Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Τίτλος: Περιμένοντας τον Γκοντό
Πρωτότυπος τίτλος: En attendant Godot
Συγγραφέας: Σάμουελ Μπέκετ (Samuel Beckett)
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου
Εκδόσεις: ύψιλον / θέατρο
Έτος έκδοσης: 1994
Έτος πρώτης έκδοσης: 1952 (Γαλλικά)
ISBN: 960-17-0018-8
Σελ.: 126
Με αφορμή την θεατρική παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό», που είδα πρόσφατα, διάβασα έπειτα και το θεατρικό.
Η επαφή μου με αυτό το είδος, ως αναγνώστρια, είναι σχετικά μικρό και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να ενσαρκώσω στο μυαλό μου τους ήρωες του έργου. Ίσως η επιφυλακτικότητά μου, πηγάζει από το γεγονός, ότι μπορεί η ένταση που με έκανε να νιώσω μια καλή παράσταση, ίσως να μην την ένιωθα αν το διάβαζα μόνο.
Αυτό βέβαια, δεν μειώνει το θεατρικό του Μπέκετ. Αντιθέτως! Είναι ένα έργο που θα το χαρακτήριζα σκληροπυρηνικό. Δύο πράξεις, πέντε ρόλοι και μια αδιάλλακτη παθητικότητα προς όλα, εκτός από τον να περιμένουν τον Γκοντό. Είναι ένα έργο καθόλα συμβολικό, από το ερειπωμένο τοπίο στο οποίο διαδραματίζεται, μέχρι τους διαλόγους που κάνουν έναν ατέρμονο κύκλο, χωρίς να καταλήγουν πουθενά. Και εκεί ακριβώς έγκειται η ουσία του. Μοιάζει να αγγίζει τους ανθρώπους του σήμερα, όπου θέλουν να απεγκλωβιστούν από τις άσχημες κοινωνικές συνθήκες και που όμως είναι παγιδευμένοι από τον ίδιο τον τρόπο της ζωής τους.
Γ.: Απ΄όσο ξέρουμε.
Ν.: Κάνεις υπομονή.
Γ.: Ξέρεις τι σε περιμένει.
Ν.: Δε χολοσκάς.
Γ.: Απλώς περιμένεις.
Ν.: Το ΄χουμε συνηθίσει.
Οι βασικοί ρόλοι είναι δύο αλήτες, ο Γκογκό και ο Ντιντί. Με γκροτέσκα εμφάνιση και συμπεριφορά, μοιάζουν με καρικατούρες, σκιαγραφώντας, τι; Ένα τρόπο σκέψης, μια μερίδα ανθρώπων, την ίδια την ζωή; Ο καθένας μας, θα μπορούσε να δώσει την δικιά του ερμηνεία. Σε έναν άμορφο τόπο, σε έναν άχρονο χρόνο, απλά περιμένουν τον Γκοντό να τους σώσει. Την καριτουνίστικη μορφή των πρωταγωνιστών - που εκμαιεύει από τους θεατές / αναγνώστες ένα θλιμμένο χαμόγελο - συμπληρώνει και ολοκληρώνει, προς το ατελές της ύπαρξής τους, η παρουσία των υπόλοιπων ρόλων, που είναι εξίσου ενδιαφέροντες και απεικονίζουν τον ζηλευτό, γι΄ αυτούς, αντίποδα. Ο Πότζο και ο Λάκυ, που τους ενώνει η αρχέγονη σχέση αφέντη και δούλου.
Είναι ένα έργο που χωρίς ανατροπές και συγκεκριμένες ενέργειες, σε κρατάει καθηλωμένο, περιμένοντας κι εσύ τον Γκοντό.
«Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε με τον καταραμένο τον χρόνο σας! Είναι απάνθρωπο! Πότε! Πότε! Μια μέρα! Δεν σας φτάνει αυτό; Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα μουγγάθηκε, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, μια μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, δε σας φτάνει αυτό; Ξεγεννάνε καβάλα σ΄ ένα τάφο, αστράφτει το φως μια στιγμή, κι ύστερα πάλι σκοτάδι.»
(Φωτογραφία από την θεατρική παράσταση, Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν - Περιμένοντας τον Γκοντό)
Last edited:
