..το παραλήρημα ή το ταλέντο στο να κρίνει ποια είναι η ιδανικότερη στιγμή να καλέσει το 166;
;)
Συνανάγνωση: "Κάτω από το ηφαίστειο" Μάλκολμ Λόουρυ (Malcolm Lowry)
- Thread starter Νικόλας Δε Κιντ
- Start date
;)
Μάλλον αυτό με το 166, το άλλο μπορώ να το χειριστώ μόνη μου και τυχερός αυτός που θα είναι μαζί μου αυτές τις ώρες
Αν και έχουν περάσει αρκετές μέρες από το τέλος της συνανάγνωσης, ας γράψω και γω λίγα πράγματα:
1) και τα τρια τελευταία κεφάλαια είναι συγκλονιστικά, κορυφώνοντας την δυναμική που χτιζόταν αριστοτεχνικά στα προηγούμενα. Η ρήξη του Πρόξενου όταν μιλάει ειλικρινά στον Χιου, το τέλος του 11ου με τον θάνατο της Υβον, όλο το τελευταίο κεφάλαιο στη ταβέρνα με τις συνεχώς εναλασσόμενες εικόνες, τους διαλόγους, την υποβόσκουσα αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά είναι κομμάτια υψηλής λογοτεχνικής τέχνης.
2) Είπατε και παραπάνω για τις πολλές αναφορές σε άλλα λογοτεχνικά έργα, νομίζω το τέλος έχει άμεση αναφορά στη Δίκη του Κάφκα (δολοφονία χωρίς λόγο, σκυλί) ενώ επανέρχεται και το θέμα του κήπου, με όλες τις συμπαραδηλώσεις που έχει αυτός στη δυτική λογοτεχνία (παράδεισος πχ).
3) Γιατί πεθαίνει ο Πρόξενος; Καταστρέφεται από το αλκοόλ, από τις καταχρήσεις, από την έλλειψη αγάπης και τη προδοσία των κοντινών του; Σε ένα βαθμό ναι ισχύουν όλα αυτά αλλά είναι και η μισή αλήθεια. Τον Πρόξενο τον δολοφονούν οι σκοτεινές δυνάμεις αυτού του κόσμου/κήπου οι φασίστες αστυνομικοί που δρουν ως παραστρατιωτικη ομάδα, ένας όχλος δλδ που δολοφονεί ένα ανυπεράσπιστο μελος της κοινωνίας που είναι θεμελιακά αθώος (πριν τον Ινδιάνο στο δρόμο, τώρα τον Πρόξενο). Μη ξεχνάμε και τη ταύτιση που κάνει ο Lowry σε προηγούμενο κεφάλαιο του Πρόξενου με τράγο (αποδιοπομπαίος). Για αυτόν τον ρωτάνε και τον κατηγορούν συνέχεια αν είναι κομμουνιστής , εβραίος, οι μόνιμες δλδ απόβλητες κοινωνικές ομάδες της εποχής. Δε μιλάω εδώ βέβαια για μια πολιτική απολογία αλλά για μια δυναμική που αναπτύσσεται σε όλες τις κοινωνίες και η λογοτεχνία (εκτός των άλλων) μας την κάνει φανερή.
4) Η Ισπανία παίζει ένα διπλό ρόλο στο βιβλίο και υπαρξιακά και κοινωνικά. Είναι ο τόπος της αγάπης για τον Πρόξενο (εκεί που γνώρισε την Υβόν) αλλά και η αφορμή να τον υποπτευθούν ως κομμουνιστή στη ταβέρνα. Είναι ο τόπος της ελπίδας (πάλη ενάντια στον Φράνκο) αλλά και η αποικιοκρατική δύναμη που φέρνει στο Μεξικό θάνατο (δε φέρνει μόνο θάνατο εννοείται αλλά καταλαβαίνετε πως το εννοώ ελπίζω).
Υγ. "Το μεσκάλ θα είναι το τέλος" λέει κάπου ο Πρόξενος στα αρχικά κεφάλαια, και το τελευταίο ξεκινάει: -"Μεσκάλ!" χοχο.
Υγ 2. Για την έκδοση τα είπατε, ακόμη και το εξώφυλλο για μένα είναι άθλιο.
