Η Σίρλευ Τζάκσον (Shirley Jackson, 1916-1965) γεννήθηκε στην Καλιφόρνια και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο Βερμόντ των ΗΠΑ. Κλασσική Αμερικανίδα διανοούμενη, έγραφε από τα εφηβικά της χρόνια "τουλάχιστον 1000 λέξεις την ημέρα". Παντρεύτηκε τον καθηγητή λογοτεχνίας Stanley Hyman και απέκτησε μαζί του τέσσερα παιδιά. Υπήρξε πολυγραφότατη, έγινε γνωστή κυρίως από τα διηγήματα που έγραφε για το περιοδικό 'New Yorker" και άλλα δημοφιλή περιοδικά. Ασχολήθηκε επίσης με τη φανταστική λογοτεχνία, έγραψε μεταξύ άλλων το περίφημο "The Haunting of Hill House", που θεωρείται το καλύτερο ψυχολογικό "στοιχειωμένο" μυθιστόρημα (μαζί με το "Στρίψιμο της Βίδας" του Χένρυ Τζέημς- συνιστώ ανεπιφύλακτα και τα δύο). Πολλά από τα διηγήματά της βραβεύθηκαν αλλά, για άγνωστους λόγους, δεν κυκλοφορούν μεταφράσεις τους στα Ελληνικά. Μεγάλη παράλειψη των Ελληνικών εκδοτικών οίκων! Στην παρούσα Λέσχη, η Οπέρα έχει μπει στον κόπο να μας μεταφράσει αποσπάσματα ορισμένων διηγημάτων της, αλλά όχι του πολυβραβευμένου "The Lottery". Πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο, το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλούς κριτικούς λογοτεχνίας ως το καλύτερο διήγημα του 20ου αιώνα. Διδάσκεται συστηματικά στα μαθήματα λογοτεχνίας των Αμερικάνικων πανεπιστημίων. Η πρώτη του δημοσίευση στο "New Yorker" το 1948, προκάλεσε ποταμό γραμμάτων από αναγνώστες, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν υβριστικά. Η ίδια η συγγραφέας δήλωσε ότι ακόμη και η μητέρα της διαμαρτυρήθηκε για το περιεχόμενο της ιστορίας! Η πλοκή εξελίσσεται σε ένα ανώνυμο χωριό των ΗΠΑ, ένα πρωινό του Ιουνίου. Η περιγραφή παραπέμπει σε Αμερικάνικη ενδοχώρα, ας πούμε κάπου στην Αλαμπάμα, όπου οι 300-κάτι κάτοικοι του χωριού- άνδρες με καρώ πουκάμισα και ροζιασμένα χέρια, γυναίκες με φθαρμένες ποδιές της κουζίνας και ένα τσούρμο παιδιά- συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία για να τηρήσουν ένα πατροπαράδοτο έθιμο, που θεωρείται γούρι για τη σοδειά. Για να μη σας χαλάσω το εκπληκτικό τέλος, δε θα αναφέρω περισσότερα, μπορείτε να αναζητήσετε το κείμενο στο Google. Σας παραθέτω μόνο ένα μικρό απόσπασμα.
" Λένε" είπε ο κ. Ανταμς στο γερο-Γουώρνερ που στεκόταν δίπλα του "ότι πέρα στο βορεινό χωριό συζητάνε να εγκαταλείψουν τη Λοταρία".
Ο γέρο-Γουώρνερ ρουθούνισε. "Είναι ένα μάτσο ανόητοι" είπε. "Ακου τους σημερινούς νέους, τίποτε δεν είναι καλό γι' αυτούς. Σε λίγο θα θέλουν να γυρίσουμε στις σπηλιές, κανένας να μη δουλεύει πια. Οι παλιοί έλεγαν " Ιούνιου Λοταρία, καλαμποκιού αφθονία". Θα καταντήσουμε να τρώμε αγριόχορτα και βελανίδια. Πάντα υπήρχε Λοταρία" δήλωσε οργισμένος. "Δε φτάνει που βλέπουμε τον νεαρό Τζο Σάμμερς να αστειεύεται με όλους".
"Σε μερικά μέρη έχουν ήδη εγκαταλείψει τη Λοταρία" είπε ο κ. Ανταμς.
"Μόνο προβλήματα θα φέρει αυτό" είπε πεισμωμένος ο γερο- Γουώρνερ. "Ανόητοι νεαροί".
" Λένε" είπε ο κ. Ανταμς στο γερο-Γουώρνερ που στεκόταν δίπλα του "ότι πέρα στο βορεινό χωριό συζητάνε να εγκαταλείψουν τη Λοταρία".
Ο γέρο-Γουώρνερ ρουθούνισε. "Είναι ένα μάτσο ανόητοι" είπε. "Ακου τους σημερινούς νέους, τίποτε δεν είναι καλό γι' αυτούς. Σε λίγο θα θέλουν να γυρίσουμε στις σπηλιές, κανένας να μη δουλεύει πια. Οι παλιοί έλεγαν " Ιούνιου Λοταρία, καλαμποκιού αφθονία". Θα καταντήσουμε να τρώμε αγριόχορτα και βελανίδια. Πάντα υπήρχε Λοταρία" δήλωσε οργισμένος. "Δε φτάνει που βλέπουμε τον νεαρό Τζο Σάμμερς να αστειεύεται με όλους".
"Σε μερικά μέρη έχουν ήδη εγκαταλείψει τη Λοταρία" είπε ο κ. Ανταμς.
"Μόνο προβλήματα θα φέρει αυτό" είπε πεισμωμένος ο γερο- Γουώρνερ. "Ανόητοι νεαροί".
Last edited by a moderator:
) έχω να πω ότι η Λοτταρία, που γράφτηκε το 1948 σε λιγότερο από 2 ώρες - όπως δήλωσε η ίδια η συγγραφέας - ήταν το καλύτερο. Τη διάβασα 2 φορές και με έπιασε η ίδια ανατριχίλα. Υποθέτω ότι και τρίτη φορά να τη διάβαζα, η επιρροή του θα ήταν η ίδια. 
Για μένα, δεν είχε καμία ατμόσφαιρα ενώ οι χαρακτήρες του ήταν από τους πιο βαρετούς που έχω συναντήσει σε βιβλίο. 