Το κατ' εμ'ε, διάβασα το πρώτο βιβλίο και το τελευταίο (έξυπνο, έτσι;;;;) )
Με κούρασαν και τα δύο. Τα διάβασα διαβαζοξεφυλλίζοντας(=ένας τρόπος διαβάσματος υπερβολικά γρήγορος, που όταν τον παρατηρήσω κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου, για μένα αποτελεί ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά).
Το πρόβλημα ετούτων των βιβλίων κατ' εμέ ήταν ΑΠΛΟ:έεεεκτααααασηηηηη χωρίς ούτε ένα ψηγματάκι βάθους!!!τίποτα!!


Και δεν είναι ότι με πειράζουν τα μεγάλα βιβλία ή οι αναλυτικές περιγραφές, ίσα-ίσα είναι τα αγαπημένα μου, μόνο που έχω την απαίτηση να διαθέτουν τον απαραίτητο υποστηρηκτικό μηχανισμό!!
Τι εννοώ:μπορεί ο Τολστόη ή ο Ντοστογιέφσκυ (πώς την φέρνω την κουβέντα πάντα στο σωστό δρόμο,ε;;

) να έχουν πολύπλοκες εσωτερικές και εξωτερικές περιγραφές και μια έκταση που στον περισσότερο κόσμο μοιάζει απωθητική, αλλά-ειδικά ο Ντοστογιέφσκυ- έχουν ματώσει κυριολεκτικά πνευματικά για να "γεννήσουν" μια ψυχογραφική βάση τέτοιου μεγέθους, που διαβάζοντας σε συγκλονίζει, σε απορροφά και σου προκαλεί συναισθήματα δέους και θαυμασμού. Για μένα, αυτό σημαίνει δημιουργία...
Τώρα στη Μέγιερ όχι μόνο δεν είδα τίποτα τέτοιο, αλλά είδα και μια γραφή με σαφή πρόθεση να ευχαριστήσει τον αναγνώστη (πόσο απίσιο όταν είναι τόσο προφανές!!

), μια γραφή με σαφή πρόθεση να "χαϊδέψει" τις ανασφάλιες και να καλύψει επιδερμικά αυτά που μια σύγχρονη ρομαντική έφηβη ή νεαρά τέλος πάντων ψάχνει(για τα αγόρια δεν μπορώ να τοποθετηθώ, διότι δεν είμαι):Θεωρώ, για να γίνω πιο συγκεκριμένη ότι πρόκειται για ένα ευφυέστατο κοινωνιολογικά κατασκεύασμα-όχι όμως να το καλούμε και λογοτεχνικό έργο αυτό το πράγμα!!-
Ένα αγόρι σε περίμενε όλη του τη ζωή, που σε βρίσκει μοναδική και ξεχωριστή κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο, που δεν μπορεί να μείνει μακριά σου, που έχει την ικανότητα να βρίσκεται πάντα δίπλα σου και να σε προστατεύει από τον οιονδήποτε κίνδυνο, που είναι ακόμη πασπαλισμένο με όλη τη γοητεία του επικίνδυνου και του εξωλογικού, που έχει επίσης ζήσει σε μια άλλη εποχή, που διαθέτει καλλιέργεια, παίζει Βάγκνερ, και παρεμπιπτόντως διαθέτει την τέλεια εμφάνιση, είναι αθάνατο και εν γένει εξαιρετικό, και παρ'όλ'αυτά σε δέχεται όπως είσαι-διότι, παρά την αριστοτεχνική κατσκευή που περιγράφω, αυτή η Μπέλλα το ψάρι στα χείλη του έψησε μέχρι να αποφασίσει τι στην ευχή ένοιωθε και ήθελε κάθε φορά-ε, μη μου πείτε ότι δεν είναι ένας χαρακτήρας σχεδιασμένος να επιτύχει εμπορικά;;;;;;

Το βασικό μου πρόβλημα δεν έγκειται ωστόσο στην τόοοοση γοητεία που τρέχει από τα παντζάκια του ήρωα-και της ηρωϊδας, αλλά με άλλο τρόπο- αλλά στο ότι το βιβλίο δεν στρίζεται σε ΤΙΠΟΤΑ άλλο πέραν αυτού.Ε, αφαιρέστε όλα τα προαναφερθέντα και πείτε μου τι απομένει;;;
Αν και, για να είμαι ειλικρινής, εμένα και αυτή η τόση τελειότητα με ενόχλησε, έκανε το βιβλίο να μοιάζει ακόμα πιο ψεύτικο και κατασκευασμένο...και εν γένει δε μου αρέσουν οι φανταστικές ιστορίες αυτού του είδους...
Οπότε εν κατακλείδι θα έλεγα: για όσους ψάχνουν ένα ελαφρό, μες στα μέλια, με λίγα μεσαιωνικά, παραδοξολογικά και μυθικά στοιχεία ανάγνωσμα, για να ξεκουραστούν από κάτι άλλο, και τους αρέσουν αυτού του είδους οι υποθέσεις, οκ, κάντε την την αποκοτιά. Διαφορετικά, χάσιμο χρόνου το θεωρώ....