Υγ 3. Έχω και Ultramarine και Σκοτεινά σαν τον τάφο που ο φίλος μου κείται (από sestina όχι από Αστάρτη).
Υγ 4. Το υγ 3 απλός κομπασμός, προσπεράστε το.
1) και τα τρια τελευταία κεφάλαια είναι συγκλονιστικά, κορυφώνοντας την δυναμική που χτιζόταν αριστοτεχνικά στα προηγούμενα. Η ρήξη του Πρόξενου όταν μιλάει ειλικρινά στον Χιου, το τέλος του 11ου με τον θάνατο της Υβον, όλο το τελευταίο κεφάλαιο στη ταβέρνα με τις συνεχώς εναλασσόμενες εικόνες, τους διαλόγους, την υποβόσκουσα αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά είναι κομμάτια υψηλής λογοτεχνικής τέχνης.
2) Είπατε και παραπάνω για τις πολλές αναφορές σε άλλα λογοτεχνικά έργα, νομίζω το τέλος έχει άμεση αναφορά στη Δίκη του Κάφκα (δολοφονία χωρίς λόγο, σκυλί) ενώ επανέρχεται και το θέμα του κήπου, με όλες τις συμπαραδηλώσεις που έχει αυτός στη δυτική λογοτεχνία (παράδεισος πχ).
3) Γιατί πεθαίνει ο Πρόξενος; Καταστρέφεται από το αλκοόλ, από τις καταχρήσεις, από την έλλειψη αγάπης και τη προδοσία των κοντινών του; Σε ένα βαθμό ναι ισχύουν όλα αυτά αλλά είναι και η μισή αλήθεια. Τον Πρόξενο τον δολοφονούν οι σκοτεινές δυνάμεις αυτού του κόσμου/κήπου οι φασίστες αστυνομικοί που δρουν ως παραστρατιωτικη ομάδα, ένας όχλος δλδ που δολοφονεί ένα ανυπεράσπιστο μελος της κοινωνίας που είναι θεμελιακά αθώος (πριν τον Ινδιάνο στο δρόμο, τώρα τον Πρόξενο). Μη ξεχνάμε και τη ταύτιση που κάνει ο Lowry σε προηγούμενο κεφάλαιο του Πρόξενου με τράγο (αποδιοπομπαίος). Για αυτόν τον ρωτάνε και τον κατηγορούν συνέχεια αν είναι κομμουνιστής , εβραίος, οι μόνιμες δλδ απόβλητες κοινωνικές ομάδες της εποχής. Δε μιλάω εδώ βέβαια για μια πολιτική απολογία αλλά για μια δυναμική που αναπτύσσεται σε όλες τις κοινωνίες και η λογοτεχνία (εκτός των άλλων) μας την κάνει φανερή.
4) Η Ισπανία παίζει ένα διπλό ρόλο στο βιβλίο και υπαρξιακά και κοινωνικά. Είναι ο τόπος της αγάπης για τον Πρόξενο (εκεί που γνώρισε την Υβόν) αλλά και η αφορμή να τον υποπτευθούν ως κομμουνιστή στη ταβέρνα. Είναι ο τόπος της ελπίδας (πάλη ενάντια στον Φράνκο) αλλά και η αποικιοκρατική δύναμη που φέρνει στο Μεξικό θάνατο (δε φέρνει μόνο θάνατο εννοείται αλλά καταλαβαίνετε πως το εννοώ ελπίζω).
Υγ. "Το μεσκάλ θα είναι το τέλος" λέει κάπου ο Πρόξενος στα αρχικά κεφάλαια, και το τελευταίο ξεκινάει: -"Μεσκάλ!" χοχο.
Υγ 2. Για την έκδοση τα είπατε, ακόμη και το εξώφυλλο για μένα είναι άθλιο.
Υγ 3. Έχω και Ultramarine και Σκοτεινά σαν τον τάφο που ο φίλος μου κείται (από sestina όχι από Αστάρτη).
Υγ 4. Το υγ 3 απλός κομπασμός, προσπεράστε το.
