Θυμάμαι ήμουν 18 χρονών (τόσο παλιά ) όταν γνώρισα το φαινόμενο Λυκόφως. Πρώτα είδα την ταινία και μετά την ξαναείδα και μετά ξανά...Κόλλησα με λίγα λόγια. Έμαθα ότι υπάρχει και σε βιβλίο οπότε πήρα σβάρνα τα βιβλιοπωλεία για να το πάρω. Είχε όμως εξαντληθεί! Με ζώσανε μαύρα φίδια, κλαιγόμουν στους φίλους μου μέχρι που ένας για να με βγάλει από τη μιζέρια μου (και την δική του κυρίως) μου το κατέβασε στα αγγλικά. Αν δεν είναι κάπως τραβηγμένο μπορώ να πω ότι εκείνη την εποχή εθίστικα σε αυτήν την ιστορία.. Άρχισα να κάνω συγκρίσεις, να σκέφτομαι πρώτη φορά στη ζωή μου ότι θα γεράσω, ότι δε θα είμαι για πάντα έτσι όπως είμαι.. ότι θα πεθάνω! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, σε εκείνη τη φάση το συνειδητοποίησα για πρώτη φορά. Μου ήρθε ταμπλάς στο κεφάλι, πέρασα διάφορες καταστάσεις και συνέχιζα να διαβάζω τη σειρά.
Τώρα που το σκέφτομαι ήταν κάτι σαν τους έρωτες που ξεκινούν μέσα στον τρελό ενθουσιασμό , είναι παράφοροι, υπερβολικοί και τελικά... εφήμεροι. Στο τέλος ξενερώνεις και αναρωτιέσαι τι του βρήκες... Πλέον δεν με γεμίζουν ούτε τα βιβλία ούτε οι ταινίες. Σαν την ιστορία του Άη Βασίλη, μόλις μάθεις την αλήθεια, χάνεται και η μαγεία χάνονται και όλα.
Κυρίως το Λυκόφως είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο, ευχάριστο, αλλά για εμένα όχι πρωτότυπο. Στο θέμα εφηβικός έρωτας με σούπερ αγόρι που αστράφτει και είναι τέλειος μα θέλει την ποιο ξενέρωτη του σχολείου και δεν κάνουν σεξ μέχρι να παντρευτούν....εεε οι Ιάπωνες είναι μίλια μπροστά (πάλι με τον πόνο μου εγώ).. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι τόσο συχνό στα κοριτσίστικα-εφηβικά μάνγκα που καταντάει μονότονο. Το τέλειο αγόρι μπορεί να είναι βρυκόλακας, δαίμονας, άνθρωπος κοράκι, αρχηγός της μαφίας, σαμουράι πολεμιστής, διευθυντής εταιρείας και πολλά πολλά άλλα...
Δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κανείς αλλά το Λυκόφως έχει κυκλοφορήσει και σε κόμιξ ακολουθώντας την μάνγκα τεχνοτροπία και είναι ένα κλασικότατο κοριτσίστικο... λες και δεν υπήρξε το βιβλίο ποτέ ένα πράγμα.
Τώρα που το σκέφτομαι ήταν κάτι σαν τους έρωτες που ξεκινούν μέσα στον τρελό ενθουσιασμό , είναι παράφοροι, υπερβολικοί και τελικά... εφήμεροι. Στο τέλος ξενερώνεις και αναρωτιέσαι τι του βρήκες... Πλέον δεν με γεμίζουν ούτε τα βιβλία ούτε οι ταινίες. Σαν την ιστορία του Άη Βασίλη, μόλις μάθεις την αλήθεια, χάνεται και η μαγεία χάνονται και όλα.
Κυρίως το Λυκόφως είναι ένα βιβλίο ευκολοδιάβαστο, ευχάριστο, αλλά για εμένα όχι πρωτότυπο. Στο θέμα εφηβικός έρωτας με σούπερ αγόρι που αστράφτει και είναι τέλειος μα θέλει την ποιο ξενέρωτη του σχολείου και δεν κάνουν σεξ μέχρι να παντρευτούν....εεε οι Ιάπωνες είναι μίλια μπροστά (πάλι με τον πόνο μου εγώ).. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι τόσο συχνό στα κοριτσίστικα-εφηβικά μάνγκα που καταντάει μονότονο. Το τέλειο αγόρι μπορεί να είναι βρυκόλακας, δαίμονας, άνθρωπος κοράκι, αρχηγός της μαφίας, σαμουράι πολεμιστής, διευθυντής εταιρείας και πολλά πολλά άλλα...
Δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κανείς αλλά το Λυκόφως έχει κυκλοφορήσει και σε κόμιξ ακολουθώντας την μάνγκα τεχνοτροπία και είναι ένα κλασικότατο κοριτσίστικο... λες και δεν υπήρξε το βιβλίο ποτέ ένα πράγμα.