Στέφανι Μέγερ (Stephenie Meyer): "Λυκόφως"

Αφότου είδα την ταινία στ'αλήθεια δεν πίστευα ότι το βιβλίο θα ήταν κάτι ιδιαίτερο. ''Μια ακόμα ιστορία φαντασίας κοινότυπη σαν τόσες άλλες που τις διαβάζεις χωρίς ν' αγγίξουν''. Και να που βρίσκομαι ξαφνικά σ'εναν τελείως άλλο κόσμο, απ'τον οποίο δε θα θελα να βγω αλλά να αποτελώ και εγώ μέρος του.
Η Μπέλλα μετακομίζει στο Φορκς, μια μικρή, μόνιμα βροχερή πόλη πιστεύοντας ότι την περιμένει η πιο βαρετή περίοδος της ζωής της. Όμως από τη στιγμή που θα γνωρίσει τον αινιγματικό Έντουαρντ, η ζωή της θα πάρει μια συναρπαστική και τρομακτική στροφή. Ο Έντουαρντ, που είναι βρικόλακας, είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να διατηρεί την πραγματική του ταυτότητα μυστική στη μικρή κοινότητα του Φορκς. Όμως τώρα πια κανείς δεν είναι ασφαλής, και περισσότερο απ' όλους η Μπέλλα. Το ζευγάρι θα βρεθεί να ισορροπεί επικίνδυνα στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα στην επιθυμία και τον κίνδυνο.
Δυστυχώς η περίληψη στο οπισθόφυλλο δεν με καλύπτει ούτε κατά διάνοια... Κρατώ μονάχα μια φράση: «Θα βρεθούν να ισορροπούν επικύνδυνα στη κόψη του ξυραφιού - ανάμεσα στην επιθυμία και τον κίνδυνο.»

Θα έλεγα ότι είναι καθαρά μια ιστορία αγάπης, μιας αγάπης χωρίς μέλλον, μιας αγάπης καταδικασμένης. Η Στέφανι Μέγερ όμως καταφέρνει μέσα απο καταστάσεις με χιούμορ και ρομαντικούς διαλόγους να δημιουργήσει ένα βιβλίο φοβερά ευχάριστο. Κυρίαρχη είναι η αγωνία που προκαλεί στον αναγνώστη.

Η Μπέλλα, που είναι η πρωταγωνίστρια έχει μια τελείως απροσδόκητη προσωπικότητα. Οι αντιδράσεις της πάντα ξαφνιάζουν και είναι πολύ διαφορετικές απο αυτές που θα περίμενε κανείς.

Είναι ψυχογραφικό αυτό το μυθιστόρημα.
Σου δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσεις ένα περίπλοκο συναισθηματικό κόσμο σε σημείο να νιώθεις πως δεν θα πρεπε να το διαβάζεις, πως έχεις εισβάλλει στις ενδομυχες σκέψεις κάποιου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο χαρακτήρας του Έντουαρτ. Η αγάπη πάνω απ'ολους και όλα ακόμα και απ'την ίδια τη φύση τον αναγκάζει να αρνηθεί τις ίδιες του τις ανάγκες το ένστικτο της επιβίωσης θάβεται κάτω από την επιθυμία. Και βρίσκεται ανάμεσα σε δυο επιθυμίες και οι δυο ταυτόχρονα επιτακτικές και όποια κι'αν είναι η επιλογή του ξέρει πως θα πονέσει. Από τη μια η μυρωδιά της τον αναστατώνει πιο πολύ από κάθε άλλη ανθρώπινη μυρωδιά, η πιο ντελικάτη απ'ολες, από την άλλη αποτελεί τη μόνη εξαίρεση στις ικανότητές του και του εξάπτει τη περιέργεια. Ανακαλύπτοντας το χαρακτήρα της την ερωτεύεται. Και είναι ένας έρωτας αληθινός χωρίς όρια χωρίς εγωισμούς, ένας έρωτας ανθρώπινος, που δίνει επιτέλους νόημα στη ζωή του. Πρόθυμος να θυσιαστεί για τη δική της ευτυχία να απομακρυνθεί απο κοντά της για να μην αποτελει κίνδυνο γι'αυτήν κι ας την χρειάζεται τόσο κι'ας είναι δυστιχισμένος μακριά της και ακόμα πιο πρόθυμος να πεθάνει αν πεθάνει κι'αυτή.
 