Χαίρομαι που εξακολουθούν να γίνονται σχόλια σε αυτό το αγαπημένο νήμα. Ας προσθέσω κι εγώ ένα δικό μου. Μετά από τόσες μέρες κι αφού έχω διαβάσει και το εξαιρετικό Πέδρο Πάραμο στο οποίο με οδήγησε κατά κάποιο τρόπο το ηφαίστειο (και το οποίο επίσης μπήκε στη λίστα των αναγνωστικών επιστροφών κατά @Αζαθοθ), συνεχίζω να σκέφτομαι τον Πρόξενο, ένα περίεργο πράμα που δε μου έχει ξανασυμβεί, μια επίγευση τόσο επίμονη και παρατεταμένη για έναν λογοτεχνικό ήρωα που με γοητεύσε μάλλον αρκετά. Και ακολουθώντας τη λογική της @Πεταλούδα θα αποτίσω έναν φόρο προς τιμήν του, ένα ρέκβιεμ που όταν το ακούω, σκέφτομαι πάντα αυτόν και το πώς χάθηκε.
Δύσκολο βιβλίο, με κούρασε πάρα πολύ. Αν εξαιρέσουμε ότι ξαναμπήκα σε κλίμα πανελληνίων, θα συμφωνήσω με ο,τι είπε ο @Πίκος Απίκος (μόνο που για μένα Χιου και Ζακ—πάρα τρίχα και η Υβον—μπαίνουν στην ίδια κατηγορία).
@Αζαθοθ & @Πεταλούδα ευχαριστούμε που στολισατε τις αναρτήσεις με φωτογραφίες σας.
Καλή συνέχεια να έχετε.
Αυτο με διέλυσε
Μακάρι να ήταν έτσι όλοι οι κομπασμοι. Τι καλά που θα ήταν
@Αζαθοθ & @Πεταλούδα ευχαριστούμε που στολισατε τις αναρτήσεις με φωτογραφίες σας.
Καλή συνέχεια να έχετε.
Πόσο φρικτή, πόσο απίστευτα φρικτή ήταν η πραγματικότητα.
Πολύ πιο μεστή η κατάβασή σου σε σχέση με την «Τι διάολο ήταν αυτό που μόλις διάβασα;;;» εντύπωση που μου άφησε το πέρας της πρώτης ανάγνωσης του βιβλίου, τότε, στο Τέξας.. ;)
Last edited:
Ω μην το λες αυτό, γιατί εγώ στην πρώτη απόπειρα το παράτησα, μου φάνηκε μπούρδα. Και κάπου εδώ ταιριάζει να πω (αν και το άφησα να εννοηθεί πιο πάνω, όταν αναφέρθηκα στην ανάρτηση του Πικου), ότι αν δεν υπήρχε, καταρχας ο @Νικόλας Δε Κιντ, και ενθουσιασμός σας, με αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις, δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσω μόνη μου. Τελικά από τις συναναγνωσεις επωφελούνται πιο πολύ αυτοί που παραιτουνται εύκολα.
Σημερα, έτσι όπως είχα απλωθεί στην καρέκλα του γραφείου σε ημιθανη κατάσταση, από την ζέστη, το μάτι μου έπεσε στο Junky του Μπάροουζ (Γειά σου @Στιλλ ιλλ ,τι κάνεις; καλά; αν το έψαχνες, εγώ η κακούργα το έχω). Μπορεί η συσχέτιση να είναι άκυρη, επειδή οι ουσίες στις οποίες ήταν εθισμένοι ειναι διαφορετικές αλλά Λοουρυ και Μπάροουζ, μέσα από τους (αντί)ήρωες τους, αγκαλιάζουν τους εθισμούς τους. Ο ένας (Λοουρυ) πιο πολύ σε φάση it is what it is, ο άλλος (Μπαροουζ) τους εξυμνεί. Ίσως (ή και σίγουρα) να μιλάνε οι ουσίες, αλλά ακόμη κι έτσι έχει ενδιαφέρον ένα τέτοιο pov, έστω κι άρρωστο.
