Πωωω, εχεις γινει βασιλικότερος του (δημοκρατικότατου) Νικόλα!Βεβαια κακοδεχουμενες κι άλλες προτάσεις.
Συνανάγνωση: "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" Άλφρεντ Ντέμπλιν (Alfred Doeblin)
- Thread starter Νικόλας Δε Κιντ
- Start date
Μα γιατί το λες αυτό Έλλη;
Στην επόμενη συνανάγνωση θα είμαι δημοκρατικότατος! Θα ψηφίσουμε τις επιλογές μου!!
Στην επόμενη συνανάγνωση θα είμαι δημοκρατικότατος! Θα ψηφίσουμε τις επιλογές μου!!
Καλησπέρα σε όλους!
Δυστυχώς λόγω απρόβλεπτων παραγόντων δεν μπόρεσα να σας ακολουθήσω στη συνανάγνωση. Και το ήθελα πάρα πολύ. Θα το διαβάσω όμως το βίβλιο και όλα σας τα σχόλια, γιατί κάτι μου λέει ότι θα βρω διαμαντάκια εδώ μέσα. Ζητώ συγνώμη από την ομάδα και ελπίζω σε επόμενη φορά.
Δυστυχώς λόγω απρόβλεπτων παραγόντων δεν μπόρεσα να σας ακολουθήσω στη συνανάγνωση. Και το ήθελα πάρα πολύ. Θα το διαβάσω όμως το βίβλιο και όλα σας τα σχόλια, γιατί κάτι μου λέει ότι θα βρω διαμαντάκια εδώ μέσα
. Ζητώ συγνώμη από την ομάδα και ελπίζω σε επόμενη φορά.
Τουλαχιστον Υπάρχει διακειμενικοτητα...
Στη σχολή έτσι ακουγόταν ότι μας εξέταζαν τις εργασίες να δουν αν είναι πρωτότυπες!...
Τι στο καλό; 11 χρόνια εδώ πίστευα πως τα είχα δει όλα.
Ναι είναι δικά μου κείμενα που έχω κάνει επιμέλεια - απομαγνητοφώνηση για διάφορες σελίδες. Δημιουργεί κάποιο πρόβλημα στο φόρουμ; αν υπάρχει πρόβλημα ας σβηστούν.Σας διαβάζω με ενδιαφέρον.
Και μιλάμε για άρθρα του 2008 και του 2012. :/ Τί να καταλάβουμε;
Δεν καταλαβαίνω.
Οι προτάσεις που χρησιμοποίησες εδώ ως δικές σου, φαίνεται πως ανήκουν στον Θανάση Μπαντέ, που έγραψε στο petridis58 το 2012, στον Γιάννη Δημογιάννη, που έγραψε στο epimithio πέρσι, καθώς και στον Αναστάση Βιστωνίτη, που τα έγραψε στο Βήμα το 2008. Πώς το εννοείς πως είναι δικά σου;
Κατά τ' άλλα, το μόνο πρόβλημα είναι πως εδώ η προσδοκία των συναναγνωστών είναι πως όπως οι ίδιοι μοιράζονται τις εντυπώσεις τους για το βιβλίο, έτσι διαβάζουν τις αληθινές εντυπώσεις των άλλων, κι όχι κείμενα αντιγραμμένα από δεξιά-αριστερά.
Εκτός, βέβαια, και πάλι, εαν μου διαφεύγει κάτι εδώ.
Οι προτάσεις που χρησιμοποίησες εδώ ως δικές σου, φαίνεται πως ανήκουν στον Θανάση Μπαντέ, που έγραψε στο petridis58 το 2012, στον Γιάννη Δημογιάννη, που έγραψε στο epimithio πέρσι, καθώς και στον Αναστάση Βιστωνίτη, που τα έγραψε στο Βήμα το 2008. Πώς το εννοείς πως είναι δικά σου;
Κατά τ' άλλα, το μόνο πρόβλημα είναι πως εδώ η προσδοκία των συναναγνωστών είναι πως όπως οι ίδιοι μοιράζονται τις εντυπώσεις τους για το βιβλίο, έτσι διαβάζουν τις αληθινές εντυπώσεις των άλλων, κι όχι κείμενα αντιγραμμένα από δεξιά-αριστερά.