Last edited by a moderator:
Πολύ όμορφη η παρουσιασή σου Εσκιβέλ... Απλώς να προσθέσω ότι τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς έχουν εμπνευστεί και έχουν αναφορά σε τρία αντίστοιχα βιβλία με ιστορίες αγάπης που συγκλόνισαν και συγκλονίζουν. Το πρώτο βιβλίο είναι επηρρεασμένο από την "Περηφάνια και Προκατάληψη", το δέυτερο από το "Ρωμαίο και την Ιουλίετα" και το τρίτο από τα "Ανεμορδαμένα Ύψη".
Σε μια κριτική για τη συγεκριμένη σειρά βιβλίων διάβασα το εξής:" Σε μια εποχή που η ρομαντική λογοτεχνία έχει παραδοθεί στο φτηνό ερωτισμό, και η σκοτεινή φανταστική λογοτεχνία κατοικείται από μονοδιάστατους χαρακτήρες με προδιάθεση για φρικιαστική βία, πολλοί αναγνώστες διψούν για αγνή ρομαντική φαντασία-μπόλικη ερωτική ένταση, αλλά τόσο ευπρεπής όσο και η Τζέην Ώστιν.
Η Μάγιερ δεν ξεκίνησε συνειδητά να προσεγγίσει αυτό το κοινό. Αντιθέτως, έγραψε την ιστορία στην οποία πίστεψε και για την οποία νοιαζόταν. Γράφει με φωτεινή καθαρότητα, χωρίς ποτέ να μπαίνει ανάμεσα στον αναγνώστη και το όνειρο που μοιράζεται μαζί του. Είναι αληθινή.
Πάντως ποιος το περίμενε; Σήμερα, ο κύριος Ντάρσι είναι βρικόλακας" (Orson Scott Card συγγραφέας του The Ender Saga The TIME 100-TIME)

Πέρα από αυτά τα τελείως τυπικά θα σας πω την προσωπική μου εμπειρία. Κάθε φορά που διαβάζω κάποιο από τα βιβλία της σειράς ή κάποιο απόσπασμα πραγματικά έχω την εντύπωση πως η ιστορία εξελίσσεται μπροστά μου εκείνη ακριβώς τη στιγμή και εγώ την παρατήρω σαν να την βλέπω σε ταινία... Ο τρόπος που καταγράφει τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις των ηρωών δεν σου αφήνει το περιθώριο να σκεφτείς κάτι άλλο ή να αντιδράσεις διαφορετικά.
Δεν υπάρχει τίποτα κραυγαλέο και όλα δίνονται τόσο απλά και φυσιολογικά.
Με άλλα λόγια μαγευτικά...:γιούπι::γιούπι:

 
Last edited:
Βρε κορίτσια,

βαλθήκατε να με κάνετε να καταπατήσω τον όρκο μου : "Ποτέ δε διαβάζουμε αμερικανιές που μας επιβάλλονται με το έτσι θέλω".

Γι' αυτό το λόγο δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία του κυρίου Νταν Μπράουν, γι' αυτό το λόγο αποφεύγω και τη Μέγιερ. Τι κι αν σε όποιο βιβλιοπωλείο μπω τα βιβλία της είναι "πρώτη μούρη". Αρνούμαι πεισματικά.

Την ταινία Λυκόφως την είδα. Καλή ήταν για να περνάει η ώρα, αλλά μέχρι εκεί. Και τώρα διαβάζω τόσους έπαινους από σας για τα βιβλία που πραγματικά με βάζετε σε σκέψεις. Μα να συγκρίνουν τη Μέγιερ με την Ώστεν!!!!

