Στίχοι μοναδικοί..

[Οινοχόος]

ανεπανάληπτοι.Τραγούδια τα οποία σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Επειδή πιστεύω στη δύναμη της γραφής δεν βαζω λινκ καθώς συνηθίζεται να το προσπερνάμε ενώ τα γραφόμενα θα τα διαβάσουμε


Μια μάνα που 'χε ένα γιο,
μα ήταν λωλοπαρμένη
δεν είχε την υπομονή
για να το αναθρέψει,
και στην ποδιά της το 'βαλε,
πάει να το ρεματίσει.
Στο δρόμο που επήγαινε,
στη στράτα που πηγαίνει
μια πέρδικα την απαντά,
μια πέρδικα της λέγει:
Μωρή σκύλα, μωρή άνομη,
μωρή μαριολεμένη,
εγώ έχω δεκαοχτώ πουλιά,
πάσχω να τ' αναθρέψω
και συ έκανες χρυσόν υγιό,
πας να τον ρεματίσεις;
Και στην ποδιά της το 'βαλε,
στο σπίτι της πηγαίνει
το έβαλε στην κούνια του,
το τραγουδά και λέει:
Γιε μου σαν γίνεις κυνηγός,
σαν γίνεις παλληκάρι,
σαν ανταμώσεις πέρδικα,
να μην τήνε σκοτώσεις.
Η πέρδικα είναι η μάνα σου
κι εγώ η μητριά σου.

Γιάννης Χαρούλης από το άλμπουμ ''Μαγγανείες. Φυσικά είναι ''must'' να ακούσετε και το τραγούδι...

 

[Φαροφύλακας]

Εκτός πλαισίου (του συγκεκριμένου τραγουδιού), βρίσκω ποιητική την φράση: "χαμένη πολιτεία που δεν έχει πια διαβάτες"

 

[Έλλη Μ]

Εκτός πλαισίου

Το αυτο ακριβώς, εκτος πλαισιου (σε ενα ευρυτερο πλαισιο ), απο τραγουδι που δεν ειναι my cup of tea.
''Η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα"

 

[Φαροφύλακας]

Συμπωματικά, είναι απο τα τραγούδια που γρατζουνώ στην κιθάρα, καμιά φορά.

Όλο έχει εντάξει στίχο (Αφροδίτη Μάνου) και μουσική (Βασίλης Παπακωνσταντίνου).

Μου αρέσει η απρόσμενη παρομοίωση ( +μεταφορά; ) με το φλιπεράκι:
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις.

Ή δες απομονωμένα κι αυτά:
τα δυο σου μάτια ... χαράζουν τον αέρα
το πρόσωπό σου ανθισμένο (μου φέρνει στο νου το κοριτσίστικο κοκκίνισμα στα μάγουλα, στον έρωτα)

 

[Έλλη Μ]

Ναι, ειναι ωραιος ο στιχος της Μανου, αλλα αυτο το δίστιχο ειναι δυνατο, ευστοχο, περιεκτικο και ξεκαθαρο, διχως αμφισημιες και φιοριτούρες

Λοιπόν, ακου τωρα, θειε Δημήτρη. Επειδη εχω φαει ενα σκαλωμα με τον Λοϊζο το τελευταιο τριμηνο και προσπαθω ενα κομματι στο ακορντεον (αν μου λεγε κανεις, πριν 4-5 χρονια, οτι θα εγραφα αυτη την πρόταση, θα γελουσα ωρες), ακουω πολυ στο youtube και προσπαθω να τον προλαβω με το ατσαλο παίξιμό μου. Ε, συνεχεια μου πετα κομματια του Παπακωνσταντίνου και καποια, μοιραια, τα ξανακουω. Ετσι το πρόσεξα, μετα απο δεκαδες χρονια που ειχα να το ακουσω. Κι αυτο, και το Παράπονα στη Λινα κι αλλο ενα που μου διαφευγει τωρα δα.

 

[Φαροφύλακας]

Να λέμε την αλήθεια, τραγούδησε ωραία κομμάτια, και μουσικά, καί σε στίχο.

 

[Έλλη Μ]

Γεγονός. Ειναι περισσότερα τα κομματια του -τελικα- που μου αρεσουν -πάλι τελικά- και δεν τ' ομολογω.

Πχ...σιαμαίες αυταπάτες...

 

[Φαροφύλακας]

ρε συυυυ.... σε αυτο (παρότι μου αρέσει μουσικά) οι στίχοι μου φαίνονται πολύ δηθενιά.

 

[Έλλη Μ]

Χαχαχαχα, εμενα παλι με ενοχλει που μου Σπανουδακιζει σε φασεις

Κατα τα αλλα, μου αρεσει τελικα

 

[ΚρίτωνΓ]

Συμπωματικά, είναι απο τα τραγούδια που γρατζουνώ στην κιθάρα, καμιά φορά.

Όλο έχει εντάξει στίχο (Αφροδίτη Μάνου) και μουσική (Βασίλης Παπακωνσταντίνου).

Μου αρέσει η απρόσμενη παρομοίωση ( +μεταφορά; ) με το φλιπεράκι:
Σαν φλιπεράκι γελαστό, ξετρελαμένο σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις.

@Φαροφύλακας @Έλλη Μ , κάποιοι καρφώνονται (ηλικιακά) εδω μέσα. Άμα κάνεις σήμερα γκάλοπ για το τι είναι το φλίπερ και πως παίζεται, θα δεις ότι ό,τι έχει ύπαρξη στον πλανήτη μετά τα 90ς θα σε κοιτάξει με εύλογη (και εύγλωττη) απορία

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Άμα κάνεις σήμερα γκάλοπ για το τι είναι το φλίπερ και πως παίζεται,

Εγώ πάλι Κρίτων νομίζω πως εκεί που θα εκπλαγείς είναι αν ρωτήσεις ποιοί είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Μάνου!!

 

[Φαροφύλακας]

Μου ήρθε στο άσχετο στο μυαλό, κι έβαλα και το άκουσα, αυτό το "Μπήκαν στην πόλη οι Οχτροί". Η μουσική του Μαρκόπουλο και οι στίχοι του σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη, τραγούδι του 1972.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί​

κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές​

την πρώτη μέρα​

​

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

αδέρφια πήραν οι οχτροί​

κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές​

την άλλη μέρα​

​

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί​

κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά​

την τρίτη μέρα​

​

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί​

κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά​

την άλλη μέρα​

​

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

μοιράσαν δώρα οι οχτροί​

κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά​

την πέμπτη μέρα​

​

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί​

κρατούσαν δίκιο οι οχτροί​

κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια​

σαν κάθε μέρα​

Τί μεγαλειώδης αντίθεση, που μπορεί να την διαβάσεις έτσι ή αλλιώς, ειδικά τώρα πια, μισό αιώνα νηφάλια και μακρινά από όταν φτιάχτηκε. Τί όμορφη συμμετρία να αριθμώνται οι μονές ημέρες και κάθε ζυγή να είναι η άλλη μέρα.

 

[Φαροφύλακας]

Αφήνοντας τους στίχους, που είναι επίσης ωραίοι, θα μείνω μόνο στον τίτλο, του Παυλίδη, που μου φαίνεται πανέμορφος, έτσι μόνος του:

Ερχόμαστε Από Τον Ορίζοντα

πέρα από ποιητικό, είναι σαν να υπονοεί μια ολόκληρη ιστορία που απλά την υποθέτω αποσπασματικά μέσα σε μια κινηματογραφική αχλή.

Κάπως έτσι μου φαινόταν πάντα και το όνομα της μπάντας:

Collapse Under the Empire