Εκτός, βέβαια, και πάλι, εαν μου διαφεύγει κάτι εδώ.
Last edited:
Το ξέρετε το ανέκδοτο με την "πέτρα του Θηβαίου"; Αν όχι, δεν χάνετε και τίποτα. Αν ναι, ε, τότε καταλαβαίνετε γιατί γράφω τώρα. ?
Τελείωσα την ανάγνωση την περασμένη Κυριακή. Πάλι καλά, ζώντας με τρεις γυναίκες 24 ώρες το 24ωρο από τις 11 Μαρτίου (ημέρα κλεισίματος των σχολείων)! Βέβαια, ίσως έχει σχέση το γεγονός ότι η γυναίκα μου ξεκίνησε στην καραντίνα την Άννα Καρένινα (την οποία τελείωσε χθες) και κόλλησε τόσο πολύ, ώστε ανέλαβα εγώ το μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργικής απασχόλησης των παίδων.
Διάβαζα μια δύο σελίδες την ημέρα, κατά κανόνα. Γουλιά γουλιά, ή σαν σφηνάκι. Κάποιες φορές, νωρίς το πρωί, όταν και οι τρεις γυναίκες κοιμούνταν, διάβαζα μερικές σελίδες παραπάνω, με τον διπλό ελληνικό σκέτο, βλέποντας την ανατολή από τον Υμηττό. Παραμυθένιο.
Νικόλα θέλω να σ' ευχαριστήσω ξανά εκ βαθέων για την πρόταση!
Όταν το είχα αγοράσει, τότε, το 1995 (!), μετά την ανάγνωση των πρώτων σελίδων, είδα ότι θέλει τον δικό του χρόνο, όπως ένας Οδυσσέας, ή ένας Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες (γιατί ασφαλώς για τέτοια μεγέθη μιλάμε). Για τον δεύτερο, τον Α.Χ.Ι. του Μούζιλ, ήρθε ο χρόνος, πέρασα υπέροχα μαζί του και είναι μια άλλη ιστορία. Για τον Οδυσσέα δεν ήρθε ακόμα.
Για τον Φραντς Μπίμπερκοπφ λοιπόν ήρθε τώρα, και ήταν μια ωραία συνάντηση. Εδώ και χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, έδινε το Ποντίκι την ταινία του Φασμπίντερ σε dvd. Αν θυμάμαι καλά είναι 12 κι ελπίζω να τα βρω σε κάποια κούτα. Ήθελα, φυσικά, να διαβάσω πρώτα το βιβλίο πριν τη δω. Διάβασα κάπου ότι ο Φ. προσπάθησε να ακολουθήσει κατά γράμμα το βιβλίο στη μεταφορά του. Είμαι πολύ περίεργος για το αποτέλεσμα.
Ο Φραντς λοιπόν με τον κόσμο που τον περιβάλλει, ή, μάλλον, τον υπόκοσμο, μου έφερε στο νου ένα άλλο διαμάντι της λογοτεχνίας, το "Αναμνήσεις από το σπίτι των νεκρών", του Ντοστογιέφσκι. Και στα δύο έργα αλλάζει η ματιά μας απέναντι σ' αυτούς που, στις πρώτες σελίδες, αντικρίζουμε ως "καθάρματα" αλλά, καθώς αναπτύσσεται η αφήγηση από την πένα (να πούμε νυστέρι;) των μεγάλων ανατόμων της ψυχής, φτάνουμε στο τέλος να τους συμπονέσουμε και, γιατί όχι, να τους αγαπήσουμε. Στην περίπτωσή μας ο δεύτερος "Ντ", ο Ντέμπλιν, ήταν και κατ' επάγγελμα ανατόμος της ψυχής, απ' όπου άντλησε και υλικό, όπως μαρτυρεί στο πολύ ωραίο σημείωμά του στο τέλος του βιβλίου.