Δεν ξέρω, μπορεί μετά το Ζωή σε Επανάληψη ...... :ωιμέ:
 
Βρε κορίτσια,

βαλθήκατε να με κάνετε να καταπατήσω τον όρκο μου : "Ποτέ δε διαβάζουμε αμερικανιές που μας επιβάλλονται με το έτσι θέλω".

Γι' αυτό το λόγο δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία του κυρίου Νταν Μπράουν, γι' αυτό το λόγο αποφεύγω και τη Μέγιερ. Τι κι αν σε όποιο βιβλιοπωλείο μπω τα βιβλία της είναι "πρώτη μούρη". Αρνούμαι πεισματικά.

Την ταινία Λυκόφως την είδα. Καλή ήταν για να περνάει η ώρα, αλλά μέχρι εκεί. Και τώρα διαβάζω τόσους έπαινους από σας για τα βιβλία που πραγματικά με βάζετε σε σκέψεις. Μα να συγκρίνουν τη Μέγιερ με την Ώστεν!!!!

Δεν ξέρω, μπορεί μετά το Ζωή σε Επανάληψη ...... :ωιμέ:
Λοιπόν Χρυσηίδα μου... θα σου πω να αφήσεις τις προκαταλήψεις κατα μέρους... και να τα διαβάσεις...και δεν ξέρω πόση βαρύτητα έχει για σένα... αλλά στο λέει ένας άνθρωπος που λατρεύει τα βιβλία της Ώστιν... και αλήθεια αξίζει τον κόπο....

Πραγματικά δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο μέχρι τώρα που να τα έχει διαβάσει και να μην του άρεσαν, άνδρας ή γυναίκα να είναι αυτός...

Επίσης βασικό είναι ότι η ταινία δεν είναι καν αντιπροσωπευτικό δείγμα του τι γίνεται στο βιβλίο-όπως και κάθε ταινία φυσικά-ώστε να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα ...

Και τέλος θέλω να σου πω ότι καμμιά φορά και αυτοί οι αμερικάνοι κάνουν και κάτι καλό, δεν είναι όλα για πέταμα....:μουάχαχα::μουάχαχα:
 
Last edited:

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
όταν κάτι έχει τόσο μεγάλη απήχηση, ε, σίγουρα έχει κάτι καλό..
 

Λορένα

Πολεμίστρια του Φωτός
Εχει συζητηθει εντονα η επιτυχια των βιβλιων : Λυκοφως, Χαραυγη, Νεα Σεληνη.

Δεν τα εχω διαβασει ομολογω, αν και το πρωτο βιβλιο της σειρας επεσε στα χερια μου. Το υφος του, μου φανηκε πολύ.. αμερικανικο, πολύ συγχρονο (ειπαμε.. μου αρεσουν τα κλασσικα), αλλά δεν μπορω να μην ακουω ατομα που τα διαβασαν και δηλωσαν ξετρελαμενα με τον τροπο γραφης της Meyer.

Ο ρομαντισμος φαινεται πως ξεχειλίζει από παντου, (τουλαχιστον στο πρωτο βιβλιο) μεσα από τις περιπετειες της αθωας και γλυκιας Μπελλας και του αγοριου της που προσπαθει να την προφυλαξει από κάθε κακο.

Καποιοι μαλιστα παρομοιασαν τον Εντουαρντ με τον κυριο Νταρσι*

Πως είναι δυνατό να εχει συγκινησει και σε τοσο ευρυ κοινο αυτος ο παραξενος ερωτας; Πως ενας βρικολακας επαψε να είναι ο φοβος ανα τους αιωνες και μεταμορθωθηκε σε συμβολο του ερωτα;

Την ταινια δεν την εχω δει, αλλα σκοπευω.

*Ήρωας της Τζεην Ωστεν στο "Περηφάνια και προκατάληψη"
 
Ούτε και εγώ έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλα θέλω πολύ να δω την ταινία.
Το τρέηλερ του δευτέρου κύκλου που είδα, μου φάνηκε συναρπαστικό

Το τρίτο βιβλίο που πάλι διάβασα μια περίληψη, δεν μπορω να πω πως ενθουσιάστηκα.

