Καλημέρα και σε σας!
Είναι γεγονός πως όλες αυτές οι αλλαγές έγιναν μετά το 2000, και εννοείται, χωρίς την έγκριση από κανέναν στο νησί μας.
Άλλα λεξικά (αυτής της χρονιάς), όπως το Παπυράκι, ΟΕΕ Άτλας το γράφουν σωστά. Δυστυχώς για μας, το λεξικό Μπαμπινιώτη είναι ευρέως γνωστό,
(όπως ευτυχώς είναι γνωστά και τα «Ημαρτημένα» του).
Στο νησί έχουμε τεράστιο πρόβλημα με τις δύο διαφορετικές ονομασίες, και επιθυμία μας είναι να συγκλίνει ξανά σε αυτό με δύο λάμδα. Ακόμα και η ιστοσελίδα του Δήμου Μεγίστης (αν και παραμελλημένη!) το έχει με δύο λάμδα. Πολλές φορές το θέμα έχει κοστίσει ακριβά και στους κατοίκους του νησιού, αφού όταν παραγγέλνουν τουριστικά προϊόντα που παρασκευάζονται π.χ. στην Αθήνα, οι μακετίστες (μερικοί απλά αντιγράφουν ανορθόγραφα λεξικά) το γράφουν λάθος με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αχρείαστες και πολυέξοδες παρεξηγήσεις.
Το θέμα είναι το εξής: Αφού το όνομα έχει ήδη καθιερωθεί εδώ και οχτώ αιώνες (ένα διάστημα συγκρίσιμο ακόμα και με το όνομα Ελλάδα), γιατί κάποιος άσχετος με το νησί το απλουστεύει αυθαίρετα, δίχως την άδεια των ίδιων των κατοίκων; Είναι απίστευτα αλαζονικό και πισώπλατο μαχαίρι σε έναν μικρό αλλά ένδοξο τόπο όπως το Καστελλόριζο.
Βέβαια είμαστε συνηθισμένοι από τον τρόπο αντιμετώπισης που έχουμε από νυν και πρώην πολιτικούς, αλλά σε αυτό το θέμα δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω.
Έχω να παρουσιάσω και μια παραβολή:
*******************************
Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΣ
-------------------------------------------------------
Μιά φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας σοφός και μοντέρνος γλωσσολόγος. Ήταν επιτυχημένος και πολύ περήφανος για τη δουλειά του. Κάθε μέρα σκεφτόταν πάρα πολύ το πως να βοηθήσει την Ελληνική γλώσσα να γίνει πιο εύκολη και προσιτή σε όλους.
Έτσι ανακάλυψε με χαρά την απλούστευση των λέξεων. Και ποιό καλύτερο παράδειγμα υπήρχε για να ξεκινήσει από τη λέξη «Ελλάδα»;
«Χμμμ...», σκέφτηκε, «η λέξη έχει δύο λάμδα, κι ας παραλείψουμε το ένα λάμδα, αφού δε θα υπάρχει διαφορά στο φωνητικό τομέα». Έτσι λοιπόν, η «Ελλάδα» έγινε «Ελάδα».
«Χμμμ...», ξανασκέφτηκε, «όπως έκανα με το λάμδα, ας αφαιρέσω το δεύτερο άλφα» για να γίνει η λέξη πιο απλή. Έτσι, η λέξη «Ελάδα» έγινε «Ελάδ».
«Χμμμ...», σκέφτηκε ακόμα μια φορά, «το δέλτα στο τέλος ενοχλεί και κάνει τη λέξη να ακούγεται ξενική, άρα θα το βγάλω». Έτσι η λέξη «Ελάδ» μετατράπηκε σε «Ελά».
Και πάλι όμως δεν ήταν ευχαριστημένος. Διότι η λέξη «Ελά» έμοιαζε πολύ με τη λέξη «έλα», ενώ το έψιλλον δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στην προφορά της. Έτσι άλλαξε τη λέξη «Ελά» σε... «Λα»!
Δυστυχώς, ο σοφός και μοντέρνος γλωσσολόγος δεν ήταν ικανοποιημένος ούτε τώρα. «Αφού έχουν μείνει μόνο δύο γράμματα, και το λάμδα κουράζει τη γλώσσα, ας το απλουστεύσω κι άλλο». Έτσι τελικά το «Λα» έδωσε τη θέση του στο κεφαλαίο γράμμα «Α».
