Πόσο σημαντικός είναι ο τίτλος στην επιλογή βιβλίου;

[Λέανδρος]

Πόσο σημαντικός είναι ο τίτλος του βιβλίου που γράφετε ή που θέλετε να αγοράσετε;
Κατά την γνώμη μου, ο τίτλος είναι από τα σημαντικότερα πράγματα σ' ένα μυθιστόρημα, διότι είναι το πρώτο πράγμα που προσέχει ο αναγνώστης σ' ένα βιβλίο. Το δεύτερο είναι το οπισθόφυλλο, εξ ίσου σημαντικό. Η εικονογράφηση του εξώφυλλου επίσης σημαντική.

Επίσης θα πρέπει να προϊδεάζει τον αναγνώστη για το περιεχόμενο. Θα πρέπει δηλαδή να του φωνάζει πως δεν πρόκειται για π.χ. αισθηματικό, ιστορικό κλπ μυθιστόρημα, αλλά για πχ αστυνομικό.

Αν ο τίτλος είναι '' Ο άνδρας των ονείρων μου'' και είναι μια περιπέτεια με γκάγκστερ, δεν είναι μόνο παραπλανητικό, μα και απαράδεκτο ( εκτός αν αυτός ο άνδρας είναι ο Αλ Καπόνε).

Ο τίτλος πρέπει να είναι χτυπητός μεν, αλλά ουσιώδης και μη παραπλανητικός. Επίσης να λέει κάτι, όχι σαν '' Το ουράνιο τόξο στον γαλάζιο θόλο ''. Βιβλία με τέτοιο τίτλο ούτε που τα πιάνω στο χέρι μου

Το παν είναι να κάνεις τον αναγνώστη να πάρει το βιβλίο στα χέρια του, να το περιεργαστεί, να το ξεφυλλίσει, να του ρίξει μια ματιά τέλος πάντων.

Πόσες φορές δεν έχουμε προσπεράσει βιβλία που ο τίτλος τους δεν έλεγε τίποτα; Εγώ τουλάχιστον πολλές φορές.Γι' αυτό, στην επιλογή του τίτλου, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν συγγραφείς, αλλά σαν αναγνώστες.


Τίτλοι που το μόνο που επιδιώκουν είναι να φαντάζουν ωραίοι, αλλά είναι τελείως ντάουν σε ότι αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, στην δικιά μου βιβλιοθήκη τουλάχιστον, δύσκολα θα βρεις!

Τώρα αν τον βρήκε ο συγγραφέας στην αρχή, μέση ή τέλος του βιβλίου, αυτό είναι τελείως αδιάφορο.
Για να ακούσω γνώμες...

 

[Πεταλούδα]

Ένα σύνολο πραγμάτων με παρακινούν όταν κοιτάω για βιβλία, ένα από αυτά είναι και ο τίτλος, ειδικά αν είναι "ποιητικός". Σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα κι αν δεν γνωρίζω τον συγγραφέα, θα ψάξω να πληροφορηθώ για το συγκεκριμένο βιβλίο. Νιώθω σαν το συναίσθημα που βγάζει, να προέρχεται από την βαθύτερη ουσία του βιβλίου.

Τίτλος σαν «Το ουράνιο τόξο στον γαλάζιο θόλο» που αναφέρει ο θεματοθέτης, δεν με προδιαθέτει, όμως παράδειγμα τα βιβλία: «Η λέσχη των ανομολόγητων πόθων» και «Το δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού» που δεν γνώριζα τους συγγραφείς και που με τράβηξε ο τίτλος τους αρχικά σε αυτά, βγήκαν διαμαντάκια για τα δικά μου γούστα.
Με τον ίδιο τρόπο έχω βάλει κάποια βιβλία στα προσεχώς μου, από συγγραφείς πάλι που δεν έχω διαβάσει ξανά: «Η καθημερινή μαγεία των ασήμαντων πραγμάτων» και «Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων».

Πρόσφατο παράδειγμα, από συγγραφέα όμως που έχω ξαναδιαβάσει και ο τίτλος του βιβλίου (που μου άρεσε) ήταν ταιριαστός κατ΄ εμέ με την ουσία του, είναι το «Ρέκβιεμ, μια παραίσθηση», του Αντόνιο Ταμπούκι. Κι εκεί είδα πιο καθαρά ότι αυτού του είδους οι τίτλοι, προέρχονται αρκετές φορές από βιβλία που με τραβάει το ύφος της γραφής τους.

Το παρακάτω απόσπασμα, εκφράζει όμορφα αυτό που μου βγάζουν τίτλοι σαν τους παραπάνω:

"Όμως υπάρχει και το άλλο είδος: εκείνος που γυαλίζει σαν υδατόσημο σε όλο το μυθιστόρημα. Ο τίτλος που γεννήθηκε μαζί με το βιβλίο. Ο τίτλος που ο συγγραφέας εξοικειώθηκε τόσο πολύ μαζί του στη διάρκεια του χρόνου και των αθροιζόμενων σελίδων του χειρογράφου, που έγινε πια αναπόσπαστο μέλος καθεμιάς σελίδας χωριστά και του συνόλου τους."

Διαφανή Αντικείμενα ̴ Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ​

 

[Αντίβαρο]

Συνήθως όμως οι τίτλοι κρύβουν και κάτι το ύπουλο. Είναι λίγο υποκειμενικό πως ορίζει ένας συγγραφέας την μαγεία και την αισιοδοξία.
---
Τώρα που μιλάμε για τίτλους...τις προάλλες βγήκα για εξυπηρέτηση γιαγιάδων και την μισή επιστροφή την έκανα με λεωφορείο και την άλλη μισή με πόδια. Θαρρείς και κάτι με έπνιγε και ήθελα να περπατήσω.
Σταματάω σε ένα μικρό συνοικιακό βιβλιοπωλείο της περιοχής και χαζεύω την βιτρίνα και το μάτι που πέφτει σε αυτόν το τίτλο:
Στη δευτέρα παρουσία ας μας βάλουν απουσία.
όταν είδα τον συγγραφέα εξεπλάγην, γιατί πέρα από το "σοφό παιδί" δεν γνώριζα κάτι άλλο του συγγραφέα.
Φυσικά σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή είχα αυτο το ηλίθιο χαμόγελο στη φάτσα μου. Αλλά ευτυχώς φορούσα μάσκα.

 

[Πεταλούδα]

Συνήθως όμως οι τίτλοι κρύβουν και κάτι το ύπουλο. Είναι λίγο υποκειμενικό πως ορίζει ένας συγγραφέας την μαγεία και την αισιοδοξία.

Τους υποκειμενικούς ορισμούς αυτών και άλλων παρόμοιων λέξεων αποζητώ κατά βάθος κι όχι τους αντικειμενικούς. Αυτό το "ύπουλο" όπως το λες, που κρύβεται στις ιστορίες αυτών των βιβλίων, που μας πάνε στην αντίπερα όχθη και μας δείχνουν τα δύσκολα ταξίδια που κάνουν οι ήρωες για να καταφέρουν να ζήσουν (αν έχει χάπι εντ το βιβλίο) αυτές τις λέξεις.

Ωραίος ο τίτλος του βιβλίου που πέτυχες. Δεν το ξέρω και όταν τον διαβασα σκέφτηκα ότι μου βγάζει κάτι σε.. Τσιφόρο. Καμία σχέση βέβαια από ότι είδα μετά, αλλά το ύφος του με οδήγησε να κάνω αυτόν τον συνειρμό.