Παρόλα αυτά, για να έχει τόσο φανατικούς θαυμαστές και να μιλούν όλοι για τον τρόπο γραφης της συγγραφεως δεν θα είναι τυχαίο
 
Ειμαι θαυμαστης της γραφης της Μαγιερ και ομολογω πως τα βιβλια της κατεχουν πρωτες θεσεις στις προτιμησεις μου. Επισης μου αρεσει η μοντερνα λογοτεχνια και οχι τοσο η κλασσικη. Διαφωνω με τη Χρυσηιδα και εχω να της πω οτι σημερα η Αμερικη εχει βγαλει πολλα πολλα πολλα πολλα καλα βιβλια που πρεπει να διαβασει ωστε να εχει αποψη.
Υ.Σ Συγνωμη για την ελλειψη τονων!!!
 
Ούτε έχω δει την ταινία και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Μ' αφήνουν αδιάφορο οι γύρω μου που έχουν ξετρελαθεί με αυτό το βιβλίο. Επίσης η θεματολογία του είναι τέτοια που το θεωρώ ιεροσυλία (κι ας θεωρηθώ κακός και απόλυτος) να συγκρίνεται με τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Περηφάνεια και Προκατάληψη. Πολλοί συγγραφείς μπορούν μέσα απ' τις σελίδες τους να μας δημιουργήσουν παρόμοια συναισθήματα, αυτό δε σημαίνει πως τα βιβλία τους μπορούν να συγκριθούν. Για τους ίδιους λόγους που δε θα ταύτιζε ποτέ κάποιος το Λιακόπουλο με τον Κέρουακ. Στα Ανεμοδαρμένα Ύψη έχουμε την εποχή, το ύφος, τη θεματολογία, το ήθος ενώ στην περίπτωση του Λυκόφωτος έχουμε μια ιστορία που χρησιμοποίησε ως μέσο προβολής υποπροϊόντα γοτθικής υποκουλτούρας.
Και 'μενα μ' αρέσει ο Φάουστ και η Θεία Κωμωδία αλλά μου άρεσαν και οι ταινίες Συνέντευξη μ' ένα βρυκόλακα και Δράκουλας (εννοώ του Κόπολα κι όχι καμιά άλλη σαχλή εκδοχή) αλλά δεν τα ταύτισα ποτέ μεταξύ τους.
Για 'μενα το Λυκόφως είναι βιβλίο που γράφτηκε με σκοπό την προβολή και την αυξημένη πιθανότητα να γίνει ταινία.
 
Μάλλον θα πρέπει τα παιδιά που τόλμησαν να κάνουν αυτή τη σύγκριση να κάνουνε κάποια θυσία σε κάποιον ανεμοδαρμένο θεό για να εξιλεωθούνε.
Σήμερα είδα μία παρωδία (Αμερικανιά φυσικά) που σατίριζε το Λυκόφως αλλά δεν κατάλαβα και πολλά γιατί ούτε την ταινία έχω δει ούτε το βιβλίο έχω διαβάσει...
Δε με τραβάει ο τίτλος, όπως και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Περηφάνια και προκατάληψη. Κρίμα που δεν έχω διαβάσει κανένα απο αυτά τα τρία μεγάλα μυθιστορήματα.
 
