω, όσο μπορώ δηλαδή!

Πάμε λοιπόν στα του βιβλίου τώρα.
Η σειρά που δίνει ο Κορτάσαρ είναι για μένα αρκετά καλύτερη από τη γραμμική ανάγνωση. Πέρα από τις μεταφορές και τον συνειρμικό λόγο, το 73 σε κάνει να παίρνεις μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει μετέπειτα όσο αφορά τον χειρισμό της γλώσσας και των σκέψεων του Κορτάσαρ. Τα ερωτήματα που σου θέτει ουσιαστικά σε κάνουν να συνεχίζεις την ανάγνωση για να δεις που θα καταλήξει. Χαίρομαι πολύ που πήρα πρώτη φορά μέρος σε συνανάγνωση με ένα τόσο καλό βιβλίο που δύσκολα θα το διάβαζα μόνη, μιας και ξενόγλωσση λογοτεχνία διαβάζω ακόμα πιο επιλεκτικά!

Δεν έχω τσεκάρει τα μηνυματά σας, ακόμα. Τότε στο δεύτερο κομμάτι συνανάγνωσης που ξεκίνησα πριν λίγο και μόλις το τελειώσω τις επόμενες μέρες, προσπαθώντας να μπω στο τρίτο για να μην μένω πίσω, θα σχολιάσω οποιεσδήποτε παραθέσεις έχω κάτι να προσθέσω.

Το βιβλίο από τις λίγες σημειώσεις που έκανα παράλληλα είναι αρκετά ενδιαφέρον, τοσο για την ποιητική/μελαγχολική και γενικά συναισθηματική άλλοτε περιγραφή καταστάσεων και χαρακτήρων, ιδίως στο κομμάτι που αφιερώνει για τη Μάγα και το Παρίσι, αλλά και τις συναντήσεις τους. Κάτι άλλο, επίσηςχι πως δεν συνηθίζεται στην λογοτεχνία, αλλά νομίζω πως βλέπω πολλά βιογραφικά στοιχεία και αρκετά στο πρόσωπο τού Ολιβέιρα από τις "αναπολήσεις του" για την Αργεντινή.

Σίγουρα στο πρώτο μέρος της συνανάγνωσης στην σειρά του Κορτάσαρ, απλά τα υπόλοιπα κεφάλαια είναι εμβόλιμα. Τα κύρια είναι τα πρώτα, με τον μικρότερο αριθμό και εμβόλιμα τα υπόλοιπα που είναι ένα μείγμα από φιλοσοφικά-λιγότερο ιστορικά και κείμενα σχετικά με την τέχνη που μέσες άκρες άλλοτε κολλάνε με την αρχική ιστορία και άλλοτε όχι! Κάτι που βλέπω ότι στο τρίτο κομμάτι της συνανάγνωσης που έχουμε θέσει, αλλάζει και κατά βάση τα νούμερα είναι των τελευταίων κεφαλαίων και χάνεται η προγενέστερη σειρά, οπότε θα μειωθεί κάπως η παρουσία της κύριας ιστορίας στην αφήγηση. Αυτά τα ολίγα και θα επιστρέψω σύντομα για τα υπόλοιπα και για τυχόν δικές μου προσθέσεις ξανά και για το πρώτο κομμάτι! ))

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Το έγραψα βιαστικά. Περνάει κρίση ήθελα να πω αλλά έφαγα μια λέξη.

Μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Με βάζει σε σκέψεις για τα πάντα και πραγματικά απολαμβάνω την ανάγνωσή του (οκ το κεφάλαιο με το φερμουάρ από την ύλη αυτής της βδομάδας ήταν κάπως ) όταν όμως φτάνει η ώρα να βάλω τις σκέψεις μου για το βιβλίο σε μια σειρά και να το περιγράψω λεκτικά δεν μου βγαίνει. Βέβαια το κύριο άλτερ έγκο του Κορτάσαρ είναι ο Μορέλι αλλά νομίζω ότι και ο Οράσιο έχει κάποιον Κορτάσαρ μέσα του.

Το κουτσό διαδραματίζεται στο Παρίσι των αρχών της δεκαετίας του 1960. Αυτή η περίοδος για την Γαλλία σημαδεύτηκε από τον πόλεμο της Αλγερίας. Οι Αλγερινοί που ήταν υπό γαλλική κατοχή από το 1830 επαναστατούν το 1954. Ο πόλεμος που κράτησε εως το 1962 ήταν σκληρός με βαρβαρότητες εκ μέρους του γαλλικού στρατού (αλλά και μεταξύ των διαφόρων αντιγαλλικών αλγερινών οργανώσεων) και καταδικάστηκε από μεγάλο μέρος της γαλλικής (κυρίως της αριστερής) διανόησης. Ο Καμί σαν "μαύρο πόδι" (γαλλικής καταγωγής κάτοικος της Αλγερίας) πήρε θέση υπέρ της συνέχισης της γαλλικής παρουσίας στην Αλγερία με παραχώρηση περισσότερων ελευθεριών στους Αλγερινούς ενώ άλλοι διανοούμενοι όπως οι ντε Μποβουάρ, Σαρτρ, Μπρεντόν, Ντυράς, Ντεμπόρ, Φρανσουάζ Σαγκάν, Κλοντ Σιμόν, Αλέν Ρενέ, Τρυφό, Σιμόν Σινιορέ κ.α. υπέγραψαν το 1960 το μανιφέστο των 121 με το οποίο ζητούσαν από την γαλλική κυβέρνηση και την γαλλική κοινή γνώμη ν'αναγνωρήσει την εξέγερση των Αλγερινών σαν νόμιμο αγώνα για ελευθερία και να σταματήσει ο γαλλικός στρατός να χρησιμοποιεί βασανιστήρια. Παράλληλα οι Γάλλοι ακροδεξιοί (η OAS: Οργάνωση Μυστικός Στρατός, όπου ηγετικό στέλεχος ήταν ο τότε νεαρός βουλευτής Ζαν-Μαρί Λεπέν) οργάνωσαν απόπειρα για πραξικόπημα ενάντια στη γαλλική κυβέρνηση που οδήγησε στην πτώση της Δ' Γαλλικής Δημοκρατίας (1946-1958) ενώ αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν το 1962 τον συγγραφέα και Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας (το 1958-1969) Αντρέ Μαλρό. Σε αυτό το κλίμα ο Οράσιο αναρωτιέται αν θα έπρεπε να πάρει μέρος στην θεωρητική καταδίκη της γαλλικής στάσης που η δράση περιορίζεται στην καλύτερη περίπτωση σε αφισοκολλήσεις και αν αυτό τελικά έχει κάποιο νόημα/αποτέλεσμα.