Να πω την αλήθεια εξεπλάγην οταν είδα τα αποτελέσματα αυτής εδώ της δημοσκόπησης και το όχι να έχει ένα τόσο μεγάλο προβάδισμα. Αναλογιζόμενος πως η ποίηση στη δική μας χώρα τραγουδήθηκε όσο σε καμία άλλη. Κυρίως από την οδό όπου ένας συνθέτης παίρνει και μελοποιεί την ποιηση κάποιου ποιητή. Ομως γίνεται ο άνθρωπος που γράφει τη μουσική να μπορεί ο ίδιος να γράψει πολύ όμορφο στίχο δηλαδή ποίηση. Διοτι ο στιχος, βεβαια, είναι ακριβώς αυτό: ποίηση με μουσική.
Έτσι και ο Ντιλαν είχε αυτό το τεράστιο ταλέντο να μπορεί να γράψει ξεχωριστή μουσική και πανεμορφο στιχο ή αλλιως ποίηση.
Κάποιος ανέφερε τον όγκο της ποιησης. Τουλάχιστον για εμένα ο όγκος δεν είναι καθοριστικός. Για εμένα ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ποιητές είναι ο Καββαδίας ο οποίος έχει γράψει μονάχα τρεις ολιγοσελιδες ποιητικές συλλογές.
Ο στίχος του Ντιλαν είναι άλλοτε πολιτικός άλλοτε ερωτικός άλλοτε παραμυθένιος. Πολλές φορές έχω μείνει να θαυμάζω έναν στίχο του Ντιλαν (Τελευταία κοιτούσα για αλλη μια φορά π.χ.θαμπωμένος το One more cup of coffee ) πράγμα που δεν μου έχει συμβεί με παρα πολλούς ποιητές.
Όμως ο Ντιλαν είναι από τους λίγους που έχουν στιγματίσει τόσο βαθιά, που έχουν επηρεάσει τόσο καθοριστικά τον δυτικό πολιτισμό. Εάν ο δυτικός πολιτισμός του έχει δώσει Γκραμι και Νόμπελ τότε μπορούμε να πούμε πως του έχει επιστρέψει μια μικρή αναγνώριση η οποία εξορισμού ποτέ δεν θα καταφέρει να γεμίσει το δικό του τεράστιο αποτύπωμα.
Δεν πρέπει να περιμένουμε από το Νόμπελ να καταφέρει να βραβεύσει όλους όσους θα άξιζαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτή τη βράβευση. Μάλλον δεν είναι και μαθηματικα εφικτο. Επίσης είναι η βράβευση μιας μικρής επιτροπής και από αυτή την άποψη συχνά οι επιλογες είναι απομακρυσμένες απο την βαση και γι' αυτο τωρα που επιτελους κάνει μια ποπ επιλογη με ξαφνιαζει που η βαση γκρινιαζει οσο δεν γκρίνιαξε για τον έναν ή τον αλλο άγνωστο περιφεριακο ποιητη ή συγγραφέα.
Χαίρομαι που αυτήν τη χρονιά το Νομπελ δεν πήγε σε μια "γιαγιάκα από το Ουζμπεκιστάν", που λέει και ο Κορτο, αλλά πήγε σε κάποιον που έγραψε λόγια τα οποία είναι στα χειλια και στις καρδίες ολονων μας, σταθερά μεσ' στις δεκαετίες. Κάποιον που επηρέασε βαθύτατα την τέχνη και τον πολιτισμό με τα τραγουδια και με τους στίχους του.
Έτσι και ο Ντιλαν είχε αυτό το τεράστιο ταλέντο να μπορεί να γράψει ξεχωριστή μουσική και πανεμορφο στιχο ή αλλιως ποίηση.
Κάποιος ανέφερε τον όγκο της ποιησης. Τουλάχιστον για εμένα ο όγκος δεν είναι καθοριστικός. Για εμένα ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ποιητές είναι ο Καββαδίας ο οποίος έχει γράψει μονάχα τρεις ολιγοσελιδες ποιητικές συλλογές.
Ο στίχος του Ντιλαν είναι άλλοτε πολιτικός άλλοτε ερωτικός άλλοτε παραμυθένιος. Πολλές φορές έχω μείνει να θαυμάζω έναν στίχο του Ντιλαν (Τελευταία κοιτούσα για αλλη μια φορά π.χ.θαμπωμένος το One more cup of coffee ) πράγμα που δεν μου έχει συμβεί με παρα πολλούς ποιητές.
Όμως ο Ντιλαν είναι από τους λίγους που έχουν στιγματίσει τόσο βαθιά, που έχουν επηρεάσει τόσο καθοριστικά τον δυτικό πολιτισμό. Εάν ο δυτικός πολιτισμός του έχει δώσει Γκραμι και Νόμπελ τότε μπορούμε να πούμε πως του έχει επιστρέψει μια μικρή αναγνώριση η οποία εξορισμού ποτέ δεν θα καταφέρει να γεμίσει το δικό του τεράστιο αποτύπωμα.
Δεν πρέπει να περιμένουμε από το Νόμπελ να καταφέρει να βραβεύσει όλους όσους θα άξιζαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτή τη βράβευση. Μάλλον δεν είναι και μαθηματικα εφικτο. Επίσης είναι η βράβευση μιας μικρής επιτροπής και από αυτή την άποψη συχνά οι επιλογες είναι απομακρυσμένες απο την βαση και γι' αυτο τωρα που επιτελους κάνει μια ποπ επιλογη με ξαφνιαζει που η βαση γκρινιαζει οσο δεν γκρίνιαξε για τον έναν ή τον αλλο άγνωστο περιφεριακο ποιητη ή συγγραφέα.
Χαίρομαι που αυτήν τη χρονιά το Νομπελ δεν πήγε σε μια "γιαγιάκα από το Ουζμπεκιστάν", που λέει και ο Κορτο, αλλά πήγε σε κάποιον που έγραψε λόγια τα οποία είναι στα χειλια και στις καρδίες ολονων μας, σταθερά μεσ' στις δεκαετίες. Κάποιον που επηρέασε βαθύτατα την τέχνη και τον πολιτισμό με τα τραγουδια και με τους στίχους του.