Δε σε ειρωνεύτηκα όπως και κανέναν άλλο. Εξέφρασα την άποψη μου για τη σύγκριση γιατί με ενόχλησε. Όσον αφορά το θέμα του τίτλου που γράφεις παραπάνω ξεπέρασε το. Έχω φίλους που επιλέγουν βιβλία απ' τον τίτλο ή απ' το εξώφυλλο κάνουν όμως λάθος και πέφτουν σε μαρκετίστικες λούμπες. Και δεν το εννοώ με κακία το ''ξεπέρασε το''. Πάμπολλες φορές στο παρελθόν μπήκα στο τριπάκι ν' απορρίψω κάποιο βιβλίο λόγω τίτλου, δεν το έκανα όμως. Κι ευτυχώς έτσι δε στέρησα απ' τον εαυτό μου τη χαρά της ανάγνωσης βιβλίων σαν το Παλαιοπωλείο. Ίσως το ύφος όσων έγραψα να ήταν σκληρό αλλά δε θεωρώ πως το στόρυ διαφέρει από 'κεινη τη σειρά του '90 με τη Μπάφι και το καλό βαμπίρ που δεν ήθελε να πίνει αίμα αλλά να βοηθάει τους γύρω του όπου είχαν ξετρελαθεί τότε όλες οι κοπέλες (βεβαίως βεβαίως και με τον πρωταγωνιστή της σειράς αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο).
 
Φίλε Αεροβέτη ο τρόπος που με απάντησες, με αναγκάζει να σου ζητήσω συγνώμη για την ειρωνεία αν και ήθελα πολύ να πέσει κανένα μπινελικάκι.
Ευχαριστώ για την συμβουλή σου περί τίτλων. Η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει και βιβλία των οποίων ο τίτλος δεν μου άρεσε και με ικανοποίησαν απόλυτα, αλλά ο τίτλος και το εξώφυλλο είναι είναι συνήθως τα μόνα στοιχεία που έχω (περιλήψεις δε διαβάζω ποτέ). Επίσης αγοράζω πάντα όταν πρόκειται για λογοτεχνία βιβλία για τα οποία δε γνωρίζω τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Το καλύτερό μου να πάω και να αγοράσω ένα βιβλίο με τον ίδιο τρόπο που μπαίνει το πρόβατο στο μαντρί. Τότε με το ταξιδιάρικο βιβλίο ήταν η καλύτερή μου! Θέλοντας να δικαιολογηθώ και λιγάκι,το κόκκινο πανί για μένα ήταν η λέξη ιεροσυλία. Πιστεύω πως μόνο στον εαυτό του μπορεί κάποιος να την πει αυτήν την λέξη.
Και πάλι συγνώμη.
 
Έχεις διπλό δίκιο οφείλω κι εγώ να παραδεχτώ με τη σειρά μου. Αφ' ενός στο θέμα της λέξης ''ιεροσυλία'', ήταν πολύ βαριά. Αφ' ετέρου στο θέμα των περιλήψεων που κατατάσσονται σε δυο κατηγορίες. Στην πρώτη γράφουν άλλα αντί άλλων με αποτέλεσμα να σχηματίζεις λανθασμένη εντύπωση για ένα βιβλίο και στη δεύτερη υπάγονται τα βιβλία που προκειμένου να πάρεις το βιβλίο σου δίνουν τόσα πολλά απ' την περίληψη που δεν έχει νόημα να διαβάσεις το βιβλίο αφού ξέρεις από πριν τη βασική πλοκή. Εγώ πάλι επιλέγω την περίληψη και την έχω πατήσει κάποιες φορές αλλά μου φαίνεται ο μόνος λογικός τρόπος, εκτός κι αν γνωρίζω το συγγραφέα όπου τότε απλά παίρνω το βιβλίο χωρίς πως και γιατί. Και βέβαια οι λιγότερο έμπειροι και κατασταλαγμένοι συγγραφείς μπορεί ν' αλλάξουν απόψεις και στιλ με αποτέλεσμα κι εκεί ακόμη στην ουσία να την έχω πατήσει κανά δυο φορές. Ασφαλής τρόπος δε νομίζω πως υπάρχει ακόμη κι αν ένα βιβλίο στο προτείνει άνθρωπος που έχετε ακριβώς τα ίδια γούστα, γιατί πάντα θα έχετε και κάποιο βίωμα διαφορετικό με αποτέλεσμα να έχει επιλέξει αυτή τη φορά κάτι που εσύ δε θα επέλεγες.
Σ' ευχαριστώ.