Αν και γνωρίζω ελάχιστα πράγματα, νιώθω μια αισθητική έλξη για την Γερμανία του μεσοπολέμου. Ίσως να έγινε η αρχή με την ταινία - σταθμό "Γαλάζιος Άγγελος". Το "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" είναι πολύ γενναιόδωρο στην περιγραφή αυτού του κόσμου. Αν κάποιοι από σας μπορούν να προτείνουν άλλα λογοτεχνικά έργα (αλλά και ταινίες) ορόσημα για αυτήν την περίοδο, θα ήμουν υπόχρεος και τους ευχαριστώ προκαταβολικά.
Όταν τελείωσα την ανάγνωση διάβασα αμέσως ξανά την πρώτη σελίδα. Πράγματι, θα 'λεγε κανείς ότι εκεί υπάρχει όλο το θέμα του έργου και αυτό που ακολουθεί είναι η ανάπτυξή του, για να μιλήσουμε με μουσικούς όρους. (Όπως η 5η συμφωνία του Μπετόβεν είναι η ανάπτυξη της ιδέας από τις τέσσερις αρχικές νότες - το χτύπημα της Μοίρας στην πόρτα - γι' αυτό και η Συμφωνία του Πεπρωμένου)
Πολύ σωστά γράφει ο Μπένγιαμιν στο κείμενό του για το μυθιστόρημά μας, ότι δύο είναι αυτά που μένουν ανεξίτηλα στον αναγνώστη: η ιστορία με το χέρι και η υπόθεση της Μίτσε. Εγώ συγκράτησα και κάτι ακόμα, το οποίο σας μεταφέρω αυτούσιο. Είναι στο Ένατο βιβλίο, στο κεφάλαιο "Ο θάνατος τραγουδάει το αργόσυρτο τραγούδι του".
"Θα σας πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια κι η αλήθεια είναι ότι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ ακούει το θάνατο, αυτό το θάνατο και τον ακούει να τραγουδάει αργόσυρτα, σαν τραυλός, επαναλαμβάνοντας συνέχεια, σαν πριόνι που χώνεται στο ξύλο.
"Ήρθα εδώ, Φραντς Μπίμπερκοπφ, για να βεβαιωθώ πως είσαι στο κρεβάτι και πως επιθυμείς να 'ρθεις μαζί μου. Ναι, δίκιο είχες, Φραντς, που 'ρθες σε μένα. Πως μπορεί ο άνθρωπος να προκόψει όταν δεν αναζητάει το θάνατο; Τον αληθινό θάνατο, τον πραγματικό θάνατο. Εσύ φυλαγόσουνα μια ζωή. Να φυλάγονται, να φυλάγονται, να ο πόθος των ανθρώπων, ο υπαγορευμένος απ' τον πανικό, κι έτσι μένουν τα πράγματα στο ίδιο σημείο πάντα και δεν υπάρχει εξέλιξη".
Και μ' αυτό σας χαιρετώ φίλοι μου.
Τελείωσα την ανάγνωση την περασμένη Κυριακή. Πάλι καλά, ζώντας με τρεις γυναίκες 24 ώρες το 24ωρο από τις 11 Μαρτίου (ημέρα κλεισίματος των σχολείων)! Βέβαια, ίσως έχει σχέση το γεγονός ότι η γυναίκα μου ξεκίνησε στην καραντίνα την Άννα Καρένινα (την οποία τελείωσε χθες) και κόλλησε τόσο πολύ, ώστε ανέλαβα εγώ το μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργικής απασχόλησης των παίδων.
Διάβαζα μια δύο σελίδες την ημέρα, κατά κανόνα. Γουλιά γουλιά, ή σαν σφηνάκι. Κάποιες φορές, νωρίς το πρωί, όταν και οι τρεις γυναίκες κοιμούνταν, διάβαζα μερικές σελίδες παραπάνω, με τον διπλό ελληνικό σκέτο, βλέποντας την ανατολή από τον Υμηττό. Παραμυθένιο.
Νικόλα θέλω να σ' ευχαριστήσω ξανά εκ βαθέων για την πρόταση!