Σημερα, έτσι όπως είχα απλωθεί στην καρέκλα του γραφείου σε ημιθανη κατάσταση, από την ζέστη, το μάτι μου έπεσε στο Junky του Μπάροουζ (Γειά σου @Στιλλ ιλλ ,τι κάνεις; καλά; αν το έψαχνες, εγώ η κακούργα το έχω). Μπορεί η συσχέτιση να είναι άκυρη, επειδή οι ουσίες στις οποίες ήταν εθισμένοι ειναι διαφορετικές αλλά Λοουρυ και Μπάροουζ, μέσα από τους (αντί)ήρωες τους, αγκαλιάζουν τους εθισμούς τους. Ο ένας (Λοουρυ) πιο πολύ σε φάση it is what it is, ο άλλος (Μπαροουζ) τους εξυμνεί. Ίσως (ή και σίγουρα) να μιλάνε οι ουσίες, αλλά ακόμη κι έτσι έχει ενδιαφέρον ένα τέτοιο pov, έστω κι άρρωστο.
Ανάρτηση -ενός (Κ)κάποιου.
Πώς τολμάς να αποκαλείς, δίνοντας λόγο σε ένα σκονισμένο πληκτρολόγιο πίσω από μια τρεμάμενη οθόνη, μπούρδα, ένα βιβλιό που χωρίς αυτό η ζωή μου θα ήταν άδεια και οι νύχτες μου εφιάλτες; Ένα βιβλίο που κατέχει θέση περίοπτη στη γωνίτσα των εικονισμάτων του συμμαζεμένου σαλονιού της ψυχής μου;
Αφού το ανέδειξαν γενιές και γενιές κριτικών -ω μεγάλη η χάρη τους- σε αριστούργημα, του δώσαν αυτή την απαστράπτουσα ταμπέλα, έρχεσαι εσύ, μια Τσίου, να μας αγορεύσεις πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο.
.
Ανάρτηση -ενός κανενός (συναισθηματικά).
Ένας εθισμός είναι ολόκληρη η ζωή και χαίρομαι που στη δική μου έχουν θέση τόσες διαφορετικές φωνές. Χωρίς αυτές θα ήμουν μία πέτρα -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε ένα κελαρυστό ρυάκι. ;)
Και η παραίτηση, αγκαλιάζεται συνήθως από ένα «οικειοθελώς», και αυτό ακριβώς το οικειοθελώς, μας θυμίζει πως (ακόμα) έχουμε μία -την ολόδική μας- ταυτότητα, που πηγάζει από το λησμονημένο δικαίωμα της προσωπικής επιλογής.
Έχω ραντεβού με μία ακόμα κατάβαση για την ώρα. Καλημέρα!
Πώς τολμάς να αποκαλείς, δίνοντας λόγο σε ένα σκονισμένο πληκτρολόγιο πίσω από μια τρεμάμενη οθόνη, μπούρδα, ένα βιβλιό που χωρίς αυτό η ζωή μου θα ήταν άδεια και οι νύχτες μου εφιάλτες; Ένα βιβλίο που κατέχει θέση περίοπτη στη γωνίτσα των εικονισμάτων του συμμαζεμένου σαλονιού της ψυχής μου;
Αφού το ανέδειξαν γενιές και γενιές κριτικών -ω μεγάλη η χάρη τους- σε αριστούργημα, του δώσαν αυτή την απαστράπτουσα ταμπέλα, έρχεσαι εσύ, μια Τσίου, να μας αγορεύσεις πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο.
.
Ανάρτηση -ενός κανενός (συναισθηματικά).
Ένας εθισμός είναι ολόκληρη η ζωή και χαίρομαι που στη δική μου έχουν θέση τόσες διαφορετικές φωνές. Χωρίς αυτές θα ήμουν μία πέτρα -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε ένα κελαρυστό ρυάκι. ;)
Και η παραίτηση, αγκαλιάζεται συνήθως από ένα «οικειοθελώς», και αυτό ακριβώς το οικειοθελώς, μας θυμίζει πως (ακόμα) έχουμε μία -την ολόδική μας- ταυτότητα, που πηγάζει από το λησμονημένο δικαίωμα της προσωπικής επιλογής.
Έχω ραντεβού με μία ακόμα κατάβαση για την ώρα. Καλημέρα!
Last edited:
Είναι ενας απο τους λόγους που μου αρέσουν οι συναγνώσεις. Χωρίς μια συνάγνωση δεν θα τελέιωνα ποτέ τον Οδυσσέα του James Joyce. Tρείς φορές ξεκίνησα να το διαβάζω και τις δύο πρώτες το παράτησα.
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Δεν γινόταν να παραλείψω να δω την κινηματογραφική εκδοχή του «Κάτω από το Ηφαίστειο», σκηνοθετημένη από τον Τζον Χιούστον.