ΥΓ Άμα θες να πέσουν μπινελίκια έλα να τσακωθούμε για μηχανές ή για τον τρόπο οδήγησης τους :))))
 
Last edited:
Δεν έχω μπει στη διαδικασία να ξοδεύσω ούτε ένα ευρώ γι αυτό το έκτρωμα και αν θεωρηθώ σνομπ, ας είναι.
Είναι τόσο κραυγαλαία εμπορικό,παγίδα για 16χρονες κοπέλες.
Θα μπορούσε ωστόσο να είναι εξαίρετη συντροφιά στην παραλία, ένα ελαφρύ συνοδευτικό και ως τέτοιο θα έπρεπε να λογίζεται.
Έχω δει την πρώτη ταινία και το fast forward πήγε σύννεφο.

Μολαταύτα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο , η καθηγήτρια της Λογοτεχνίας, που ασχολιόταν ιδιαίτερα με την ψυχολογία, μας είχε κάνει θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα ψυχολογική ανάλυση του βιβλίου και κατ'επέκταση της συγγραφέως.
Μας είπε λοιπόν -συγχωράτε με για τη μη επιστημονική διατύπωση, μα ουδέποτε ασχολήθηκα με ψυχολογία- ότι η συγγραφέας κατάγεται από μια φυλή που θεωρεί τη σεξουαλική επαφή αν όχι αμαρτία, τότε προσβολή και άξια ντροπής.
Όποιος έχει δει την ταινία ή έχει διαβασει το βιβλίο θα παρατηρήσει ότι μία από τις θεματικές είναι η άρνηση του Εντουαρτ (αν θυμαμαι καλά) να "πλησιάσει" την Μπέλα. Με άλλα λόγια, οι φόβοι, το ιδελογικό φορτίο και η λαογραφική παράδοση της φυλής της συγγραφέως αποτυπώνεται μέσα από τις -με την πρωτη ματια- άσχετες θεματικες.
Θυμαμαι μας είχε πει κι άλλα, τα οποία απώθησα :P
Τέλος, θα ήθελα να πω ότι το Λυκόφως μου φαίνεται λιγάκι copy/paste του κατά πολύ ανώτερου έργου "Δράκουλας" του Ιρλανδου συγγραφέα Μπραμ Στόκερ.
Θα πρότεινα λοιπόν, εν κατακλείδι, σε όποιον αρέσει η θεματική των βρικολάκων να διαβάσει αυτό το αριστουργηματικό,κλασσικό ρομαντικό έργο ή έστω να δει την ταινία του Κόπολα.
Στο έργο αυτό συνειδητοποιείς τα λόγια του Λιαντίνη, όταν έλεγε ότι "έρωτας είναι να πονάς περισσότερο από αυτόν που αφήνεις πίσω σου"
 
δυστυχως δεν εχω διαβασει ουτε ενα βιβλιο της Ωστην,αλλα εχω δει της σειρες της BBC βασισμενες στα βιβλια της,κι απ'οτι εχω ακουσει ειναι πιο πιστες στο κειμενα της συγγραφεως απ'οτι αλλες κινηματογραφικες μεταφορες.τολμω να βγαλω το συμπερασμα οτι τα βιβλια της Ωστην,οντως ειναι αριστουργηματικα στο ειδος τους.εχω διαβασει τα ''Ανεμοδαρμενα Υψη"' και θυμαμαι οτι μου αρεσαν πολυ και βρηκα το βιβλιο εξαιρετικο.τωρα απορω πως καθονται σοβαρα ατομα και συγκρινουν το σαπιο μηλο που λεγεται "Λυκοφως"' με τα αριστουργηματα αυτα!ελεος ρε παιδια,αν η Μεγιερ ειναι η διαδοχος της Μπροντε,ας χρισουμε και τον Νταν Μπραουν διαδοχο του Τολστοι και να τελειωνει η υποθεση!ειδα την ταινια,με το ζορι την παρακολουθησα μεχρι τελος.διαβασα και 50 κατι σελιδες απο το βιβλιο (μιλαμε για το λυκοφως τωρα ετσι:) μετα απο θερμες προτροπες μιας φιλης μου και το΄κλεισα,δεν πηγαινε αλλο...για μενα η σειρα αυτη ειναι αλλη μια αμερικανια,η οποια ευτυχως θα ξεχαστει γρηγορα (μολις γυριστει και το τεταρτο βιβλιο της σειρας σε ταινια).οπως εγινε και με τον ''Κωδικα Ντα Βιντσι",ποιος τον θυμαται τον Νταν Μπραουν τωρα;ειναι ενα βιβλιο παραλιας και μονο.αλλα ας μη πολυλογουμε,για μενα η σειρα 'Λυκοφως'ειναι απλα μια φουσκα και τιποτα αλλο.ο χρονος θα δειξει...
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Βλέπω κι εγώ πως η συγκεκριμένη σειρά βιβλίων έχει μεγάλη επιτυχία στον γυναικείο πληθυσμό και κυρίως στα κοριτσάκια. Λογικό να τραβάει γυναίκες αφού η αφηγήτρια είναι γυναίκα και έτσι μπορεί να υπάρξει εύκολα ταύτιση.