Όταν το είχα αγοράσει, τότε, το 1995 (!), μετά την ανάγνωση των πρώτων σελίδων, είδα ότι θέλει τον δικό του χρόνο, όπως ένας Οδυσσέας, ή ένας Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες (γιατί ασφαλώς για τέτοια μεγέθη μιλάμε). Για τον δεύτερο, τον Α.Χ.Ι. του Μούζιλ, ήρθε ο χρόνος, πέρασα υπέροχα μαζί του και είναι μια άλλη ιστορία. Για τον Οδυσσέα δεν ήρθε ακόμα.
Για τον Φραντς Μπίμπερκοπφ λοιπόν ήρθε τώρα, και ήταν μια ωραία συνάντηση. Εδώ και χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, έδινε το Ποντίκι την ταινία του Φασμπίντερ σε dvd. Αν θυμάμαι καλά είναι 12 κι ελπίζω να τα βρω σε κάποια κούτα. Ήθελα, φυσικά, να διαβάσω πρώτα το βιβλίο πριν τη δω. Διάβασα κάπου ότι ο Φ. προσπάθησε να ακολουθήσει κατά γράμμα το βιβλίο στη μεταφορά του. Είμαι πολύ περίεργος για το αποτέλεσμα.
Ο Φραντς λοιπόν με τον κόσμο που τον περιβάλλει, ή, μάλλον, τον υπόκοσμο, μου έφερε στο νου ένα άλλο διαμάντι της λογοτεχνίας, το "Αναμνήσεις από το σπίτι των νεκρών", του Ντοστογιέφσκι. Και στα δύο έργα αλλάζει η ματιά μας απέναντι σ' αυτούς που, στις πρώτες σελίδες, αντικρίζουμε ως "καθάρματα" αλλά, καθώς αναπτύσσεται η αφήγηση από την πένα (να πούμε νυστέρι;) των μεγάλων ανατόμων της ψυχής, φτάνουμε στο τέλος να τους συμπονέσουμε και, γιατί όχι, να τους αγαπήσουμε. Στην περίπτωσή μας ο δεύτερος "Ντ", ο Ντέμπλιν, ήταν και κατ' επάγγελμα ανατόμος της ψυχής, απ' όπου άντλησε και υλικό, όπως μαρτυρεί στο πολύ ωραίο σημείωμά του στο τέλος του βιβλίου.
Αν και γνωρίζω ελάχιστα πράγματα, νιώθω μια αισθητική έλξη για την Γερμανία του μεσοπολέμου. Ίσως να έγινε η αρχή με την ταινία - σταθμό "Γαλάζιος Άγγελος". Το "Βερολίνο Αλεξάντερπλατς" είναι πολύ γενναιόδωρο στην περιγραφή αυτού του κόσμου. Αν κάποιοι από σας μπορούν να προτείνουν άλλα λογοτεχνικά έργα (αλλά και ταινίες) ορόσημα για αυτήν την περίοδο, θα ήμουν υπόχρεος και τους ευχαριστώ προκαταβολικά.
Όταν τελείωσα την ανάγνωση διάβασα αμέσως ξανά την πρώτη σελίδα. Πράγματι, θα 'λεγε κανείς ότι εκεί υπάρχει όλο το θέμα του έργου και αυτό που ακολουθεί είναι η ανάπτυξή του, για να μιλήσουμε με μουσικούς όρους. (Όπως η 5η συμφωνία του Μπετόβεν είναι η ανάπτυξη της ιδέας από τις τέσσερις αρχικές νότες - το χτύπημα της Μοίρας στην πόρτα - γι' αυτό και η Συμφωνία του Πεπρωμένου)
Πολύ σωστά γράφει ο Μπένγιαμιν στο κείμενό του για το μυθιστόρημά μας, ότι δύο είναι αυτά που μένουν ανεξίτηλα στον αναγνώστη: η ιστορία με το χέρι και η υπόθεση της Μίτσε. Εγώ συγκράτησα και κάτι ακόμα, το οποίο σας μεταφέρω αυτούσιο. Είναι στο Ένατο βιβλίο, στο κεφάλαιο "Ο θάνατος τραγουδάει το αργόσυρτο τραγούδι του".
"Θα σας πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια κι η αλήθεια είναι ότι ο Φραντς Μπίμπερκοπφ ακούει το θάνατο, αυτό το θάνατο και τον ακούει να τραγουδάει αργόσυρτα, σαν τραυλός, επαναλαμβάνοντας συνέχεια, σαν πριόνι που χώνεται στο ξύλο.
