Πάντα μου άρεσε περισσότερο η πιο σκοτεινή και "σοβαρή" αισθητική στο σύμπαν της DC. Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Μπάτμαν, αλλά γενικά προτιμώ ήρωες που δεν έχουν υπερφυσικές δυνάμεις, είναι απλοί θνητοί, οι οποίοι βασιζονται στην ανάπτυξη ικανότητων και φτάνουν στα όρια των ανθρώπιων δυνατότητών για να πετύχουν τον στόχο τους. Προφανώς, δεν είναι ρεαλιστικό το Lifestyle του Μπρούς Γουέιν, αλλά έγινε αυτό που έγινε, μέσα από μια απίστευτα πειθαρχημένη ζωή και απολύτως προσηλωμένος στους στόχους του. Με τέτοιους χαρακτήρες μπορεί να ταυτιστεί ένας απλός άνθρωπος, να αποτελέσουν μια πήγη έμπνευσης για να κάνουν το οτιδήποτε. Αντιθέτως, με τον Σούπερμαν και με άλλους υπερφυσικούς ήρωες, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια ταύτιση. Ο Σούπερμαν απεικονίζεται σαν θεός, είναι ένα ον που ξεπερνάει κατά πολύ τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Βέβαια, τα κόμικς αποτελούν χόμπι της εφηβείας που έχουν κλείσει τον κύκλο τους. Σήμερα θα πάω να δω καμιά blockbuster ταινία για ψυχαγωγικούς λόγους, αλλά μέχρι εκεί. Και από τους σούπερηρωες των κόμικς έχω περάσει στο άλλο στάδιο, το πιο ώριμο και σοβαρό, που είναι οι σούπερήρωες των...αρχαίων Ελλήνων. Δηλαδή η ελληνική μυθολογία και όλα αυτά που συμβολίζει. Ο Αχιλλέας, ο Περσέας, ο Θησέας, ο Οδυσσέας και όλοι αυτοί οι μυθολογικοί χαρακτήρες.