Όσοι διαβάσαμε το βιβλίο ξέρουμε ότι είναι ένα πολυεπίπεδο ανάγνωσμα, που κινείται από την μία στην πραγματικότητα της γιορτής της Ημέρας των Νεκρών στο Μεξικό και στα γεγονότα που διαδραματίζονται εκεί και από την άλλη, στην εσωτερική μεθυσμένη και μεθυστική οπτική του πρωταγωνιστή Πρόξενου. Και με το γεγονός ότι μια ταινία μιλάει άλλη γλώσσα κι έχει άλλα μέσα έκφρασης από ότι ένα βιβλίο - και συγκεκριμένα ένα βιβλίο που το λατρέψαμε στην συνανάγνωση, όταν τελείωσε η προβολή της ταινίας, ένιωσα ότι κέρδισε επάξια μέσα μου τον τίτλο της πολύ καλής κινηματογραφικής μεταφοράς.
Λόγω χρονικού πλαισίου, κάποια κεφάλαια του βιβλίου έμειναν εκτός: όσα είχαν την εσωτερική οπτική του Πρόξενου (άλλου είδους ταινίας θα μπορούσε να κάνει απόπειρα να τα «δείξει»), τον Λαρυέλ ως χαρακτήρα και όλα τα σχετικά διαδραματιζόμενα γεγονότα – αυτό που χρειαζόταν να αναδειχτεί φάνηκε πολύ καλά μόνο από τον χαρακτήρα του Χιου, η διαδρομή της Υβόν και του Πρόξενου προς το σπίτι, η βόλτα του Χιου και της Υβόν, καθώς και η αναδρομή στο παρελθόν της Υβόν.
Εκεί που κερδήθηκε αρχικά το στοίχημα της ταινίας ήταν η επιλογή του πρωταγωνιστή: ο Άλμπερτ Φίνεϊ ήταν για μένα καταπληκτικός στον ρόλο του Πρόξενου. Ο τρόπος που μιλούσε, κινούνταν, έκανε όλα εκείνα τα μεθυσμένα τερτίπια του, δεν με «πέταξαν» στιγμή έξω από ό,τι είχα πλάσει στο μυαλό μου, αντιθέτως, τώρα ο Πρόξενος έχει αποκτήσει μέσα από την ταινία σάρκα και οστά.
Τα διαδραματιζόμενα γεγονότα ακολουθούσαν την γνώριμη ροή του βιβλίου, με τις σκηνοθετικές επιλογές και με τους διαλόγους μεταξύ του τριγώνου Πρόξενου – Υβόν – Χιου, να μαθαίνουμε την ιστορία. Ο πρωταγωνιστής έχει αποκτήσει μια τραγική υπόσταση (που μας κάνει ακόμα περισσότερο να ταυτιστούμε μαζί του) που ο Φίνεϊ μας την μεταφέρει αριστοτεχνικά, μαζί με την - σε στιγμές εξάρτησης - αίσθηση μιας μεθυσμένης καρικατούρας.
Επίσης, όλη η απεικόνιση του Μεξικού: τοπία, έπιπλα, ρούχα, δεύτεροι χαρακτήρες, καντίνας, κομμάτια της γιορτής κτλ, ήταν εξαιρετική. Πριν επιστρέψω την ταινία, θα την ξαναδώ σίγουρα άλλη μια φορά.
Μιλώντας πάντα για μια κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου που διαβάσαμε, η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να μην ικανοποιήσει στο απόλυτο (και ποια ταινία το κάνει όταν έχεις πλάσει την καλύτερη μέσα στο μυαλό σου; ), σίγουρα όμως σε κερδίζει. Προσωπικά με κέρδισε, στο ότι αυτά που είχα φανταστεί τα είδα λουσμένα στο φως της ημέρας στην αρχή και στην σκοτεινιά της νύχτας στο τέλος κι απέκτησαν έτσι μια πιο πραγματική υπόσταση με τα χρώματα, τις κινούμενες εικόνες και το αληθοφανή στοιχεία της εποχής και του τόπου του Μεξικού.