"Ήρθα εδώ, Φραντς Μπίμπερκοπφ, για να βεβαιωθώ πως είσαι στο κρεβάτι και πως επιθυμείς να 'ρθεις μαζί μου. Ναι, δίκιο είχες, Φραντς, που 'ρθες σε μένα. Πως μπορεί ο άνθρωπος να προκόψει όταν δεν αναζητάει το θάνατο; Τον αληθινό θάνατο, τον πραγματικό θάνατο. Εσύ φυλαγόσουνα μια ζωή. Να φυλάγονται, να φυλάγονται, να ο πόθος των ανθρώπων, ο υπαγορευμένος απ' τον πανικό, κι έτσι μένουν τα πράγματα στο ίδιο σημείο πάντα και δεν υπάρχει εξέλιξη".
Και μ' αυτό σας χαιρετώ φίλοι μου.
@Μπέιζιλ Γκραντ ελπίζω να γνωρίζεις ότι είσαι πολύ τυχερός με 3 γυναίκες στο σπίτι, χαχα. Ωραίος ο σχολιασμός σου για ένα βιβλίο που κατά πλειοψηφία άρεσε πολύ στους αναγνώστες αυτής της συνανάγνωσης!
@Γρίλος ωραία και η ισορροπία! Γεροί να είμαστε όλοι και θα την βρούμε την άκρη και με τα διαβάσματα.
@Αννετούσκα Ω, ναι, το δίχως άλλο! Ίσως να μην πετύχαμε τον συντονισμό στην ανάγνωση, όμως ο βασικός σκοπός επετεύχθη και νομίζω ότι είναι από αυτούς που αφήνουν τη σφραγίδα τους!
@Αννετούσκα Ω, ναι, το δίχως άλλο! Ίσως να μην πετύχαμε τον συντονισμό στην ανάγνωση, όμως ο βασικός σκοπός επετεύχθη και νομίζω ότι είναι από αυτούς που αφήνουν τη σφραγίδα τους!
Τώρα που πέρασε κάποιο διάστημα, από το τέλος της συγκεκριμένης συνανάγνωσης, φέρνω συχνά το Βερολίνο Αλεξάντερπλατς στον νου μου. Είχα γράψει πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και εξακολουθώ να το πιστεύω. Τώρα, επιπλέον, θεωρώ πως είναι αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και παρόλο το στρυφνό ύφος γραφής του Ντέμπλιν, που μπορεί εύκολα να σε αποθαρρύνει στην αρχή, όταν το συνηθίσεις και εφόσον κατανοήσεις τα πολυεπίπεδα νοήματά της, θα σε ανταμείψει με το παραπάνω και θα τροφοδοτήσει την σκέψη σου με ένα πλούσιο υλικό, ικανό να σου κρατήσει συντροφιά για ολόκληρη την ζωή σου.
Βλέπω ο @Μπέιζιλ Γκραντ έδωσε νέα ώθηση στο νήμα μας!!
Φοβερός ο παραλληλισμός με την 5η συμφωνία του Μπετόβεν αλλά και εύστοχες όλες οι παρατηρήσεις.
@Πληθων
Είμαι της ίδιας άποψης. Αυτό το βιβλίο αργεί να σου αποκαλύψει τα μυστικά του, αλλά όταν το κάνει σε ανταμείβει για μια ζωή!
Νομίζω κάποια στιγμή πρέπει να οργανώσουμε άλλη μια τέτοια +ανάγνωση. Τι λέτε;
Φοβερός ο παραλληλισμός με την 5η συμφωνία του Μπετόβεν αλλά και εύστοχες όλες οι παρατηρήσεις.
@Πληθων
Είμαι της ίδιας άποψης. Αυτό το βιβλίο αργεί να σου αποκαλύψει τα μυστικά του, αλλά όταν το κάνει σε ανταμείβει για μια ζωή!
Νομίζω κάποια στιγμή πρέπει να οργανώσουμε άλλη μια τέτοια +ανάγνωση. Τι λέτε;