Γενικά αναρωτιόμουν, πάντως, αν δεν υπάρχει και κάποια άλλη ταύτιση σε αυτήν την βαμπιρολαγνεία. Σκέφτομαι πως το στο δάγκωμα τού βαμπίρ ίσως υπάρχει αναφορά στην ερωτική επαφή και δη στην διακόρευση: η γυναίκα που αφήνεται στην αγκαλιά τού άντρα, το βίαιο τρύπημα τού δέρματος, το αίμα.
 
Στην αρχη ημουν δυσπιστη, μια φιλη το πρότεινε στην βιβλιοθηκη, απο την ωρα που το πηρα δεν σταματησα να το διαβαζω..μακαρι και εδω τωρα να το ειχα μαζί μου, ακομα και στον καφε που θα παω σε λιγο, ουτε εμενα μου αρεσουν οι ιστοριες με βαμπιρ αλλα ο Εντουαρντ ειναι τρυφερά διαφορετικός, τοσο τελειος που κολλας, τελικα μεταφερεσαι σε εναν αλλο κοσμο απο την αρχή χωρις να το καταλάβεις, ουτε εσύ ο ιδιος και ας μην εισαι πία εφηβος! γινεσαι εφηβος μεσα απο τις σελιδες του και ισως αυτο να ειναι και το κρυφο του μυστικό..η Μπελλα τοσο ανεξαρτητη, κυριαρχει στην ζωνη του λυκοφωτος! και ο Εντουαρντ ο σκοτεινος αλλα και φωτεινος συγχρονως δορυφορος της..

Τελικα γιατι αμα τα πιανεις αυτα τα βιβλια δεν τα αφηνεις, ειναι ελαφρα λογοτεχνια αλλα ισως χρειαζεται και αυτη καποιες φορες..ειναι που και η εποχη μας δεν ευνοει τον ρομαντισμο, οποτε τα βαμπιρ ερχονται να τον δωσουν πισω:))!! παντως αν το πιασετε δεν θα το ξαναφησετε, οι κυριες πολυ περισσότερο
 
Δεν νομίζω πάντως πως η συγγραφέας είχε σκοπό να συγκριθει με αυτα τα βιβλία:Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Περηφάνεια και Προκατάληψη. Απλώς τα αναφέρει συχνά μέσα στα μυθιστορήματα της, πιθανότατα επειδή της αρέσουν και τα θαυμάζει. Δε βρίσκω κάτι κακό σ¨αυτό. Πολλές φορές πάντως μαγεύομαι με τα εμπορικα βιβλία γιατι αυτο που κάνουν είναι να σου δίνουν τη δυνατότητα να χάνεσαι σε ένα άλλο κόσμο και να γεύεσαι λίγη απο τη μαγεία των ηρώων. Μου θυμίζουν την ανέμελη αναγνωση των παιδικών μου χρόνων. Τώρα έχει ωριμάσει κάπως αν και δεν έχω απομακρυνθεί πολύ απο αυτα ;)
 