Όσοι διαβάσαμε το βιβλίο ξέρουμε ότι είναι ένα πολυεπίπεδο ανάγνωσμα, που κινείται από την μία στην πραγματικότητα της γιορτής της Ημέρας των Νεκρών στο Μεξικό και στα γεγονότα που διαδραματίζονται εκεί και από την άλλη, στην εσωτερική μεθυσμένη και μεθυστική οπτική του πρωταγωνιστή Πρόξενου. Και με το γεγονός ότι μια ταινία μιλάει άλλη γλώσσα κι έχει άλλα μέσα έκφρασης από ότι ένα βιβλίο - και συγκεκριμένα ένα βιβλίο που το λατρέψαμε στην συνανάγνωση, όταν τελείωσε η προβολή της ταινίας, ένιωσα ότι κέρδισε επάξια μέσα μου τον τίτλο της πολύ καλής κινηματογραφικής μεταφοράς.
Λόγω χρονικού πλαισίου, κάποια κεφάλαια του βιβλίου έμειναν εκτός: όσα είχαν την εσωτερική οπτική του Πρόξενου (άλλου είδους ταινίας θα μπορούσε να κάνει απόπειρα να τα «δείξει»), τον Λαρυέλ ως χαρακτήρα και όλα τα σχετικά διαδραματιζόμενα γεγονότα – αυτό που χρειαζόταν να αναδειχτεί φάνηκε πολύ καλά μόνο από τον χαρακτήρα του Χιου, η διαδρομή της Υβόν και του Πρόξενου προς το σπίτι, η βόλτα του Χιου και της Υβόν, καθώς και η αναδρομή στο παρελθόν της Υβόν.
Εκεί που κερδήθηκε αρχικά το στοίχημα της ταινίας ήταν η επιλογή του πρωταγωνιστή: ο Άλμπερτ Φίνεϊ ήταν για μένα καταπληκτικός στον ρόλο του Πρόξενου. Ο τρόπος που μιλούσε, κινούνταν, έκανε όλα εκείνα τα μεθυσμένα τερτίπια του, δεν με «πέταξαν» στιγμή έξω από ό,τι είχα πλάσει στο μυαλό μου, αντιθέτως, τώρα ο Πρόξενος έχει αποκτήσει μέσα από την ταινία σάρκα και οστά.
Τα διαδραματιζόμενα γεγονότα ακολουθούσαν την γνώριμη ροή του βιβλίου, με τις σκηνοθετικές επιλογές και με τους διαλόγους μεταξύ του τριγώνου Πρόξενου – Υβόν – Χιου, να μαθαίνουμε την ιστορία. Ο πρωταγωνιστής έχει αποκτήσει μια τραγική υπόσταση (που μας κάνει ακόμα περισσότερο να ταυτιστούμε μαζί του) που ο Φίνεϊ μας την μεταφέρει αριστοτεχνικά, μαζί με την - σε στιγμές εξάρτησης - αίσθηση μιας μεθυσμένης καρικατούρας.
Επίσης, όλη η απεικόνιση του Μεξικού: τοπία, έπιπλα, ρούχα, δεύτεροι χαρακτήρες, καντίνας, κομμάτια της γιορτής κτλ, ήταν εξαιρετική. Πριν επιστρέψω την ταινία, θα την ξαναδώ σίγουρα άλλη μια φορά.
Μιλώντας πάντα για μια κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου που διαβάσαμε, η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να μην ικανοποιήσει στο απόλυτο (και ποια ταινία το κάνει όταν έχεις πλάσει την καλύτερη μέσα στο μυαλό σου; ), σίγουρα όμως σε κερδίζει. Προσωπικά με κέρδισε, στο ότι αυτά που είχα φανταστεί τα είδα λουσμένα στο φως της ημέρας στην αρχή και στην σκοτεινιά της νύχτας στο τέλος κι απέκτησαν έτσι μια πιο πραγματική υπόσταση με τα χρώματα, τις κινούμενες εικόνες και το αληθοφανή στοιχεία της εποχής και του τόπου του Μεξικού.
Πολύ ωραία παρουσίαση @Πεταλούδα, με έκανες να θέλω να τη δω.
Την ειδα κι εγω την περεσμένη εβδομαδα και μολονότι προκατειλημένη για τις μεταφορες βιβλίων σε ταινίες, μου άρεσε πάρα πολύ .
Συμφωνώ.