Με άλλα λόγια, η λέξη «Ελλάδα» μεταμορφώθηκε σε «Α». Ο σοφός και μοντέρνος γλωσσολόγος ήταν τώρα τόσο χαρούμενος με την ανακάλυψη του, που δεν μπορούσε να κρύψει τη ευτυχία του. «Κανείς δεν θα μπορούσε να απλουστεύσει αυτή τη λέξη τόσο πολύ όσο εγώ!» αναφώνησε γεμάτος συγκίνηση και καμάρι.
Έτσι ξεκίνησε να αντικαθιστά κάθε Ελληνική λέξη με το φωνήεν στο οποίο τονίζεται. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Πως θα ξεχώριζαν διαφορετικές λέξεις που τονίζονται στο ίδιο φωνήεν; «Αυτό είναι πολύ εύκολο σκέφτηκε, η σειρά των λέξεων - ή μάλλον φωνήεντων πια - θα το καθορίζει».
Έτσι, αν λέγαμε «Η! Η! Α!», αυτό θα σήμαινε «ζήτω η Ελλάδα», ενώ αν λέγαμε «Α! Η! Η!», αυτό θα σήμαινε «πάμε στην εξοχή». Η υπεραπλούστευση σε όλο της το συμπαντικό μεγαλείο.
Αυτό όμως που δεν μπορούσε να κατανοήσει ο σοφός και μοντέρνος γλωσσολόγος, ήταν πως είχαμε μια μεταμόρφωση μεγάλων και πανέμορφων λέξεων σε άναρθρες κραυγές. Είχαμε επιστρέψει στον προϊστορικό άνθρωπο, εκεί που η ομιλία δεν υπήρχε.
Μέσα από αυτήν τη χιουμοριστική παραβολή, ελπίζω να καταλαβαίνουμε πως η απλούστευση δεν συνεπάγεται εξέλιξη προς τα μπροστά. Αντιθέτως, δημιουργεί συγχύσεις, ενώ κατατροπώνει το νέκταρ κάθε γλώσσας, που βρίσκεται μέσα στην πολυπλοκότητα της. Και αυτή η πολυπλοκότητα είναι το στοιχείο που μας δίνει επιλογές για περαιτέρω εξέλιξη.
Θα τολμούσα να προτείνω μια επιστροφή προς τη δύσκολη (με τα σημερινά κριτήρια) αρχαία Ελληνική γλώσσα, μια γλώσσα προσαρμοσμένη άρτια σε φιλοσοφία, θέατρο, ποίηση, τραγούδι, και άλλες σπουδές.
Διότι αν σήμερα την είχαμε διατηρήσει ανέπαφη, ούτε θα τη θεωρούσαμε δύσκολη, και ούτε θα απαιτούσαμε οποιαδήποτε απλούστευση. Θέλουμε μια πλούσια γλώσσα που να γυμνάζει το μυαλό μας, και όχι μια παραμορφωμένη γλώσσα που θα το μουδιάζει.
****************************************
Ταυτόχρονα, έχουμε αρχίσει να βγάζουμε και τα δικά μας μπλουζάκια για να το μάθουν όλοι!
(Η λεζάντα είναι: «το Καστελλόριζο γράφεται με δύο λάμδα όπως η Ελλάδα μας, κι όχι με ένα λάμδα όπως το Λεξικό»)
Αν ακολουθήσετε το link στο προηγούμενο μήνυμα μου, (
www.kastellorizo.net/name.html ), όλα εξηγούνται στην εντέλεια, και υπάρχουν ακόμα περισσότερα βιβλία που το αποδεικνύουν.
Για παράδειγμα, ένα απόσπασμα (που προφανώς διαφεύγει από τον κ. Μπαμπινιώτη):
***********************
Υπάρχουν πηγές που υποστηρίζουν πως προέρχεται από την ονομασία «Castello Rosso» (κόκκινο κάστρο) ή ακόμα και από το «Castellum Ruggio». Πάντως, εμείς εδώ συμφωνούμε με την επικρατέστερη εκδοχή όλων, πως δηλαδή το όνομα προέρχεται από την ένωση των λέξεων «Castello» και της Ελληνικής κατάληξης «-ρίζο» από τη Δωδεκανησιακή λέξη «βουνόριζο», που περιγράφει άψογα τη θέση των σπιτιών του νησιού (σύμφωνα με το ιστορικότατο βιβλίο του I. Χατζηφώτη).
***********************
Έχουμε ένα τεράστιο πάθος με τον τόπο μας (και για αυτό δε φεύγουμε με τίποτα, παρά τις ελλείψεις), και θα συνεχίσουμε να έχουμε το ίδιο πάθος και για τη σωστή γραφή του ονόματος.
Πανταζής