Παντως , οτι αρσενικο κυκλοφορει ή διαμένει σε απόσταση τριαντα χιλιομετρα μακρυα απο το Φορκς, ειναι ερωτευμενο με την Μπέλλα και να φανταστειτε οτι ειναι ενα κοριτσακι, αδυνατο 1, 63 με καστανά σκουρα μαλλια , οχι η καλλονη του σχολειου πάντως, μπορει στο δρομο να μην την προσεξεις που οταν στεναχωριεται ακουει κλαψιαρικα ροκ τραγουδάκια, μια συνηθισμένη εφηβη 17 ετων με χωρισμένους γονεις που αγαπά εναν βρικόλακα τριακοσιων:))))!!!.

λοιπόν με την Ωστεν η τα ανεμοφαρμενα υψη καμια σχέση, ενταξει ειπαμε ειναι light λογοτεχνια, υπεραπλουστευμενη η γραφη, παρα πολυ αν ειχα κορη γυρω στα 13 δεν ξερω αν θα της το εδινα, μπορει να της εδινα Τζωρτζ Σαρη να διαβασει! μου θυμιζει κατι απο Ρωμαιο και Ιουλιετα, μονο που η Ιουλιετα αλλαζει για χαρη του Ρωμαιου της την ιδια της την φυση.. αλλα καταλαβαινω γιατι εγινε μπεστ-σελλερ, καταρχην η Μπελλα δεν ειναι πανεμορφη, δεν κανει ηρωικα πραγματα όπως η πανεμορφη ''Ζωη'' της Σαρρη και εχει ερωτικες ανασφάλειες οπως ολες οι εφηβες του καιρου της και του καιρού μας! οποτε μια εφηβη ταυτιζεται, συν οτι υπαρχει ενας σαγηνευτικος βρυκόλακας που εξαπτει την φαντασία και προστατευει την Μπελλα-η προστασια που καθε γυναικα ζητά-οποτε το μηνυμα ειναι καθαρό, νομιζω! συν οτι ο ανθρωπος ζητα πάντα την αιωνια εφηβεια ο Εντουαρντ ειναι 300 και μοιαζει με 17!

τωρα οσον αφορα την σεξουαλικη απώθηση, δεν ξερω αλλα μια 17χρονη ισως να ψαχνει τον ρομαντισμό σε μια σχεση..
 
αγαπά εναν βρικόλακα τριακοσιων:))))!!!.

ο Εντουαρντ ειναι 300 και μοιαζει με 17!

τωρα οσον αφορα την σεξουαλικη απώθηση, δεν ξερω αλλα μια 17χρονη ισως να ψαχνει τον ρομαντισμό σε μια σχεση..
συγνωμη ο Εντουαρντ δεν είναι 300, οχι, παραπληροφόρηση αλλα 105 ετών, τον παραμεγάλωσα δηλ. το 1901 γεννηθηκε στο Σικάγο και το 1918 προσβλήθηκε απο την ισπανική κρίση, ω, εφτασε μέχρι τον θάνατο μεχρι να τον βρει ο Καρλαιλ 90 χρόνια κατα δηλωση του ο άνθρωπος, λεμε τωρα:κλαψ:έψαχνε την αγάπη και στο ανθρωπινο είδος και στο δικό του αλλα αυτή εξαφανισμένη( η πανούργα:κατάρα!:), ωσπου εφτασε στα 106, για να εχει την πρωτη του ''εμπειρια'' και αυτος ο καημένος, να δωσει το πρώτο του φιλι, νωρις το έδωσε, αμουστακο αγόρι σχεδόν:)))) με την Μπέλλα του..αλλα δυστυχώς δεν φερεται σαν ενας ανδρας 105 χρονών αλλα σαν 17 χρονος!!

Παντως με κουρασε η Μπελλα, για το πόσο όμορφος ειναι ο Εντουαρντ και μεις ερωτευτηκαμε ετσι δεν κάναμε βρε κορίτσι, τι Ελληνα Θεό τον ονομαζει, τι μαρμαρένιο Αδωνι..:ουχ:
 
Top